EP.3 พบเจออีกครั้ง/ความรู้สึกแปลกๆ

ก้อนเนื้อในอกซ้ายกระตุกวูบดิ่งลงสู่เหวลึกในตอนที่ได้สบตากับชายหนุ่ม เขาช่างดูละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เธอเคยรู้จักนัก

“เฮ้ย!!/กรี๊ด!!” ดาราหนุ่มรีบดีดตัวออกจากดาราสาวที่นอนอยู่ใต้ร่าง แล้วรีบคว้าผ้าขนหนูมาพันไว้รอบเอวสอบ พอลล่าเองก็เช่นกัน เธอรีบลุกลงจากโซฟาแล้วหนีเข้าไปในห้องน้ำ

“ขะ..ขอโทษค่ะ” มัดไหมก้มหน้าก้มตาพร่ำคำขอโทษออกมายกใหญ่ สร้างความรำคาญให้ดาราหนุ่มไม่น้อย

เขาสับขายาวเดินตรงเข้ามาหาเธอเพื่อจะตำหนิ แต่กลับต้องชะงักไป เมื่อได้เห็นป้ายชื่อที่ห้อยอยู่ตรงลำคอระหง

“นะ..นี่เธอชื่อมัดไหมเหรอ”

“ชะ..ใช่ค่ะ..ยะ..อย่าลงโทษฉันเลยนะคะ..ฉะ..ฉันเพิ่งรับงานนอกเป็นวันแรก”

“....” เขาจ้องมองท่าทีที่ดูคล้ายคลึงกับใครบางคนในอดีตอย่างสับสน มือหนายื่นขึ้นไปเชยปลายคางของเธอขึ้นมาช้าๆ อย่างลืมตัว

อาการหวาดกลัวในตอนแรกค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความสับสน มัดไหมเงยหน้าขึ้นมองดาราหนุ่มที่จ้องเธอราวกับอยากจะบอกอะไรบางอย่าง

ดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกันด้วยความรู้สึกบางอย่าง ราวกับว่ากำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของอีกฝ่าย ภาพเหตุการณ์ในอดีตถูกฉายซ้ำเข้ามาในหัว

“ลีวาย/มัดไหม” ต่างคนต่างพึมพำเรียกชื่อของอีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้ตัว หัวใจดวงน้อยและหัวใจแกร่งเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

“ขะ..ขอโทษอีกทีค่ะ..ขะ..ขอตัวก่อนนะคะ”

“เธอ! เธอ! เดี๋ยวก่อน”

ร่างบางที่เรียกสติกลับมาได้ก่อน โค้งศรีษะแทนคำขอโทษให้เขา ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปจากห้องนี้ โดยไม่ได้สนใจเสียงทักท้วงของดาราหนุ่มเลยสักนิด

แกร่ก!

“อีช่างหน้าแต่งหน้านั่นไปรึยังคะวาย”

พอลล่าที่ได้ยินเสียงปิดประตูห้องพักบ่งบอกว่าคนที่เข้ามาเมื่อครู่เดินออกจากห้องไปแล้ว รีบเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมาทั้งที่ร่างกายยังเปลือยเปล่า

“รู้จักคนเมื่อกี้ด้วยเหรอ” เขาเอ่ยถามโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปที่บานประตูที่เพิ่งถูกปิดลงด้วยฝีมือของคนในคำถาม

“ยัยมัดไหมช่างแต่งหน้าประจำตัวของเจ้านายที่เล่นเป็นพระรองของวายไง”

“ช่างแต่งหน้างั้นเหรอ?”

“อื้อใช่ ถามทำไมเหรอ ชอบรึไง”

“ปะ..เปล่าแค่ถามเฉยๆ ดูคล้ายๆ คนที่เคยรู้จักน่ะ”

“อ๋อ งั้นก็ช่างเรื่องของยัยนั่นเถอะ เรามาเอากันต่อดีกว่านะ” พอลล่าเดินนวยนาดเข้าไปใช้เรียวแขนเล็กตวัดโอบล้อมลำคอหนาเอาไว้หลวมๆ พลางส่งสายตายั่วยวน

“เดี๋ยวไปล็อกประตูก่อน” เขาคลายมือเล็กออกจากลำคอหนาของตัวเองแล้วเดินไปที่ประตู ดวงตาคมเหลือบมองหน้าประตูผ่านตาแมวเพื่อดูว่าเธอคนนั้นยังยืนอยู่ข้างนอกรึเปล่า

เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่แล้วก็กดล็อกประตูลงกลอนให้แน่นหนา เพื่อไม่ให้ใครเขามารบกวนอีก ไม่นานเพลงรักอันเร่าร้อนก็เริ่มบรรเลงขึ้นภายในห้องพักนักแสดง

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสอดประสานกับเสียงครางกระเส่า กระตุกหัวใจดวงน้อยของใครบางที่เดินกลับมาที่หน้าห้องนั่นอีกครั้ง

“เป็นลีวายคนนั้นจริงๆ ด้วยสินะ” มัดไหมพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเก้าปีก่อน ความรู้สึกหม่นหมองกัดกินจิตใจจนแทบไม่มีแรงจะทำงานต่อ

“ไม่สิ เราเป็นมัดไหมคนใหม่แล้ว ห้ามอ่อนแอเด็ดขาด” เมื่อก่อนเธอคิดว่าลบภาพของเขาออกไปจากใจได้จนสนิทแล้ว แต่พอกลับมาเจอหน้ากันจริงๆ ความรู้สึกที่หายไปตลอดเก้าปีก็หวนวนกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอเลือกที่จะสู้และจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้กับผู้ชายใจร้ายอย่างเขาอีก