Ep.3 กามาพาไป (1)

แล้วคืนนี้ก็สมใจไคล์ เมื่อแวววิไลบอกเขาว่า เขาเมามากแล้วไม่ควรขับรถกลับบ้านเอง พรุ่งนี้สายๆค่อยกลับบ้านก็ได้ คืนนี้เขาจึงได้มานอนร่วมห้องกับแฟนสาว มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เขากับหล่อนนอนด้วยกัน ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไรเขาก็จำไม่ได้แล้ว แต่ก็เพิ่งได้เข้ามานอนในบ้านของหญิงสาวเป็นครั้งแรก

...แค่คืนแรกเขาก็ประทับใจบางอย่าง ในบ้านหลังนี้เสียแล้ว...

“ที่รัก ผมรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย อยากกินน้ำส้มคั้น น่าจะทำให้สดชื่นขึ้นมาบ้าง” บอกเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะยกแก้วนมขึ้นดื่ม

“ได้ค่ะ เดี๋ยวแววจะออกไปบอกให้สาวใช้ คั้นน้ำส้มมาให้คุณสักแก้วนะคะ”

“ดีจัง ที่นี่คั้นกินกันสดๆเลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ แววชอบน้ำส้มคั้นสดจากผล ไม่ชอบน้ำส้มสำเร็จค่ะ รอสักครู่นะคะ”

“ได้ครับ”

พอคล้อยหลังหญิงสาว ไคล์ก็ลงมือเปิดหัวแหวน เทบางอย่างจากเรือนแหวนลงไปในแก้วนมอย่างว่องไว จัดการเอานิ้วคนๆแล้วเช็ดกับชายเสื้อจากนั้นก็รีบมานั่งรอแวววิไลทีปลายเตียง สักพักหล่อนก็เดินกลับมา

“แววไปบอกเมริณให้คั้นส้มให้คุณแล้วนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

ปากขอบคุณแต่สายตามองไปยังแก้วนมที่หญิงสาวกำลังยกขึ้นดื่มแบบรวดเดียวหมดแก้ว ไคล์รู้สึกพอใจอย่างยิ่ง อีกไม่กี่นาที หล่อนจะนอนหลับเป็นตายยันเที่ยงของอีกวันเลยทีเดียว

แวววิไลวางแก้วลงแล้วเดินมาหาแฟนหนุ่ม ไคล์รวบร่างเล็กมานั่งบนหน้าขา เอาหน้าซบกับอกนุ่มๆนิ่งนานกลิ้งเกลือกไปมาจนหญิงสาวต้องจับประคองใบหน้าของเขาเอาไว้

“เป็นคนอยู่ดีๆ กลายร่างเป็นแมวแล้วเหรอคะ”

“ไม่ใช่แมว เสือต่างหาก”

“ถ้าคุณเป็นเสือ คืนนี้แววขอเป็นเหยื่อของเสือป่านะคะ”

“ได้สิ ผมจะขย้ำคุณจนร้องขอชีวิตเลย”

“ห้าว... ทำไมง่วงจัง”

“อย่าเพิ่งง่วงสิที่รัก ต้องเป็นเหยื่อให้ผมขย้ำก่อน”

“แต่ว่าแววรู้สึกง่วงจริงๆนะคะ” แล้วหญิงสาวก็เปิดปากหาวอีก และหาวอีก

“งั้นเดี๋ยวผมอุ้มไปนอนนะ” จบคำชายหนุ่มก็อุ้มร่างนุ่มไปนอนบนที่นอนกว้างอย่างเบามือ จัดการท่านอนให้หญิงสาว แล้วก้มลงตั้งใจจะจุมพิตกู๊ดไนท์เธอ แต่ดวงตาคู่สวยที่มองมาแบบเบลอๆค่อยๆปิดสนิทลง และเสียงหายใจสม่ำเสมอก็ตามมา

แล้วคนที่บอกว่ารู้สึกมึนๆ ก็ดูเหมือนจะสดชื่นขึ้นมาทันที ทั้งที่ยังไม่ได้ดื่มน้ำส้มคั้นสักแก้ว

เจ้าของร่างสูงในชุดนอนผ้าฝ้ายสีโทนขาว เดินออกไปจากห้องนอนใหญ่ชั้นสองลงไปยังห้องครัวด้านล่าง ก็เห็นเมริณถือแก้วน้ำส้มคั้นเดินเข้ามาหาเขา

“คุณเดินออกมาทำไมคะ เมริณเอาไปให้ที่ห้องก็ได้”

“คือแววเขาหลับแล้ว ฉันก็เลยจะออกมาบอกเธอว่า ฉันไม่เอาน้ำส้มแล้ว แต่ขอยาพาราสักเม็ดกินก่อนนอนดีกว่า”

“เหรอคะ งั้นคุณรออยู่ตรงนี้นะคะ เดี๋ยวเมริณจะไปเอายาที่ห้องของเมริณไปให้ค่ะ”

ไคล์พยักหน้ายิ้มๆแล้วมองตามร่างเล็กเดินไปยังห้องของตนเอง

เมริณรีบเดินเข้าห้องของตนเอง เพราะอยู่ใกล้กว่ากล่องยาสามัญประจำบ้านที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้องเธอ

หญิงสาวไปค้นอยู่นานหลายนาทีจนเจอจึงรีบจะเอายามาให้เขา แต่พอเปิดประตูห้องออกมา ก็เจอร่างสูงตระหง่านของไคล์ยืนกอดอกมองเธออยู่ตรงหน้าห้อง

“คุณ!”

“เรียกฉันว่าไคล์”

“คุณไคล์ เมริณตกใจหมดเลยค่ะ ขอโทษนะคะที่ช้า คือยามันซ่อนอยู่ในกระเป๋าน่ะค่ะ เพิ่งหาเจอเมื่อกี้เอง”

“ไม่เป็นไร ฉันขอน้ำแก้วหนึ่งแล้วกัน”

“ได้ค่ะ”

เมริณเดินไปรินน้ำจากขวดใสใส่แก้วทรงกระบอกลายสวยมายื่นให้ไคล์ เขารับแก้วมาไว้ในมือแล้วก็ดื่มลงไปเลย จากนั้นก็คืนแก้วเปล่าส่งให้กับหญิงสาว

“โอ๊ะ” ชายหนุ่มอุทานออกมาพร้อมยกฝ่ามือไปทาบที่หน้าอก ทำหน้าทรมานเต็มที

เมริณจึงรีบเดินเข้าไปใกล้แล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“คุณไคล์เป็นอะไรคะ”

“ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆที่หน้าอกน่ะ”

“งั้นเข้ามานั่งบนเตียงนี่ก่อนค่ะ”

สาวน้อยประคองร่างสูงมานั่งตรงขอบเตียงในห้องของเธอโดยไม่ได้คิดอะไร แต่หลังจากที่ชายหนุ่มนั่งลงเสร็จแล้ว เขาก็เงยหน้าจ้องมองเธอนิ่ง นั่นมันทำให้เมริณเริ่มใจคอไม่ดี มันรู้สึกประหม่า รู้สึกหวั่นกลัวสายตาของเขาแบบแปลกๆ