บทที่ 8 ชิงช้า

หลังจากธาวินไปส่งพิมพ์พาที่โรงแรมเสร็จสรรพ เขารีบมุ่งหน้ากลับบ้านทันที หลายปีแล้วแทบไม่ได้กลับมาเหยียบเมืองไทย ด้วยเหตุผลบางประการทำให้ธาวิน ตัดสินใจย้ายไปอยู่อังกฤษถาวร หลังจากจบมัธยมปลาย ดวงตาสีดำสนิทมองตรงไปยังถนนด้านหน้าที่ไฟรถสาดทาบ แสงสีของกรุงเทพยามค่ำคืนไม่เคยหลับใหล เสมือนเช่นความคิดของเขา

การจากไปของทิวานั้น ช่วยสะกิดแผลเก่าในอดีตขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พิชญาคือหญิงสาวที่ทิวาหลงรักมาตั้งแต่เด็ก เฝ้าทะนุถนอมปกป้องดูแลเธอเสมือนไข่ในหิน เธอเปรียบเสมือนนางฟ้าตัวน้อยของพี่ชายมาตลอด

“พี่วาทำอะไรครับ” เด็กชายธาวินเดินถือหุ่นยนต์ ตรงมาหาพี่ชายที่กำลังง่วนอยู่กับบางอย่าง รอบๆ มีเชือกและแผ่นไม้วางไว้ระเกะระกะ

“ผูกชิงช้า” ทิวาตอบธาวินด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนเด็กชายตัวเล็ก จะเดินไปจับแผ่นไม้พลิกไปมา

“พี่วาอยากได้ชิงช้าไปทำไม เล่นหุ่นยนต์กับวินดีกว่า” พี่ชายหันมาส่งยิ้มให้กับความซื่อของน้องตัวเล็ก ที่กำลังทำตาแป๋วอยู่

“พี่ทำให้น้องพิชญ์” เด็กชายธาวินชะงักไม่ถามอะไรต่อ ดวงตากลมใสแจ๋วเลื่อนมองดูสิ่งของเงียบๆ ก่อนย่อตัวนั่งมองพี่ชาย ที่พยายามผูกชิงช้าด้วยความยากลำบาก ยอมสละเวลาทำเพื่อใครคนหนึ่ง เพียงเพราะรอยยิ้มของเธอ

“พี่วา คุณพ่อเรียกไปกินขนมค่ะ” ไม่นานนักเด็กหญิงตัวเล็กผิวขาว ผมยาวพลิ้ว วิ่งเข้ามาหาพี่ชายของเขาพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตากลมใสมองทิวาด้วยความไว้ใจ ก่อนเผลอหันมาสบตากับธาวิน รอยยิ้มแสนสวยที่เด็กชายตัวเล็กแอบมองอยู่เมื่อครู่อันตรธานหายไปในพริบตา เด็กหญิงค่อยๆ เดินไปแอบหลังทิวาพลางมองมายังธาวินอย่างไม่ไว้ใจ

“น้องพิชญ์ มาพอดีเลย ลองขึ้นนั่งดู พี่จะไกวให้” ทิวาอุ้มเด็กสาวขึ้นนั่งชิงช้าที่เขาพึ่งทำเสร็จพอดี พลางออกแรงไกวชิงช้าทีละนิด รอยยิ้มแสนสวยเผยออกมาเมื่อแรงไกวมากขึ้น ธาวินเผลอมองไม่ละสายตา รอยยิ้มแสนสดใสนั้น ได้ประทับอยู่ในความทรงจำเขาเรียบร้อยแล้วจนถึงตอนนี้

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเขาไม่มีวันลืมเรื่องราวเหล่านั้นได้ แม้พยายามหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียวเพียงไหนก็ตาม ในขณะนี้แววตาเคลือบไปด้วยความรู้สึกหลายร้อยอารมณ์ พร้อมสองมือกำพวงมาลัยรถแน่น พี่ชายเขาทำทุกอย่างเพื่อพิชญา แต่เธอกลับหักหลังทิวาได้อย่างเลือดเย็นที่สุด

รถหรูเปิดประทุนเลี้ยวเข้ามายังโรงจอดขนาดใหญ่ ที่มีรถจอดรวมอยู่สองคันซึ่งไม่ได้ใช้งาน หลังจากไฟหน้ารถดับลง สายตาคมกวาดมองรอบบริเวณบ้าน ที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย ต้นไม้ใหญ่ด้านข้างที่เคยใช้เป็นที่วิ่งเล่นในวัยเด็ก มาตอนนี้ดูเงียบเหงาแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ธาวินถอนหายใจหนึ่งครั้ง ก่อนเดินออกมาสำรวจบริเวณด้านนอก มีหลายสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป รวมถึงต้นไม้ต้นเล็กที่เคยวิ่งเล่น บัดนี้สูงใหญ่ตามกาลเวลา