ตอนที่ 7 ความเจ็บแสบของความรู้สึก ep.2

นพภมรสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เมื่อมองไปเห็นสาวใช้ยกอาหารเข้ามา

“กำลังหิวเลย ขอบใจนะจ๊ะ”

นพภมรรีบตรงไปที่โต๊ะที่สาวใช้วางอาหารว่างลง แล้วก็รีบจัดการอย่างรวดเร็ว

“นายใจกว้างนะ ดีเหมือนกัน เวรต้องระงับด้วยการไม่จองเวร หากใครทำกรรมอะไรไว้ก็จะได้รับผลกรรมนั้น นายก็ไม่ต้องมีส่วนในเวรกรรมนั้น”

นพภมรพูดไปทานอาหารไป ในขณะที่พฤกษ์หันไปมองหน้านายถาวรที่ยืนอยู่ห่าง ๆ

“ฉันจะส่งมันไปลงเหวก่อน หลังจากนั้น ขั้นตอนของกฎหมายจะเป็นขั้นตอนสุดท้ายในการจัดการกับมัน..ฆาตกร”

นพภมรหันมาจ้องหน้าที่เครียดเคร่งของพฤกษ์ทั้งที่ยังมีอาหารอยู่ในปากแม้เขากำลังดื่มด่ำกับความอร่อยของมันเมื่อครู่ แต่หลังจากฟังทุกคำพูดของพฤกษ์จบลง เขากลับรู้สึกเหมือนจะกลืนอาหารนั้นไม่ลง

ทางด้านดวงใจ สาวใช้ในบ้านของนายโกสินทร์ หลังจากได้รับแจ้งจากโรงแรมแห่งหนึ่งว่าพบศพของนายพงศธรได้เสียชีวิตอยู่ในห้องพักหมายเลข.. ก็ทำให้หล่อนรีบไปที่นั่นด้วยหัวใจที่ปวดร้าวกับสภาพศพของสามีที่เพิ่งจะจากหล่อนมาเมื่อวานเย็น

เขาบอกหล่อนว่า วันนี้วันหยุด เขาจะพาหล่อนกับลูกไปเที่ยว ไปหาอะไรทาน แต่หล่อนไม่นึกว่า เพียงแค่เขาออกมากับนริศฌา เขาจะไม่มีโอกาสได้กลับไปหาหล่อน

“นางสารเลว แกฆ่าผัวฉัน..”

ดวงใจกำมือแน่น เมื่อตรวจดูสภาพศพของผู้เป็นสามีด้วยใบหน้าที่อาบหยาดน้ำตา หล่อนรู้มานานแล้วถึงความสัมพันธ์ของพงศธรกับนริศฌา เพราะทุกครั้งที่พงศธรจะมารับใช้นิรศฌา เขาจะได้เงินจำนวนหนึ่งกลับไป

หล่อนพยายามบอกให้เขาเลิก แต่เขาบอกว่า เขาก็อยากจะเลิกแต่เพราะจำนวนเงินที่นริศฌามอบให้ จะทำให้เขามีเงินเป็นกอบเป็นกำเพื่ออนาคตจะได้ออกไปจากที่นั่น พ้นจากการเป็นทาสรับใช้ที่ถูกกดขี่ข่มเหง

“ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่..”

ดวงใจสะอื้นไห้ออกมาอย่างหนักก่อนจะจัดการกับศพของสามี เคียงข้างนายก้านผู้เป็นพ่อของพงศธรที่รู้สึกเสียใจมากกับการจากไปของลูกชาย เพราะเขาไม่เคยรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพงศธรกับนริศฌา จึงทำให้เขาเสียใจมากเพราะคิดว่าลูกชายคนเดียวถูกลอบสังหาร

ในขณะที่ดวงใจบอกกับเจ้าหน้าที่ตำรวจว่าจะขอเอาเรื่องให้ถึงที่สุด และตอนนี้หล่อนขอเก็บศพสามีเอาไว้ก่อน ยังไม่เผาจนกว่าจะจับตัวคนร้ายมาลงโทษได้

“ฉันเสียใจด้วยนะนายก้านกับการจากไปของพงศธร ฉันเองก็เสียใจที่ต้องเสียคนที่ไว้วางใจได้ไป..”

นายโกสินทร์ชายวัยเกือบหกสิบ เอ่ยออกมาเบา ๆ ห่างออกไปเป็นร่างของจุฑาดาที่นั่งอยู่ยังอาร์มแชร์อีกตัวหนึ่งใกล้นริศฌาที่นั่งหน้าซีดเผือดด้วยความร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในอก

“ฉันอยากจะรู้ว่าใครมันโหดร้ายขนาดนั้น..จิตใจของมันทำด้วยอะไร..”

นายโกสินทร์เอ่ยออกมาอีกครั้งคราวนี้ทำให้ดวงใจตวัดสายตาไปมองหน้านริศฌาทันที

“มันเป็นผู้หญิงค่ะนายท่าน..”

คำพูดของดวงใจทำให้นริศฌาตวัดสายตาไปมองหน้าหล่อนแทบทันที เช่นเดียวกับดวงใจที่จ้องมองใบหน้าของนริศฌาอย่างไม่ยอมลดละ

“ผู้หญิงที่ใช้เงินจ้างวานให้พงศธรร่วมหลับนอนด้วย..”

“ใคร!เธอรู้หรือว่ามันเป็นใคร..”

นายโกสินทร์เอ่ยถาม ทำให้ทุกคนหันมามองหน้าหล่อนแทบเป็นตาเดียว

“มันอยู่ในบ้านนี้ค่ะ..นางสารเลวนั่น มันอยู่ที่นี่..”

ดวงใจยกมือชี้หน้านริศฌา ทำให้ทุกคนถึงกับอึ้ง เช่นเดียวนริศฌาที่หน้าเผือดซีด แต่เพียงครู่เดียว หล่อนก็ลุกพรวดขึ้นแล้วก้าวไปตบหน้าดวงใจอย่างหนัก

..เพี๊ยะ..

“แกนี่มันเลวชาติ ฉันหรือนึกสงสาร ตั้งใจจะมอบเงินช่วยทำศพ ช่วยเป็นค่าเลี้ยงดูลูกของแกที่ต้องกำพร้าพ่อ แต่แกกล้ามาชี้หน้าฉันกล่าวหาว่าฉันเป็นฆาตกร แกหาว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ร่าน กล้าทำเรื่องต่ำ ๆ ด้วยการว่าจ้างพงศธรไปนอนด้วยอย่างนั้นหรือ..”

ดวงใจกำมือแน่น

“แกมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาฉัน เสียทีที่คุณพ่ออุตส่าห์ชุบเลี้ยงแกมา แกเสียใจจนบ้า กล้าพูดจาใส่ร้ายฉัน..”

นริศฌาหันไปมองหน้านายโกสินทร์ก่อนจะหยุดที่คุณจุฑาดาผู้เป็นแม่

“พ่อคะ แม่คะ นริศไม่ยอมนะคะ หากจะเลี้ยงนางพิษตัวนี้ไว้ในบ้าน ไล่มันไปค่ะ ไล่มันไปทั้งพ่อผัวและลูกสะใภ้..”

“พ่อว่าใจเย็นก่อนดีไหม..”

“ถ้าคุณพ่อจะเลี้ยงนางงูพิษตัวนี้ ต้องเลือกระหว่างนริศกับมันค่ะ..”

“นริศ!..”

จุฑาดาร้องเรียกลูกสาวคนเดียวของหล่อนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แล้วก็รีบกระตุกมือของหล่อนให้เดินกลับมาหา

“ใจเย็น ๆ สิลูก..”

ดวงใจก้มหน้าลงพลางสะอื้นไห้ ก่อนจะคลานเข้าไปหานายโกสินทร์แล้วก้มลงกราบแทบเท้าของเขา

“อิฉันขอโทษค่ะคุณท่าน อิฉันเสียใจมากจนไม่ทันได้ยั้งคิด..”

หล่อนหันมามองหน้านริศแล้วยกมือไหว้

“อิฉันขอโทษค่ะคุณหนู อิฉันสำนึกผิดแล้ว..”