บทที่๙ เซอร์ไพรส์

แผนการของธีร์ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ เขายังคงติดต่อพูดคุยกับแฟนเก่าอย่างเตยอยู่เหมือนเดิม แต่จะพูดว่าเขาติดต่อก็ไม่ถูก เพราะส่วนใหญ่เป็นเธอเองที่ทักหาโทรตามเขาฝ่ายเดียว

ทำตัวยิ่งกว่าเมียกูอีก!

(เมื่อไหร่จะว่างมาหากันบ้าง) น้ำเสียงตัดพ้อดังขึ้นพร้อมกับหน้างอน ๆ ระหว่างวิดีโอคอล

“เดี๋ยวก็ปิดปีใหม่แล้ว ตอนนั้นน่าจะว่างแหละ” เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหมือนเอ็นดูเต็มแก่

แต่แม่ง กูอยากจะอ้วกตัวเองเหมือนกัน

(ถึงตอนนั้นก็เมากับเพื่อนเหมือนทุกปี) ว่าให้อย่างรู้ทัน

แต่ก็อย่างว่า เคยคบกันมาเกือบปี่สี แล้วรู้จักกันก่อนหน้านั้นรวมกิ๊กกั๊กกันอีกสมัยเรียน

“อะไรจะสำคัญเท่าแฟน” กูบอกว่าแฟนนะครับ ไม่ได้บอกว่าเธอนะครับ

(ปากหวานแล้วทำให้ได้เหมือนปากด้วย)

“แน่นอน” คิดเองเออเองก็อย่าโทษผมแล้วกัน

อยากเล่นกับใจผมก่อน อย่าหาว่าผมใจร้าย

อีกอย่าง หากเธอไม่ตอแยติดต่อหาเขาบ่อยขนาดนี้ บางทีเธอก็อาจจะไม่รู้สึกมีหวังเท่านี้ก็ได้ เพราะถึงเขาจะคิดแผนนี้ขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้คิดจะติดต่อไปหาเธอเพื่อให้ความหวังจนไม่ลืมหูลืมตาขนาดนั้น

ไม่ได้อยากยุ่งเท่าไหร่ เพราะที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ดองแชทบ่อย ๆ กว่าจะตอบก็ปล่อยให้ผ่านไปหลายชั่วโมง บางทีส่งมาเช้าตอบดึกก็มี ส่งเย็นตอบเช้าก็บ่อย

เหตุผลง่าย ๆ ที่ใช้กับเธอ

“ชาวไร่ชาวนาก็แบบนี้แหละ”

แต่ถ้าเธอเอาแต่เอาตัวเองมาให้เขาเล่นไม่หยุด ก็จะเอาคืนแม่งให้เกลียดกูจนไม่อยากยุ่งอีกเลย

(หลังปีใหม่มาอยู่หอกับเราไหม) แล้วอีกฝ่ายก็ถามขึ้น

“ทำไมล่ะ”

(ก็อยากอยู่กับแฟน อยากอยู่เหมือนสมัยคบ) แม้ไม่ได้อยู่กินกันถาวรแต่ก็อยู่ด้วยกันเป็นส่วนใหญ่

“หลังปีใหม่น่าจะว่างเข้าไปอยู่ในเมืองได้สักพักแหละ ถึงตอนนั้นกว่าจะทำนาอีกก็หลายเดือน” มันเป็นการคาดเดา แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปอยู่กับใครไง

(พูดจริงนะ)

“ยัง” ยังไม่ได้พูดครับ แค่คาดเดาให้ฟังเฉย ๆ

(ถือว่ารับปากแล้ว)

ตอนไหนวะ?

“ยังไงก็รอดูอีกที”

“ธีร์”

“ครับ” ขานรับเสียงแม่ “แม่เรียกอ่ะ เดี๋ยวไปส่งแม่ก่อนนะ”

พูดเสร็จก็วางสายไปทันที

ไม่ใช่อะไร พอสายเธอเข้ามาเขาบอกแม่เองว่าให้ไปเรียกเขาตอนไหน

ก็อยากทำตัวเหมือนจะว่างแต่ไม่ว่างให้เธอ

ไม่รู้จะพูดอะไร ต้องพูดเหมือนคิดแต่ไม่ได้คิดอ่ะ มันไม่สนุกเท่าไหร่เว้ย

“รักดี ๆ มันหายากจังวะ” เขาก็ว่าเขาเป็นคนจริงจังคนหนึ่งเลยนะ แต่ไม่คิดเลยว่าความจริงจังของเขาจะกลายเป็นของตายที่ถูกเอามาเล่นแบบนี้

หลายวันต่อมา...

รถกระบะทรงซิ่งคันสีดำขับเคลื่อนเข้าตัวเมืองอย่างไม่คิดบอกกล่าวใคร บนรถเปิดเพลงลูกทุ่งเพื่อชีวิตที่ดังช่วงนี้พร้อมกับร้องตาม

วันนี้ใกล้จะถึงวันสิ้นปีแล้ว เขาเลยอยากใช้เวลาส่วนตัวก่อนจะถูกเพื่อนตัวดีพาไปสุมหัวเมาราน้ำที่สวนหลังบ้านเหมือนทุก ๆ ปี

อีกไม่ไกลรถก็จะเข้าตัวเมืองอยู่แล้ว แต่คนบางคนก็จมูกดีโทรหาเขาได้ถูกเวลาเหลือเกิน

“ฮัลโหล” กรอกเสียงอารมณ์ดีลดเสียงเพลงแต่ไม่ได้ปิด

(ทำอะไรอยู่)

“ขับรถครับ”

(ไปไหนอ่ะ)

“ไปหาแฟนที่เมืองครับ”

(พูดจริงเหรอ!)

“ทำไมต้องโกหกล่ะ”

(ไม่เห็นบอกกันก่อนเลย)

“เซอร์ไพรส์ไง”

(ถึงไหนแล้ว)

“อีกประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว”

(งั้นแค่นี้ก่อนนะ)

“ครับ” รอยยิ้มฉีกกว้างกว่าเดิมอย่างอารมณ์ดี

วันนี้แล้วสินะที่ทุกอย่างจะจบลงพร้อมกับทวงคืนศักดิ์ศรีคืน

รถกระบะคันสีดำขับเข้ามาในหอพักที่คุ้นเคย มีที่ว่างพอให้จอดรถกระบะได้สองสามคันพอดีเลยไม่ต้องจอดข้างถนนเหมือนหอติด ๆ กันนี้

เดินผิวปากไปหยุดหน้าห้องของน้องรักแล้วเคาะประตูส่งสัญญาณบอกเจ้าของห้องที่เขาไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมา แต่ก่อนหน้านั้นก็คุยกันแล้วรู้ว่าเธอจะกลับบ้านพรุ่งนี้พอดี

“มาอีกแล้ว” พอเปิดประตูมาพร้อมกับสีหน้าเบื่อหน่ายและเสียงถอนหายใจเสียอารมณ์

ต้อนรับพี่มึงมาก

“ไปกินข้าวป่ะ” วันนี้พี่อารมณ์ดีไอ้น้อง ไม่ว่าอะไรกับสีหน้าท่าทางแบบนี้หรอก ซ้ำยังชวนไปกินข้าวอีก

“เมาค้างปะ” มองอย่างจับผิด

“คนอารมณ์ดี ๆ อย่าทำให้หงุดหงิดได้ไหมครับน้องรัก” ยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วยีผมเธอแรง ๆ ระบายความหงุดหงิด

จับผิดเก่งฉิบหาย

“เอาดี ๆ”

“จะพาไปกินข้าว วันนี้อยากกินอะไรเลี้ยงเอง”

“พูดจริง?”

“ป๋าธีร์ซะอย่าง”

“ขายข้าวได้เยอะเหรอ”

“แน่นอน” ไหวไหล่ตอบรับอย่างไม่ปิดบัง

เรื่องนั้นไม่ผิด แต่ที่เป็นแบบนี้เพราะอารมณ์ดีล้วน ๆ

“ไม่แกล้งอะไรหนูนะ”

“ไม่ครับ”

“อย่าพูดแบบนี้ดิ มันยิ่งไม่น่าเชื่อ” มาคงมาครับอะไรอ่ะ ขนลุก

“จะไปไหมครับน้องสาวคนสวย”

“...” หน้าหยีอย่างเห็นได้ชัด “งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ”

ถึงยังไงก็ไปกินของฟรีดีกว่า

ไม่ใช่เรื่องแปลกหากเขาจะเลี้ยงอะไรเธอ เขาไม่เคยงกกับน้องกับนุ่งอย่างเธอหรอก

แต่ถ้ามาดีเกินไปอ่ะน่าสงสัย คนแบบธีร์เธอรู้ไส้รู้พุงหมดแล้ว

“สาวเมืองเขาแต่งตัวแบบนี้เหรอวะ” พอเธอออกจากห้องน้ำถึงกับถามอย่างรับไม่ได้

กระโปรงสั้นจู๋เลยแม่ง เสื้อก็รัดจนเห็นนมโผล่แทบทิ่มหน้า

ไอ้สวยมันก็สวยแหละ แต่พอเธอใส่แล้วมันแปลก ๆ ยังไงไม่รู้

“ยุ่งอะไรพ่อหนุ่มบ้านนา” มามองเธอด้วยสายตาเหมือนตัวประหลาดแบบนี้ถึงกับเสียความมั่นใจ “รู้จักไหม สไตล์เวียนนามอ่ะ”

เธอออกจากสวยและหุ่นดี นักเรียนก็ชมทุกวันว่าคุณครูยี่หวาสวย

เขานี่สายตาแย่จริง ๆ

“เหรอ” เข้าไม่ถึงว่ะ เสื้อสายเดี่ยวแล้วก็มีสายที่ไปผูกกับคอเหมือนลูกหมาอีก กระโปรงก็สั้นจนแทบจะลืมหายใจ ไหนจะถุงเถ้าสีขาวยาวเกือบถึงเข่า

ไม่เข้าใจเลยครับผม

“จะไปไหม” ถ้ายังไม่หยุดมองด้วยสายตาแบบนี้จะไม่ไปด้วยแล้วนะ

“ก็ถ้าไม่อายก็ไป” แฟชั่นจัดจนกูตามไม่ทัน รู้สึกแปลกยังไงไม่รู้

ก็ไม่ใช่ไม่เคยเห็น แต่เห็นในเน็ตไง มีแต่สาวเมืองหลวงเลยไม่ได้รู้สึกอะไร

ให้เธอแต่งแบบนี้ไปเดินตามคันนา เขาว่าควายไม่ควิดอ่ะ พวกมันวิ่งหนีแน่

“ชิ๊!” หยิบกระเป๋าเดินกระแทกไหล่ร่างสูงออกจากห้อง หยิบรองเท้าหนังมาใส่อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

ปิดล็อกประตูห้องแล้วไปขึ้นรถกระบะทรงซิ่งที่เธอไม่ชอบเลยสักนิด

อายจะตายไป สวยก็สวยดีหรอก แต่ไม่ใช่สไตล์เธอเลยสักนิด

“ถ้าหนูจะหาผัวนะ ไม่มีทางหาทรงนี้แน่!”