ตอนพิเศษ

“ข้ารับรองไม่ทำให้เจ้า เดือดร้อนข้าจะเร้นกายมาในทุกค่ำคืนจะดีไหม เห็นได้ชัดว่าเจ้าอยู่ที่นี่เพียงลำพังถือว่าข้าเป็นสหายคนหนึ่งก็ยังดี”

ลู่เสียนถอนหายใจเหล่าหยาในเวลาเย็นย่ำจะมาพร้อมกับ อาหารเย็นแต่ไม่เคยรั้งอยู่ที่นี่นานนักเขาบอกเพียงว่าจะต้องเฝ้าอารักขา ฮ่องเต้ในยามนิทราซึ่งลู่เสียนก็ไม่เคยถามมากไปกว่าที่เขาบอก หากอ้ายหลีอ๋องจะมาก็คงห้ามไม่ได้

เพียงแต่พยักหน้าขึ้นลงช้าๆ

อ้ายหลีเปียงหลัว เร้นกายออกไปแล้ว ตงจือกำลังจะเข้ามาพอดี

“ท่านอ๋อง”

“ข้าไปพบเจอเรื่องประหลาด”

”เรื่องใดกัน”เหล่ตามอง

“มีหญิงงามนางหนึ่งงดงามดังเทพีสวรรค์ อาศัยอยู่ในตำหนักเย็นเพียงลำพัง เจ้าว่าข้าควรนำเรื่องนี้ บอกเล่ากับฝ่าบาทจะดีไหม”

“ท่านอ๋องท่านแน่ใจหรือว่าเห็นนาง..นางเป็นคนจริงๆ หรือบางที่อาจเป็นภูตผี”

“ภูตผีบ้าอะไร นางเดินได้พูดได้แล้วอีกอย่างนางงดงามที่สุดข้า ถึงกลับตกตะลึงให้ความงดงามของนางเลยทีเดียว"

“ถึงกับตะลึงเลยหรือ แล้วท่านอ๋องจะเอาเรื่องนี้ไปบอกฝ่าบาททำไมกัน”

“ก็ข้าสงสัยในตัว จ้านกงกงกับเหล่าหยาในเมื่อเหล่าหยาเป็นคนของจ้านกงกง เจ้าคิดว่าเขาจะนำแม่นางผู้นี้เข้ามาที่นี่ทำไมกัน”

“อาจเป็นเมียหรืออาจเป็นอย่างที่เหล่าขันทีชอบกระทำกันนั่นคือ ทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้เลยแอบเลี้ยงหญิงงามไว้ชื่นชูหัวใจไปวันๆ ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เรื่องของเขาไม่ใช่ความผิดร้ายแรงอะไรแต่หากเป็นอย่างอื่นเล่า”

“อย่างไหน”

“ไม่รู้สิข้ามีลางสังหรณ์ฃแปลกๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเห็นนางแล้วถึงรู้สึกว่าจะต้องมีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาแน่”

“ท่านอ๋องคิดมากไปเองต่างหากอาจเป็นเพราะนางอยู่ในตำหนักเย็นที่แสนโดดเดี่ยวนั้นท่านอ๋องเลยรู้สึกไม่สู้ดี"

"ข้าจะต้องสืบหาความจริงเรื่องนางให้ได้"รู้สึกตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ ที่กำลังเจอเรื่องท้าทาย

เหล่าหยาเดินถือยาเม็ดเล็กมายื่นให้กับลู่เสียน

"ยานี้ช่วยในด้านใด"ถามเพราะความสงสัย

"ยาช่วยบำรุงครรภ์เจ้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงข้าเลยขอให้ท่านหมอเจียดยา"หลบสายตาลู่เสียนเพราะกล่าวคำเท็จ

"ขอบคุณใต้เท้ายิ่งนัก"

"เจ้า..จะไม่ถามหน่อยหรือไรว่าสามีเจ้าไปไหนเสีย"กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

ลู่เสียนยิ้มบางๆ

"ในเมื่อข้าเป็นคนอุ้มท้องข้ายังจำไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อลูกในท้องของข้าถามท่านเพื่อให้รู้สึกเจ็บปวดอีกทำไมกันแค่เพียงมีเขาอยู่ในท้องมีหน้าที่ต้องดูแลเขาเรื่องอื่นข้าหาสนใจไม่แม้ตอนนี้จะลำบากรอเขาคลอดออกมาข้าคงหายเหงา เราสองคนแม่ลูกก็คงลาใต้เท้าไปใช้ขีวิตสงบสุข"

"ข้าขอโทษลู่เสียน"ประสานมือตรงหน้าอย่างจริงใจ

"ลู่เสียนเองที่ต้องขอโทษทำให้ใต้เท้าต้องวุ่นวาย ท่านเองหากมิใช่ผู้มีจิตใจคุณธรรมเราสองคนไม่ได้เกี่ยวดองกัน ท่านกับดูแลใส่ใจข้า"

"ขะ ข้าแค่เพียงหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งยึดเหนี่ยวเพื่อให้ตัวเองไม่รู้สึกไร้ค่า"แทบจะคิดหาคำแก้ตัวไม่ได้ในเมื่อไม่เคยเตรียมคำตอบไว้

"เช่นนั้นใต้เท้า ก็ควรได้รับคำขอบคุณจากข้า"

"แค่เจ้าสบายดีก็ดีแล้ว กลางวันข้าพอใจได้แวะเวียนแต่ยามค่ำคืนเจ้าต้องอยู่เพียงลำพัง ปิดห้องหับให้ดี อากาศเย็นลงมากข้าจะหาผ้ามาให้อีกหลายผืนหน่อยเพื่อคลายหนาว"เปลี่ยนเรื่องพูดด้วยรู้สึกละอายใจ แต่ลู่เสียนกลับคิดว่าเหล่าหยาเป็นคนดีจึงไม่แอบอ้างบุญคุณ

"ถุงหอมใบนี้ข้าเย็บไว้เพื่อท่าน กลิ่นหอมอาจน้อยไปเพราะที่นี่หาเครื่องหอมยากนักไว้ข้ามีโอกาสจะเตรียมไส้ให้ท่านอีก อันนี้ถือว่าแทนคำขอบคุณ"เหล่าหยารับเอาถุงหอมมาพิศดูลวดลายปักละเอียดงดงาม อีกทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนให้รื่นรมย์

"ข้าชอบมัน"....,

ลู่เสียนยิ้ม เหล่าหยายิ้มเป็นรอยยิ้มที่หาดูได้ยากนัก ก่อนจะก้าวขาออกจากตำหนักเย็นไปในทันที

"นางตั้งครรภ์ข้าได้ยินชัดเต็มสองหู"

"ใต้เท้าเหล่าหยาอาจพึงใจนางจึงให้การช่วยเหลือ"

"เจ้าคิดเหมือนข้าคิดไหม"

"คิดว่าอย่างไรกัน"

"คิดว่าเหล่าหยาหลงใหลนางจึงนำนางมาดูแลเห็นได้ชัดว่าเหล่าหยาดีกับนางไม่น้อย"

"แต่เหล่าหยาประสานมือคารวะนางดั่งกับว่านางสูงส่งกว่าเขา"ตงจือตั้งข้อสังเกต

"อืมอันนี้น่าคิดไม่น้อยแต่ว่านางจะสูงส่งเพียงใดน่าสงสัยเสียจริงหรืออาจเป็นเพียงแค่เหล่าหยาเป็นคนดีไม่ถือตัวก็เท่านั้น"