บทที่ 1

บทที่ 1

พี่จินของไอ้เจน

"ผัวน้อย" อันตาทวนคำพูดของเพื่อนพลางขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่าย

"เอามาทำไมวะ"

"อ่ะ! ก็ในเมื่อพี่เอกยังเอาเมียน้อยเข้าไปอยู่ในบ้านได้ แกก็เอาผัวน้อยเข้าไปบ้างสิ มันจะได้สมน้ำสมเนื้อกันไง เผื่อว่าวันไหนเขาอึดอัดจนทนไม่ไหว จะได้ยอมบอกเรื่องนี้กับพ่อเขาสักที"

"โห... เจ๋งว่ะ ไอ้เจน" นางแบบสาวขยับตัวขึ้นมานั่งหลังตรง แล้วมองคู่สนทนาด้วยความชื่นชมจากใจจริง

"ใช่ไหมล่ะ อยู่กันสี่คนผัวเมียบันเทิงไปอีก" เจนนิษฐ์บอกกลั้วหัวเราะ และมันก็ส่งผลให้คนฟังหัวเราะตามไปด้วย

"เออ คงจะสนุกน่าดู"

"แล้วแกจะไปหาผัวน้อยจากที่ไหน มีใครในวงการที่สนิทๆ บ้างป่ะ" คนคิดแผนถามขึ้น

"แกจะบ้าหรอไอ้เจน คนในวงการที่ไหนเขาจะยอมมีข่าวเสื่อมเสียเป็นผัวน้อยให้ฉันล่ะ ไปหาที่อื่นยังง่ายกว่าอีก"

"แกพูดอย่างกับรู้ว่าต้องไปหาที่ไหน" นักเขียนสาวว่าพลางมองเพื่อนด้วยสายตาคาดคั้น

"ไม่รู้ว่ะ"

"เอ๊า! แล้วจะทำยังไงดีล่ะ หรือแกจะลองหาจากเพื่อนสมัยมัธยมดี"

"ไม่ได้นะแก เรื่องที่ครอบครัวฉันกำลังมีปัญหาต้องให้คนรู้น้อยที่สุด ขืนเราขอให้เพื่อนสมัยมัธยมมาช่วยเป็นผัวน้อยให้ฉันนะ พวกมันได้ปากสว่างเอาไปบอกนักข่าวพอดี"

อันตาบอกหน้าเครียด เพราะเพื่อนสมัยมัธยมของเธอส่วนใหญ่เป็นคนในแวดวงสังคมเดียวกัน ขืนมีใครหลุดปากเรื่องนี้ออกไปล่ะก็...

จบเห่!

"งั้นแกก็รีเควสมาเลยไหมอัน ว่าอยากได้ผัวน้อยแบบไหน แล้วเราค่อยมาคัดเลือกกันอีกที" คนคิดแผนเสนอ

"โอเค!" ร่างบางตอบรับ พร้อมกับยกมือขึ้นมาทำเป็นสัญลักษณ์ส่งให้อีกฝ่าย

"บอกไว้ก่อนนะว่าอย่าตั้งสเปคสูงมาก เพราะถ้ามันหายากก็ต้องจ้างเขา แค่เอาไปอยู่ร่วมบ้านในฐานะผัวอีกคน ไม่ได้จะเอาไปทำผัวจริงๆซะหน่อย อย่าเยอะนะคะ เพื่อนขอร้อง" เจนนิษฐ์พูดดักคอ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กมาเปิดหน้าว่าง เพื่อเตรียมร่างสเปคผัวน้อยให้เพื่อน

"เริ่มเลยไหม"

นักเขียนสาวพยักหน้ารับ เมื่อคู่สนทนาถามขึ้น

"ฉันว่าเขาต้องหล่อ เอาที่หล่อกว่าพี่เอกอะ"

"เจตนาจะเอามาข่มผัว" เจนนิษฐ์แกล้งแซะ

"แน่นอนสิยะ ฉันไม่ได้ตาต่ำเหมือนพี่เอกนะเว้ย ก็จะมีใหม่ทั้งที มันต้องสดใหม่ไฉไลกว่าเดิมไม่ใช่หรอ"

"เออว่ะ" หญิงสาวบอกอย่างเห็นด้วย แล้วเขียนสเปคข้อแรกลงไปในสมุด

"ข้อสอง... ฉันว่าเขาต้องเป็นคนไม่ห่วงเรื่องชื่อเสียง โนสนโนแคร์บรรดาเสียงนกเสียงกา เป็นผัวน้อยนะ ยังไงก็ต้องโดนบ้างล่ะ"

"ไม่แคร์สื่อว่างั้น" เจนนิษฐ์สรุป

"ถูกต้องค่ะ!"

"แล้วไงต่อ" คนเขียนถามต่อ

"อือ... ข้อสามก็คงจะเป็น... เป็นคนดีที่ร้าย ร้ายๆ แบบฉันมั้ง เขาต้องช่วยฉันแก้เผ็ดผัวทรยศนะแก ขืนเป็นคนดีเกินไปแผนคงล่มไม่เป็น แต่ถ้าชั่วเกินไป ฉันว่าฉันคงไม่ปลอดภัยว่ะ" อันตาบอก แล้วหยุดคิดไปครู่นึง ก่อนจะเอ่ยกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"เอาคนแบบฉันเนี่ยแหละ แกว่ามันพอจะมีป่ะ"

"คงมีมั้ง เบื้องบนเขาสร้างให้แกเกิดมาสวยขนาดนี้ ถ้าไม่ประทานเนื้อคู่มาให้แกเลย ก็สงสารมดลูกว่ะ"

"เอ๊า! ไอ้นี่ ทั้งชมทั้งด่าในประโยคเดียว" นางแบบสาวบ่นกลั้วหัวเราะ แล้วทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตามเดิม

"มีอะไรเพิ่มเติมไหม"

"มี"

"ว่ามาสิ" เจนนิษฐ์ถามพร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนรัก เพื่อเตรียมจด

"ขอคนที่ไม่ค่อยมีเวลานะ ฉันไม่ชอบผู้ชายที่ทำตัวว่างงานเหมือนเมียพี่เอกว่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นเหมือนฉันจ้างแมงดามาเป็นผัวอะ มันไม่คุ้ม"

ร่างบางกล่าวด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความหงุดหงิดอย่างชัดเจน เพราะตั้งแต่นุชนรีเข้ามาอยู่ในบ้าน อีกฝ่ายก็แทบไม่ทำอะไรเลย นอกจากนั่งเชิดหน้าชูตารอสามีให้ท้ายไปวันๆ

ซึ่งดูแล้วมัน... ไร้ประโยชน์จริงๆ

"ข้อสี่ไม่มีเวลานะ" นักเขียนสาวสรุป

"ค่ะ คุณเพื่อน"

"มีอะไรอีกไหม"

"ไม่มีแล้วย่ะ เอาแค่นี้พอ" อันตาบอกพลางโบกมือไปมากลางอากาศ

"แล้วฉันจะลองหาให้แล้วกัน แต่จะได้ครบทุกข้อตามที่แกขอมาไหม มันก็อีกเรื่อง" คนคิดแผนพูดดักคออีกหน ทว่าอีกฝ่ายกลับพยักหน้ารับส่งๆ อย่างขี้คร้านจะใส่ใจ

นางแบบสาวนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนโซฟาบ้านเพื่อนอย่างคุ้นเคย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่สอดอยู่ใต้โซฟาขึ้นมา

"หนังสือเตรียมสอบเข้าเตรียมทหาร" อันตาอ่านหน้าปกเสียงดังพลางขมวดคิ้วใส่เจ้าของบ้านอย่างขอคำตอบ

"ของลูกพี่ลูกน้องฉันเอง สงสัยแม่หยิบมาจากบ้านนู่นมั้ง ปลื้มอกปลื้มใจกับหลานชายซะเหลือเกิน แต่ไหงมันมาอยู่ใต้โซฟาได้วะเนี่ย" คนพูดว่าพลางยื่นมือไปรับหนังสือมาจากเพื่อน แล้วจับมันยัดใส่ตู้หนังสือด้านหลัง

"ฉันพึ่งรู้ว่าแกมีญาติเป็นผู้ชายด้วย ปกติไม่เห็นพูดถึง"

"กลัวแกจีบ" นักเขียนสาวบอกกลั้วหัวเราะ ทว่าคู่สนทนากลับเหวี่ยงค้อนมาให้วงใหญ่

"ฉันก็เลือกป่ะวะ ญาติเพื่อนนะโว้ย!"

"แต่พี่จินของฉันหล่อนะ เสียดายไม่อยู่บ้านให้เห็นมาเกือบสองปีได้ละ ถ้าแม่ฉันไม่จ้างคนไปทำความสะอาดนะ บ้านนั้นคงเหมือนบ้านร้างอะแก"

"เขาไปไหนหรอ" อันตาถาม

"ไปทำงาน"

"ต่างประเทศ ?"

"ไม่รู้สิ เขาบอกแค่ว่าไปทำงานต่างจังหวัด"

"หือ... พี่แกมีลูกมีเมียอยู่นู้นแล้วมั้ง ไปทำงานอะไรตั้งเกือบสองปี ไม่กลับบ้าน" หญิงสาวบอกกลั้วหัวเราะ ทว่าคู่สนทนากลับยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะเริ่มอธิบายให้เธอฟัง

"พี่จินเป็นทหารย่ะ คราวนี้คงเป็นภารกิจเสี่ยงอันตรายอีกตามเคย เพราะเขาไม่ยอมบอกอะไรเลย นอกจากไปทำงานต่างจังหวัดแบบไม่มีกำหนดกลับ เพราะไม่รู้ว่าจะได้กลับมาหรือเปล่า" เจนนิษฐ์บอกเสียงเครียด เพราะเธอกับมารดาไม่ได้รับการติดต่อจากญาติคนนี้มาเกือบปีแล้วด้วยซ้ำ

...แถมครั้งล่าสุดที่เขาติดต่อกลับมา ยังคุยกันได้ไม่ถึงห้านาทีอีกต่างหาก

"เอ่อ... ฉันขอโทษนะแก" หญิงสาวบอก

"ขอโทษทำไม แกไม่รู้สักหน่อยว่าญาติฉันเป็นทหาร ไม่แปลกหรอก ถ้าแกจะคิดว่าเขาไปมีลูกมีเมียอยู่นู้นเลยไม่กลับมา เพราะขนาดฉันรู้ ฉันยังคิดเลย" คนที่ทำหน้าเครียดเมื่อสักครู่เอ่ยกลั้วหัวเราะ

"ไม่แปลกอะ ก็มันน่าคิด" อันตาเห็นด้วย

สองสาวมองหน้าอย่างรู้กัน แล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่จะถูกเสียงแหบห้าวของใครบางคนตะโกนขัดขึ้น

"เจน! มีข้าวกินป่ะ"