ชายชุดดำ

หลังจากก่อเรื่องก่อราวเอาไว้ให้คนเป็นพ่อต้องคอยตามแก้สุ่ยปิงก็ขอแยกตัวจากพี่น้องเพื่อกลับมายังที่พักแต่ในระหว่างทางนางกับเจอเข้ากับกลุ่มชายชุดดำกลุ่มหนึ่งที่ดูเหมือนหนึ่งในกลุ่มชายชุดดำจะได้รับบาดเจ็บแต่ทางที่พวกเขาไปคือกระท่อมป่ากลางสระบัวของนาง

"บังอาจบุกบ้านข้า!"สุ่ยปิงใช้วิชาตัวเบามาดักหน้ากลุ่มชายชุดดำเอาไว้แม้แต่พี่น้องนางยังกล้าบุกรุกแล้วคนพวกนี้เป็นใครกล้าดีนักแต่

แค่ก แค่ก~

ชายผู้หนึ่งไอออกมาเป็นเลือดใบหน้ามีปานขนาดใหญ่แต่พอสังเกตดูดีๆมันไม่ใช่ปานแต่เป็นพิษชนิดหนึ่งแม้จะออกฤทธิ์ช้าแต่หากปล่อยไว้ชายผู้นั้นก็จะตาย

"ท่านอ๋อง!"

"เขาคือท่านอ๋องหรือ?"

"เจ้าเป็นใครมาทางข้าไว้ทำมั้ย"พูดได้ด้วยแฮะ! อยากรู้จริง ๆ ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้พิษจะรูปงามเพียงใด

"ข้าช่วยท่านได้กระท่อมแห่งนี้คือบ้านของข้า"เอาเถอะอย่างไรเสียนางก็ไม่คิดจะช่วยเขาแบบฟรีๆหรอกไว้ช่วยเสร็จค่อยทวงบุญคุณก็ยังทัน

"ท่านอ๋องจะเชื่อนางได้หรือขอรับ"

"พวกมีทางเลือกไม่ล่ะหรือจะรอให้เขาตาย"

"บังอาจ!"

"เอาสิเจ้าฆ่าข้านายเจ้าก็ต้องตายอยู่ดีคิดเอาจะให้ข้าช่วยดีๆหรืออยากจะมีเรื่องกับข้า"

"ให้นางช่วย"เสียงแหบแห้งเหมือนคนใกล้ตายดังขึ้นสั่งลูกน้องของตน

"เชิญ!"

สุ่ยปิงใช้เวลาปรุงยาไปครึ่งชั่วยามก็เสร็จและนำยามาให้ชายชุดดำที่ถูกเรียกว่าท่านอ๋องดื่ม ผ่านสักครู่อาการก็เริ่มดีขึ้นใบหน้าที่เคยมีปานที่เกิดจากพิษก็ค่อยๆหายไปปรากฎให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงทำเอาใจสุ่ยปิงเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"รูปหล่อขนาดนี้คงมีหญิงในดวงใจแล้วมั้ง"นางบ่นกับตัวเองเบาๆ

พรึ่บ~

จู่ๆคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นมาล็อคคอนางพร้อมกับเอามีดมาจี้ที่คอนาง เขาช่างไม่รู้จักบุญคุณคนเลยจริงไปไม่น่าช่วยเลยน่าจะปล่อยให้ตายๆไป

"เจ้าทำอะไรข้า"

"ข้าช่วยชีวิตท่านเอาไว้แท้ๆช่างไม่รูสำนึกเอาเสียเลยปล่อยข้าได้แล้ว"จังหวะที่สุ่ยปิงผลักมือของชายชุดดำออกก็ดันเสียหลักล้มลงแต่ไม่วายดึงชายหนุ่มล้มลงไปทาบทับบนร่างกายนางจนริมฝีปากชนกันสุ่ยปิงถึงกับหน้าแดงรีบผลักชายหนุ่มออก

"ทะ...ท่านหึ้ย!"สุ่ยปิงกัดริมฝีปากทำอะไรไม่ถูกได้แต่เดินหนีออกไปอย่างเขินอาย

"เอ่อ...ท่านอ๋องพะย่ะคะ"

"มีอะไร"

"ข่าวจากวังหลวงแคว้นต้ารายงานมาว่าเสนาบดีซ่งฉินคิดการใหญ่ก่อกบฏเรื่องที่ท่านอ๋องถูกรอบทำร้ายก็เป็นฝีมือเสนาบดีซ่งฉินแต่ฝ่าบาททรงรู้ทันจึงสั่งประหารชีวิตทั้งครอบครัวพะยะคะ"

"อืม! เจ้ากลับไปรายงานเสด็จพี่ด้วยว่าข้าไม่เป็นไรจะอยู่พักรักษาตัวที่แคว้นจ้าวสักระยะหนึ่ง"แค่นึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มริมฝีปากนุ่มนิ่มดีชมพูหวานก็อดยิ้มไม่ได้

"ต้องรายงานด้วยมั้ยพะย่ะคะว่าท่านอ๋องทรงพบว่าที่พระชายาแล้ว"

"ก็อาจจะ...เจ้ารีบไปได้แล้ว"เขาคือท่านอ๋องต้าเว่ยหมิงน้องชายเพียงหนึ่งเดียวของฮองเต้แคว้นต้าผู้บัญชาการทหารดำรงตำแหน่งท่านแม่ทัพใหญ่ทั้งที่อายุยังน้อย

"คังฉิน มู่ต้วนเจ้าสองคนออกไปสืบข่าวของแคว้นจ้าวมาข้าอยากรู้ว่าผู้คนที่นี้เป็นเช่นไรเหตุใดเสด็จพี่ข้าถึงอยากเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีด้วย"และองครักษ์ทั้งสองก็หายตัวไป

สุ่ยปิงยกอาหารเข้ามาให้คนป่วยที่นางช่วยเหลือเอาไว้จนต้องเสียจูบแรกให้กับชายหนุ่มไป แม้จะเจ็บใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเรียกค่าเสียหายมหาโหดที่นางชอบใช้กับเสด็จพ่อออกมาใช้กับชายหนุ่มได้ข่าวว่าเป็นท่านอ๋องย่อมมีเงินทองมากมาย

"ข้าเอาอาหารมาให้"

"เจ้าชื่ออะไร?"

"จ้าวสุ่ยปิง!"แม้จะไม่ยอมรับตำแหน่งองค์หญิงสองแต่ก็ต้องใช้นามนำหน้าว่าจ้าวโดนบังคับมาแบบปฏิเสธไม่ได้ก็ต้องยอมรับแต่โดยดี

เพียงแค่ได้ยินชื่อท่านอ๋องต้าเว่ยหมิงก็ถึงกับตกใจนางมีความเกี่ยวพันกับคนในราชวงศ์แคว้นจ้าวอย่างงั้นหรือ

"ท่านจะถามข้าล่ะสิว่าเป็นอะไรกับคนในราชวงศ์แคว้นจ้าว"

"...."

"ข้าคือองค์หญิงสองที่เกิดจากอดีตฮองเฮากับฮองเต้บ้าอำนาจแห่งแคว้นจ้าวและข้าก็ไม่ยอมรับตำแหน่งองค์หญิงอย่างเป็นทางการทุกคนจึงเรียกข้าว่าองค์หญิงสามัญชนหรือไม่ก็องค์หญิงตำหนักเย็น"สุ่ยปิงอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง

"องค์หญิงตำหนักเย็น!"

"ข้าเกิดมาในตำหนักเย็นในระหว่างที่เสด็จแม่ถูกสั่งขังในตำหนักเย็นท่านคงเข้าใจ"

"อืม เสียใจด้วยเรื่อง..."

"ไม่เป็นไรเสด็จแม่ทรงมีความสุขดีขนาดตอนที่นางจากข้าไปยังยิ้มให้ข้าอยู่ตลอดเวลาข้าจึงมีความสุขในทุกๆวันที่ได้กลั่นแกล้งฮองเต้และเหล่านางสนมของพระองค์"

"ข้าวต้มเจ้าอร่อยดี"

"ฝีมือข้าซะอย่าง"สุ่ยปิงยิ้มหวานมาให้ชายหนุ่มจนเขามองมันอย่างหลงใหล

"ข้าถูกใจเจ้าแล้วสิ"เขาพูดออกมาเบาๆดูท่าเขาคงต้องอยู่ต่อที่แคว้นจ้าวไปอีกนาน เพราะเขาดันไปถูกใจสาวน้อยนามสุ่ยปิงเข้าแล้วสิ