ตอนที่ 9 ไม่ใช่หมาเชื่อง ๆ

“................” พราวฟ้าก้มหน้าถอนหายใจไม่โต้ตอบนั่นยิ่งทำให้อคิระโมโห

“รักกันมากก็ไปอยู่กับมัน แต่มันจะเอาหรือเปล่าของมือสองสภาพยับเยินแบบนี้!” นัยน์ตาคมมองเหยียดพร้อมกับคำพูดร้าย ๆ หงุดหงิดที่เธอนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรในขณะที่เขาฉุนเฉียวจนความดันขึ้นเพราะหวงของ พราวฟ้าเม้มปากเงยมองสบตา

“พี่ยุขอร้องให้พราวไปอยู่ด้วย สรุปคุณอนุญาตให้ฉันไปกับพี่ยุ ไม่ต้องทำตามสัญญาที่ต้องปรนเปรอคุณหนึ่งปีเพื่อแลกกับความคุ้มครองให้ปลอดภัยแล้วใช่ไหม ฉันจะได้โทรตามพี่ยุมารับ!” หน้าสวยบึ้งตึงยันขาจะลุกขึ้นยืน อคิระคว้าแขนเธอแล้วดึงให้นั่งลงคุกเข่าต่อหน้าเขาที่นิ่งมองจ้องหน้าสวยอยู่อย่างนั้น พราวฟ้าประหม่ามองใบหน้าเคร่งขรึมของเขาอย่างหวั่น ๆ กลัวก็กลัวแต่ก็เคืองที่เขาพูดไม่ดีกับเธอก่อน

เธอพยายามดึงแขนออกจากการจับกุมของเขา อคิระหน้าตาขึงขังยกสองมือประคองหน้าสวยแล้วกดจูบบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างเร่าร้อนลมหายใจอุ่นรดแก้มเนียนกลิ่นคาวเลือดในกระพุ้งแก้มคละคลุ้ง พราวฟ้าเจ็บแสบจากการบดขยี้ลิ้นหนาสอดแทรกดูดดุนลิ้นบางอย่างรุนแรงก่อนที่จะถอนริมฝีปากก้มหน้าซุกไซ้ดูดฟัดซอกคอเรียวจนเจ็บแสบ

“เธอเป็นของฉัน” เสียงทุ้มแหบพร่าสลับเสียงจูบหอมกระเส่าที่ข้างหู

“ฉันไม่ใช่หมาเชื่อง ๆ ที่คุณอยากให้เป็น!” เสียงหวานค้านขึ้นตัดพ้อ เขาผละออกจ้องมองหื่นกระหาย

“เป็นอีตัวเร่าร้อนบนเตียงก็พอ.........” สิ้นเสียงทุ้มเธอก็ถูกกอดรัดจูบฟัดคลอเคลียลากไล้อย่างบ้าคลั่งร่างบางถูกดันลงนอนบนพื้นพรมกายหนาถาโถมทับคนใต้ร่างบดเบียดเสียดสีถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างคล่องแคล่ว

มือหนารวบสองแขนเรียวขึ้นเหนือหัวกดตรึงบดเบียดร่างกายถูไถรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากหนาดูดดุนหน้าอกอิ่มขึ้นจ้ำแดงเผลอขบกัดอย่างมันเขี้ยว

“โอ๊ย!อย่ากัด” พราวฟ้าหน้าเสียพยายามดันตัวหนี

“ลงโทษที่ปกป้องผู้ชายอื่นต่อหน้าผัว!” น้ำเสียงกับหน้าตาดุดันนั้นทำเธอหวาดกลัว ขืนตัวพยายามถีบเท้ากับพื้นพรมดิ้นหนีสุดแรง

“ปึก” เข่าน้อยกระแทกหน้าท้องแกร่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ อคิระเจ็บจุกตัวงอเผลอปล่อยมือ พราวฟ้าหลุดจากพันธนาการรีบยันตัวลุกนั่งถดตัวหนีสภาพเปลือยเปล่าน้ำตาไหลหวาดกลัว อคิระฉุนเฉียวจากที่โมโหอยู่แล้วพอเจ็บตัวก็หน้ามืดขึ้นทวีคูณจ้องมองเธอราวกับจะฆ่าให้ตาย เขาโผจับปลายเท้าเรียวลากดึงตัวเธอให้กลับมาใกล้ เท้าเรียวสะบัดแรง ๆ กลัวจนตัวสั่น

“เจ็บ!”

“ฉันหนีเรื่องร้าย หวังให้คุณช่วยพ้นภัยไม่ใช่มาเจอร้ายกว่า การถูกคุณทำร้ายมันจะต่างอะไรกับออกไปให้พวกมันลากไปซ้อม!” สั่นเครือแววตาหมองเศร้าน้ำตาไหลพรากที่พึ่งสุดท้ายที่ไว้ใจกลับทำร้ายเธอไม่ต่างจากคนอื่น

อคิระนิ่งอึ้งสลดลงมองเรือนร่างที่เคยขาวเนียนเต็มไปรอยแดงและขบกัดจากฝีมือของเขาเพราะความโกรธทำให้ขาดสติทำร้ายให้เธอเจ็บตัวไม่ต่างอะไรกับพวกที่ลากเธอไป ทั้งสองต่างมองกันนิ่งนาน อคิระแววตาสั่นไหวตัวชาวาบรู้สึกผิดเมื่อเห็นเธอร้องไห้เขาไม่ใช่คนอ่อนไหวและไม่ชอบผู้หญิงอ่อนแอ แต่ตอนนี้น้ำตาของคนอ่อนแอกำลังทำให้เขาเจ็บปวดเสียใจที่ทำให้เธอมองเขาเหมือนเป็นปีศาจทำร้ายร่างกายและจิตใจของเธออคิระสูดลมหายใจเข้าลึกรวบรวมความกล้าคลานเข้าไปใกล้เธออย่างลังเล

“อย่าเข้ามา!” กายบางถดหนีแววตาสั่นระริกเคลือบไปด้วยน้ำตา

“..........ไม่ได้ตั้งใจ ฉันโมโหจนขาดสติ”

“ ฉันกลัว.........”หยดน้ำตาร่วงหล่นพร้อมกับน้ำเสียงสะอื้น สายตาคมวุบไหวหายใจไม่ทั่วท้องสงสารจับหัวใจ

“ฉันจะไม่ทำอะไรบ้า ๆ อีก......” เสียงทุ้มอ่อนลงค่อย ๆ คลานเข้าไปใกล้ พราวฟ้ายังมองเขาอย่างประหม่าเมื่อมือหนาแตะลงที่แขนเธอก็สะดุ้งจะกระเถิบแต่เขารีบพุ่งตัวไปโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด พราวฟ้าร้องไห้ตัวสั่นน้ำตาไหลภายใต้อ้อมกอดร้ายรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับเรื่องต่าง ๆ ที่เผชิญอุตส่าห์หลบซ่อนตัวจากผู้มีอิทธิพลภายนอกแต่กลับถูกกระทำจากคนที่ไว้ใจไม่ต่างกัน อคิระหน้าเครียดแปลกใจตัวเองที่หึงหวงจนลืมตัวทั้งที่เขาไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนแบบนี้

เวลาผ่านไป

อคิระอุ้มร่างเปลือยเปล่าไปนอนบนเตียงกว้างดึงผ้านวมผืนนุ่มมาห่มร่างบาง แล้วหยิบรีโมตมากดปิดผนังไม้ไว้เผื่อฝนตก เขาเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำหอบกล่องยาที่ปลายเท้ามาวางบนเตียงนุ่ม พราวฟ้ามองทุกการกระทำของเขาก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง เขานั่งลงข้าง ๆ จะเช็ดร่องรอยแดงบริเวณลำคอและเนินอก พราวฟ้าเอียงตัวหนีสายตาลังเล

“เช็ดแผลด้วยน้ำเกลือก่อนแล้วค่อยทายา...”

“พราวเช็ดเองค่ะ” มือเรียวหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดลำคอและต้นแขน

“ต้องใช้ยาอะไร?” เขาเลือกยาสำหรับทาแผล พราวฟ้าก้มมองอ่านฉลากสรรพคุณของยาใกล้ ๆ เขาเพราะแสงไฟสลัวมองไม่ค่อยเห็น อคิระชำเลืองมองหน้าสวยที่อยู่ใกล้ใจเต้นโครมครามตื่นเต้นที่ได้อยู่ใกล้ทั้งที่เขาครอบครองเธอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“หลอดนี้ค่ะยาทาแผลสด” เธอหยิบหลอดยาขึ้นมาเปิดฝาออกกำลังจะบีบยาใส่ปลายนิ้ว อคิระแย่งหลอดยาไปจากมือเธอแล้วบีบยาใส่ปลายนิ้วตัวเองพราวฟ้ายังงง เขาเขยิบเข้าใกล้ ค่อย ๆ บรรจงทายาบนแผลถูกกัดอย่างเบามือ

“ฉันเป็นคนทำเจ็บ ก็ต้องเป็นคนทายาให้” ปลายนิ้วแกร่งทายาให้โดยที่เธอไม่รู้สึกเจ็บ นัยน์ตาคมจ้องมองร่องรอยกัดและผิวขาวเนียนหน้าอกกระเพื่อมไหวหายใจสม่ำเสมอของเธอทำให้ร่างกายเขาร้อนวูบวาบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะโน้มแตะริมฝีปากอุ่นลงไปยังเนินอกขาวเนียนแผ่วเบา สายตาสวยเหลือบมองริมฝีปากอุ่นที่จูบสัมผัสเนินอกอิ่มอย่างซาบซ่านพลางกัดริมฝีปากสะท้านเสียว หน้าหล่อเคลื่อนไล้ไปหาสองเต้าอวบอิ่ม ร่างบางอ่อนระทวยเผลอแอ่นหน้าอกให้เขาจูบซับหลับตาพริ้มยกมือขึ้นลูบไล้ทั่วแขนแกร่งด้วยความกระสัน กายหนาโถมดันเธอนอนลงบนเตียงกว้าง