4

“ทำให้มันตื่น...เร็ว” ชรัญภัทร์สั่งไม่ออมเสียง หล่อนลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นสัมผัสความเป็นชายที่ตื่นตัวเล็กน้อย ก่อนลงมือทำให้มันอยู่ในรูปแบบที่เขาต้องการ ด้วยปาก ลิ้นและมือ

ชรัญภัทร์แค่มีอารมณ์กับการถูกปลุกเร้าจุดสำคัญ ทว่าหัวใจไม่ได้คล้อยตามสักนิดเดียว ทุกครั้งคือการปลดปล่อย และลงโทษสาวใต้ร่าง ที่อยากเป็นเมียเขาหนักหนา เหตุผลสำคัญที่สุดคือ โสภิตาเป็นหลานสะใภ้ที่ผกาเลือก อีกประการหนึ่งเหมือนกับว่า โสภิตายอมรับทุกความรุนแรงที่เขามอบให้

“อา...ดี...เก่งขึ้นเยอะ พอๆ กับอีตัวที่ฉันเคยซื้อ” เป็นคำชมที่ไม่ได้ทำให้โสภิตายิ้ม กลับขมขื่นระทมใจ นอกจากความเย็นชาที่เรียกว่า ยิ่งกว่ามหาสมุทรที่ขึ้นชื่อว่า หนาวเย็นที่สุดในโลก คำพูดเขาเสมือนมีดเฉือนหัวใจดวงน้อยจนเหวอะหวะ แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ต้องอดทน ทำหน้าที่ภรรยาที่ดี เพื่อให้เกิดทารกน้อย ตามข้อตกลง “พอแล้ว ฉันพร้อมแล้ว...ถอดชุดนอนของเธอออก”

ชรัญภัทร์ดึงความเป็นชายออกจากปากโสภิตา ที่ถอดชุดนอนแบบกระโปรงออกจากตัวอย่างรู้หน้าที่ โดยไร้ชุดชั้นในสองชิ้นตามเขาสั่งว่าห้ามใส่ และเมื่อหล่อนอยู่ในสภาพเดียวกับตน มือใหญ่ผลักหญิงสาวให้นอนลงตามเดิม ขยับหัวเข่ามาอยู่กลางร่างสาว ดันขาทั้งสองข้างให้ออกไปทางด้านข้างในระดับความกว้างที่ตนพอใจ ก้มหน้ามองโสภิตา

“ฉันไม่สนใจหรอกนะว่า เธอจะพร้อมสำหรับฉันหรือเปล่า เพราะฉันชอบเวลาเห็นเธอเจ็บปวด แล้วฉันก็อยากเห็นมันตลอดไป น้ำตาเธอคือชัยชนะของฉัน”

เขายิ้ม แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่โสภิตาอยากเห็น มันเป็นรอยยิ้มแห่งความโหดเหี้ยม น่ากลัว ราวกับว่าเธอกำลังถูกซาตานลากลงไปในขุมนรก ในวินาทีต่อมา หล่อนรู้สึกเช่นนั้นจริง เมื่อชรัญภัทร์แทรกตัวเข้ามาในสภาวะที่หล่อนยังไม่พร้อม แม้ว่าการกระทำเช่นนี้โสภิตาไม่ได้เจ็บคนเดียว คนฝืนสอดตัวเข้ามา ยามเจอช่องทางไร้น้ำหล่อลื่น ช่วยในการดุนดันก็เจ็บปวดเช่นกัน

ทุกอย่างมีทางแก้ไข เป้าหมายชรัญภัทร์คือ ทรวงอกคู่งามขนาดพอดีมือ ใบหน้าคมหล่อโน้มลงไปครอบครองจงอยถัน ดูดดึงเบาๆ เม้มนิดๆ ไล้เลียด้วยลิ้น พลิ้วสะบัดเล็กน้อย สลับทำเช่นนี้ กระตุ้นให้สารเสน่หาในตัวโสภิตาทำงาน ดูเหมือนว่า มันได้ผล ชรัญภัทร์ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ การขับเคลื่อนคล่องขึ้น และเมื่ออยู่ในจุดที่เขาพอใจ ความรุนแรงเกิดขึ้นทันที

“โอ๊ย...คุณว่าน...ตาลเจ็บ...เจ็บค่ะ” เป็นประโยคเดิมๆ ดังผ่านปากสาวทุกครั้ง หากทั้งคู่ลงสนามพิศวาส เป็นประโยคเดิมที่เขาไม่เคยรับฟัง ไม่เคยใส่ใจ ประหนึ่งมันเป็นเสียงกระตุ้นให้ชรัญภัทร์ทำหนักมือ เพิ่มความรุนแรงหลายเท่าตัว

“เจ็บเหรอ...ไม่นะ...เธอเจ็บ...อา...ฉันไม่ได้เจ็บ...ฉันโคตรมัน...มันแบบสุดๆ...อูวว์” ชรัญภัทร์ไม่เมตตาคนร้องเจ็บ เสียงร้องเปรียบเสมือนยาชูกำลัง น้ำหนักจะโคนกระแทกกระทั้นทวีคูณ โหมใส่ใจกลางร่างสาว รุกรานหนักหน่วงที่อาจคิดว่า เจ็บอยู่ตรงจุดเดียว ไม่เลยไม่ใช่ ดอกบัวสองดอกไม่ต่างหัน มือใหญ่ขยำแรงมาก ดึงขึ้นราวกับว่าต้องการให้มันหลุดออกมาจากตัว ต่อจากนั้นเคล้นคลึงไม่ผ่อนพัก ตบท้ายด้วยแรงดูดยอดถัน ไม่ดูดเปล่า เขากัดและเม้มค่อนข้างแรง ดูดผิวเนื้อใกล้กันจนเกิดรอยแดงสี่ห้ารอย

“คุณว่าน...เจ็บ...คุณว่าน”

โสภิตากลั้นเสียงครางเจ็บ แต่กลั้นไม่ไหว ไม่เคยกลั้นได้เลยสักครั้ง เนื่องจากอวัยวะสามอย่างของเขาทำงานดีเยี่ยม ลำทวนใหญ่อัดกระชั้นไม่ลืมหูลืมตา มือเขาตะปบไปทั่วร่างงาม เล่นงานหนักสุดคือความหนุ่มหยุ่น ปากนอกจากดูดปลายถัน เหนือทรวงอกเกิดรอยเพิ่ม ซ้อนทับรอยเดิมที่จางลงบ้าง หายไปบ้าง และจุดที่โสภิตามักได้รับรสเลือดตัวเองเสมอคือปาก ถูกเขากระแทกจูบอย่างไม่แยแสว่าหล่อนเจ็บมากน้อยแค่ไหน ไม่ใช่จูบแห่งความเสน่หา เป็นจุมพิตจากซาตาน

“อืม...อือ” มือเล็กดันหัวไหล่สามี ปากส่ายหน้าหนีจูบป่าเถื่อน เสียงที่ดังในลำคอ ไม่ใช่เสียงครางแห่งความเสียว แต่มาจากความร้าวระบมทุกสัดส่วน เจ็บหนักสุดคือตรงจุดนั้น ชรัญภัทร์อัดร่างใส่แรงมาก แรงหนักหน่วง ไม่ต่างกับนำความโกรธแค้น ชิงชังใส่ร่างเล็กให้หนำใจ แรงอันน้อยนิดไม่อาจผลักร่างเขาให้ออกห่างได้ ยิ่งผลักชายหนุ่มยิ่งออกแรงเพิ่ม น้ำตาสาวไหลเป็นทาง ทว่าเขาไม่สนใจ ไม่เลยสักนิด

สิบนาทีต่อมาความทุกข์ทรมานที่โสภิตาได้รับจบลง เขาพลิกกายลงนอนข้างหล่อน ที่ร้องไห้เจ็บเนื้อเจ็บตัวมาก พลิกกายอันอ่อนล้าหันหลังให้เขาทันที

“จะว่าไป เอาเธอก็ดีกว่าไปซื้อกิน ไม่เสียเงิน ไม่ต้องกลัวโรค แถมจะทำอะไรก็ได้” เสียงเขาเยาะเย้ย ลุกขึ้นนั่ง หย่อนขาวางลงบนพื้น “แล้วก็เลิกร้องไห้สักที โดนฉันเอาไม่รู้กี่รอบ จนเครื่องเธอรวนไปหมด ยังจะร้องอีก แล้วถ้าอยากร้องล่ะก็ โน่นออกไปร้องนอกห้องนี้ ร้องให้พอใจค่อยกลับมานอนในห้อง เพราะฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอร้องไห้ หนวกหูรำคาญ ฟังเสียงร้องไห้เธอ ฟังเสียงหมาร้องหงิงๆ ยังจะเพราะกว่า”

โสภิตาหลับตาเม้มปากเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้ เจ็บกายไม่พอ เจ็บตรงหัวใจหลายเท่าตัว เขาเห็นตนเป็นแค่นี้ แค่ผู้หญิงระบายความใคร่ ที่จะทำอะไรก็ได้ตามปากว่า เมื่อปล่อยความสุขเรียบร้อย เขาลุกจากไป ปล่อยให้หล่อนเคว้งคว้างท่ามกลางพายุหิมะอันหนาวเหน็บ

หลังจากเสียงประตูห้องนอนถูกปิดดังขึ้น โสภิตาขยับตัวลุกขึ้นนั่งเชื่องช้า หยิบชุดนอนมาสวมใส่ให้เรียบร้อย เอนตัวลงนอนตามเดิม พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมกาย หล่อนยังคงร้องไห้อยู่ แต่กลั้นเสียงไว้ เกรงว่าอาจทำให้คนเจ้าอารมณ์รำคาญ

ชรัญภัทร์กลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เห็นโสภิตานอนอยู่เตียงของหล่อน เขาไม่สนใจถามว่าเจ็บมากน้อยแค่ไหน เอนตัวลงนอนบนเตียงของตน เอื้อมมือมาหยิบรูปภาพตนถ่ายคู่กับสุภัทรามาวางไว้ข้างหมอน เพื่อให้รู้สึกว่า หล่อนอยู่กับเขาตลอดเวลา เอื้อมมือไปปิดไฟ ก่อนหลับอย่างสบายใจในอีกไม่กี่นาทีต่อมา