สาวใช้

“ปวดหัวจัง” เว่ยซีอิงเอามือมาจับศีรษะตนเองพบว่ามีผ้าพันรอบศีรษะตนเองเอาไว้ หญิงสาวพยายามใช้ความคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

“เจ้าฟื้นแล้ว ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบเเย่” จิงอี่เดินเข้ามาพร้อมผ้าและชามใบเล็ก

“ข้าเป็นอะไร” เว่ยซีอิงถามด้วยความสงสัย

“เจ้าจำไม่ได้รึ” จิงอี่ถามด้วยความสงสัย เว่ยซีอิงพยักหน้า จากนั้นจิงอี่จึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เว่ยซีอิงฟัง ที่แท้เสียงที่ทำให้นางตกใจแล้วตกน้ำก็คือคุณชายใหญ่คนนั้น แล้วคนที่ช่วยนางขึ้นมาก็คือคุณชายใหญ่คนนั้นเช่นกัน พอนางรู้ความจริงทั้งหมด นางก็กลัวว่าคุณชายใหญ่จะลงโทษนาง

“จิงอี่ คุณชายใหญ่โกรธข้าหรือไม่ ข้าจะโดนลงโทษหรือไม่” เว่ยซีอิงถามด้วยความกลัว

“ไม่นะ ข้าเห็นคุณชายใหญ่ปกติดี แปลกตรงที่เขาสั่งให้พี่จงเยียนคอยมาสอบถามอาการของเจ้าตลอด” จิงอี่ตอบไปตามความจริง

“จริงรึ” เว่ยซีอิงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ช่วงที่ข้าหลับไปเจ้าคงลำบากแย่เลย” เว่ยซีอิงทำสีหน้าเศร้า

“ข้าไม่เหนื่อยหรอก ข้าแทบจะไม่ได้ทำอันใดเลย คุณชายไม่ใช้ข้าทำใดเลยเพียงแต่บอกให้ข้าอยู่ดูแลเจ้าเท่านั้น ดูคุณชายเป็นห่วงเป็นใยเจ้ามากนะ” เว่ยซีอิงฟังแล้วโล่งอก ‘แต่เอะ หรือว่าเขารู้สึกผิดที่ทำให้เราตกน้ำเลยให้จิงอี่มาดูแลเรา น่าจะใช่แหล่ะ’ หญิงสาวคิดในใจ

ทางด้านไป๋หลิงเฟิง ในวันนั้นเขาออกไปนอกจวน นึกได้ว่าลืมของไว้จึงกลับมาที่เรือน ระหว่างทางที่เดินกลับผ่านทางศาลาริมน้ำพอดี เขาเห็นสาวใช้นางหนึ่งกำลังพยายามจะคว้าดอกบัวในสระ ด้วยความที่เขาไม่ชอบให้ใครเด็ดดอกบัวในสระ เขาจึงตะโกนเรียกถามสาวใช้นางนั้น แต่ไม่คิดว่า

“เจ้าจะทำอะไร”ชายหนุ่มตะโกนออกไป จู่ ๆ สาวใช้นางนั้นก็ตกลงไปในสระทันที เขาคิดจะลงโทษสาวใช้โดยให้ว่ายน้ำขึ้นมาเอง แต่พอสาวใช้ตกลงไปก็ไม่โผล่พ้นน้ำขึ้นมาสักที ชายหนุ่มสงสัยจึงเดินไปดูใกล้ๆ ก็ไม่เห็นร่างของสาวใช้ ‘นางหายไปไหนกันเหตุใดไม่ขึ้นมาซักที’ ชายหนุ่มยืนรออยู่ครู่หนึ่งไม่เห็นขึ้นมา จึงตัดสินใจกระโดดลงไปหาสาวใช้ใต้น้ำ เขาลงไปในน้ำพบร่างสาวใช้นางนั้นจมอยู่ใกล้โขดหินใต้น้ำจึงว่ายน้ำเข้าไปใกล้ร่างหญิงสาวแล้วโอบเอาร่างสาวใช้ขึ้นมาวางตัวนางลงบนพื้นดินริมสระ ชายหนุ่มมองดูใบหน้าสาวใช้ก็ตกใจเล็กน้อยเห็นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวขาวแต่ไม่ขาวมาก ‘นางเป็นสาวใช้เรือนใดกัน มีสาวใช้หน้าตาเช่นนี้ด้วยรึนางยังดูเด็กอยู่เลยแต่ถ้าโตขึ้นนางจะยิ่งงดงามกว่านี้เป็นแน่’ ไป๋หลิงเฟิงคิดในใจ

“คุณชายเกิดอันใดขึ้นขอรับ เหตุใด…” จงเยียนเห็นร่างของเจ้านายของตนเปียกจึงเอ่ยถามแล้วก็ตกใจเมื่อเห็นร่างของสาวใช้นามว่าซีอิงนอนหมดสติอยู่บนพื้นใกล้เจ้านายตน แถมบนศีรษะของนางมีเลือดออกเต็มไปหมด

“เจ้ามาก็ดีแล้ว เจ้ารู้จักนางหรือไม่” ไป๋หลิงเฟิงหันไปถามจงเยียน

“รู้จักขอรับ นางเป็นสาวใช้ในเรือนคุณชายขอรับ” จงเยียนตอบเจ้านายไป

“เรือนเรารึ" ชายหนุ่มตอบอย่างสงสัย เหตุผลตนถึงไม่เคยเห็นหน้านางมาก่อน

“นางนามว่า ซีอิง ขอรับ อยู่รับใช้คุณชายมาตั้งแต่คุณชายกลับมาที่จวนแล้วขอรับ” ไป๋หลิงเฟิงพยักหน้า

“เช่นนั้นรึ”ชายหนุ่มหันหน้าไปมองเด็กสาวตรงหน้าอีกครั้ง ไม่แปลกเลยที่ตนไม่เคยเห็นหน้านางเพราะตั้งแต่กลับมาที่จวน เขามิเคยใส่ใจหรือมองหน้าสาวใช้คนใดเลย เขาจึงไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นสาวใช้ในเรือนของตน

“เจ้านำทางข้าไปห้องพักของนางที” จงเยียนพยักหน้าแล้วกำลังจะเดินไปอุ้มร่างซีอิง แต่ไม่ทันไป๋หลิงเฟิงใช้มือโอบอุ้มเว่ยซีอิงขึ้น หลังจากพูดจบทันที

“นำทางไปได้แล้ว” จงเยียนยืนงง เหตุใดเจ้านายของตนถึงยอมอุ้มสตรีทั้งที่เมื่อก่อนไม่ยอมแตะต้องสตรีนางใดเลย

“จงเยียนนน” ไป่หลิงเฟิงพูดเสียงดังอีกครั้ง จงเยียนหลุดออกจากความคิด

“ขะ ขอรับ ข้าน้อยจะนำทางไปเดี่ยวนี้ขอรับ” หลังจากพาร่างสาวใช้ไปส่งที่ห้องพัก ไป๋หลิงเฟิงให้จงเยียนไปตามหมอมารักษานาง และกำชับให้จิงอี่ดูแลนางอย่างดี แล้วเดินกลับห้องไป

“นางเป็นยังไงบ้าง” ไป่หลิวเฟิงถามจงเยียน

“นางปลอดภัยดีขอรับ ท่านหมอทำแผลใส่ยาให้นางเรียบร้อยแล้วขอรับ คาดว่าพรุ่งนี้นางคงดีขึ้นขอรับ” จงเยียนตอบออกไปพลางมองหน้าเจ้านายของตนไปด้วยเผื่อมีอันใดจะถามอีก

“อืม เจ้าไปพักได้ ไม่ต้องใช้สาวใช้อีกคนทำงานอันใดให้นางอยู่ดูแลสาวใช้คนนั้นไป" ชายหนุ่มกล่าวออกไปพลางก้มหน้าอ่านตำราในมือต่อ

“ขอรับ” จงเยียนตอบเจ้านายแล้วเดินออกจากห้องไป

‘หวังว่าเจ้าจะไม่เป็นอันใดมากนะ สาวน้อย’

เข้าวันรุ่งขึ้น เว่ยซีอิงใช้ชีวิตเฉกเช่นเดิม เช้ามาเตรียมอาหารเช้า อาหารว่าง ชงชา ไว้ในครัวเพื่อรอให้จงเยียนมาเอาไปให้คุณชายใหญ่แล้วทำความสะอาดเช็ดถูภายในเรือน

“เจ้าหายดีแล้วรึ” เว่ยซีอิงหันหน้าไปมองตามเสียงแล้วต้องตกใจเพราะเสียงนั้นคือเสียงของคุณชายใหญ่ผู้เป็นนาย

“เอ่อ …เจ้าค่ะ บ่าวหายดีแล้วเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่มีอันใดให้บ่าวรับใช้หรือเจ้าคะ ถึงได้ลงมาถึงในครัว ตามจริงคุณชายบอกพี่จงเยียนก็ได้นะเจ้าคะ พี่จงเยียนจะได้นำไปให้” หญิงสาวเอ่ยถามยาวจนทำให้ไป๋หลิงเฟิงไม่มีโอกาสพูด ชายหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าหญิงสาว เหมือนกับรอให้นางพูดจบก่อน

“เจ้าพูดจบหรือยัง ฮึ” ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมยักคิ้วถาม

“บ่าวขอประทานโทษเจ้าค่ะ คุณชายอย่าลงโทษบ่าวเลยนะเจ้าคะ บ่าวเพียงไม่เคยเห็นคุณชายออกจากเรือนเจ้าค่ะ บ่าวเพียงสงสัยเท่านั้นเอง” เว่ยซีอิงนั่งลงคุกเข่าก้มหน้ารู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร ข้าเพียงมาเดินเล่นเท่านั้น มิได้จะลงโทษอันใดเจ้าเสียหน่อย” ชายหนุ่มตอบไปเหมือนไม่ใส่ใจ จริง ๆ ชายหนุ่มตั้งใจเดินมาดูอาการของนาง พอเดินมาเห็นนางกำลังทำความสะอาดเรือนจึงหงุดหงิด ‘เหตุใดจึงไม่นอนพักนะ’ จึงเดินมาหานาง

“ในเมื่อเจ้าหายดีแล้ว เจ้าเตรียมชาพร้อมอาหารว่างไปให้ข้าที่ห้องหนังสือด้วย …จงเยียนไม่อยู่ ข้าให้เขาไปทำธุระให้ข้า” ชายหนุ่มกล่าวเสร็จเดินตรงกลับไปยังเรือนนอนของตนทันที

“เจ้าค่ะ” เว่ยซีอิงตอบไปแบบงง จากนั้นหญิงสาวรีบวิ่งไปเตรียมชาพร้อมจัดขนมใส่จานยกไปให้ผู้เป็นนายทันที