สามีเช่า

ตอนที่  1

กรองแก้ว ธารธารา หญิงสาวในวัยสามสิบห้า สวมใส่ชุดนอนเป็นเสื้อกับกางเกงแขนยาวออกมาจากห้องน้ำ

หลังจากเช็ดผมให้แห้งแล้ว เธอก็ก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงเคียงข้างสามีที่นอนตะแคงหันหลังให้

จอมพล อัครโยธิน สามีที่จดทะเบียนสมรสอยู่กินกันมาได้เกือบเจ็ดปีแล้ว

เธอกับจอมพลหรือเรียกสั้น ๆ ว่าพล คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน จนกระทั่งเรียนจบได้มีงานทำที่มั่นคงจึงได้ตกลงปลงใจที่จะแต่งงาน

หลังจากแต่งงานกันแล้วจอมพลขอให้เธอออกจากงานมาทำหน้าที่แม่บ้านแบบเต็มตัว ซึ่งเธอก็ยอมตามใจสามี ยอมลาออกจากงาน

ส่วนจอมพลรับช่วงดูแลบริษัทผลิตอาหารแปรรูปต่อจากบิดา

ในช่วงห้าปีแรกสามีรักและดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี มีอะไรกันแทบจะทุกคืน ไม่ว่าจะทำงานดึกแค่ไหน เขาจะกลับมานอนกับเธอที่บ้าน ไม่ยอมค้างที่อื่น

แต่ช่วงสองปีให้หลัง จอมพลเริ่มเปลี่ยนไป เขากลับบ้านไม่ตรงเวลา บางทีก็ไม่กลับเลย และมักจะออกต่างจังหวัดบ่อย ไปทีหนึ่งก็คราวละสามถึงสี่วัน

และช่วงเข้าสู่ปีที่เจ็ด เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลย โดยอ้างเหตุผลว่าเหนื่อยจากการทำงาน ซึ่งกรองแก้วก็พยายามจะเข้าใจ

กรองแก้วนอนมองแผ่นหลังกว้างของผู้ที่เป็นสามี ตลอดหนึ่งปีมานี้เขาเอาแต่นอนหันหลังให้เธอมาตลอด เธอก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ว่าเขาคงเครียดจากการทำงาน เลยไม่สนใจเรื่องบนเตียงเหมือนแต่ก่อน แต่จิตใต้สำนึกมักจะผุดขึ้นมาย้ำเตือนว่า เขาเปลี่ยนไป เขาเบื่อหน่าย เขาหมดรักแล้ว เขาอาจจะมีคนอื่นแอบซ่อนไว้อีกคน...

ทำไมกรองแก้วถึงคิดแบบนั้นนะหรือ เพราะเวลาที่สามีไม่กลับมานอนบ้าน เธอจะได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดมากับเสื้อผ้าของเขา

แต่ด้วยความที่รักสามีมาก เธอจึงหลอกตัวเอง ว่าคงคิดไปเอง อาจเป็นกลิ่นน้ำหอมของลูกน้องในบริษัทที่เผลอติดมาก็ได้

ตรูด! ตรูด!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม้จะตั้งค่าระดับเสียงที่เบาที่สุด แต่กรองแก้วก็ได้ยิน

กรองแก้วแกล้งหลับตา ทำเป็นนอนหลับสนิท รู้สึกว่าเตียงไหวยวบยาบ สักพักเธอลืมตาขึ้นแต่ไม่พบร่างของสามีนอนอยู่ข้าง ๆ แล้ว

หญิงสาวลงจากเตียง ลงน้ำหนักฝีเท้าให้เบาที่สุด ย่อง ๆ ลงบันไดไปด้านล่าง สองหูเงี่ยคอยฟังเสียง ว่าสามีไปคุยโทรศัพท์อยู่ที่ไหน

กรองแก้วเดินหาไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงดังมาจากในครัว เธอจึงแอบย่องไปทางนั้น แล้วหยุดที่หน้าประตูห้องครัว

"คิดถึงสิ คิดถึงแทบขาดใจ"

เสียงวาจาออดอ้อนหวานจนเลี่ยนของสามีที่กรอกไปตามสายโทรศัพท์ ทำให้จิตใจของกรองแก้วเต้นโครมครามจนแทบจะระเบิดออกมา

"ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน...อ๋อ ไม่ได้ยินหรอกภรรยาพี่หลับไปแล้ว...ครับ หลับฝันดีนะ"

กรองแก้วได้ยินชัดเต็มสองรูหู แต่เธอยังไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เธอรักและบอกรักเธอมาตลอด จะคิดมานอกใจเอาปานนี้

หญิงสาวสะกดกลั้นอารมณ์ต่าง ๆ นานาที่ประเดประดังเข้ามา หอบเอาสังขารที่ไร้เรี่ยวแรงกลับขึ้นไปทิ้งกายนอนลงบนเตียงในอิริยาบถเดิม

สักพักจอมพลก็ย่องกลับเข้ามา เขาขึ้นเตียงนอนพยายามให้เสียงเบาที่สุด เพราะเกรงว่าภรรยาจะรู้สึกตัว

"ไปไหนมาค่ะพล" กรองแก้วควบคุมเสียงไม่ให้สั่นเครือ

"แก้วตื่นนานแล้วหรือ" ใบหน้าในเงามืดของจอมพลตกใจที่เห็นภรรยาไม่ได้นอนหลับ

"เพิ่งตื่นตอนคุณเข้ามานี้แหละ"

จอมพลโล่งใจ เขาโน้มใบหน้าจุมพิตที่หน้าผากของภรรยาที่อยู่กินกันมาจะเจ็ดปีแล้ว แต่ยังไม่มีบุตรด้วยกัน

"ผมขอโทษที่ทำให้แก้วตื่น นอนเถอะนะคนดี ผมหิวน้ำเลยลงไปหาน้ำดื่ม"

"ค่ะ...พล แก้วรักคุณมากรู้หรือเปล่า" กรองแก้วกลั้นน้ำตาที่อยู่ ๆ ก็อยากไหลออกมา

"ครับ ผมก็รักแก้วเช่นกัน"

กล่าวจบจอมพลก็ทิ้งตัวลงนอนกอดกรองแก้วไว้ในอ้อมแขน แต่พอคาดว่าภรรยาหลับไปแล้ว เขาก็คลายอ้อมแขนหันกลับไปนอนหันหลังให้เหมือนเดิม

กรองแก้วเกินที่จะอดกลั้นไหว น้ำตาเม็ดโตไหลรินออกมาจากตา จนไหลลงไปเปียกหมอนที่นอนหนุนอยู่

~พล ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลย ฉันคงทนไม่ได้ หากต่อไปไม่มีคุณอยู่เคียงข้าง~