ตอนที่ 6 คู่หมั้นเก่า

“ค่ะ” พราวฟ้าหน้าเสียความรู้สึกเบิกบานเมื่อครู่ดับวูบไปอย่างรวดเร็ว อคิระนั่งทานอาหารเช้าไปเรื่อย ๆ วันนี้เธอคงอารมณ์ดีจริง ๆ ถึงทำอาหารได้ดีไม่มีที่ติทำให้เขากินจนหมดจานเป็นครั้งแรกในรอบเดือน เมื่อทานอาหารเสร็จเขารวบส้อมกับมีดไว้ข้างจานหยิบแก้วน้ำดื่ม

“วันนี้จะให้ช่างเข้ามาทำห้องนอนใหญ่ เตรียมของกินไว้ในห้องด้วย ” พูดจบเขาก็วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะอาหารลุกขึ้นเดินออกไปทำงาน พราวฟ้าพยักหน้ารับคำสั่งเบี่ยงตัวถอยให้เขาเดินผ่านเธอไปยังหน้าประตูกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่คุ้นเคยโชยแตะปลายจมูก พราวฟ้ารู้สึกคุ้นชินและชื่นชอบกลิ่นกายเขาเป็นที่สุดเธอมักจะซึมซับจดจำมันไว้เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันจากลา

ช่วงสาย

พราวฟ้าขลุกตัวอยู่แต่ในห้องนอนคับแคบ พร้อมกับเสบียงอาหารแล้วแอบย่องออกมาเข้าห้องน้ำไม่ให้ใครเห็น เธอไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ เขาถึงให้มีคนอื่นเข้ามาในห้องพักทั้งที่รู้ว่าเธอเจอใครไม่ได้ต้องแอบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไม่ให้ใครรู้ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของเขาเธอเลยทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้งด้วยกลัวว่าเขาจะไม่พอใจที่เธอซักไซ้น่ารำคาญ (เป็นแค่คนอาศัยขอที่ซุกหัวนอนก็ไม่ควรวุ่นวายให้เขาลำบากใจ)

ช่วงเย็น

พราวฟ้าได้ยินเสียงเครื่องดูดฝุ่นดังมาจากห้องนอนบนชั้นลอย เธอชะเง้อหน้าออกไปดูเห็นแม่บ้านกำลังทำความสะอาดมีลูกน้องของอคิระยืนเฝ้าแม่บ้านอยู่เลยรีบหลบกลับเข้าห้อง ผ่านไปเกือบห้าโมงเย็นเสียงโทรศัพท์ที่เฝ้ารอก็ดังขึ้นคล้ายเสียงสวรรค์ให้เธอออกจากห้อง

พราวฟ้าเดินมาที่ห้องครัวด้วยความหิวโหยไม่คิดว่าการเข้ามาทำงานของช่างจะใช้เวลานานเลยเตรียมอาหารเข้าไปข้างในห้องไม่พอ

“ฉันซื้ออาหารมาฝากอยู่ตรงเคาน์เตอร์” อคิระยืนอยู่ไกล ๆ พราวฟ้ายังไม่ทันขอบคุณเขาก็เดินขึ้นไปยังห้องนอน เธอมองกล่องอาหารแล้วรีบแกะออกนั่งกินหิวจนมือสั่น

“กินเสร็จแล้วขึ้นมาห้องนอนด้วย” อคิระตะโกนลงมาเรียก พราวฟ้ารีบตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปากทิ้งกล่องข้าวลงถังขยะแล้วล้างมือรีบวิ่งขึ้นไปหาเขาบนห้องนอนที่แปลกไปมีแผ่นไม้บานพับปิดบังกระจกบานใหญ่ที่เคยมองเห็นวิวตึกสูงในเมืองหลวง อคิระหันมายื่นรีโมตสีดำส่งให้ เธอรับมาแบบงง ๆ ก้มมองปุ่มบนรีโมตมีเพียงปุ่มซ้ายขวาสองปุ่มเท่านั้น

“นี่เป็นรีโมตสั่งปิดเปิดแผงไม้กั้นนี้ ลองกดปุ่มด้านขวาดูสิ” อคิระกอดอกมองแผงไม้กั้นที่สูงเสมอเพดานและพื้นห้อง พราวฟ้าลองกดดูตามที่เขาบอกแผงไม้กั้นพับเก็บอัตโนมัติเผยให้เห็นกระจกใหญ่ที่มองเห็นวิวตึกสูงได้เหมือนเดิม

“กดฝั่งซ้ายคือเลื่อนปิด”

“.....................”

“ฉันสั่งทำให้เวลาฟ้าครึ้มก็กดปิดจะได้ไม่ต้องเห็นฟ้าแลบ อีกอย่างแผ่นไม้นี้บุด้านในค่อนข้างหนากันเสียงได้อย่างดีเสียงฟ้าร้องจะเบาลง”

“ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะคะ พราวเกรงใจ”

“แล้วจะนั่งมือเท้าสั่นกลัวทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องหรือไง..........ตอนนี้ยังพาเธอไปหาหมอรักษาอาการหวาดกลัวไม่ได้ก็ต้องหาทางแก้เฉพาะหน้าไปก่อน ส่วนห้องนั่งเล่นจนถึงห้องครัวพรุ่งนี้ช่างจะเข้ามาทำอาจใช้เวลาถึงค่ำ เธอก็มาใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้แล้วกัน” เขาพูดเหวี่ยงคล้ายหงุดหงิดทั้งที่ไม่ได้หงุดหงิดอะไรเพียงแต่รู้สึกเขินที่เป็นห่วงเธอเลยสรรหาของมาป้องกันไม่ให้กลัว

“ขอบคุณมากนะคะ.......” สายตาหวานมองอย่างปลื้มใจเขายอมลงทุนทำทั้งที่ขาดทุนย่อยยับทำให้เธอซาบซึ้งใจสำหรับความหวังดี

“ขอบคุณทำไม ฉันแค่ขี้เกียจอุ้มเธอไปส่งที่ห้องตัวก็หนัก ต้องปลอบอีก โคตรน่าเบื่อ......” นัยน์ตาคมหลุกหลิกไม่ดุดันเหมือนอย่างเคย พราวฟ้าเห็นท่าทางของเขาก็อมยิ้มเขาเป็นคนมีน้ำใจแต่ทำเป็นเฉยชา

“ยิ้มอะไร?”

“อยากยิ้มเฉย ๆ ค่ะ ไม่มีอะไร........” เธอมองตาแป๋วอมยิ้มจนแก้มป่องก่อนจะวางรีโมตลงปลายเตียง

“คืนนี้มาฉลองผนังใหม่หน่อยนะ”

“ค่ะ” พราวฟ้าก้มหน้าลงรับคำสั้น ๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดีมีความสุขกับสิ่งที่เขาทำให้แม้เขาจะปากแข็งและเคร่งขรึมกับเธอ

ผ่านไปอีกหนึ่งเดือนของการหลบซ่อนเพื่อต่อลมหายใจ

ความเป็นอยู่ของพราวฟ้าคล้ายนกน้อยในกรงแสนน่าเบื่อมีพื้นที่อยู่ได้แค่ในคอนโดแบบเหมาชั้น กิจวัตรประจำวันคือเช้าทำอาหารเก็บกวาดซักเสื้อผ้า ช่วงบ่ายออกกำลังกายและว่ายน้ำแก้เบื่อมองวิวภายนอกได้จากมุมสระว่ายน้ำและห้องนั่งเล่น ในช่วงเย็นคอยดูแลอคิระส่วนวันหยุดเขามักจะออกไปพบปะกับเพื่อน ตีกอล์ฟ ออกกำลังกายที่ฟิตเนสและแฮ้งค์เอ้ากับเพื่อน พราวฟ้ามักจะนั่งดูซีรี่เหงา ๆ ไม่มีเพื่อนคุยไร้ญาติขาดมิตรเหมือนต้นไม้ที่กำลังจะเหี่ยวเฉาลงไปทุกที

ลานจอดรถคอนโด

รถสปอร์ตสีแดงคันหรูเคลื่อนเข้าจอดในลานจอดรถ วายุมาถึงคอนโดของอคิระเป็นคนแรกหลังจากที่นัดกับกลุ่มเพื่อนว่าจะมากินเลี้ยงกันที่นี่เพราะไม่ได้มาเกือบสองเดือน เมื่อก่อนอคิระจะชวนเพื่อนมาแทบทุกอาทิตย์ยกเว้นช่วงหลังที่นัดเจอกันที่อื่น เพื่อน ๆ เลยมาไม่บอกอยากเซอร์ไพรส์และมาดูแอบสิ่งที่สงสัยว่าอคิระซ่อนสาวแซ่บคนไหนไว้ในห้องถึงได้มีท่าทางเปลี่ยนไปจากหนุ่มเจ้าสำราญเปลี่ยนคู่นอนบ่อยครั้งกลับไม่ยุ่งกับผู้หญิงสวยที่พามาเอ็นเตอร์เทนเลยสักคนไม่ว่าจะดารา นางแบบ นางงามสวยแค่ไหนก็ไม่เอา ทำให้เพื่อน ๆ ต้องมาดูให้เห็นกับตาว่ามีของดีอะไรซ่อนไว้ที่คอนโด

“กูถึงแล้ว” วายุลงมาจากรถคุยโทรศัพท์กับเกริกที่ปลายสาย

“กูแวะซื้อถุงยางอยู่เซเว่นข้างคอนโด เดี๋ยวตามไป”

“ไอ้ภาคล่ะ”

“อยู่กับกูเนี่ย”

“เออแล้วเจอกันที่ห้อง” วายุกดวางสายก้มเข้าไปหยิบไวน์สองขวดในรถแล้วเดินไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นห้องพักของอคิระ ประตูลิฟต์เปิดออกวายุเดินตรงไปยังประตูกระจกใส่รหัสผ่าน เสียงประตูเปิดออกพราวฟ้าที่เล่นโยคะอยู่บนเสื่อหันไปมองแปลกใจคิดว่าเป็นลูกน้องของอคิระมาเอาของ ปรากฏว่าผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นไม่ใช่ลูกน้องแต่เป็นคนที่เธอคุ้นเคย

“พราว......” วายุตาค้างเมื่อเห็นอดีตคู่หมั้นอยู่ในคอนโดเพื่อน

“พี่ยุ” พราวฟ้าเสียงเศร้าแววตาสั่นไหวเพียงเห็นหน้าคนเคยรักความรู้สึกของการถูกทอดทิ้งก็ย้อนกลับมา เขาไม่ให้ความช่วยเหลือปล่อยทิ้งให้เธอเดียวดาย