ตอนที่ 5 ถูกขายเป็นทาส

ตอนที่ 5

ถูกขายเป็นทาส

แสงอาทิตย์สาดส่องตามรอยแตกของผนังห้องที่ทำจากไม้ จนทำให้เด็กชายที่นอนขดตัวอยู่บนพื้น รีบยกมือขึ้นมาปิดตาป้องกันแสงที่แยงเข้าตา

ก่อนจะยอมลืมตาขึ้นในที่สุด สิ่งแรกที่สายตามองเห็น คือใบหน้าเล็กหลากหลายหน้า กำลังกวาดมองไปโดยรอบ แววตาแต่ละคู่ล้วนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

‘ทำไมห้องนอนของข้า ถึงมีคนอื่นอยู่ด้วย...ไม่สิ นี้ไม่ใช่ห้องนอนของข้าเสียหน่อย’

จางอี๋หนิงรีบยันกายลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองสำรวจรอบ ๆ ตัวอย่างตื่นตระหนก ห้องโถงขนาดกลาง ที่สร้างมาจากไม้ ย่อมไม่ใช่บ้านสกุลจาง แล้วไหนจะเด็กเล็กเด็กโตเหล่านี้อีก ความสงสัยทำให้เด็กชายเอ่ยปากขึ้นมา

“ที่นี่ที่ไหน ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

สายตาหลายคู่มองมาทางเขา แต่ไม่มีใครยอมตอบคำถาม ต่างก็ตกอยู่ในความสิ้นหวัง เด็ก ๆ เหล่านี้ บ้างก็ถูกขายมา บ้างก็ถูกคนชั่วพวกนี้ลักพาตัวมาจากครอบครัว

“ท่านพี่ พี่ชาย ท่านอยู่ที่ไหน”

เมื่อไม่มีใครยอมตอบคำถาม เด็กชายพยุงตัวลุกขึ้นยืน เดินสะเปะสะปะไปทั่ว ปากก็ร้องตะโกนหาพี่ชาย ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

“ท่านพี่ขอรับ มาหาข้าหน่อย ข้ากลัว”

เสียงตะโกนของเด็กชาย ดังเล็ดลอดออกไปภายนอก ทำให้ชายฉกรรจ์สองคน ที่ยืนเฝ้าเวรยามอยู่ รู้สึกรำคาญ จึงพากันเปิดประตูเข้ามาในห้อง หวังจัดการให้เด็กที่แหกปากร้องอยู่ในความสงบ

“เจ้าเด็กเวรนี้ เลิกแหกปากโวยวายเสียที มันน่ารำคาญ”

“ที่นี่ที่ไหน แล้วพี่ชายของข้าล่ะ” เด็กชายเอ่ยปากถามชายแปลกหน้าสองคน

“ไม่ต้องอยากรู้หรอก เจ้ารู้แค่ว่าถูกขายมาเป็นทาสก็พอ รู้แล้วก็เลิกแหกปากตะโกนเสียที”

จางอี๋หนิง ส่ายหน้าไปมา ปฏิเสธความจริงที่ได้รู้ เขานะหรือถูกขายมาเป็นทาส ขายตอนไหน ที่ไหน ทำไมเขาถึงจำอะไรไม่ได้เลย

จริงสิ...เมื่อวานตอนเย็น หลังจากกินข้าวเสร็จ เก็บถ้วยชามไปล้าง ระหว่างนั้นก็รู้สึกง่วงนอน จนลืมตาแทบจะไม่ขึ้น พอล้างจานเสร็จ เขากับพี่ชายก็เข้านอนทันที พอตื่นขึ้นมา ก็มาอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นตา

“หรือว่า พี่สะใภ้”

“ใช่ ผู้หญิงคนนั้น ขายเจ้าให้กับนายท่านของข้า”

“ข้าไม่ยอม ข้าจะกลับไปหาพี่ชาย”

จางอี๋หนิง หลังจากรู้ความจริงแล้ว ก็พยายามวิ่งหนี หวังจะออกไปให้พ้นจากสถานที่กักขังทาสแห่งนี้ แต่ยังวิ่งไปไม่ถึงประตูทางออก

ผู้คุมชายคนหนึ่ง ก็คว้าคอเสื้อเขาได้ทัน แล้วทำการเหวี่ยงร่างของเขาอย่างเต็มแรง จนกระเด็นไปกระทบกับผนังไม้

“โอ๊ย” เด็กชายร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

“ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็อย่าได้คิดหนี ถ้ายังไม่ฟัง เจ้าได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่”

ผู้คุมที่เป็นคนโยนร่างของเด็กชายไปกระแทกกับผนังห้อง กล่าวข่มขู่ ก่อนจะพากันออกจากห้องโถง แล้วปิดประตูลงกลอนให้แน่นหนา ป้องกันการหลบหนีของบรรดาทาสเหล่านี้

อี๋หนิง เจ็บปวดเกินกว่าจะพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง จึงนอนอยู่แบบนั้น จนกระทั่งตอนเย็นผู้คุมเหล่านั้นกลับเข้ามาพร้อมอาหารมื้อเย็น

“เอ้า กินกันซะ”

มือหนาหยิบข้าวปั้นเล็ก ๆ ส่งให้กับบรรดาทาสเด็กทั้งชายและหญิงคนละปั้น พอมาถึงเด็กชายตัวก่อเรื่อง คนเหล่านี้กลับเดินผ่านตัวไปเฉย ๆ ไม่ยอมแจกจ่ายอาหารให้

“โทษฐานที่แหกปากเสียงดัง ข้าวเย็นเจ้าไม่ต้องกิน”

จางอี๋หนิง จึงทำแค่เพียงนอนอยู่แบบนั้น ไม่ยอมขยับเขยื้อนหรือหยิบจับทำอะไรเลยแม้แต่น้อย ได้แต่ปล่อยให้ความคิดจมอยู่กับใบหน้าของพี่ชายบุญธรรม และอดทนไปกับอาการปวดแสบปวดร้อนท้อง เพราะความหิวโหยที่ก่อตัวขึ้น

“ท่านพี่จางจือ รีบมาช่วยข้านะขอรับ”

เด็กชายรำพันอยู่แบบนั้น จนกระทั่งหลับใหลไปในที่สุด สะดุ้งตื่นอีกที ก็มีเสียงดัง เสียงคนร้องตะโกนดังมาจากภายนอก ถึงได้รีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยปากขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น ข้างนอกนั่น ทำไมมีเสียงเอะอะโวยวาย”

“ดูเหมือนข้างนอก จะมีคนกำลังต่อสู้กัน”

เด็กชายที่ตัวโตกว่าใครเพื่อน เอาหูแนบกับประตู เพื่อฟังเสียงความเคลื่อนไหวจากภายนอกให้ชัดถนัดหูมากยิ่งขึ้น

“หรือว่า จะมีคนมาช่วยพวกเรา” เด็กหญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างมีความหวัง

สิ้นคำของเด็กหญิง บานประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มในชุดทหาร ในมือถือดาบอาบไปด้วยโลหิตเอาไว้

“เด็ก ๆ พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว รีบพากันวิ่งไปหาที่ซ่อนตัวก่อนนะ หลังจากที่พวกข้า จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จะช่วยพวกเจ้าให้ได้กลับบ้าน”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ” เด็ก ๆ ทุกคนตอบรับคำนั้นอย่างดีใจ แล้วพากันออกไปหาที่ซ่อนตัว ตามที่ทหารนายนี้บอก

คงจะมีแต่อี๋หนิงเท่านั้น ที่ไม่ได้ทำตามที่ทหารนายนี้บอกตั้งแรก ดวงตาเล็กจับจ้องมองดาบในมือ ที่อาบย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด

ประกายตาคู่นั้นไหววูบ กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นของความตาย ทำให้ดวงใจดวงน้อยสัมผัสได้ถึงความกลัวถึงขีดสุด

“ไม่มมม”

เสียงเล็กหวีดร้องออกมา ก่อนที่สองเท้าจะออกวิ่งเตลิดหนีแบบไม่รู้ทิศทาง รู้เพียงอย่างเดียว ว่ากลัวดาบเล่มนั้นมาก ขืนอยู่ต่อเขาคงได้ตายเหมือนกับทุกคนแน่

“เจ้าหนู เดี๋ยวก่อน”

ทหารนายนั้นเห็นเด็กน้อยวิ่งเตลิดหนีหายไป กำลังคิดจะวิ่งไล่ตาม แต่คนร้ายดันวิ่งผ่านหน้าเขาไปอีกทาง จึงจำเป็นต้องวิ่งไล่ตามพวกพ่อค้าทาสก่อน...

ทางด้านจางจือนั้น หลังจากกินอาหารมื้อเย็นฝีมือพี่สะใภ้แล้วเข้านอน ก็หลับเป็นตายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คล้ายกับคนถูกวางยา ตื่นขึ้นมาอีกที ดวงตะวันก็ขึ้นสูงแล้ว

“สายแล้วหรือนี่ ทำไมถึงได้หลับเป็นตายเลยนะเรา”

ชายหนุ่มงัวเงียลุกจากที่นอน เดินออกไปล้างหน้าล้างตา ปรากฏว่า ทั้งพี่ชาย ทั้งหลานชาย หลานสาว ก็พึ่งจะพากันเดินออกมาล้างหน้าล้างตาพร้อมกับเขา

“อาจือ นายเองก็พึ่งจะตื่นเหมือนกันหรือ” จางหยางเอ่ยถามน้องชาย มือข้างหนึ่งทุบไปที่ศีรษะของตัวเอง หวังจะบรรเทาอาการปวดศีรษะลงไปได้บ้าง

“ท่านพี่กับหลาน ๆ ก็เหมือนกันหรือ น่าแปลก เมื่อคืนข้าหลับเป็นตาย ไม่รู้เรื่องอันใดเลย”

จางจือตักน้ำล้างหน้าไป พูดจากับพี่ชายไป ก่อนมือที่ถือกระบวยตักน้ำจะชะงักค้าง คิดอะไรได้ขึ้นมา

“มีใครเห็นอาหนิงหรือไม่”

พอเห็นทุกคนส่ายหน้า เขาก็ทิ้งกระบวยตักน้ำลงในโอ่งทันที ก่อนจะวิ่งเข้าไปค้นหาภายในบ้านและบริเวณรอบบ้าน

เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงา ก็ออกตามหาไปทั่วหมู่บ้าน และตามสถานที่ที่คิดว่าคุณชายของเขาจะไป

“ทำไม...ทำไมถึงหาไม่พบ หรือว่า...”

เขานึกไปถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของพี่สะใภ้เมื่อเย็นวาน ชายหนุ่มรีบวิ่งกลับไปบ้าน พบพี่ชายกลับหลาน ๆ กำลังนั่งเล่นอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน จึงรีบเข้าไปสอบถาม

“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ล่ะ พี่สะใภ้อยู่ไหน”

“อยู่ในครัว นางพึ่งกลับจากตลาด ถามทำไมหรือ ตามหาอาหนิงไม่พบหรืออย่างไร”

จางหยาง เห็นท่าทางร้อนใจของน้องชาย ก็เริ่มร้อนใจขึ้นมาบ้าง เพราะปกติแล้วอี๋หนิงไม่เคยหายไปไหน โดยไม่บอกกล่าวก่อน

จางจือไม่ตอบคำถามพี่ชาย วิ่งหายเข้าไปในครัว แล้วเอ่ยปากถามพี่สะใภ้ที่กำลังทำครัวอยู่ ดูจากท่าทางของนาง เหมือนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“อาหนิง...คุณชายของข้าอยู่ไหน”

“อาจือ ตกใจหมดเลย เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง”

ลี่เหม่ยยกมือขึ้นทาบอก ผ่อนลมหายใจยาวออกมา ก่อนจะพูดขึ้นอีก

“เจ้ามาถามข้าทำไม เด็กนั่นไม่ได้ตัวติดกับข้าเสียหน่อย” หญิงสาวหลบสายตาของน้องสามี ที่จ้องหน้านางตาไม่กะพริบ

“ข้าตามหาจนทั่วหมู่บ้านแล้วไม่พบ พี่สะใภ้ บอกข้ามาตามตรงเถอะ ว่าเอาคุณชายของข้าไปทิ้งที่ไหน”

หากคิดปะติดปะต่อเรื่องราวดูดี ๆ แล้ว ท่าทางที่เปลี่ยนไป แล้วการที่คนในบ้านหลับเป็นตายไม่รู้เรื่อง พี่สะใภ้ของเขา ต้องรู้เห็นเรื่องนี้อย่างแน่นอน...