ตอนที่ 6

ดนัยไม่พูดแต่ยื่นแก้วของเขาส่งให้ ที่รักรับมาดื่ม แรงเหมือนๆ กัน

“ก็แล้วไป” ที่รักนั่งลงห่างจากดนัยไปแค่ช่วงแขน “ไอ้ยักษ์นี่คอแข็งเป็นบ้า” บ่นพำคนเดียวแต่ดนัยได้ยิน เขาอมยิ้มแต่ไม่ต่อปากต่อคำ

“ไม่ชวนเพื่อนมาด้วยล่ะ?”

“ชิ” ที่รักเบ้ปาก “ไอ้ภามได้เมียใหม่แล้ว กำลังหลงหนัก จะไปจับกดเมียมันเร็วๆ นี้แหละ ไอ้พวกที่เหลือนั่นติดหญิง ไอ้คุณนายก็ผัวกลับมาจากต่างประเทศ มันเล่นปิดมือถือ ดึงสายโทรศัพท์ทิ้ง ไอ้พวกริยำตำบอน”

“พวกคุณเฮฮากันดีนี่นะ”

“ก็คบกันมาตั้งแต่เด็ก... หลอกถามเหรอ หา!” เมื่อนึกขึ้นได้ก็แหวใส่

“เปล่า แค่จะชวนคุย”

“นี่ไอ้ยักษ์”

ดนัยขมวดคิ้วและดีดหน้าผากที่รักเบาๆ “เรียกเพราะๆ หน่อยไม่ได้หรือไง”

ที่รักไม่ได้ใส่ใจนิ้วที่ดีดหน้าผากนั่น “ไอ้คุณยักษ์”

ดนัยจิกตาใส่ แต่ไม่ได้บังคับให้ที่รักเรียกเขาดีๆ อีก

“วันก่อนจับนมฉันน่ะ จ่ายมาซะดีๆ” ที่รักแบมือมาตรงหน้า ดนัยตบแปะให้ทีหนึ่ง

“จะเอาเท่าไร จับแค่ข้างเดียวหรอก ถ้าให้จับอีกข้างก็จะจ่ายเต็มที่เท่าที่เรียกมา”

“ไอ้นี่หัวหมอ” ที่รักหัวเราะ น้ำเมาเริ่มทำให้ชักสนุกปาก “นี่ๆ ฉันอารมณ์ดีแล้วล่ะ เรามาแบ่งสองสาวนั่นกันไหม ฉันเอาคนอกโตนั่น แหม ยั่วไม่หยอก อือ หน้าหื่นๆ อย่างคุณนี่จะคนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละใช่ไหม”

ดนัยขมวดคิ้ว แทบจะสำลักน้ำลาย มาหาว่าเขาหื่น ทีตัวเองล่ะไอ้ทอมหื่น เขาไม่ยอมหรอก วันนี้ตั้งใจจะเล่นกับทอม ไม่ใช่กับสาวหน้าอกตูมก้นเบอะพวกนั้น

“ว่าไง?” ที่รักกระดกแก้วดื่มจนหมดและยื่นแก้วให้ดนัยช่วยชงให้ใหม่

“ไม่ล่ะ ใช้ข้อตกลงเดิม”

“บ๊ะ ไอ้โน่นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่เอา ชิ หล่อตาย ไอ้ยักษ์เอ๊ย”

“น้อยๆ หน่อย ถึงยังไงผมก็เป็นผู้ชาย ทอมเทิมอะไรผมปล้ำได้หมด ตัวแค่นี้ไม่กระสาแรงหรอก ต่อให้สองสาวนั่นด้วยรวมเป็นสามก็เอาผมไม่อยู่”

“ชิชะ ขี้โม้ด้วย”

“หรือจะลอง?” ดนัยไม่พูดเปล่า แต่เขาขยับเข้าไปกอดคอที่รัก และก้มลงกระซิบข้างหู “เอาไหม” เสียงเขาแหบพร่า ที่รักผลักหน้าเขาออก ขยับห่างเขาไปอีก

“ขยะแขยง” ที่รักลูบแขนตัวเอง ขนลุกซู่

“ลองสักทีจะติดใจ บอกให้ ผมยอมให้คุณทำได้เต็มที่เลย ถ้าคุณชอบขึ้นเองผมก็ไม่ขัด”

“หยุดพล่ามที!”

ดนัยหงายหน้าหัวเราะ เขาปลดกระดุมลงมาเกือบจะถึงเข็มขัดอยู่แล้ว ที่รักเหลือบตามอง เห็นหน้าท้องแน่นเป็นมัดของเขาแล้วก็ต้องกลืนน้ำลาย ผู้ชายบ้าอะไร ดูดีไปหมดทุกอย่าง ยกเว้นปาก ปากค่อนข้างจะเสียอยู่มาก

“คุณเมาแล้ว แพ้นะ”

“ยัง! เอามาอีก” ที่รักยื่นมือออกไป ดนัยเลยส่งแก้วไปให้

ผ่านไปอีกสองชั่วโมง สองสาวเต็มอิ่มกับการร้องเพลงแล้วพากันเดินกลับมานั่งตรงข้ามกับดนัยและที่รัก ต่างมองหน้ากันเอง เมื่อเห็นว่าที่รักนั่งเลื้อยไปเลื้อยมา จนกระทั่งคอพาดอยู่กับพนักโซฟา ส่วนดนัยนั้นยังคงนั่งยิ้มกริ่มส่งสายตามาให้

“เฮียแดนชนะ” สองสาวตบมือให้และส่งยิ้มหวาน

“อือ” ดนัยพยักหน้าและก้มลงมองที่รัก

“ถ้าอย่างนั้น พวกเราสองคนจะปรนนิบัติเฮีย”

“ไม่ต้อง กลับไป”

สองสาวมองหน้ากันอย่างแสนเสียดาย ใครๆ ก็อยากเข้าใกล้ดนัย เผื่อเขาติดใจจะได้เลี้ยงดูปูเสื่อตลอดไป แต่วันนี้เจ้าพ่อเพลย์บอยกลับบอกปัด สองสาวเสียหน้าอยู่บ้าง แต่ไม่กล้าทำอะไรดนัย เพราะเขาขึ้นชื่อโมโหร้าย สองสาวเลยคว้ากระเป๋าและออกจากห้องนั้นไปอย่างเร็ว

“นายครับ” สุระเข้ามา

“ดูแลร้านต่อนะ ฉันจะกลับบ้าน” ดนัยสั่งลูกน้องและช้อนร่างที่รักขึ้น เดินตัวปลิวออกไปด้วยความรวดเร็ว

ดนัยออกทางหลังร้าน รถเขาจอดรออยู่ที่นั่นแล้ว คนขับรถลงมาเปิดประตูให้ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นลูกน้องที่เขาจะให้ขับรถให้เป็นบางครั้งเท่านั้น ดนัยให้ที่รักนั่งตักเขา มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อที่รักจนหมด ปลดตะขอผ้ารัดอกและดึงมันออก วันนี้ที่รักรัดอกเสียหลายรอบจนเนื้ออ่อนๆ เป็นสีแดงจัด

“จะตายเพราะไอ้ผ้ารัดอกบ้าๆ นี่” ดนัยโคลงศีรษะอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นักและโยนผ้าผืนนั้นไว้ข้างๆ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เลยเอามันมายัดใส่กระเป๋ากางเกงไว้

ดนัยมองลงไปที่อก เจอสปอร์ตบราสีน้ำเงินเข้ม เขาโคลงศีรษะ อยากจับที่รักใส่ทูพีชผ้าลูกไม้เสียเหลือเกิน แบบนั้นคงเจริญตากว่าเยอะ แล้วก็หัวเราะเบาๆ ประคองศีรษะที่รักให้เอนซบลงที่ไหล่เขา ยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่งว่าทำไมที่รักใช้ผ้ารัดอกแล้วยังคงใส่บราอีก วุ่นวายหลายชั้น