ตอนที่ 20 สภาพเจ้ากับข้าตอนนี้ยังต้องอธิบายอีกหรือ

"คุณชายแม่นางซิงอีมาแล้วขอรับ"

บ่าวรับใช้หน้าเรือนเอ่ยเข้ามาเสียงดัง ซิงอีผลักประตูเข้ามาช้าๆและซ่อนมือที่ถูกพันด้วยผ้าไว้ใต้แขนเสื้อแต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้เอ่ยอะไรก็เห็นบ่าวรับใช้หญิงเดินออกมาจากห้องอาบน้ำเสียก่อน

"เรียนคุณชาย พวกเราเตรียมน้ำเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" 1 ในบ่าวเอ่ยรายงาน

"พวกเจ้าไปเถอะ ที่เหลือข้าจัดการเอง"

"เจ้าค่ะ" บ่าวรับใช้เอ่ยรับและเดินออกไปจากเรือน

"คารวะคุณชาย ท่านเรียกข้าหรือเจ้าคะ" ซิงอีกล่าวเสียงเรียบเพราะตอนนี้หญิงสาวรู้สึกเหนื่อย และครั่นเนื้อครั่นตัวอยากอาบน้ำเต็มทน จางเหว่ยมองท่าทีของหญิงสาวที่อยู่กับตนและนึกถึงตอนนางที่อยู่กับผู่เย่วที่หัวเราะมีความสุขก็รู้สึกหงุดหงิดอีกครั้ง

"พรุ่งนี้เจ้ามาคอยช่วยงานข้า หนิงเกางานเยอะไม่สามารถช่วยงานข้าไหว" ชายหนุ่มเอ่ยสั่ง ใครใช้ให้นางไปยุ่งกับผู่เย่วถึงจะเป็นญาติกันอยู่จวนเดียวกันแต่ความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ไม่ดีเท่าไหร่นัก

"ขะ..ข้างานเยอะหรือขอรับ" หนิงเกาที่ยืนอยู่กล่าวออกมาอย่างงงงวย

"เจ้ามีอันใด อยากได้งานเพิ่มงั้นรึ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม

"เปล่าขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ" หนิงเกาหลังจากเจ้านายพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก็ออกไปจากเรือนทันที เหลือเพียงจางเหว่ยและซิงอีในห้อง

"ว่าอย่างไร" ชายหนุ่มหันมาถามหญิงสาวที่เอาแต่นั่งเงียบ

"ท่านเป็นเจ้าของจวนข้าเป็นเพียงบ่าวรับใช้ ไม่ว่าท่านจะสั่งอะไรข้าต้องทำตามอยู่แล้ว"

ซิงอีเอ่ยอย่างตัดพ้อเล็กน้อย วันนี้สิ่งที่นางเจอหนักเหลือเกิน เหตุใดนางไม่มาอยู่ในร่างที่เป็นคุณหนูหรือคนมีตังสักจวน ต้องมาอยู่ในร่างสาวใช้ที่อดีตเคยเป็นแค่ขอทานเช่นนี้ แม้แต่ศักดิ์ศรีก็ไม่มีคนอื่นจะรังแกเช่นไรก็ได้

"เจ้านี่มัน"

จางเหว่ยตะคอกใส่หญิงสาว แต่ตากลับเหลือบไปเห็นหน้าตาที่ซีดเซียว และที่คอขาวผ่องของนางเหมือนมีผื่นแดงเต็มไปหมด ชายหนุ่มรีบเข้ามาจับที่นางทันที จังหวะนั้นแขนสองข้างที่พันด้วยผ้าพ้นแขนเสื้อออกมา

"เหตุใดเจ้าถึงเป็นเช่นนี้" ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เมื่อเช้าตอนนางมาพบยังปกติดีอยู่เลยไม่ใช่หรือ

"ข้ามิเป็นอันใด ท่านปล่อยข้าเถอะเจ้าค่ะ" หญิงสาวออกแรงผลักชายหนุ่มให้ออกห่างเล็กน้อย เพราะวันนี้ตนทำงานหนักทั้งวันถุงหอมก็ยังไม่มีอันใหม่มาแทนหลังจากทำหาย กลัวชายหนุ่มจะเหม็นตนแต่ทันทีที่ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาว

ตุบ! เสียงร่างกายของซิงอีล้มไปนั่งกับพื้นทันที

"เจ้าไหวหรือไม่" จางเหว่ยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ขะ..ข้ามิเป็นอันใดเจ้....." หญิงสาวยังกล่าวไม่จบก็สลบไปก่อน

"ซิงอี ซิงอี...ให้ตายเถอะ" จางเหว่ยเขย่าหญิงสาวให้ตื่นแต่กลับไม่ได้ผล เขาถลกแขนเสื้อนางขึ้นพบว่าผื่นแดงขึ้นเต็มตัว

"เฮ้ออออ"

ชายหนุ่มถอนหายใจ จากนั้นอุ้มหญิงสาวในท่าเจ้าสาวขึ้นและตรงไปที่ห้องอาบน้ำที่ให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำอาบให้ตนก่อนหน้านี้ จากนั้นวางนางลงในอ่างช้าๆ ใส่ยาที่ตนใช้ประจำเวลามีอาการแพ้จนผื่นขึ้น เขามองหญิงสาวที่ยังนอนหลับ และใช้น้ำราดบนตัวหญิงสาวทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่เพื่อให้ผื่นหายไวๆ สิ่งที่ต้องทำคือต้องถอดชุดนางออกซะ แต่เขาที่เป็นชายไม่สามารถทำได้ หากเดินไปให้คนอื่นมาทำถ้ามาเห็นนางที่อยูสภาพนี้กับตนและยังใช้อ่างอาบน้ำตนอีกคงไม่ดีแน่ จึงจำใจต้องถอดเสื้อตัวนอกของนางออกเพื่อให้ยาที่ผสมกับน้ำสัมผัสกับร่างกายนางทุกส่วนจะได้หายไวๆ

เสื้อตัวในสีขาวเมื่อเปียกน้ำแล้วไม่สามารถปกปิดร่างกายนางได้เลยสักนิด จางเหว่ยตัวแข็งทื่อเมื่อได้เห็น เขารีบหันหลังออกอย่างไว ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเม็ดเหงื่อซึมออกมาที่หน้าผากของเขา เพราะจู่ๆอุณหภูมิในร่างกายของเขาก็พุ่งสูงขึ้นเสียอย่างนั้น

เขายืนหันหลังให้นาง 1 เค่อโดยที่ไม่หันมาเลย จากนั้นตวัดผ้าให้คุมตัวนางไว้เพื่อปกปิดร่างกาย อุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนและวางนางไว้ที่เตียง ชายหนุ่มมองใบหน้าที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ เขานั่งลงที่เตียงเพื่อมองสำรวจร่างกายของนางว่ายังมีผื่นหลงเหลืออยู่หรือไม่ สายตาเขาค่อยๆเลื่อนดูจากใบหน้าเรียว คอขาวผ่องเรียบเนียนและบริเวณหน้าอกที่ผ้าปกปิดไม่มิด สายตาชายหนุ่มตอนนี้เหมือนจะกลืนกินหญิงสาวไปทั้งตัวอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็เลื่อนดึงผ้าปิดให้นาง จากนั้นลุกขึ้นไปเปิดประตูเรือนเพื่อมองหาใครสักคน

"คุณชายต้องการสิ่งใดขอรับ"

บ่าวรับใช้หน้าเรือนเอ่ยถาม เมื่อเห็นนายของตนออกมายืนหน้าเรือนเหมือนกำลังหาสิ่งใด

"เจ้ามานี่หน่อย" จางเหว่ยเอ่ยเรียกบ่าวรับใช้หญิงนางหนึ่งที่เดินถือชาผ่านตำหนัก และเดินนำไปในเรือน

"คุณชาย....."

"เปลี่ยนผ้าให้นางซะ!"

ชายหนุ่มเอ่ยเพียงสั้นๆเป็นการสั่ง บ่าวรับใช้หญิงคนนั้นถึงจะงงแต่ก็รีบปฏิบัติตามทันที จางเหว่ยจึงรีบหันหลังหนีเดินไปนั่งที่โต๊ะชา ชาที่เขาดื่มเย็นหมดแล้วแต่ไม่รู้เหตุใดกลับมีเม็ดเหงื่อซึมออกมาที่หน้าผากอีกทั้งด้านนอกหิมะยังตกเสียด้วย

"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" เวลาผ่านไป 1 เค่อบ่าวรับใช้หญิงจึงเอ่ยขึ้น

"หวังว่าข้าจะไม่ได้ยินเรื่องนี้แพร่ออกไปนะ"

"ข้าทราบเจ้าค่ะ"

"เจ้าไปหาพ่อบ้านหลิว แล้วบอกแก่เขาว่าข้าให้เจ้าไปหา" ชายหนุ่มบอกแก่หญิงสาว นี่คือคำพูดที่ชายหนุ่มใช้ระหว่างพ่อบ้านหลิว หากตนให้คนไปหาแสดงว่าพ่อบ้านหลิวต้องตกรางวัลให้คนนั่น

"เจ้าค่ะเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"

หลังจากบ่าวรับใช้ออกไปแล้ว จางเหว่ยเดินมานั่งที่เตียงอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปแกะผ้าพันแผลที่พันมือหญิงสาวไว้เพราะเมื่อสักครู่ถูกน้ำจนเปียกหมดเสียแล้ว ทันทีที่ผ้าเปิดออกบาดแผลที่มือหญิงสาวทำให้เขารู้สึกไม่ดีที่เข้าใจนางผิดและต่อว่านางในใจ เมื่อเย็นนางคงร้องให้เพราะเรื่องบาดแผลนี้เป็นแน่ ชายหนุ่มเดินไปหยิบกล่องยาและนั่งทำแผลให้หญิงสาวอย่างเบามือ

ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยังคงหลับใหล จนตนเองเผลอหลับไปด้วย

.

ปลายยามเหม่า

ซิงอีถูกปลุกโดยแสงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างที่ยังปิดไม่มิด หลังจากได้นอนพักทั้งคืนทำให้หญิงสาวรู้สึกสดชื่น นางบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้านบนเตียงกว้างโดยที่ยังไม่ได้ลืมตา แต่มือกลับไปโดนร่างใหญ่ที่นอนตะแคงมองหน้านางอยู่ โดยที่หญิงสาวเองก็ยังไม่รู้ตัว ซิงอียังคงหลับตาและใช้มือควานไปรอบข้างเพื่อหาว่าที่ตนโดนมือสักครู่คืออันใดกันแน่ หญิงสาวลูบไล้หน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพ็คทำให้หญิงสาวต้องขมวดคิ้ว มือบางจึงเลื่อนฝ่ามือไปที่หน้าอกกว้างจากนั้นใช้แรงบีบที่นมข้างหนึ่งของชายหนุ่ม "ชัดเลย ชัดเลยข้านอนกับใครเนี่ย" หญิงสาวกล่าวกับตนเองในใจ จากนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมาหนึ่งข้างเพื่อดูว่าคนที่นางกำลังสัมผัสกล้ามเนื้อแน่นคือใครกันแน่

"อรุณสวัสดิ์"

จางเหว่ยเอ่ยทักทายหญิงสาวในท่าที่ยังคงนอนตะแคงจ้องมองนางอยู่

"คุณชาย....ทะ..ทำไมขะ..ข้ากับท่านถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้เจ้าคะ" หญิงสาวพูดติดๆจัดๆอย่างตั้งรับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ทัน

"ข้ายังต้องอธิบายอยู่หรือสภาพเจ้า....."

ชายหนุ่มแกล้งเอ่ยเสียงลากยาวจากนั้นมองไปที่ตัวของนาง ซิงอีรีบสำรวจร่างกายตนเองพบว่าชุดที่นางใส่เมื่อวานกับตอนนี้นั้นเป็นคนละตัวกัน

"ทะ...ท่านกับข้า...."

หญิงสาวหน้าเหวอและซีดเซียวขึ้นมาทันที

"ฮ่าๆๆๆๆ"

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาให้กับท่าทางของหญิงสาวทันที

"ท่านหัวเราะอันใดเจ้าคะ เกิดมาชาตินี้สหายก็น้อย แฟนก็ยังไม่เคยมี ความบริสุทธิ์ของข้าที่เก็บไว้ให้ชายผู้เป็นสามี ถูกปีศาจร้ายเช่นท่านฉกฉวยไปหมดแล้ว เช่นนี้จะให้ข้าทำเช่นไรกัน ฮื่ออออ" ซิงอีเอ่ยรัวออกมาทำให้ชายหนุ่มถึงกับขึงตาใส่นางกับฉายาที่นางใช้เรียกเขาเมื่อสักครู่

"เจ้าว่าเช่นไรนะ"

ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวเสียงดัง

"ข้าเปล่าเจ้าค่ะ"

ซิงอีที่รู้สึกตัวว่าตนเผลอพูดไม่ดีออกไปจึงรีบปฏิเสธและทำท่าจะลุกจากเตียง จางเหว่ยเองก็ไม่ยอมให้นางหนีรอดไปได้ เขาเป็นถึงผู้ที่มีฉายาโหดเหี้ยมจะมาให้นางลูบคมกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขาได้อย่างไร จึงรีบคว้ามือหญิงสาวเอาไว้ จังหวะนั้นเองซิงอีที่ยังยืนไม่มั่นชายหนุ่มเองก็ใช้แรงมากเกินไป ทำให้หญิงสาวล้มลงไปคร่อมร่างชายหนุ่มที่อยู่ด้านล่าง ริมฝีปากของซิงอีสัมผัสไปแก้มของชายหนุ่มอย่างแรง

เพล้ง!

เสียงแก้วชาหล่นแตกที่หน้าประตูเรือน เป็นหนิงเกาที่เข้ามาหาชายหนุ่มเป็นปกติ ทุกครั้งเขาก็เข้ามาเวลานี้อยู่แล้วจึงไม่ต้องรายงานก่อน ทั้งคู่ที่นอนทับกันอยู่บนเตียงหันไปทางต้นตอของเสียงพร้อมกัน

"ขออภัยที่ข้ามารบกวน" หนิงเกาเอ่ยจบก็ออกไปทันที

"เดี๋ยว!"

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านล่างของหญิงสาวเอ่ยอย่างอธิบาย แต่ก็ไม่ทันจากนั้นทั้งคู่รีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ซิงอีหลังจากลุกได้แล้วก็สิ่งออกจากเรือนอย่างรวดเร็วเพราะความเขินอาย ชายหนุ่มที่ยังนั่งอยู่บนเตียงยกมือสัมผัสที่แก้มตรงที่หญิงสาวสัมผัสเมื่อสักครู่ จู่ๆเขาก็เผลอยิ้มออกมา

"แฮ่ม! ใครอยู่ข้างนอกให้คนมาเตรียมน้ำ"

ชายหนุ่มรีบเรียกสติตนเองไม่รู้ว่าตนเผลอยิ้มกับเรื่องไร้สาระพวกนี้