ตอนที่ 8 นางยังไม่ตาย

“หลัวมามาไปเอาของมา” ซ่งเมิ่งเหยาทำให้บุตรชายของนางพอใจ นางย่อมตกรางวัล

         “เจ้าค่ะ” หลัวมามาเดินไปหยิบของรางวัลที่ได้เตรียมไว้ก่อนหน้านี้

         จากนั้นจึงยื่นให้ซ่งเมิ่งเหยา เจียงซื่อจึงกล่าวออก “ผ้าไหมสามพับนั้นข้ามอบให้แก่เจ้า” วันที่ซ่งเมิ่งเหยาเดินทางเข้ามาในจวนฟ่านโหว พ่อบ้านฟู่ได้มารายงานว่าซ่งเมิ่งเหยาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ค่อนข้างธรรดา เช่นนั้นนางจึงสั่งให้พ่อบ้านฟู่ไปเตรียมข้าวของเครื่องใช้ พร้อมทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ที่เรือนนาง และนางก็อยากมอบผ้าไหมเหล่านี้ให้นางไปตัดชุดใหม่อีกด้วย

         “ขอบคุณเจียงซื่อเจ้าค่ะ” ซ่งเมิ่งเหยารับมาด้วยท่าทางสงบนิ่ง แววตาไม่เผยแววตื่นเต้นให้เห็นแม้แต่น้อย เจียงซื่อเข้าใจว่านางช่างเก็บอารมณ์ได้ดี แต่ซ่งเมิ่งเหยากลับคิดว่าตนมีเงินมากพออยู่แล้ว จึงไม่ได้ตื่นเต้นกับผ้าไหมเพียงแค่สามพับ เพียงแต่นางยังไม่สามารถนำเงินออกมาได้ อีกทั้งผ้าสามพับนี้ยังขายไม่ได้ เพราะหากเจียงซื่อรู้เข้าจะดูไม่ดี เช่นนั้นนางคงทำได้เพียงนำไปตัดชุดใหม่เท่านั้น

         หลายลมหายใจเจียงซื่อจึงกล่าวขึ้นอีก “เจ้าทำให้ท่านโหวนอนหลับสนิททั้งคืน ข้าจึงอยากให้รางวัลเจ้า”

         ซ่งเมิ่งเหยานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยถามด้วยความเกรงใจ “ก่อนหน้าท่านโหวนอนไม่ค่อยหลับหรือเจ้าคะ” นางไม่เคยรู้มาก่อน อีกทั้งเมื่อคืนเขาก็ไม่ได้บอกนาง

         “อืม! หลายปีมานี้เขาเป็นโรคนอนไม่ค่อยหลับ ยาดีเท่าใดก็ช่วยเขาไม่ได้ แต่เมื่อคืนเป็นเพราะเจ้าลูกชายข้าถึงได้นอนหลับ” เจียงซื่อเว้นวรรคแล้วกล่าวต่อ “เช่นนั้นคืนต่อไปข้าขอฝากเจ้าด้วย”

         “เจ้าค่ะ” ถึงแม้ซ่งเมิ่งเหยาจะเข้าใจว่าเจียงซื่อหมายความว่าอย่างไร แต่นางก็รับคำอย่างไม่อิดออด พลางครุ่นคิดในใจว่า เขาเป็นโรคนอนไม่หลับอย่างนั้นหรือ? หรือความเครียดสะสมจะทำให้เขาเป็นเช่นนั้น ก็อาจมีส่วน

แสดงว่าที่นางจุดเทียนหอมให้เขาเมื่อคืนนั้นนางทำถูกต้องแล้ว อีกทั้งการนวดผ่อนคลายกล้ามเนื้อยังทำให้หลับสบายมากขึ้น

         เจียงซื่อคุยกับซ่งเมิ่งเหยาจนพอใจแล้ว จึงให้นางกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ เพราะคืนนี้นางต้องปรนนิบัติบุตรชายของนางอีก อีกทั้งเมื่อคืนนางยังกลับเรือนตอนดึก เช่นนั้นนางต้องรักษาสุขภาพให้แข็งแรงอยู่เสมอ

         “เหมือนเจียงซื่อจะเอ็นดูคุณหนูนะเจ้าคะ” เถาซูเหวินบอกผู้เป็นนายด้วยความดีใจ

         “ก็แค่ทำให้นางพอใจเท่านั้น” แน่นอนว่าเจียงซื่อไม่กล้ารับบุตรอนุอย่างนางมาเป็นสะใภ้ใหญ่เป็นแน่ ซึ่งข้อนี้เถาซูเหวินก็ต้องยอมรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จริงอยู่ว่าเจียงซื่อกับท่านโหวพอใจเจ้านายของนาง พอใจแล้วอย่างไร สุดท้ายการคัดเลือกภรรยาของจวนโหวก็ต้องมีความพิถีพิถันอยู่มาก

         ขณะที่สองนายบ่าวกำลังเดินยิ้มคุยกันมาก็มีสาวใช้นางหนึ่งเดินผ่านมาพอดี พร้อมกับพูดขึ้นมาลอย ๆ แต่เหมือนตั้งใจให้ทั้งสองได้ยิน “แค่สาวใช้อุ่นเตียงที่ทำให้ท่านโหวพอใจ อย่าได้คิดปีนป่ายอยากเป็นฮูหยินของจวนฟ่านโหวล่ะ” พูดจบนางก็เดินผ่านไปอย่างหน้าตาเฉย

         “นี่เจ้า…” เถาซูเหวินกำลังจะเดินตามไป ซ่งเมิ่งเหยาจึงรั้งเอาไว้

         “ปล่อยนางไปเถอะ”

         “แต่นางว่าให้คุณหนูนะเจ้าคะ”

         “ช่างนางเถอะ นางก็แค่พูดเรื่องจริง” ซ่งเมิ่งเหยาก็ไม่คิดอยากเป็นลูกสะใภ้ของใครอยู่แล้ว สวย รวย โสด นั่นคือคติประจำใจของนาง ให้นางออกไปจากที่นี่ได้เสียก่อน นางจะทำธุรกิจของตนเองให้ได้

         กลับไปถึงเรือนซ่งเมิ่งเหยาก็นำจิงโหยวออกมาเลือกดูกลิ่นที่เหมาะกับฟ่านอวิ๋นซี ซึ่งนางให้เหตุผลกับสาวใช้ว่า เป็นเครื่องประทินผิวที่มารดาของนางมอบไว้ให้ เพราะมีหีบสมบัติอยู่สองหีบที่เถาซูเหวินไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย นางจึงไม่สงสัย ซ่งเมิ่งเหยาจึงมอบหมายงานตัดชุดใหม่ให้กับสาวใช้

         ถึงเวลาออกไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารของจวนฟ่านโหว จินหลิงสาวใช้ที่พูดจาเหน็บแนมสองนายบ่าวตอนเช้าจึงสบโอกาสส่งข่าวนี้ให้กับสาวใช้ของคุณหนู่ใหญ่แห่งจวนสกุลซ่ง

         “เจ้าพูดความจริงหรือ?” หรูไอ่สาวใช้ของซ่งหรูเอินถามออกด้วยความแปลกใจกับข่าวที่ได้รับมา

         “ข้าไม่มีทางหลอกเจ้า”

         “ข้าจะรีบกลับไปบอกคุณหนูใหญ่ตอนนี้ เจ้ารีบรับเงินไปเถอะ” หรูไอ่ยื่นถุงเงินค่าจ้างให้กับจินหลง

         จินหลงกลับไปแล้ว หรูไอ่จึงรีบกลับไปรายงานนายของตนทันที

         “เจ้าว่าอย่างไรนะ” ซ่งหรูเอินถามออกเสียงเครียด

         “นางยังไม่ตายเจ้าค่ะ มิหนำซ้ำตอนนี้ยังเป็นที่โปรดปราณของท่านโหวและเจียงซื่ออีกด้วยเจ้าค่ะ” หรูไอ่พูดออกอย่างไม่ติดขัด

         “เป็นไปได้อย่างไร” ซ่งหรูเอินครุ่นคิด หรือขนมที่นางให้ไปซ่งเมิ่งเหยาจะไม่ได้กิน เป็นไปไม่ได้ นางย่อมดีใจมากหากรู้ว่าขนมกุ้ยฮวานั้นเป็นของพี่สาว เพราะซ่งเมิ่งเหยามักเรียกร้องความสนใจจากนางและซ่งฮูหยินเสมอ เมื่อได้รับความเอาใจใส่เพียงเล็กน้อยนางย่อมรับไว้ “ให้คนจับตานางไว้ดังเดิม มีอะไรรีบมารายงานข้าทันที” นางก็อยากจะรู้ว่าคนอย่างฟ่านอวิ๋นซีจะโปรดปราณซ่งเมิ่งเหยาได้นานเท่าไร แต่สิ่งที่ทำให้นางเกลียดซ่งเมิ่งเหยาเพิ่มขึ้นอีกก็คือซ่งเมิ่งเหยาได้ร่วมหอกับท่านโหวก่อนนาง มันน่าเจ็บใจนัก คราแรกคิดว่าซ่งเมิ่งเหยาจะโดนท่านโหวไล่ตะเพิดไปอยู่โรงครัวเสียอีก

         "เจ้าค่ะ"

         ซ่งหรูเอินนั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในเรือนตนเอง ต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน เพราะยาพิษที่อยู่ในขนมนั้นมีฤทธิ์รุนแรงนัก อีกทั้งยังไม่สามารถตรวจสอบได้

         เย็นวันนั้นซ่งหรูเอินจึงแอบไปคุยกับมารดาเพียงลำพัง “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านรู้หรือไม่ว่าตอนนี้เมิ่งเหยาเป็นที่โปรดปราณของท่านโหวและเจียงซื่อไปแล้วนะเจ้าคะ” นางกล่าววาจากระเง้ากระงอด

         หลีเจียวจินถึงกับตาโตกับข่าวที่ได้ยินจากบุตรสาว “ไม่น่าเชื่อว่านางจะเก่งปานนั้น” วันนั้นที่ให้กู้มามาไปสอนเรื่องเอาใจบุรุษบนเตียง นางก็บอกเพียงว่าให้สอนพอผ่าน ๆ ก็พอ ไม่คิดว่าสตรีผู้ไร้เดียงสาอย่างซ่งเมิ่งเหยาจะทำให้ท่านโหวผู้เฉยชากับสตรีถึงกับโปรดปราณได้

         “ท่านแม่ต้องเร่งจัดการให้ข้าแล้วนะเจ้าคะ”

         “ได้ แม่ต้องจัดการให้เจ้าแน่” หลีซื่อโน้มศีรษะบุตรสาวมาพิงไหล่ตนด้วยความรักใคร่ เรื่องคู่ครองของบุตรสาวนางต้องเลือกให้ดีกว่าบุตรสาวของอนุเป็นแน่ และนางจะไม่ยินยอมให้ซ่งเมิ่งเหยาเป็นที่รักใคร่ของฟ่านโหว อย่างที่มารดาของนางเคยเป็นที่รักใคร่ของสามีเป็นอันขาด