สิเน่หาปราการใจ

รถโดยสารประจำทางคันเก่าๆ ภายในรถมีเก้าอี้เบาะสีกรมท่าที่เก่าขาดและมีรอยปะ แต่ยังรับน้ำหนักของผู้โดยสารได้อย่างดี เครื่องยนต์สั่นกระตุกทุกครั้งที่ถูกเร่งเครื่อง กระนั้นคนขับก็ยังสามารถปาดซ้ายเพื่อจะเข้ารับผู้โดยสาร ป้ายรอรถโดยสารที่เก่าและมีร่องรอยของอุบัติเหตุมานับครั้งไม่ถ้วนยังคงเปิดต้อนรับคนที่จะเดินทางไปยังที่ต่างๆ รถโดยสารชะลอความเร็วเข้าเทียบป้าย ร่างบอบบางฝ่ากลุ่มคนที่ยืนออกันอยู่หน้าประตูลงมาอย่างยากลำบาก

“ฟู่” เธอพ่นลมออกจากปากหลังจากพาตัวเองลงจากรถได้

ใบหน้าสวยสล้างหมดจด ขาวอมชมพู ปากอิ่มได้รูป แก้มใสเป็นพวงแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตเข้ากับแผงขนตางอนยาวภายใต้คิ้วเรียว รูปร่างบางเฉียบ เอวคอดเล็ก แขนขาเรียว แต่ส่วนบนดูจะอวบอิ่มเกินขนาดจนเธอต้องพยายามกระชับเสื้อให้เข้าที่

“โธ่ ดันลงผิดป้ายอีกแล้วยายพริกหวานเอ๊ย ทำไมถึงซื่อบื้อแบบนี้นะ” หญิงสาวสอดส่ายสายตาไปทั่วจึงได้รู้ว่าเธอลงผิดป้าย มันจะต้องเป็นป้ายหน้าที่อยู่ห่างจากตรงนี้ประมาณสองร้อยเมตร ถึงจะไม่ไกลนักแต่อากาศร้อนๆ ของประเทศไทยก็อาจจะทำให้สองร้อยเมตรกลายเป็นสองกิโลเมตรก็ว่าได้

หญิงสาวสำรวจข้าวของที่เธอเตรียมมาก่อนจะก้าวเดินไปยังจุดหมายปลายทางอันยาวไกลในตอนนี้ เธอยกมือขึ้นปาดเหงื่อขณะเดินไปเรื่อยๆ ไม่กี่นาทีที่ออกเดินเท้าทั้งสองข้างก็เริ่มเกเร เพราะวันนี้เธอประเดิมรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่เอี่ยมที่เพิ่งซื้อมาจากห้างดัง หญิงสาวลงทุนทุบกระปุกเพื่อจะเลือกซื้อข้าวของให้สมหน้าตาของคนที่เธอกำลังไปหา เธอนึกในใจขออย่าให้รองเท้าทรยศคนใส่เลย แต่แล้วร่างบางก็แทบหน้าทิ่มคะมำ เมื่อส้นที่สูงปรี๊ดของรองเท้าดันติดร่องท่อระบายน้ำ

“อ๊าย ทำไมต้องเป็นที่นี่ด้วย” ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมองหญิงสาว ทำเอาใบหน้าสวยเจื่อนลงอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอพยายามจะดึงรองเท้าของตัวเองให้หลุดออกจากท่อระบายน้ำ

“อึ๊บ โอ๊ยแน่นจริง” คนอับอายกัดฟันพูดไม่ให้คนอื่นได้ยิน เธอออกแรงเต็มที่หวังให้ตัวเองหลุดจากความน่าอายเช่นนี้ แต่โชคชะตาเหมือนกลั่นแกล้ง ส้นรองเท้าดันหักคาอยู่ที่ร่อง ตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ปากอิ่มอ้าค้างร้องไม่ออก รู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นตัวตลกให้ใครต่อใครขบขัน

“บ้าที่สุด ฮือๆ คู่นี้ฉันซื้อมาแพงนะ บ้าๆ” หญิงสาวสบถอย่างเหลืออด

เมื่อข้างหนึ่งหักไปแล้วเธอจึงจำใจหักอีกข้างเพื่อให้มันสูงเสมอกัน ถึงจะสุดแสนเสียดายหากแต่มันคือทางเดียวที่จะทำให้เธอเดินต่อไปได้ ปากสวยเม้มแน่น ใบหน้าบึ้งตึง มองส้นรองเท้าในมือก่อนจะยัดมันลงไปในกระเป๋าสะพาย

“ฮึ เดี๋ยวค่อยฝากมดแดงไปซ่อมก็ได้”

อาคารสูงกว่าสิบชั้นตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า บริษัทแปรรูปผลไม้ชื่อดังติดหนึ่งในสิบของประเทศ สถานที่ที่เธอรีบเร่งเพื่อมาให้ทันบุคคลที่ทำงานที่นี่ เม็ดเหงื่อถูกปาดออกจนแห้ง เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอรู้สึกตื่นเต้นดีใจจนหายเหนื่อย