เอาคืน

จูถานอิงลืมตาขึ้นด้วยอาการมึนงง สมองยังสะลึมสะลือจากภาพสุดท้าย กระสุนปืนยิงพุ่งเข้ามายังตรงกลางอกของเธอขณะปฏิบัติภารกิจลับ แต่เธอควรจะตายไปแล้ว!

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช่เตียงโรงพยาบาลหรือห้องฉุกเฉินอย่างที่คิด มีแต่เพดานไม้เก่าคล้ายบ้านคนจนในชนบทแห่งหนึ่ง

เมื่อเธอลุกขึ้น หัวก็ปวดจี๊ดเหมือนถูกกระแทก และจู่ ๆ ความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอก็ไหลทะลักเข้ามา

เธอเข้ามาอยู่ในร่างของหญิงสาวชื่อเดียวกันกับเธอเลย ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าอ่อนแอรังแกง่าย แถมมีลูกแล้วในวัย 5 ขวบ

จูถานอิงพยายามประคองตัวลุกขึ้นจากที่นอน ทำให้ร่างเล็กข้างกายขยับ

เด็กชายตัวน้อยคาดว่าน่าจะเป็นลูกชายของเธอ นอนขดตัวอยู่ข้างเตียงแก้มตอบรูปร่างผอมแห้งราวกับตะเกียบ เสื้อผ้าของเขาซีดจนเกือบขาว มีรอยปะเย็บตามตะเข็บ ผมยุ่งนิดหน่อยแต่ตัดเป็นระเบียบ

มือของเด็กชายควานหาเธอในความฝัน แล้วคว้าหมอนเธอเอาไว้พร้อมกับพึมพำว่า

แม่อย่าตายนะครับ

หัวใจจูถานอิงสะดุด เธอเคยผ่านภารกิจมากมาย เอาตัวรอดจากสมรภูมิรบอันดุเดือด แต่ไม่เคยรู้เลยว่าการถูกเรียกว่า "แม่" มันจะซาบซึ้งใจแค่ไหน

เธอหลุบตามองเด็กชายแล้วถอนหายใจเบาๆ

“ต่อไปฉันจะดูแลเธอเอง”

จูถานอิงนึกย้อนความทรงจำในหัวพบว่า ร่างนี้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยววัยยี่สิบสอง เธอถูกข่มขืนและตั้งท้องโดยไม่รู้ว่าพ่อของเด็กคือใครด้วยซ้ำ เธอทำงานรับจ้างเย็บผ้ารายวัน พอประทังชีวิตเธอกับลูกชายตัวน้อยพอไม่อดตาย โชคดีที่น้องชายฝาแฝดของเธอเป็นทหารส่งเงินมาให้ใช้ทุกเดือน

แต่โชคร้ายกว่านั้นคือ ป้าแท้ ๆ ของเธอมักแวะมาฉกฉวยเอาของของเธอไป พร้อมคำพูดถากถางและชอบเอาเปรียบเธอ ล่าสุดคือเมื่อคืนก่อนเจ้าของร่างนี้จะตายไป

ความทรงจำสุดท้ายของร่างเดิมคือเสียงตะคอก ด่าทอ และฝ่ามือที่ผลักเธออย่างแรง ตามด้วยแรงกระชากกระเป๋าเงินจนทำให้จูถานอิงคนเดิมหัวกระแทกเสาจนตาย

“อย่าทำมาเป็นขี้เหนียวหน่อยเลย เงินแค่นี้ แกจะเก็บไว้เองรึไง!”

คำกล่าวของป้าแท้ ๆ ของเธอพูดไว้ก่อนตายและไม่แยแสด้วยซ้ำว่าเธอจะเป็นอย่างไรต่อและนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ร่างนี้เสียชีวิตทำให้เธอมาแทน

ร่างกายนี้คือของเธอไปแล้ว และโลกนี้คือปี 1990 ที่ล้าหลังกว่าเดิมหลายขุมก็ไม่ใช่ที่สำหรับคนอ่อนแอเช่นกัน

เสียงท้องร้องดังขึ้นกลางความเงียบ ความหิวแล่นขึ้นมาจนแสบท้องไปหมด เธอมองไปรอบห้อง ก่อนลุกขึ้นช้า ๆ เดินไปดูในครัว ตู้เก็บของมีเพียงข้าวสารเพียงเล็กน้อย และไข่หนึ่งฟองทว่ามันไม่พอสำหรับแม่ลูกสองคนแน่

คิดแล้วก็แค้นแทนเจ้าของร่างเดิม อย่างไรก็ตามเธอจะต้องเอาเงินที่พวกนั้นเอาไปทุกหยวนอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นก่อนจะเอาคืนเธอต้องมีแรงก่อน

จูถานอิงคิดว่าจะทำข้าวต้มใส่ไข่ ทำเสร็จแล้วจนกลายเป็นข้าวต้มธรรมดา ๆ ที่พอจะกินได้ในตอนนี้

ลูกชายของเธอยังคงนอนอยู่ เด็กคนนั้นผอมจนแทบมองเห็นกระดูกที่โผล่ออกมา อีกทั้งยังคงไม่ได้กินอิ่มมาหลายวันแล้ว

เธอตักแบ่งใส่ถ้วยให้ลูก แล้วตักส่วนที่เหลือให้ตัวเอง แม้ว่ารสชาติจะไม่ได้ดีอย่างที่เธอเคยกินมาแต่เธอต้องกินเพราะตอนนี้ต้องมีแรง เพื่อจะไปเอาคืนคนที่แย่งเงินของเธอไป

จูถานอิงซดข้าวต้มจนหมดถ้วย วางช้อนลงอย่างแน่วแน่ แม้ว่าในอดีตร่างเดิมจะขึ้นชื่อว่าอ่อนแอรังแกง่าย แต่จูถานอิงคนใหม่จะไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอน สำหรับเธอดีมาดีกลับร้ายมาร้ายกลับเท่านั้น!

“เดี๋ยวแม่จะกลับมานะ” เธอกล่าวกับลูกชายที่ยังหลับอยู่

จากนั้นเธอก็หยิบเสื้อคลุมตัวเก่ามาใส่พร้อมกับกระสอบใบใหญ่ เดินออกไปข้างนอก จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม จูผิงเจียวป้าแท้ ๆ หล่อนจะต้องไปตลาดทุกเช้า ยิ่งได้เงินจากเธอไปยิ่งต้องออกไปจับจ่ายให้สอยมือเติบ

เธอแอบซุ่มอยู่หลังรั้วไม้ไผ่ริมทางลัดที่จูผิงเจียวต้องเดินผ่าน ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่างเท่าไหร่ อีกทั้งถนนว่างเปล่าพอดีและสุดท้ายคนบางคนที่รออยู่ก็ก้าวเข้ามาใกล้

จูผิงเจียวมาแล้วในมือของหล่อนถือของใช้ของกินมามากมาย นั่นเป็นเงินจากน้องชายของเธอส่งมาทั้งนั้น

พอจังหวะจูผิงเจียวเดินผ่านตรงหน้า จูถานอิงก็ก้าวออกไปทันที และเหวี่ยงกระสอบคลุมร่างจูผิงเจียวไว้อย่างแม่นยำ ร่างอ้วนถลาตกใจก่อนจะดิ้น ๆ และสบถออกมา

“มันผู้ใดกล้ามาทำร้ายฉัน!”

จูถานอิงรีบกระแทกเข่าให้หล่อนคุกเข่าลงและฟาดลงร่างอวบอ้วนอย่างไม่ยั้งมือ

ตุบ ตับ ตุบ ตับ!

ไม้ในมือจูถานอิงฟาดซ้ำไปอีกหลายที เธอกะจะไม่เอาถึงตาย แต่หนักพอให้หมดสติและได้รับบาดเจ็บเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอ เพราะรู้ดีว่าร่างกายนี้ยังไม่แข็งแรงมากนัก ถ้าหากเป็นเธอในเมื่อก่อนป่านนี้ผู้หญิงคนนี้สลบไปตั้งแต่การตีครั้งแรกแล้วล่ะ

เมื่อเสียงครางหายไปและร่างของจูผิงเจียวนอนแน่นิ่งกับพื้น จูถานอิงก็โยนไม้ทิ้งก่อนจะก้มลงค้นกระเป๋าและในเสื้อ

พบว่ามีเงินสดปึกเล็ก ๆ อยู่ในนั้น น่าจะประมาณ 100 หยวน และเธอหยิบมาทั้งหมดรวมถึงข้าวของที่หล่อนซื้อมาด้วย

จูถานอิงจัดการเอาทุกอย่างใส่กระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองร่างกลมที่หมดสติอีกครั้ง

“สมน้ำหน้า”

จากนั้นจูถานอิงเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา จากนี้เธอจะทยอยเอาคืนจากสิ่งที่ป้าเธอเอาไปจากร่างเดิมกลับมาทีละอย่าง ๆ เอง