ตอนที่ 10 ราเมนกับคำขอที่ไม่ใช่แค่อาหาร

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา...

ทุกออเดอร์จากหลงอวิ๋น

ไม่ว่าจะเป็นวันธรรมดา วันหิมะตก หรือวันแมวพูดได้ปิดประตูใส่หน้า

ทุกคำสั่ง

ก็จะปรากฏชื่อฉันขึ้นมาคู่กันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

[ออเดอร์พิเศษจากลูกค้า: ราเมนเพลิงจันทร์ลาวา]

[รีเควส: ผู้ส่งต้องเป็น “เอลาเรีย เวลเลนไฮม์” เท่านั้น]

ฉันเบิกตากว้างทุกครั้งที่เห็นข้อความนั้น ก่อนที่ริมฝีปากจะเผลอยิ้มออกมาเองโดยไม่ต้องสั่งการจากสมอง

“…วันนี้ก็เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ”

ไม่มีลังเล ไม่มีชั่งใจ ไม่มีหันซ้ายขวา

ฉันกดรับงานทันที

เหมือนคนที่รู้แน่ชัดว่ากำลังจะกลับไปยังสถานที่…ที่หัวใจยังคงรอคอย

แต่แล้ว...

สิ่งที่ทำให้ฉันแทบล้มทั้งยืนยิ่งกว่าพายุเวทระเบิดพอร์ทัล ก็คือ...ตอนที่ฉันส่งราเมนเสร็จเรียบร้อย และเตรียมตัวจะกลับ

สิ่งหนึ่ง...ถูกส่งกลับมาที่มือฉัน

มันหนักเล็กน้อย เปล่งแสงสีฟ้าอ่อน ๆ มีตราสลักรูปมังกรโบราณขดเป็นวง

“ตะ...ตัวอะไรน่ะ?” ฉันอ้าปากค้าง มือไม้แข็งทื่อ

มองแท่งโลหะสีทองอร่ามที่มีประกายเย็นไหวอยู่ข้างในราวกับมีชีวิต

[ได้รับทิป: ทองคำมังกร 1 แท่ง]

ฉันแทบหายใจไม่ออก

“นี่มันไม่ใช่...เงินทิปธรรมดาใช่ไหม...”

พอกลับมาถึงร้าน ฉันยังทำหน้าเหวอไม่เลิก ขณะยื่นแท่งทองให้พี่ยำในโฮโลแกรมตรวจ

พี่ยำปรากฏตัวขึ้นมาทันที พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังเหมือนประกาศชัยชนะรอบจักรวาล

“แหม~~ น้องเอลาเรีย~~ ลูกค้าคนนี้ใจป๋ามากกกนะจ๊ะ!”

“ทองคำมังกรแท่งหนึ่ง! แท้! ไม่มีปลอม ไม่มีโปร! ส่องได้ ลูบได้ แลกเงินได้จริงจริ๊งงง~! หนึ่งแสนบาทต่อแท่ง!!!”

ฉันอ้าปากค้าง ตาเหลือก

“หนึ่งแสน...บาท... เหรอคะ?”

“ใช่จ้าาา~~!!!”

พี่ยำยกนิ้วชี้ขึ้นแล้วทำท่าดีดนิ้วในอากาศแบบสโลว์โมชั่น

“ตามอัตราแลกเปลี่ยนข้ามมิติปัจจุบัน หนึ่งแท่งทองคำมังกร เทียบเท่าเงินไทยประมาณ 100,000 บาท…ย้ำว่า ต่อแท่ง”

“อึก...”

ฉันแทบเป็นลม มือที่ยังถือทองคำอยู่สั่นไปหมด รู้สึกเหมือนกำลังถือศีลห้าแล้วทำตกกลางตลาด

พี่ยำยังคงยิ้มแป้น ไม่สะทกสะท้านกับความเป็นลมของฉัน

“ดูเหมือนลูกค้าประจำ เขาจะรีเควสเจาะจงให้เธอส่งทุกครั้งด้วยนะ!”

พี่ยำกระพริบตา วิ้งหนึ่งที ใบหน้ากวน ๆ ที่แทบจะเต้นระบำได้ในอากาศ

“ระวังน้า~ จะกลายเป็นแฟนประจำโดยไม่รู้ตัว~”

“พี่ยำ!”

ฉันหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันที แล้วคว้าทองคำมังกรในมือกอดแน่นราวกับมันเป็นโล่กันอาย

แต่ในใจ…ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเต้นแรงขึ้นอีกนิด แค่นึกถึงใครบางคนที่นั่งอยู่เงียบ ๆ รอคอยราเมนแบบเดิม รอคนส่งคนเดิม และให้ทิปหนักเท่าใจ…ที่ไม่ได้พูดออกมา

วันต่อมา...

อีกออเดอร์หนึ่งก็เด้งเข้ามาอย่างเคย แต่คราวนี้...เป็นเมนูใหม่ที่ไม่เคยเห็นในระบบมาก่อน

[อาหารนอกเมนู: น้ำแข็งผลึกจันทรา + ข้าวเกล็ดหิมะ]

[รีเควสผู้ส่ง: “เอลาเรีย เวลเลนไฮม์” เท่านั้น]

ฉันเบิกตากว้างเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว —เหมือนร่างกายตอบสนองเร็วกว่าหัวใจ

ฉันกด [ตกลงรับงาน] ทันที

และแน่นอน...หลังส่งเสร็จ

ทองคำมังกรแท่งใหม่ ก็ปรากฏในมือฉันอีกครั้ง —ส่องแสงสีฟ้าอ่อนจาง ๆ เหมือนเดิม

วันต่อมา...อีกออเดอร์ใหม่เด้งเข้ามาอีก

ราเมนเพลิงจันทร์ลาวาผสมน้ำผึ้งแช่หิมะ

ชื่อเมนูแปลกประหลาดที่ฟังดูเหมือนของหวานในเทพนิยาย

และใช่ — ทองคำมังกรอีกหนึ่งแท่ง

ครั้งแล้วครั้งเล่า...

ฉันเริ่มเคยชินกับเสียงแจ้งเตือนใหม่ที่พ่วงชื่อของฉันมาทุกครั้ง แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน ทุกครั้งที่เห็นข้อความรีเควสชื่อฉัน

หัวใจฉันก็ยังเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“ทำไมเขาถึง...รีเควสฉันคนเดียวกันนะ...”

ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

ขณะนั่งอยู่บนพื้นห้อง จัดเรียงกองเล็ก ๆ ของทองคำมังกรในกล่องเก็บของ

ใจหนึ่งก็ยังสงสัย แต่อีกใจหนึ่ง...กลับอบอุ่นทุกครั้งที่ได้เห็นชื่อเขา

จนกระทั่งวันหนึ่ง...ออเดอร์ใหม่พิเศษเด้งเข้ามาอีกครั้ง

ฉันแทบไม่ต้องคิด กด [ตกลงรับงาน] ทันที แล้วรีบสวมชุดส่งอาหาร ข้ามประตูมิติด้วยหัวใจที่เต้นถี่อย่างประหลาด

ประตูข้ามมิติเปิดขึ้น แสงสีเงินไหลวนรอบตัวฉันเหมือนม่านหมอกบาง ๆ และเมื่อหมอกจางลง...

วังน้ำแข็งสีขาวเงิน ก็กระจ่างชัดอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เกล็ดหิมะโปรยปรายบางเบา เสาน้ำแข็งสูงตระหง่านสะท้อนแสงจันทร์จาง ๆ กลางลานวัง...

เขายืนรออยู่แล้ว ผมยาวสีครามปลิวไหวใต้สายลมเย็น ชุดคลุมสีเทาเงินสยายเบา ๆ อย่างสง่างาม

หลงอวิ๋น

— คนที่ทำให้ฉันรอการแจ้งเตือนทุกวันโดยไม่รู้ตัว

ฉันกำลังจะยกมือทักทาย

แต่เสียง ติ๊ง จากนาฬิกาข้อมือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

[Omnibite: ระบบข้ามมิติเกิดข้อผิดพลาดจาก “พายุสุริยะ”]

[ไม่สามารถกลับสู่มิติต้นทางได้ชั่วคราว]

[คาดว่าจะใช้เวลาในการซ่อมบำรุง...ประมาณ 3 เดือน]

“หา?” ฉันอ้าปากค้าง เบิกตากว้างแทบไม่เชื่อสายตา

“พายุสุริยะ? ระบบเสียหาย? สามเดือน?!”

ตัวหนังสืออย่างเป็นทางการปรากฏขึ้นซ้ำ ๆ ตรงหน้าฉัน พร้อมเสียงยืนยันอัตโนมัติจากระบบ

“…แย่แล้ว”

ฉันกำมือแน่น ลมหายใจตึงเครียด หัวใจเต้นเร็วอย่างไม่อาจควบคุมได้

ในตอนนั้นเอง...ฉันหันไปหาเขา — หลงอวิ๋น

เขายืนสงบนิ่งในลานหิมะ เส้นผมสีครามปลิวตามลมเบา ๆ ริมฝีปากบางเฉียบของเขา...ที่ฉันไม่เคยเห็นแม้แต่รอยยิ้มในเจ็ดวันที่เคยอยู่ด้วยกัน

แย้มขึ้นเล็กน้อย —

แค่มุมปากน้อย ๆ ราวกับมีรอยยิ้มที่ไม่อยากให้ใครสังเกตเห็นนัก แต่สำหรับฉันที่มองเขามาตลอดระยะเวลาที่อยู่ในวังน้ำแข็ง

ฉันสังเกตเห็นได้ทันที

เขายิ้ม...

ยิ้มอย่างพึงใจ —

หลงอวิ๋นจ้องฉันอย่างนิ่งสงบ แล้วเอ่ยเสียงเรียบอย่างคนที่เหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศธรรมดา ๆ

“เจ้าไม่มีที่ไปสินะ” เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกครึ่งก้าว เส้นผมสีครามปลิวมาแตะปลายแขนเสื้อฉัน น้ำเสียงของเขายังคงเรียบ

แต่มีบางอย่างในน้ำเสียงนั้น...อบอุ่นเสียจนเหมือนกองไฟกลางพายุหิมะ

“งั้นก็อยู่กับข้าแล้วกัน” ❄️

❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️

? พาร์ทพิเศษ : การตกลงลับ ๆ ของพี่ยำ ❄️

ภายในเครือข่ายข้อมูลลับสุดยอดของ Omnibite...

ร่างโฮโลแกรมของพี่ยำนั่งไขว่ห้างอยู่หน้าจอกระจกเรืองแสงขนาดใหญ่

ในหน้าจอปรากฏภาพของชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีฟ้าเข้ม เรือนผมยาวสีน้ำเงินครามยืนสงบนิ่ง ราวกับองค์ชายแห่งฤดูหนาวตลอดกาล

“ข้า...ต้องการให้เธออยู่ที่วัง”

เสียงของหลงอวิ๋นเย็นเฉียบ ราบเรียบ แต่หนักแน่นจนบรรยากาศโดยรอบดูเหมือนจะหยุดหมุน

พี่ยำยิ้มแฉ่งแทบจะทะลุโฮโลแกรม

“แน่นอนจ้า! ไม่มีปัญหาเลย! ว่าแต่...ท่านลูกค้า มีงบประมาณในใจไหมเอ่ย?”

หลงอวิ๋นเงียบไปชั่วครู่ ก่อนกล่าวด้วยสีหน้าราวกับกำลังประกาศสงครามกลางหิมะ

“หนึ่งร้อยทองคำมังกร ต่อหนึ่งเดือน”

พี่ยำแทบกรี๊ดในใจ —

หนึ่งร้อยทองคำมังกร!

สิบล้านบาทต่อเดือน!

นี่มันไม่ใช่แค่การจ้างงานแล้ว

นี่มัน ว่าจ้างแบบเลี้ยงดูเจ้าหญิงข้ามมิติเลยต่างหาก!

“ตกลงจ้า!” พี่ยำตอบแทบไม่รอให้หลงอวิ๋นกะพริบตา

“พี่ยำจะจัดการให้เรียบร้อย~”

[Omnibite: ระบบข้ามมิติเกิดข้อผิดพลาดจาก “พายุสุริยะ”]

[คาดว่าจะใช้เวลาในการซ่อมบำรุง...ประมาณ 3 เดือน]

❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️