สืบร้ายกลายรัก

บ้านหลังใหญ่ที่เคยอยู่อย่างสงบแต่วันนี้กลับมีเสียงเพลงทำนองสนุกสนานดังอึกทึกตั้งแต่หัวค่ำจนถึงตอนนี้ก็ยังคงดังอยู่ไม่ขาดสายสลับกับเสียงพูดคุยหัวเราะสนุกสนานของกลุ่มคนดังแว่วมาจากหน้าบ้านซึ่งเมื่อตอนเย็นใช้เป็นสถานที่จัดงานแต่งงานสุดหรูระหว่างเฌอพลอยและนักรบชายคนรัก หญิงสาวที่ยังคงอยู่ในชุดเจ้าสาวฟูฟ่องลุกขึ้นจากเตียงเดินไปทีหน้าต่าง แง้มผ้าม่านสีหวานออกไปดูเหตุการณ์ด้านนอกด้วยสีหน้ากังวล เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งานพบว่าแขกได้กลับไปกันหมดแล้วเหลือก็แต่ ภุชงค์ วาลุกาและนักรบเจ้าบ่าวของเธอที่ยังคงดื่มฉลองกันอยู่เบื้องล่างท่าทางสนุกสนาน จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่แล้ว เฌอพลอยเจ้าสาวหมาด ๆ ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายตัดสินใจไม่รอนักรบที่ถูกภุชงค์น้องชายของเธอกับวาลุกาเพื่อนสาวคนสนิทลากออกจากห้องหอไปฉลองหน้าตาเฉย เธอนั่งลงหน้ากระจกมองเงาสะท้อนตัวเองยิ้มอย่างสุขใจ พร้อมกับค่อยๆปลดสร้อยเพชรออกเก็บลงลิ้นชักอย่างระมัดระวังแต่เพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองทำให้เฌอพลอยเผลอปัดมือไปโดนลิปสติกหล่นลงพื้นหญิงสาวรีบก้มลงเก็บทันทีด้วยความตกใจ และยังไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้นพลันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบามาหยุดที่ด้านหลัง เฌอพลอยอมยิ้มก่อนจะเอ่ยถามเพราะเข้าใจว่าเจ้าบ่าวคงกลับมาแล้ว

“กลับมาแล้วเหรอคะรบ พลอยขอเช็ดเครื่องสำอางก่อนนะคะรบเข้าไปอาบน้ำก่อนได้เลย”เฌอพลอยบอกเสียงหวานพลางควานหาลิปสติกต่อ แต่เธอก็ได้ยินแค่ความเงียบเท่านั้น โดยที่ไม่ได้เอะใจเฌอพลอยก็ยังมองหาลิปสติกเจ้าปัญหาและพูดคุยกับคนที่คิดว่าคือคนรักโดยที่ไม่นึกระแวง

“รบคะทำไมขึ้นมาช้าจังพลอยรอตั้งนาน สงสัยวันนี้พลอยคงไม่ได้ทำตามสัญญาแล้วล่ะ ง่วงจะแย่อยู่แล้ว ” เฌอพลอยบ่นออกมาเมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองมาที่เธอ แต่ในขณะที่มือเล็กควานพบลิปสติกพอดีและกำลังจะยืนขึ้นบุคคลดังกล่าวก็รีบเข้ามาประชิดตัวเธอ เขาใช้ผ้าที่มีกลิ่นฉุนปิดปากและจมูกจนเธอร้องไม่ออก เฌอพลอยตกใจสุดขีดกับการจู่โจมดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามดิ้นและร้องตะโกนให้คนช่วยแต่เสียงเพลงที่ดังก้องกลบเสียงร้องจนหมด กลิ่นฉุนจากผ้าที่ปิดจมูกเธออยู่ทำให้เฌอพลอยเริ่มอ่อนแรงและงุนงงก่อนจะค่อย ๆ หมดแรงร่างไถลตัวลงบนพื้น โดยใครคนนั้นยืนมองเธอด้วยความนิ่งเฉยเธอพยายามลืมตาที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาเพื่อมองหน้าคนใจร้ายแต่ก็ไม่เป็นผล ใครคนนั้นฉุดเธอให้ลุกขึ้นพาเธอไปยังห้องน้ำ เธอพยายามขืนตัวสุดแรงเท่าที่จะทำได้แต่ก็สู้แรงคนร้ายไม่ได้ สิ่งสุดท้ายที่เธอมองเห็นคือ รอยสักที่ข้อมือข้างซ้ายของคนร้ายที่กำลังลากแขนเธอให้ลุกขึ้นจนเจ็บร้าวไปหมด

“ปล่อยฉัน อย่าทำอะไรฉันเลย”เสียงแผ่วเบาร้องขอชีวิตอย่างน่าเวทนา แต่คนร้ายก็ไม่ได้สนใจคำขอของเธอเลย เขาพยุงตัวเฌอพลอยขึ้นพยายามผลักเธอให้ล้มไปที่ขอบอ่างอาบน้ำ แต่เธอดึงเสื้อของเขาไว้แน่นเพื่อยื้อลมหายใจตัวเองให้นานที่สุด

“ปล่อยเถอะอย่าพยายามเลยยังไงวันนี้เธอก็ต้องตายอยู่ดี” เสียงคนร้ายบอกด้วยความเย็นชา พร้อมกับใช้แรงทั้งหมดจัดการผลักหญิงสาวไปสุดแรงจนเธอล้มลงศีรษะฟาดพื้นอย่างแรงโดยมีกระดุมเม็ดหนึ่งหลุดกลิ้งไปหายไปในห้อง

“ตุบ” เสียงศีรษะของเฌอพลอยฟาดกับขอบอ่างเสียงดังพร้อมๆกับเลือดสีแดงสดไหลออกมานองพื้น เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั้งศีรษะพยายามร้องขอความช่วยเหลือ

“ใครก็ได้ช่วยด้วย”

น้ำเสียงเฌอพลอยเริ่มขาดห้วง เธอมองคนร้ายแววตาเบิกโพล่งเมื่อความทรงจำที่เคยหายไปกลับมา ใช่แล้วเขาคือคนๆนั้นเมื่อสองปีก่อนคนที่ฆ่าพ่อและแม่บุญธรรมของเธอ

“อย่าร้องไปเลยไม่นานเธอก็จะไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป ฉันทำให้เธอทรมานน้อยที่สุดแล้ว” น้ำเสียงเย็นชาของคนร้ายบอกกับเหยื่อที่นอนหายใจรวยรินน้ำตาอาบแก้ม ทันใดนั้นคนร้ายก็สังเกตเห็นว่าเสื้อของตนกระดุมหายไปหนึ่งเม็ดและคิดว่าคงเป็นตอนที่หญิงสาวพยายามยื้อตัวเขาไว้ แต่ยังไม่ทันที่คนร้ายจะได้หากระดุมเม็ดนั้นก็ได้ยินเสียงคนกำลังขึ้นมาจึงรีบตัดใจ ออกไปก่อน ปล่อยให้เฌอพลอยที่บัดนี้ลมหายใจได้หลุดลอยไปแล้วนอนนิ่งจมกองเลือดจนชุดเจ้าสาวถูกชโลมไปด้วยเลือดสีแดงสดอย่างน่าเวทนา

“พลอยจ๋าพลอยรบกลับมาแล้ว อยู่ไหนเอ่ย”นักรบเจ้าบ่าวหมาด ๆ ร้องเรียกเจ้าสาวคนสวยที่เขาปล่อยให้เธออยู่ในห้องหอเพียงลำพัง พลางกวาดสายตาที่ค่อนข้างเยิ้มฉ่ำเพราะดื่มมากไปหน่อย แต่ก็ไร้วี่แววของเธอเขาจึงคิดว่าเธออาจอยู่ในห้องน้ำจึงค่อยๆเดินไป หมุนลูกบิดอย่างเบามือ ตั้งใจว่าจะอาบน้ำพร้อมเธอเสียเลย แต่ทันทีที่เขาก้าวไปที่ห้องน้ำภาพของเจ้าสาวที่บัดนี้นอนนิ่งจมกองเลือดทำให้เขาถึงกับสร่างเมาเขารีบเข้าไปประคองตัวเฌอพลอย แต่เนื้อตัวที่อ่อนปวกเปียกกับลมหายใจที่เขาไม่อาจสัมผัสได้ทำให้นักรบต้องตะโกนร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุด

“ไม่นะ พลอย อย่าทำกับผมแบบนี้ พลอยๆๆๆ”