บทที่ 5 คนเอาแต่ใจ

"ขอโทษ ช่วยหยุดคิดแล้วเงยหน้าขึ้นมาให้เรา ได้เห็นชัดๆได้ไหมมานา เจ้าคิดอะไรอยู่ไม่รู้หรือว่านี้มันเลยเวลาที่เรามานาแล้ว เรายื่นตรงหน้าเจ้านานพอควร แต่เจ้ากลับไม่รู้ว่าเรามาถึงแล้ว คิดอะไรอยู่ไหนบอกเรามาสิ เพื่อเราช่วยได้จะบอกนะ"

"ก็คิดเรื่องล็อคเก็ตว่าจะคืนท่านเมื่อท่านมาถึง แต่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีคะ"

"ถ้าเจ้าคิดจะคืนเรา เราจะจูบเจ้าต่อหน้าทุกคนที่นี้โทษฐานที่ทำให้เราโกรธ ที่ไม่ยอมรับของที่เราเต็มใจให้เจ้า"

"ก็มันแพง และไม่เหมาะกับมานานี้คะ ก็เลยคิดว่าจะคืนให้ท่าน"

"แต่เราว่าเหมาะสมที่สุดแล้วเลิกเถียงเรา แล้วรีบไปกันเถอะ ขืนอยู่นานเราอาจทำในสิ่งที่เราคิดจะทำ หากเจ้าทำให้เราโกรธอีกครั้ง"

" ก็ได้เพคะ แต่จะไปที่ไหนก่อนจะได้พาไป เพราะอีกนานกว่าจะไปเปิดบริษัทใหม่ที่เราจะช่วยกันบริหาร "

"งั้นพาเราไปที่พักเราหิวแล้ว อีกอย่างเรามีเรื่องอยากปรึกษาเจ้าเป็นการส่วนตัว เราให้ทุกคนไปหมดแล้วตอนนี้มีแต่เจ้ากับเรา หรือเจ้าจะรอให้นักข่าวลงข่าวว่าเราจูบเจ้า ดีไหมโทษฐานที่ขัดใจเรา"

"ไม่ไปกันดีกว่าคะ มานาพาไปคะเจ้าชายอาเมส ราฟาบินเอล "

"เจ้าทำให้เราโกรธเองนะ แล้วอย่ามาว่าเราทำให้เจ้าอาย เพราะเจ้าเป็นคนเริ่มมันเอง เจ้าทำให้เราเป็นคนแบบนี้ เจ้าต้องรับผิดชอบขีวิตเราตลอดไปมานา"

"เจ้าชายพูดเรื่องอะไรไม่เข้าใจ มานาไม่ได้ทำอะไรเจ้าชายสักหน่อย ทำไมต้องรับผิดชอบด้วยคะ แค่จะคืนของให้ทำไมต้องรับผิดชอบด้วยไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายได้ไหมทำอะไรผิดตรงไหน จะได้แก้ไขให้มันดีขึ้นคะ"

"อยากรู้ใช่ไหมได้ เพราะมานากำลังทำให้เราหมดความอดทน ที่ว่าจะไม่ทำอะไรมานาไง"

"ก็บอกมาสิคะ มานาจะได้ไม่ทำอีก "

"เจ้าเตรียมรับมือกับเราได้เลย รับรองว่าเจ้าต้องเหนื่อยแน่นอน เพราะเราเอาแต่ใจตัวเอง และใครห้ามเราไม่ได้ด้วย และตอนนี้เรากำลังจะทำตามใจตัวเอง อย่ามาว่าเราไม่เตื่อน เพราะเราเตือนเจ้าก่อนแล้วนะ"

"ว่ามาคะรับได้ทุกเรื่องเสมอคะ "

"แน่นะ"

"คะ "

"งั้นขอถาม ไม่ชอบของที่เราให้ใช่ไหมถึงจะคืนเราตอบมา"

"ไม่ใช่ เพราะว่ามันแพงไม่เหมาะกับมานาเลยอยากคืนคะ"

"แต่เราให้แล้วให้เลยไม่รับคืน ถ้าจะคืนให้คืนเป็นสิ่งอื่นที่เจ้ามี เอามันมาแทนสิ่งที่เราให้ไปได้ไหม"

"แต่มานาไม่มีอะไรคืนเจ้าชายที่มันจะทดแทนได้นี้คะ "

"มีสิอยากรู้ก็เงยหน้าขึ้นมา ให้เรามองหน้าเจ้าชัดๆสักที"

"ได้คะ แล้วอะไรที่เจ้าชาย ว่ามานามีคืนให้เจ้าชายคะ"

"อยากรู้ก็หลับตาสิ เราจะบอกว่าคืออะไร "

" แต่ถ้าหลับตาจะรู้ได้ไง ไม่เอาไม่หลับตาหรอกคะ"

"เจ้าชายว่ามาเลยคะ มานาจะได้ตอบเจ้าชายได้คะ"

"ได้ไม่หลับตาก็ดีเหมือนกัน งั้นขอสิ่งมี่สามารถทดแทนได้แล้วกันนะ"

"คะ ได้คะ อุ็บ"

หลังจากตอบเขาสิ่งทีเขาทำมันทำฉันให้อาย จนไม่กล้าเงยหน้ามองใครตอนนี้เพราะ เรื่องที่เขาทำมันทำให้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน เพราะว่าเขาขโมยทั้งหัวใจและจูบแรกของฉันไป ต่อหน้าคนทั่งสนามบินแถมเขาชอบใจ ไม่ห้ามนักข่าวถ่ายรูปเลย เหมือนตั้งใจมากกว่า

"ค่อยอารมณ์ดีหน่อย ที่ได้ชิมกุหลาบสีชมพู หอมหวานกว่าที่เคยสัมผัสมาเสียอีก ขอชิมอีกได้ไหม ทำไมเงียบเลย ไม่สงสัยแล้วไง"

"ไม่คะ "

"ต่อไปนี้คือกฎ ถ้าทำให้เราโกรธเจ้าจะโดนทำโทษแบบเมื่อกี้นี้"

"คะ"

"งั้นเงยหน้ามองเรา อย่าก้มหน้า และต้องให้เราเดินจูงมือเจ้าตลอด ตกลงไหม"

"คะ"

"งั้นขออีกอย่างนะ "

" คะ"

"ขอแบบเมื่อกี่อีกรอบ ขอแบบนานกว่าเดิมได้ไหม เพราะมานาทำให้เราเป็นคนแบบนี้เองต้องรับผิดชอบ ตลอดชีวิตตกลงนะ"

"ไม่ เอาอายเขา อุ๋ย {~~}

เขาขึ้นชื่อเรื่องความเอาแต่ใจ บวกกับต้องได้สิ่งที่ต้องการที่รอคอยมานาน มีหรือที่อดีตเพล์บอยจะยอมให้ตัวเอง ทรมานกับสิ่งที่เขาต้องการ เป็นการจูบที่ไม่คิดว่ามันจะทำให้หัวใจอบอุ่นขนาดนี้ ครึ่งวันกับการรับมือกับเจ้าชายที่เอาแต่ใจ แสนทรมานหัวใจจริงๆ แล้วต่อไปต้องเจอกับอะไรอีกชีวิตที่เคยเงียบสงบ กำลังจะจบลงเพราะคำว่าเจ้าชายใยฝันที่ตอนนี้มันคือ สิ่งต้องเตรียมรับมือและดัดนิสัยคนเอาแต่ใจ ไม่รู้ว่าจะได้ไหม แค่นี้ยังแพ้ทางเขาหมดท่าเลย ทั้งที่ไม่เคยแพ้ใครเลย และเราก็ไปยังโรงแรมที่จัดไว้ให้เขาพัก ให้เจ้าชายได้พักก่อนทำงานในช่วงบ่าย ที่รอให้เขาบริหารแต่คนที่ต้องเดื้อดร้อนมากที่สุด คือฉันต่างหากที่ต้องรับมือทั้งเจ้าชายกับทุกคำถามที่กำลังจะเกิดขึ้นในช่วงบ่าย กับความสัมพันธ์ที่ไม่เคยรู้มาก่อนระหว่างฉันกับเจ้าชาย คงเหนื่อยสุดๆ หมดแล้วชีวิตที่เงียบสงบของเรา