ตอนที่ 4

รอยยิ้มยกให้กับความเหลื่อมล้ำในสังคมที่เขาเพียงคนเดียวคงไม่สามารถแก้ไขเปลี่ยนแปลงอะไรได้ คงมีเพียงการสร้างงานสร้างอาชีพอย่างยั่งยืนให้กับคนในชุมชนตามเจตนารมณ์ของ ‘คุณตา’ เท่านั้น ที่จะสามารถทำให้คนเหล่านั้นมีเงินทองสามารถที่จะส่งเสียบุตรหลานให้ร่ำเรียนสูงๆ และมีอาชีพที่ดีได้

แต่แล้วทุกความคิดของเขาก็ต้องสะดุดลง ลมหายใจคล้ายจะติดขัดขึ้นมาดื้อๆ เมื่อมองเห็นช่วงขาเพรียวยาวก้าวลงมาจากลีมูซีนสุดหรู แม้จะเพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่เจ้าของขาขาวจะถูกห้อมล้อมไปด้วยบรรดาเจ้าหน้าที่ของโรงแรม แสงแฟลซวูบวาบที่รัวเร็วห้อมล้อมทำให้เขามองไม่เห็นอะไรมากกว่า ช่วงขาเรียว ช่วงแขนขาวนวลที่ขยับไปมาในช่วงจังหวะที่เธอก้าวเดิน

“ของสวยงาม... ต้องห้ามหรือเปล่า ฮึ!”

ริมฝีปากยกยิ้มทำเสียงในลำคอ เพราะเขาถือคติว่าหากของสวยงามนั้นเจอในสถานที่แบบนี้ย่อมกินได้ยาก หรือหากกินได้ เขาก็อาจจะไม่แค่จ่ายค่าเหงื่อเป็นครั้งคราวแต่อาจจะต้องจ่ายด้วยอิสรภาพทั้งหมดที่มี ซึ่งเขาจะไม่มีวันยอมแน่ เพราะสิ่งที่ตามหานั้นจะต้องหาให้พบ แม้ว่าเธอที่มองเห็นเพียงบางส่วนของเรือนร่างนี้จะกระตุกต่อมความแข็งแกร่งของเขาให้โลดแล่นขึ้นมาอย่างกะทันหันก็ตามที

“เย็นไว้เลฟ ของแพงกินยาก...”

เสียงทุ้มปนพร่าพยายามข่มใจตัวเอง แม้จะเห็นเพียงเท่านั้นแต่เขาก็มั่นใจว่าผิวขาวนวลเนียนสะท้อนแสงไฟนั่น เมื่อได้แตะต้องแสงอาทิตย์คงจะเปลี่ยนเป็นสีขาวอมชมพูไม่ต่างจากนมรสสตรอเบอร์รี่ และเธอต้องสวยอย่างไร้ที่ติแน่นอน เพราะไม่มากที่จะได้เห็นผู้หญิงที่ก้าวเดินด้วยความมั่นใจอย่างนั้น ท่วงท่าจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ เธอคิดว่าตนเองสวยงามหรือมีบางสิ่งที่เหนือกว่าผู้หญิงคนอื่น

“ก็คงอย่างนั้น... ก็เล่นมาลีมูซีนนี่นา ไฮโซไฮซ้อมาเอง” รำพึงกับตัวเองอีกครั้ง พยายามคิดว่าสิ่งที่เห็นอาจเป็นภาพลวงก็ได้ ในเมื่อยังไม่เห็นหน้า ความสวยอาจยกเครื่องมาจากประเทศที่คนรวยนิยมไปทำศัลยกรรมกัน ดั่งเช่นที่ มุ่ย ไปเจียรใบหน้ามาจนผู้หญิงแท้ๆ ยังต้องอาย หรือไม่เธอคนนี้อาจเป็นหญิงงามที่เมื่อใดแตะต้อง เขาจะได้ตำแหน่ง ‘ชู้’ ประทับไว้บนหน้าผากทันทีก็เป็นได้ ซึ่งเขาถือว่าของแบบนี้กินไปมีหวังตายสถานเดียว และแม่คงฆ่าเขาแน่หากเผลอไปกินเข้า ดังนั้นของสวยงามที่มีราคาค่าเหงื่อก็ยังคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขา

สีหราชพาตัวเองเข้าไปในงานและก็เป็นตามคาด รูปร่างและใบหน้าของเขาสะกดสายตาสาวๆ ได้แทบทั้งงาน ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนสาวๆ ก็แทบจะทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้กับสายตาหยาดเยิ้ม ซึ่งเขาไม่มีวันพาตัวไปพัวพันกับพวกหล่อนเด็ดขาด เขาเพียงต้องการให้แม่เห็นหน้าและมั่นใจว่าเขาไม่ได้ทิ้งให้แม่เดียวดายอย่างที่แม่ชอบตัดพ้อ ว่าเขาหลงไร่กาแฟมากกว่าคิดที่จะสืบทอดกิจการร้านเพชรของครอบครัว แค่ได้เจอหน้าพูดจากันสักหน่อยเขาก็จะกลับไปนอนดมกลิ่นเมล็ดกาแฟคั่วที่ไร่เหมือนเดิม

ศีรษะโค้งให้กับบรรดาสาวๆ ที่ขยันเข้ามาแจกรอยยิ้ม และถ้าแม่รู้ว่าสาวไฮโซทั้งหลายที่มาร่วมงานเริ่มให้ความสนใจในตัวเขามากกว่าเครื่องเพชรที่โชว์อยู่ในตู้ หรือจากเหล่านางแบบที่กำลังทยอยกันเดินออกมาอวดโฉมโพสท่าไม่ต่างจากตู้โชว์เครื่องเพชรเคลื่อนที่ เพราะต้องพรีเซนต์เครื่องประดับที่เธอเหล่านั้นสวมใส่ให้โดดเด่นมากที่สุด แม่คงจะปรี๊ดแตกอีกแน่

แต่แล้วสีหราชก็ต้องรีบพาเรือนร่างแข็งแกร่งหลบฉากจากด้านหน้าเวทีอย่างเร็ว เพราะแม่สาวสวยทรงโตที่กำลังเยื้องย่างผ่านหมู่เมฆจำลองออกมานั้นทำให้เขาต้องเลี่ยงออกมาให้เร็วที่สุด เพราะคงไม่ดีแน่หากแนนนี่จะรู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ เพราะแค่พบกันในฐานะ ‘นายหัวเลฟ’ เธอก็ยังหลงใหล ใช่เขาใช้คำไม่ผิดหรอก เธอหลงใหลเขาเสียจนร่ำร้องไม่หยุด นี่ถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นอะไรกับเจ้าของร้านเพชรที่เธอมารับงานเดินแบบในวันนี้ เธอคงจะเลิกอาชีพนางแบบและไปนอนคอยบริการเขาอยู่บนเตียงตลอดทั้งวันทั้งคืนเป็นแน่ ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการอะไรอย่างนั้น ของอร่อยน่ะกินบ่อยๆ มันก็เบื่อได้ สู้อาทิตย์กินครั้งอร่อยกว่ากันเยอะเชียว

สัญญาณโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกรอยยิ้มให้ปรากฏก่อนจะกรอกเสียงหล่อลงไปอย่างหยอกเย้า

“ว่าไงจ๊ะน้องมุ่ยคนสวย” ขณะดวงตาคมเข้มยังชำเลืองมองแนนนี่ที่เดินอวดหน้าอกขนาดมหึมาจนแหวนเพชรเม็ดใหญ่ที่อยู่บนนิ้วเรียวๆ ของเธอไม่สามารถบดบังความมโหฬารได้มิด

“ไม่สะดวกมั้ง ผมไม่อยากทำให้บรรดานางแบบของคุณแม่ไม่มีสมาธิน่ะ หึหึหึ... ไม่ได้โม้นะครับ บอกท่านด้วยว่าแค่ผมเดินเข้ามา เครื่องเพชรของคุณแม่ก็ยังกลบรัศมีความหล่อของผมไม่ได้เลย นี่ต้องหลบฉาก ไม่งั้นวันนี้คุณแม่คงขายของไม่ได้แน่ๆ” สีหราชพูดเย้าก่อนจะยิ้มเมื่อได้ยินเสียงวี้ดว้ายแบบใส่จริตของมุ่ยดังมาปานว่าหมั่นไส้เขาเหลือร้าย

“เอาเป็นว่าผมจะทำตัวกลมกลืนกับแขกผู้มีเกียรติของคุณแม่ ทั้งที่ผมมีเกียรติไม่เท่าความหล่อก็ตาม หึหึหึ...ไม่ต้องกลัวผมไม่กลับก่อนแน่ อุตส่าห์มาทั้งทีต้องรอพบคนสวยทั้งสองอยู่แล้วล่ะน่า เออ...สวยหนึ่งน่ะคุณแม่ สวยสองน่ะน้องมุ่ยนะ”