หญิงสาวในวันสิ้นโลก 2

เรื่องอาหารไม่เพียงพอต่อความต้องการเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดตั้งแต่วันที่อารยธรรมล่มสลาย มีการต่อสู้แย่งชิงเกิดขึ้นจนชินตา คนอ่อนแอตกเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแกร่งกว่า

ชีวิตดำเนินมาแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาตลอดหลายปี

ฉินหลิวซีก็ใช้ความพยายามอย่างมากในการหาอาหาร

และปกป้องไม่ให้พวกมันถูกแย่งไป

แม้จะมีหน่วยงานช่วยสนับสนุน แต่หากไม่หาเองร่วมด้วยก็ไม่มีทางอิ่มท้องได้ เพราะถูกปลุกให้ตื่นจากความโกลาหล ทำให้วันนี้หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดเกือบทั้งวัน ยิ่งไม่มีกล้าทักเธอเข้าไปใหญ่ ทั้งที่ปกติคนกล้าเข้าหาก็น้อยอยู่แล้ว

หลังจากวันที่มีผู้อพยพเพิ่มเข้ามา ความขัดแย้งระหว่างผู้คนก็ยิ่งมากขึ้น เจ้าหน้าที่มีน้อยกว่าพลเมือง บางครั้งบานปลายจนห้ามไม่ได้ก็มี หลายวันมานี้ซอมบี้บุกเข้ามาภายในค่ายเป็นจำนวนมาก และมีผู้ติดเชื้อไม่น้อย ตอนนี้นอกจากนั่งภาวนาให้มีของกินเพียงพอก็ขอให้ตัวเองรอดไปอีกวัน

แต่แล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดผึง!

“อาหารของพวกเราไม่เพียงพออีกแล้ว! ต่อไปนี้ใครที่ต้องการอาหารต้องมาช่วยกำจัดซอมบี้ข้างนอกนั่น! เราจะให้อาหารแก่ผู้ที่ลงมือ!”

เสียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่งตะเบ็งบอกให้ได้ยินกันทั่วโถง สิ้นเสียงของเขาก็ตามมาด้วยเสียงฮือฮาของพลเมืองที่ไม่พอใจการตัดสินนั้น

“ถ้าไม่ทำก็ออกไปเป็นอาหารซอมบี้เองเถอะ!” เจ้าหน้าที่รายนี้ไม่สนว่าจะมีคนไม่พอใจหรือไม่

เพราะสถานการณ์ไม่เอื้อให้เหลือการประนีประนอมอีก

“กลุ่มแรก ใครอาสาให้มาที่นี่” เจ้าหน้าที่นายหนึ่งยกธงขึ้นเป็นสัญลักษณ์ พวกเขาใช้เสียงสดในการประกาศจึงต้องใช้งานลำคอมาก บางครั้งก็เหมือนตะคอกทั้งที่ไม่ตั้งใจ

ฉินหลิวซีเห็นใจเจ้าหน้าที่บางคนที่ต้องรับมือกับสถานการณ์อันยากลำบากนี้ ส่วนคนที่ทำงานนี้แบบส่ง ๆ เธอไม่มีใจจะสงสารแม้แต่เสี้ยวเดียว จริงอยู่ว่าเจ้าหน้าที่มีจำนวนไม่พอมานานแล้วจึงต้องรับอาสาสมัครอยู่เรื่อย ๆ แต่คนที่รับงานนี้แค่เพราะอยากกร่างและใช้อำนาจข่มเหงคนอื่นก็มีไม่น้อย

ฉินหลิวซีเข้าไปเป็นอาสาสมัครในกลุ่มแรก หญิงสาวแซ่ฉินเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีของเจ้าหน้าที่เวลาร้องขออาสาสมัคร แม้เธอจะไม่ได้ร่วมทุกครั้ง แต่ก็เป็นส่วนใหญ่ที่จะมีชื่อเธอปรากฏอยู่

ฉินหลิวซีเป็นอดีตนักกีฬาต่อสู้ และยังมีประสบการณ์หลายปีที่ทำให้เธอรู้วิธีฆ่า ตอนนี้เธอไม่มีครอบครัวเหลืออยู่อีกแล้ว ไม่มีอะไรให้ต้องลังเล และเธอต้องการนิวเครียสซอมบี้เพื่อเพิ่มพลังอยู่ด้วย หากมองว่านี่เป็นการหาวัตถุดิบจากมอนสเตอร์ในเกม RPG เสมือนจริงก็ไม่แย่อะไร

เจ้าหน้าที่ยังล้างสมองกรอกหูทุกครั้งก่อนออกเดินทางด้วยประโยคเดิม ๆ จนเธอท่องตามได้หมดแล้ว

“ฆ่าซอมบี้ต้องเล็งที่หัว ถ้าติดเชื้อไม่มีโอกาสที่สอง ไปเอาเสบียงกลับมาให้ได้!”

พลเมืองในกลุ่มร้องเฮลั่นเพื่อปลุกใจตัวเอง เพราะถ้าก้าวขาออกไปนอกรั้วเมื่อไร กำลังใจมีแต่หดหายไม่มีเพิ่ม

เป็นระยะเวลามากกว่าสิบวันที่ร่วมต่อสู้เพื่ออาหารตามที่เจ้าหน้าที่เคยบอก ระหว่างนั้นเธอก็แอบกิน

นิวเครียสไปหลายลูก เพื่อเพิ่มพลังและแรงกายที่ใกล้จะหมด อาหารที่มีเลี้ยงต่อวันคือขนมปังแข็ง ๆ ไม่กี่ก้อน เจ้าหน้าที่รับปากว่า จะให้อาหารในปริมาณที่มากกว่าเมื่อกลับถึงค่าย

พวกที่ปราบซอมบี้อยู่แนวหน้าอย่างเธอมีรั้วช่วยทุ่นแรงแค่ชั้นเดียว เพราะต้องทำให้แน่นหนา แต่ด้วยจำนวนซอมบี้มีมากกว่าจึงถูกฝ่าทะลวงเข้ามาทุกปี จนตอนนี้รั้วกั้นของศูนย์พักพิงผู้อพยพเหลือแค่ชั้นนอกกับชั้นในเท่านั้น

“พวกเราต้องทำแบบนี้ไปอีกกี่วันกันเนี่ย” เสียงชายวัยรุ่นคนหนึ่งบ่นทั้งสีหน้าเหนื่อยอ่อน

“จากที่ฟังมาน่าจะเป็นวันสุดท้ายแล้วละ” ใครอีกคนตอบ สภาพผู้อาสาออกมาแต่ละคนดูดีกว่าซอมบี้แค่นิดเดียว เธอเองก็อยากรีบกลับเข้าไปแล้วเหมือนกัน