บทที่ 3 ท่านรอข้าก่อนเถอะ! (2/2)

จ้าวหลิงหลิงยิ้มบาง "ท่านพี่จี้หยวน ขอบคุณท่านมาก แต่ท่านไม่ต้องลำบากแล้วล่ะ ข้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว ไม่นานข้าจะตามทุกคนไป"

เริ่นเหมยถลาเข้ามา พลางร้องไห้โฮ "คุณหนู อย่าเอ่ยเช่นนี้เจ้าค่ะ ฮึก ฮื่อ...หากท่านไม่อยู่แล้วข้าเล่า ข้าจะอยู่กับใคร"

จ้าวหลิงหลิงยกมือขึ้นลูบแก้มแม่นมของตน "แม่นม ท่านสามารถกลับไปที่บ้านเดิมของท่านได้ กลับไปใช้บั้นปลายชีวิตของท่าน ส่วนข้าอย่าได้ใส่ใจอีกเลย"

เริ่นเหมยส่ายหน้าพัลวัน "ไม่เจ้าค่ะ หากคุณหนูจะไปที่ใด ข้าจะไปกับท่าน"

ซางจี้หยวนถอนหายใจ เขาไม่รู้ควรทำเช่นไรแล้วจริง ๆ "เจ้าแน่ใจหรือหลิงหลิง เจ้าจะให้ครอบครัวของเจ้าถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏทั้งที่ยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเลยอย่างนั้นหรือ เจ้ากำลังทำให้ฮูหยินจ้าวและท่านแม่ทัพใหญ่ผิดหวัง ไยไม่ลองตรึกตรองดูดี ๆ หากเป็นข้า ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้โดยที่ยังไม่ได้ทำสิ่งใดเลยเป็นอันขาด"

จ้าวหลิงหลิงใจสั่นหวิว นางปิดเปลือกตาลงเนิบนาบ ทำราวกับสิ่งที่ซางจี้หยวนเอ่ยเปรียบดั่งอากาศธาตุ ทว่านางกำลังใคร่ครวญบางอย่างก็เพียงเท่านั้น ดูเหมือนคนทั้งสองถอยห่างจากนางแล้ว กระนั้นเมื่อจ้าวหลิงหลิงหลับตา ภาพของบุรุษผู้หนึ่งก็สะท้อนเข้ามาในมโนสำนึกเดี๋ยวนั้น

องค์ชายรอง...เขานำราชโองการมามอบให้ตระกูลข้าหรือ เพราะเหตุใด เพราะเหตุใดเขาจึงทำเช่นนั้น หรือข้าต้องไปถามเขาให้รู้เรื่อง บุกเข้าราชวังไปเลยงั้นหรือ ไม่สิ! ข้าไม่อาจทำเช่นนั้นได้ ยามนี้ข้าทั้งอ่อนแอไร้กำลังและขลาดเขลานัก ข้านี่...มันช่างน่าสมเพชยิ่ง

เสียงในมโนความคิดของจ้าวหลิงหลิงตีกันจ้าละหวั่น คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม นางควรทำเช่นไรกับชีวิตที่หลงเหลือเพียงกะพร่องกะแพร่งนี้ดีเล่า

ข้าควรต้องมีชีวิตอยู่ต่อ ข้าต้องไปถามเขาผู้นั้นให้กระจ่าง องค์ชายรอง ไยท่านช่างอำมหิตนัก!

ดูเหมือนจ้าวหลิงหลิงตรึกตรองบางอย่างได้แล้ว หลายวันมานี้นางเริ่มลุกนั่งด้วยตนเอง ร่างกายอันผ่ายผอมมีน้ำมีนวลมากขึ้น ซางจี้หยวนและเริ่นเหมยต่างโล่งใจไปตามกัน

"คุณหนูทานอีกหน่อยนะเจ้าคะ แข็งแรงแล้วเราจะได้เร่งเดินทางต่อ ดูเหมือนโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็มิใช่ถูก ๆ ทว่าคุณชายซาง..."

เริ่นเหมยผินหน้ามองบุรุษที่ขลุกอยู่กับพวกนางมาแล้วหลายวัน หนำซ้ำเขายังเที่ยวหาหยูกยาอาหาร รวมถึงออกค่าโรงเตี๊ยมให้ทั้งหมด จ้าวหลิงหลิงเหลือบตามองเจ้าของร่างสูงซึ่งยืนห่างออกไปไม่ไกลนัก

"ท่านพี่จี้หยวน"

ซางจี้หยวนสาวเท้ามาเบื้องหน้า ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มอบอุ่น "หลิงหลิง ว่าอย่างไร"

"หากข้าหายดี และสามารถหาเงินด้วยตนเองได้แล้ว ข้าจะนำมาคืนท่านนะเจ้าคะ นับจากนี้ข้าคงไม่รบกวนท่านอีก ที่ผ่านมาขอบคุณท่านมาก"

ซางจี้หยวนผ่อนหายใจแผ่ว "ไยคิดเล็กคิดน้อยถึงเพียงนั้น เจ้าไม่ต้องคืนสิ่งใดทั้งสิ้น เป็นข้าที่เต็มใจ"

จ้าวหลิงหลิงส่ายศีรษะ "ไม่เจ้าค่ะ ท่านลำบากกับพวกเรามามากพอแล้ว ข้าจะเดินทางไปสำนักซูเซียวด้วยตนเอง เช่นนั้นหากท่านต้องการช่วยเหลือข้าจริง ข้าขอร้องท่านหนึ่งเรื่องได้หรือไม่"

"ได้สิ" ซางจี้หยวนตอบโดยไม่ลังเล

จ้าวหลิงหลิงผินหน้ามองแม่นมของตน "ข้าฝากท่านดูแลแม่นมเริ่นแทนข้าได้หรือไม่ ยามนี้สกุลจ้าวมิอาจให้เงินเดือน ให้ที่อยู่ที่กินแก่นางได้แล้ว เช่นนั้น..."

เริ่นเหมยส่ายศีรษะ โพล่งตัดบท "ไม่เจ้าค่ะ ข้ายินดีลำบากไปพร้อมคุณหนู"

จ้าวหลิงหลิงตบเปาะแปะบนหลังมืออีกฝ่าย "แม่นม อยู่กับข้ามีแต่จะอดตาย ของมีค่าสักชิ้นก็ไม่มีติดกาย อีกเดี๋ยวข้าจะไปฝากตัวเป็นศิษย์ที่สำนักซูเซียว ที่นั่นมีแต่คนแข็งแกร่งยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง หากท่านเอาแต่ปรนนิบัติประคบประหงมข้าเช่นนี้ พวกเขาคงคิดว่าข้าอ่อนแอไร้กำลัง จากนั้นพวกเขาก็จะดูแคลนข้า"

ซางจี้หยวน "เอาล่ะ ข้ารับปากเจ้า" จากนั้นผินหน้ามองสบตากับเริ่นเหมย อีกฝ่ายแสดงสีหน้าเว้าวอน กระนั้นที่จ้าวหลิงหลิงเอ่ยล้วนมีเหตุผล ทว่าการที่นางหมายฝากตัวเป็นศิษย์สำนักซูเซียวหาได้ทำให้ซางจี้หยวนวางใจ "แม่นมเริ่น ท่านไม่ต้องเป็นกังวล เอาเป็นว่าท่านจะเข้าไปเป็นผู้ดูแลในจวนสกุลซาง ส่วนเรื่องฝากตัวเป็นศิษย์สำนักซูเซียว ข้าจะไปกับหลิงหลิงเอง"

จ้าวหลิงหลิงแหงนมองอีกฝ่าย "นี่ท่าน..."

"เอาตามนี้ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่รับปากเจ้า" ซางจี้หยวนประกาศกร้าว

จ้าวหลิงหลิงรู้สึกลำบากใจ กระนั้นนางกลับไม่มีทางเลือก "ก็ได้เจ้าค่ะ"

นางต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ สักวันจะต้องได้พบกับเขาและสะสางเรื่องนี้ให้กระจ่าง

องค์ชายรอง ท่านรอข้าก่อนเถอะ!