ตอนที่ 8 ไม่ต้องยุ่ง

“ขอคุยด้วยหน่อย” วายุเดินเข้ามาใกล้จ้องมองมือเพื่อนคล้องเอวของอดีตคู่หมั้นอย่างขุ่นเคือง อคิระหลบตาลงมองตามสายตาเพื่อนแล้วคลายมือออกจากเอวบาง "ไปที่ห้อง" เขาเหล่มองเธอเล็กน้อย พราวฟ้าหน้าซีดไม่สบายใจสลับมองหน้าชายทั้งสองอย่างอึกอักแต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปตามคำสั่งของอคิระ เพียงคล้อยหลังพราวฟ้าเดินไปไม่เท่าไหร่ วายุก็พูดเรื่องที่ค้างคาใจไม่อาจทนรอได้

“กูไม่รู้ว่ามึงเอาพราวมาได้ยัง แต่ตอนนี้กูขอพราวคืน!”วายุเสียงแข็งขึ้น พราวฟ้าก้าวเดินเชื่องช้ารอฟังคำสนทนา

“กูไม่ให้”อคิระตอบกลับทันควันราวกับใจนึก

“มึงจะเก็บพราวไว้ให้เดือดร้อนทำไม ในเมื่อกูพร้อมจะดูแลเอง”

“มึงปกป้องไม่ได้ ถ้าดูแลไม่ดีพวกเสี่ยหงาจะลากตัวไป!”

“แล้วมึงดูแลดีนักเหรอ พวกกูถึงได้มาเจอพราวอยู่ที่นี่คนเดียว ถ้าเป็นพวกอื่นพราวคงตายไปแล้ว!” วายุแสยะยิ้มเย้ยหยันอคิระที่คิดว่าตัวเองปกป้องพราวฟ้าได้ดีทั้งที่บกพร่องจนคนอื่นเข้าถึงตัวเธอได้ง่ายดาย

“ครั้งนี้กูยอมรับว่าหละหลวมแต่มันจะไม่มีครั้งหน้าอีก.......” อคิระสูดลมหายใจยืดอกรับผิดในความประมาทของตัวเอง

“มึงเอาพราวไว้เพื่ออะไร กูสองคนรักกันมากมึงก็แค่ส่งคืนคนรักให้กู!” วายุตาแดงข่มอารมณ์อดทนกับการเจรจาที่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

“คนของมึงโดนผลัวะเอาซะยับเยินยังอยากได้ของเหลือเดนจากกูอีกเหรอ!”สิ้นคำพูดเยาะเย้ยของอคิระวายุก็พุ่งเข้าไปชกหน้าเพื่อนอย่างโกรธเกรี้ยว

“ไอ้เชี้ย! ผลัวะ!” หมัดหนักกระแทกเข้าใบหน้าอคิระจนเซก่อนจะหันกลับมาสวนหมัดกลับใส่หน้าเพื่อนสุดแรง "ผลัวะ ผลัวะ" อคิระที่คล่องเรื่องการต่อสู้รัวหมัดไม่ยั้ง พราวฟ้าตาเบิกโพลงตกใจรีบวิ่งกลับมาห้ามพยายามดึงแขนอคิระรั้งไว้แต่เอาไม่อยู่

“พอ! หยุด! หยุด!”เสียงห้ามของเธอกลายเป็นเชื้อไฟที่ทำให้อคิระเลือดขึ้นหน้าเพราะเธอห่วงคนรักเก่า เขากระชากคอเสื้อวายุเข้ามาต่อยอัดจนน่วมวายุเลือดกบปากขาทรุดร่วงลงพื้น พราวฟ้ารีบย่อลงขัดขวางเอาตัวบังวายุ อคิระจ้องตาเขม็งง้างหมัดค้างกำมือจนมือสั่นขบกรามขยี้โกรธที่เธอปกป้องชายอื่น

“พราว....” วายุแววตาสั่นไหวซาบซึ้งปนดีใจที่อดีตคู่หมั้นเป็นห่วง พราวฟ้าเงยมองอคิระทั้งน้ำตาไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกันเพราะเรื่องของเธอ เกริก ภาค และสาว ๆ ทั้งสี่ยืนมองวายุกับอคิระมีเรื่องชกต่อยกันแต่ไม่เข้าไปยุ่งเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวที่เพื่อนต้องเคลียกันเอง งานปาร์ตี้สนุกสุดเหวี่ยงต้องสิ้นสุดลงทันที อคิระเดินกระทืบเท้าแยกตัวขึ้นไปสงบสติอารมณ์ที่ห้องนอน เกริกกับภาคพาสาว ๆ กลับ ส่วนวายุยังขอคุยกับพราวฟ้าที่ห้องนั่งเล่น วายุนั่งเช็ดคราบเลือดที่กบปากพลางเหลือบมองพราวฟ้าที่นั่งอยู่ห่าง ๆ พร้อมกับกล่องยาสามัญประจำบ้าน

“ทำไมไม่ติดต่อพี่?”

“พราวโทรไปหาพี่รับสายแล้วบอกให้พราวไปรอที่ร้านค้าหน้าหมู่บ้านแต่พี่ก็ไม่มา....มีคนของเสี่ยหงามาจับตัวพราวขึ้นรถตู้ โชคดีที่คุณอคิระมาช่วยไว้ทัน” แววตาสวยสั่นไหวสะเทือนใจเมื่อนึกถึงวันที่เขาหลอกให้รอแล้วทอดทิ้ง

“ตั้งแต่วันที่พราวหายไปพี่ไม่เคยได้รับโทรศัพท์จากพราวเลย.....” คิ้วเข้มขมวดสีหน้าเครียดเขาเฝ้ารอให้เธอติดต่อและตามหาทุกทาง พราวฟ้ามองอดีตคู่หมั้นด้วยความสับสนนึกย้อนไปเมื่อสองเดือนก่อน

“วันนั้นเสียงคุยอู้อี้สัญญาณขาดหาย...หรือว่ามีคนอื่นรับสายแทน”

“พี่ว่าใช่ ใครกันที่ทำแบบนั้น ถ้าวันนั้นพี่ได้รับโทรศัพท์จากพราวพี่จะช่วยทุกวิถีทาง พราวจะได้ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้......” วายุนึกโมโหคนที่แอบรับโทรศัพท์และอ้างว่าเป็นเขาทำให้ต้องห่างจากคนรักและเสียเธอให้กับเพื่อนตัวเอง

“มันคงเป็นเวรกรรมของพราวเอง...”พราวฟ้าหน้าเศร้าก้มหน้าลงอย่างทำใจญาติของวายุคงไม่อยากให้เขาเดือดร้อนเพราะเธอ วายุเขยิบตัวเข้าใกล้สายตาอ้อนวอน

“กลับไปกับพี่นะ พี่จะดูแลเอง”

“อย่าเดือดร้อนเลยค่ะ ตอนนี้พราวไม่มีสมบัติไม่มีเกียรติอะไรให้ครอบครัวพี่ยอมรับ อีกอย่างพราวเป็นของคุณอคิระแล้ว....ไม่คู่ควรกับพี่” เสียงหวานอ่อนลงบีบมือแน่นน้ำตารื้นไม่มีค่าพอที่จะยืนอยู่ข้างผู้ชายแสนดีคนนี้ได้อีก

“พี่ไม่สน ไม่ว่าจะเหลือแต่ตัวหรือใครแตะต้อง ยังไงพี่ก็รักพราว” วายุเอื้อมมือกุมมือเธอไว้ พราวฟ้าสะดุ้งค่อย ๆ ดึงมือออกมาอย่างอึกอัก

“สองเดือนก่อนที่คิดว่าพี่ทอดทิ้งพราวเลยพยายามตัดใจ ตอนนี้พราว.........ไม่ได้รู้สึกรักพี่แบบคนรักอีกแล้ว.......”

“แต่รู้สึกกับอคิระ?”

“ไม่ค่ะ ทุกอย่างเป็นแค่การแลกเปลี่ยนจะรักกันได้ยังไง” ริมฝีปากบางยกมุมปากคล้ายหัวเราะเยาะตัวเองที่เป็นได้แค่ของแลกเปลี่ยน

“ถ้าการแลกเปลี่ยนสิ้นสุด พราวจะมีพี่เสมอนะ” วายุเสียงสั่นน้ำตารื้นที่เขาเจอเธอช้าไป

“พี่ยุกลับไปเถอะค่ะ พราวขอให้พี่มีชีวิตที่ดีมีความสุขมาก ๆ .........และลืมพราวเถอะนะคะถือซะว่า........คู่หมั้นของพี่ได้ตายไปแล้ว อย่าทนทุกข์กับเรื่องของพราวเลย” เสียงหวานสั่นเครือขอบตาร้อนผ่าวอยากให้เขาตัดใจจากผู้หญิงใจง่ายเอาตัวเข้าแลกเพื่อความอยู่รอดไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัวไม่คู่ควรกับวายุผู้สมบูรณ์แบบในทุกสิ่ง ทั้งสองมองหน้ากันนิ่งนานต่างเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาทำได้เพียงมองเธอแต่ไม่อาจใกล้ชิดได้เหมือนก่อนเพราะเธอกลายเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว............

ภายในห้องนอนสีหม่น

อคิระนั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ปลายเตียงหลังจากแอบหลังผ้าม่านของห้องนอนมองรอดกระจกชั้นลอยเห็นพราวฟ้านั่งคุยกับวายุที่ห้องโถงชั้นล่าง ยืนกำหมัดข่มความโกรธจนวายุกลับไป

ไม่นานนักเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นแล้วเปิดออก พราวฟ้าถือกล่องยาสามัญติดมือมาด้วย ถึงอคิระจะถูกต่อยไปแค่หมัดเดียวก็อาจมีรอยฟกช้ำ อคิระเหล่มองตาขวางหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา พราวฟ้าสูดลมหายใจลึก ๆ รู้ว่าเขาไม่พอใจเธอนั่งลงบนพื้นพรมอย่างก่อนจะเงยมองแก้มเขามีรอยฟกช้ำเลยหยิบยาทาในกล่องยาออกมาบีบคุกเข่าขึ้นแทรกตัวกลางหว่างขาแกร่งยื่นมือจะทายาบนแก้มให้แต่เขาคว้าข้อมือเธอบีบแน่นไม่ให้ทำ

“ไม่ต้องยุ่ง!” เสียงทุ้มกดต่ำจ้องตาเขม็ง พราวฟ้านิ่วหน้าเจ็บข้อมือที่เขาบีบแต่ฝืนทนไม่กล้าอ่อนแอให้เห็นเพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบ

“ยานี้ลดอาการฟกช้ำ”

“บอกว่าไม่ต้องยุ่ง อยากดูแลผัวเก่านักก็ไปซะ!” เขาเหวี่ยงมือเธอออกไม่แยแส

“พี่ยุกลับไปแล้ว”

“ถ้ามันอยู่ก็คงไม่โผล่หัวมา ให้ข้าวหมา ๆ มันยังเชื่องแต่เธอเลี้ยงดียังไงก็เสียเปล่า!”