ถูกทำร้าย

แปร๋นนน...

“หืม..”

เสียงดังกังวานด้านนอกทำให้หญิงสาวที่นั่งฟุบอยู่ข้างหน้าต่างสะดุ้งตัวโยนหลุดจากภวังค์ในขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆ

แปร๋นนนน

เสียงนั้นยังคงไม่หายไปง่ายๆ กรองแก้วเลยตัดสินใจค่อยๆแง้มเปิดประตูออกมาดูอย่างช้าๆ ภาพตรงหน้าชานกระท่อมทำเอาหญิงสาวจอมขวัญอ่อนชะงักค้างตกใจสุดขีดอีกครั้ง

“หา..”

ตอนนี้มีช้างเผือกตัวใหญ่ที่ไม่ใหญ่ธรรมดา ตัวแทบเท่ากระท่อมที่เธออยู่ได้งาช้างสีทองอร่ามยาวได้รูปสวยปลายโค้งแหลมยืนปัดงวงใหญ่ไปมา อีกทั้งดวงตาคมสีน้ำตาลจ้องมองเธอไม่วางสายตา

“หญิงงามเช่นเจ้าใยจึงมาอยู่ที่เรือนของท่านปักษาได้...หรือข้ามิได้ทันรู้ว่าท่านปักษามียอดดวงใจแล้ว”

“ช..ช้างพูดได้”

เสียงทุ้มใหญ่ของช้างเผือกที่เอ่ยถามกรองแก้วเมื่อครู่ทำเอาเธอเข่าทรุดลงนั่งไปกับพื้นพยายามไม่ให้ตกใจ และบอกตัวเองว่าที่นี่เป็นเรื่องปกติที่จะเห็นสัตว์นั้นพูดได้ตามที่ปักษาบอกแต่ก็ไม่ได้ง่ายเอาเสียเลย

“ว่าอย่างไรเจ้าเป็นผู้ใดกันหรือแม่หญิง”

กุญชรสีเผือกยังคงเอื้อนเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเซียวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มลึก

“เอ่อ...แก้วคือคนที่ปักษาช่วยเหลือเอาไว้ค่ะ ไม่ได้เป็นยอดดวงใจของปักษาอย่างที่คุณว่าหรอกค่ะ”

กรองแก้วพยายามหายใจเข้าลึกๆ ทำตัวให้เป็นปกติก่อนจะลุกยืนขึ้นอีกครั้ง และเดินลงจากชานกระท่อมเพื่อคุยกับช้างเผือกตัวใหญ่

“อ่อ..อย่างนั้นรึนับว่าเป็นวาสนาที่มีต่อกัน...แล้วท่านปักษาอยู่ที่ใดใยได้ยินเสียงข้าเรียกจึงไม่ออกมาพบข้า”

กุญชรสีเผือกปัดงวงไปมา ทั้งสายตาคมยังจ้องมองไปบนกระท่อมกวาดหาครึ่งคนครึ่งนกที่เป็นเจ้าของพื้นที่แห่งนี้ไม่วางตา

“ปักษาไปหาผลไม้มาให้แก้วน่ะค่ะเห็นว่าจะรีบไปรีบกลับ”

กรองแก้วรีบเอ่ยไขความกระจ่างให้กับช้างเผือกตรงหน้า

“อย่างนั้นข้าขอฝากสมุนไพรสมานแผลกายนี้ให้ท่านปักษาไว้กับแม่หญิง หากท่านปักษากลับมาให้เจ้าบอกว่าข้ากุญชรสีเผือกนำมาให้”

งวงใหญ่ตวัดไปคล้องห่อผ้าที่วางไว้ข้างต้นไม้ใหญ่ตั้งแต่มาถึงส่งให้หญิงสาว ในนี้เป็นสมุนไพรที่กุญชรสีเผือกนั้นนำมาให้ปักษาอยู่บ่อยๆ

“ได้ค่ะแก้วจะบอกให้นะคะ”

มือน้อยรีบหยิบถุงผ้ามาคล้องไว้ที่แขนก่อนจะส่งยิ้มอ่อนให้ช้างเผือกตรงหน้าอย่างเป็นมิตร หลังจากได้คุยกับช้างตัวใหญ่ตรงหน้านี้ครู่หนึ่งใจเธอก็หายความตื่นกลัวไปมาก

“ข้าต้องไปก่อน เจ้าเป็นมนุษย์อยู่ที่นี่คนเดียวจงอย่าออกไปไหนไกลจากกระท่อมน้อยนี้”

ก่อนที่กุญชรสีเผือกจะหันหลังเดินออกไปก็ต้องเอ่ยเตือนหญิงสาวไม่ให้ไปไหนไกลจากที่นี่ แม้ที่นี่สัตว์ทุกตนจะเป็นมิตรแต่ใช่ว่าสิ่งที่มองไม่เห็นจะเป็นมิตรกับมนุษย์ด้วย

“ค่ะปักษาก็บอกแก้วไว้แบบนั้น”

ใบหน้านวลพยักหน้ารับ

“ดีแล้วข้าไปก่อน”

เมื่อหญิงสาวตอบรับคำเตือนอย่างว่าง่ายร่างใหญ่อุ้ยอ้ายก็เดินกลับค่อยๆหายลับเข้าไปที่ชายป่า

“เอาไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน”

กรองแก้วเดินขึ้นมาบนกระท่อมแล้วเลือกที่จะเดินมาทางชานทำครัวทางซ้ายของกระท่อม เธอกวาดสายตามองหาที่เก็บสมุนไพรตากแห้งในห่อผ้า เมื่อเห็นตู้ไม้สี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มากวางอยู่ข้างหม้อดินเผา จึงเปิดประตูตู้เล็กออกและเก็บห่อผ้าสมุนไพรไว้ที่นี่ ทั้งแอบอมยิ้มรู้สึกสนุกกับเรื่องแปลกใหม่ที่พึ่งเจออยู่เหมือนกัน นับว่าเป็นประสปการณ์ที่ดีไม่น้อย

หลายชั่วโมงต่อมา

ครื่นนนนๆๆ

“ลมฟ้าลมฝนลงขนาดนี้ทำไมปักษาถึงไม่กลับมาเสียทีนะ”

กรองแก้วนั่งกอดเข่านอนอยู่บนฟูกสีขาว ด้านข้างมีตะเกียงน้ำมันตั้งอยู่ใกล้ๆ ใบหน้านวลมีสีหน้าที่ค่อนข้างกังวลเพราะตอนนี้ลมฟ้าลมฝนพัดค่อนข้างแรง แถมตอนนี้ก็ยังไร้วี่แววว่าปักษาจะกลับมา

กุกกัก...

“เจ้าแก้ว..”

ในขณะที่หญิงสาวนั่งตื่นกลัวลมฟ้าลมฝนอยู่ในกระท่อมนั้น ปักษาก็เปิดประตูเข้ามาด้วยตัวเปียกปอนน้ำฝนและล้มพับอยู่ชายกระท่อมที่หน้าประตูห้องของที่กรองแก้วอยู่ด้านใน

ร่างบางรีบลุกถือตะเกียงออกมาดูปักษาจากเสียงเรียกเมื่อครู่ เมื่อแสงของตะเกียงน้ำมันส่องเห็นร่างใหญ่ทั้งแสงอัสนีบนฟ้าที่สาดมาเป็นระยะ ทำให้กรองแก้วนั้นเห็นว่าที่น้าท้องของปักษานั้นมีแผลใหญ่และเลือดกำลังออกมาจำนวนมาก

“ปักษาทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”

สาวเจ้ารีบนั่งลงวางตะเกียงน้ำมันเอาไว้ใกล้ๆแล้วรีบพยุงร่างใหญ่เข้าไปนอนด้านในดีๆ..มือไม้ของเธอสั่นไปหมดทั้งรีบดึงผ้าคลุมไหล่ผืนบางกดแผลของปักษาเพื่อห้ามเลือดเอาไว้