เพื่อนใหม่ในป่า

“ข้าออกไปไกลจากป่าที่นี่จึงถูกคนทำร้าย..”

ร่างใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัด

“เมื่อตอนเย็นกุญชรสีเผือกเอาสมุนไพรสมานแผลมาให้คุณ แต่แก้วไม่รู้ว่ามันต้องใช้ยังไง”

“ได้เวลาเหลือเกิน..เจ้าหยิบสมุนไพรหนึ่งกำมือใส่หม้อดินเล็กต้มกับน้ำให้ร้อนใช้ผ้าขาวชุบน้ำมาเช็ดที่แผลข้าสมุนไพรของท่านกุญชรจะช่วยหยุดเลือดและสมานแผลให้เร็วขึ้น”

นับว่าดีนักที่วันนี้ได้มีสมุนไพรของกุญชรพอบรรเทาอาการบาดแผลของปักษาได้บ้าง ไม่เช่นนั้นคืนทั้งคืนเลือดคงไหลหมดตัวแน่

“รอแก้วเดี๋ยวนะคะเดี๋ยวแก้วจะรีบไปจัดการให้ค่ะ”

กรองแก้วรีบลุกลี้ลุกลนไปจัดการทำตามที่ปักษาบอกอย่างเร่งมือ

“ร้อนซะทีสิ”

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ตอนนี้ร่างบางยืนพัดฟืนให้ไฟโหมอยู่ที่หน้าเตาอย่างใจจดใจจ่อ เพราะต้องการให้น้ำในหม้อนั้นเดือดโดยเร็ว มือน้อยพัดไปใบหน้านวลก็คอยหันฟังเสียงว่าคนข้างในจะส่งเสียงร้องอะไรออกมาหรือเปล่า ตอนนี้จิตใจของเธอไม่สู้ดีเอาเสียเลยเพราะไม่รู้ว่าแผลของปักษานั้นลึกแค่ไหน แล้วเขาจะทนกับพิษบาดแผลได้หรือไม่ เธอต้องช่วยชีวิตเขาไว้ให้ได้ตอบแทนที่เขานั้นช่วยเธอเอาไว้ถึงสองครั้งสองครา

ครู่ต่อมา

“ขอบใจเจ้ามาก..อาหารที่ข้าได้มาอยู่ข้างนอกเจ้าเก็บไปเถอะวันพรุ่งเจ้าจะได้เดินทางตั้งแต่ตะวันขึ้น”

ปักษาอมยิ้มอ่อนมองหญิงสาวที่กำลังเช็ดแผลให้เขาอย่างทะนุถนอม พร้อมเอ่ยถึงเสบียงที่เขาไปหามาให้เธอหากพรุ่งนี้ตะวันขึ้นแล้วก็ให้เธอนั้นเตรียมเสบียงและออกเดินทางยังจุดหมายที่จะไปได้

“ไม่หรอกปักษา..คุณเป็นแบบนี้แก้วทิ้งคุณไม่ได้...แก้วจะรอจนกว่าคุณจะหายแล้วจะไป”

มือน้อยวางมือจากการเช็ดแผลหันมามองหน้าคนที่นอนเจ็บด้วยสายตาสงสาร ยังไงเธอก็ทิ้งเขาไปตอนนี้ไม่ได้ที่เขาต้องบาดเจ็บก็เพราะตั้งใจไปหาอาหารให้เธอแล้วเธอจะปล่อยให้เขานอนเจ็บอยู่ที่นี่คนเดียวได้อย่างไร

“เจ้าไม่ต้องห่วงข้า หากเจ้ามีจุดหมายที่จะต้องไปก็อย่ามัวเสียเวลาอยู่กับข้าเลย”

“ไม่...ยังไงแก้วก็จะอยู่ค่ะ”

ร่างบางส่ายหัวพัลวัน ให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีวันทิ้งเขาไปตอนนี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเธอคงเดินทางไปโดยไม่สบายใจแน่

“หากเจ้าประสงค์เช่นนั้นข้าก็ขอบใจเจ้ามาก”

ปักษาเห็นทีจะห้ามหญิงสาวไม่ได้ หากเธอมีเมตตาต่อเขาก็นับว่าเธอเป็นหญิงสาวที่มีน้ำใจประเสริฐยิ่งนัก

วันต่อมา

“ปักษา..ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะแผลก็ดูไม่อักเสบนี่นา”

กรองแก้วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาค่อนแจ้ง เธอเห็นว่าปักษานอนส่ายหัวไปมาทั้งที่ตายังหลับ จึงค่อยๆยื่นฝ่ามือน้อยอังที่หน้าผากร่างใหญ่ ความร้อนจากตัวของปักษาประดุจดั่งเปลวไฟทำเอากรองแก้วตกใจไม่น้อย เธอไล่สายตามองที่แผลก็เห็นว่าแผลนั้นปิดสนิทดีแล้ว แถมยังไม่มีอาการบวมแดงอักเสบแต่ทำไมปักษาถึงไข้ขึ้นได้กัน

“หรือสมุนไพรจะช่วยแค่สมานแผลให้อย่างเดียวไม่ได้แก้การอักเสบนะ”

ใบหน้านวลครุ่นคิดครู่หนึ่งไม่นานก็คิดออก แม้นแผลภายนอกจะดูสนิทดีแต่ภายในเธอก็ไม่รู้ได้ว่ามันอักเสบแค่ไหน เพราะฉะนั้นตอนนี้ที่เธอจะทำได้คือหาทางทำให้ไข้ของปักษาลดลง

“แถวนี้จะมีฟ้าทลายโจรหรือเปล่านะ”

ร่างบางรีบสาวเท้าเดินออกมาทางหลังกระท่อม หวังว่าไม่ไกลจากนี้คงจะมีสมุนไพรที่เธออยากได้ แต่เมื่อกวาดสายตามองเท่าไรก็ไร้วี่แววว่าจะมีสมุนไพรที่ต้องการอยู่เลย

“แม่หญิงมาจากที่ใดกัน”

กรองแก้วต้องหยุดฝีเท้าชะงักหลังจากที่เดินออกมาจากกระท่อมน้อยไม่ไกลนัก เพราะรู้สึกว่าได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างเรียกเธอเอาไว้ เสียงนั้นเป็นเสียงเล็กๆราวกับเสียงเด็ก แต่เธอมองหาเท่าไรก็ไม่เห็นจะมีเด็กสักคนจนคิดได้ว่าท่าจะเป็นสัตว์ที่พูดได้มากกว่า

“ส..เสียงของสัตว์ตัวไหนหรอ”

ดวงตากลมโตกรอกมองซ้ายมองขวาด้วยความประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อนเอ่ยถามเสียงลึกลับนั้นกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก

“ข้าเองอยู่ข้างๆเจ้า”

กระรอกน้อยสีเทาขนปุยตัวอ้วนกลมยื่นขาหน้าป้อมๆแตะบ่าของหญิงสาว ในขณะที่เจ้าตัวเกี่ยวขาห้อยโหนอยู่บนกิ่งไม้ต้นเตี้ย

“กระรอกหรอ”

กรองแก้วผละตัวออกห่างจากกิ่งไม้ต้นเตี้ยเล็กน้อย เธอพอจะชินกับการที่เห็นสัตว์ที่นี่นั้นพูดได้แล้ว ทั้งเจ้ากระรอกที่ทักทายเธอตอนนี้ก็ยังน่ารักน่าชังสำหรับเธอมาก จึงยิ้มออกมาได้ในระหว่างที่ยังมีอาการตกใจ

“ข้านามว่าสีเทา ชอบวิ่งหนีแม่ข้าเล่นอยู่แถวนี้บ่อยๆแต่พึ่งจะเห็นแม่หญิงวันนี้”

เจ้ากระรอกน้อยรีบแนะนำตัวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เป็นมิตร

“ฉันชื่อแก้วเป็นมนุษย์ที่ปักษาช่วยเอาไว้ แต่ตอนนี้ปักษาไม่สบายแก้วต้องการหาฟ้าทะลายโจรไปต้มให้ปักษากิน สีเทาพอจะรู้หรือเปล่าว่าฟ้าทะลายโจรมีอยู่ตรงไหนบ้าง”

กรองแก้วรีบแนะนำตัวเองกลับเมื่อเห็นว่าสีเทานั้นเป็นกระรอก คงจะเล่นซุกซนที่นี่จนรู้ทุกซอกทุกมุมเธอจึงรีบถามหาสิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้ทันที

“ข้ารู้อยู่แล้ว..แม่ข้าชอบเอามาให้ข้ากินนักเวลาไม่สบาย ข้ายังจำรสขมๆของมันได้อยู่เลยพูดแล้วก็ขยาด หากแม่หญิงอยากได้ก็ตามข้ามาต้นสมุนไพรนั่นอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก”

เจ้ากระรอกตัวกลมรีบพยักหน้าหงึกหงัก ว่าเจ้าตัวนั้นรู้ดีเลยว่าสมุนไพรตัวนี้อยู่ที่ไหน เพราะอยากจะกำจัดให้มันหมดไปจากป่านี้นัก แต่ทำเท่าไรมันก็ไม่หมดไปเสียที

“ขอบคุณนะ”

ริมฝีปากบางอวบอิ่มยิ้มกว้างอย่างมีหวังที่เห็นว่าสีเทานั้นรู้ว่าสิ่งที่เธอตามหาอยู่ที่ไหน จึงรีบสาวเท้าตามเจ้ากระรอกน้อยที่กำลังนำทางไปติดๆ