บทที่๑๐ แฟน

ห้างสรรพสินค้าเป็นที่ที่ยี่หวาเลือกมา วันนี้เธออยากกินชาบูบุฟเฟ่ต์ ได้คนเลี้ยงพอดีไม่มีทางเลือกข้าวตามสั่งจานละสี่สิบเด็ดขาด

พอเข้าร้านมาก็สั่งน้ำซุปทำน้ำจิ้มเรียบร้อย นั่งรอไม่นานทุกอย่างก็มา มีอาหารในสายพานวิ่งให้เลือก มีแบบสั่งให้พนักงานมาเสิร์ฟแล้วก็ลุกไปตักเองด้วย

“หวา” คนกำลังตั้งใจตักเนื้อใส่หม้อถูกเรียกจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง

แชะ!

“ถ่ายทำไม?” คนถูกถ่ายอย่างไม่ได้ตั้งตัวขมวดคิ้วถามแปลกใจ

“...” ไหวไหล่ไม่ตอบ นั่งยิ้มกับโทรศัพท์คนเดียวขณะกดยิก ๆ แล้วโพสลงไป

Thee เด็กหิวจัด

ไม่ถึงหนึ่งนาทีที่โพสรูปลงไป โทรศัพท์มีสายเรียกเข้าทันที

“ไปรับโทรศัพท์แป๊บหนึ่งนะ” บอกเธอด้วยรอยยิ้ม ลุกออกจากร้านไปรับโทรศัพท์ไม่ให้รบกวนคนอื่น “ฮัลโหล”

(ธีร์อยู่ไหน!)

เสียงแข็งเลย

“กินข้าวอยู่ครับ มีอะไรเหรอ”

(ไหนธีร์บอกว่าจะมาหาเตยไง!)

“ธีร์บอกตอนไหน” กูจำไม่เห็นได้?

(ก็ตอนเราคุยกันตอนธีร์ขับรถไง!)

“อ๋อ ก็ธีร์บอกว่าจะไปหาแฟนไง” ผิดเหรอ

(ก็ใช่ไง! แล้วทำไมธีร์ได้พาน้องธีร์ไปกินข้าวล่ะ!!)

“น้อง? น้องไหนครับ” ใส่ซื่อฉิบหายเลยกู “นี่แหละแฟนธีร์”

(ธีร์หมายความว่ายังไง)

เสียงแข็ง ๆ เมื่อกี้หายไปไหนแล้ววะ

“ก็หวาแฟนธีร์ไง”

(อย่ามาเล่นแบบนี้นะธีร์!)

เสียงเย็นแล้วคุณผู้หญิง

“เตยพูดอะไร ธีร์งงไปหมดแล้ว”

(ธีร์กำลังทำอะไรกันแน่!)

เหมือนจะอารมณ์เสียจนทนไม่ไหวแล้วว่ะ

“ธีร์ทำอะไร?” ยังคงรับบทคนซื่อเหมือนเดิม “ธีร์บอกว่าวันนี้จะเข้าเมืองมาหาแฟน แล้วตอนนี้ธีร์ก็อยู่กับแฟนไง”

เข้าใจยากตรงไหน

(กับเด็กนั่นนะ?)

“ครับ”

(ไหนบอกว่าเหมือนคลานตามกันมาไง) เสียงขุ่นเลยเว้ย (ไหนว่าถ้าจะเอาคงได้กันไปนานแล้ว แล้วทำไมอยู่ ๆ มาพูดแบบนี้!)

“ก็เมื่อก่อนเห็นเป็นน้อง แต่พอน้องมันโตขึ้นเป็นสาว เลยเป็นผู้หญิง” ไม่จริงเลย กูยังเห็นมันเป็นเด็กผู้หญิงอยู่เหมือนเดิม

(อย่ามาโกหก!)

“อะไรอ่ะ” ทำไมถึงว่าผมโกหกอีกล่ะ

(ธีร์ไปคบกับเด็กนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเราไม่รู้!)

“แล้วทำไมเราต้องบอกเตยอ่ะ” สำคัญขนาดนั้น?

(แล้วที่เราคุยกันทุกวันล่ะ)

“ก็เพื่อนไง” เข้าใจยากเหรอวะ

(เพื่อนคุยกันแบบนี้เหรอ!)

“แล้วเราคุยกับเตยแบบไหน?” ก็ว่าคุยแบบเพื่อนเองนะ

(ธีร์ทำเหมือนเราเป็นแฟนกัน พูดคำหวานเหมือนคบกัน แต่บอกว่าเพื่อน? ไม่ตลกไปหน่อยเหรอ)

“เราไม่เห็นจำได้” พูดจริง “เราไม่เคยพูดว่ากลับมาคบกัน แล้วอะไรที่พูดก็พูดไปตามจริง”

(เตยไม่เชื่อว่าธีร์คบกับเด็กนั่น!)

“ก็ไม่ได้ขอให้เชื่อ”

(คุยกันให้รู้เรื่องธีร์)

“ลองทบทวนตัวเองดูดี ๆ ว่าที่ผ่านมามีอะไรที่เราบอกว่ากลับมาเป็นเหมือนเดิม” ย้อนกลับไปให้เธอทบทวนด้วยตัวเอง “เราคุยบอกเล่าสิ่งที่เราคิดและจะทำกับแฟน แต่เราไม่เคยพูดนะ ว่าแฟนเราคือเตย”

อย่าให้ผมต้องย้ำครับ

(ทำแบบนี้ทำไม)

“ทำอะไร” ไม่เห็นรู้เรื่องเลย

(คิดจะเอาคืนเตยเหรอ)

“เสียเวลาว่ะเตย” ไม่เคยเอาคืนที่เธอบอกเลิกเขา แต่เอาคืนที่เธอมันหลายใจมักมากเล่นกับใจเขาต่างหาก

(เตยให้พูดอีกครั้ง ว่าที่ผ่านมาระหว่างเราเป็นอะไรกัน)

“เพื่อนไง”

(จะเอาแบบนี้ใช่ไหม)

“ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร” ถอนหายใจเหมือนเหนื่อยและไม่เข้าใจเธอเลยสักนิด

(เตยรู้นะว่ามันอยู่ใกล้เตยแถวนี้)

“อย่ายุ่งกับคนของเรา!” ครั้งนี้เป็นกูนี่แหละเสียงแข็งบ้าง

จะมายุ่งกับน้องกูเหรอ อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะ

(เหรอ) ทำเสียงกวนบาทาอีก (ถ้าไม่อยากให้ยุ่งแล้วธีร์ไปดึงมันมาเกี่ยวทำไม อีนี่เตยเล็งไว้ตั้งแต่คบกับธีร์แล้วด้วย)

“เป็นคนอยากเลิกเอง อยากกลับมาเราไม่กลับไปอย่าบ้า” อย่าให้กูต้องด่านะ ถึงจะสุภาพแต่ปากโคตรหมาเหมือนกัน

(เตยไม่บ้าหรอกถ้าธีร์ไม่หลอกให้ความหวังเตยก่อน)

“ไม่อยากให้คนอื่นหลอกแต่เสือกหลอกคนอื่นได้?” ว่าจะไม่พูด แต่แม่งคนแบบนี้ไม่สำนึก “คิดว่าเราไม่เห็นที่ผัวเก่ามานอนด้วยวันไม่สบายเหรอวะ”

ทำไมต้องให้กูประจานความหลายใจของตัวเองวะ

(ธีร์กำลังเข้าใจผิด)

“ยังไง” ไม่ได้ถามเพราะจะเชื่อ แต่อยากรู้ว่ามาถึงขนาดนี้แล้วจะพูดอะไร

(เขาแค่แวะมาเอาของ)

ตอแหลฉิบหาย

“เอาของบ้านมึงดิเตยตั้งแต่เช้า” ถึงกับหลุดคำหยาบแล้ว “หรือมันเอาตั้งแต่เมื่อคืน เอาถึงไหนล่ะ”

(เรื่องของเตยกับเขาจบแล้ว ไม่ได้มีอะไรจริง ๆ ไม่งั้นเตยจะอยากคบกับธีร์เหรอ)

“พูดเหมือนพึ่งเลิกกันวันสองวันถึงยังมีของต้องไปเอาอ่ะ” กูพูดขนาดนี้มึงยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอว่าควรเลิกตอแหล “เลิกพูดเถอะ เราไม่กลับไป ไม่คิดจะกลับไป”

(อย่าทำแบบนี้นะธีร์)

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะ”

(แล้วจะต้องมีคนรับผิดชอบที่ธีร์หลอกเรา!)

“บอกไว้ก่อนแล้วนะ ว่าอย่าคิดยุ่งกับยี่หวา!”

(หึ!) แล้วแม่งก็ตัดสายไปทันที

ทำให้กูประสาทเสียอีกแล้ว ทำให้กูหงุดหงิดอีกแล้ว

ตัวเองทำกูได้ พอโดนกูทำคืนกลับยอมไม่ได้แล้วพาล

แต่ถ้ากล้าทำอะไรยี่หวาจริง ผู้หญิงเขาก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน!