1

โครม...

ภาพตรงหน้าเรียกอาการช็อกเกิดขึ้นกับชรัญภัทร์ ที่ขับรถตามสุภัทราหรือน้อง ผู้เป็นภรรยา หลังจากหล่อนมีปากเสียงกับผกา และถูกย่าจอมบงการตบหน้า สุภัทราทนไม่ไหวจึงขับรถออกจากบ้าน เป็นจังหวะที่เขากลับถึงบ้านพอดี และรู้เรื่องนี้จากมารดาที่โทรมาบอกกล่าว เขาจึงสั่งให้พัดสกร ที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องขับรถตามสุภัทราที่มุ่งหน้าสู่ถนนสายหลัก ที่เวลานี้การจราจรเบาลงมาก เนื่องจากเป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง

ด้วยความเสียใจที่ถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำรุนแรง ดูถูกดูแคลน เปรียบตัวเองประดุจดินใต้เท้า อีกทั้งยังถูกผกาตบหน้า สุภัทราจึงแบกความเสียใจ น้อยใจมาด้วย โดยไม่ทันสังเกตว่า รถของสามีขับตามมา และบีบแตรเรียกเสียงดัง สุภัทราไม่สนใจใดใดทั้งสิ้น แม้แต่ตอนเลี้ยวซ้ายออกไปถนนใหญ่ หล่อนก็ไม่ได้หยุดรถเพื่อมองรถด้านขวาว่า มีรถมาหรือไม่ หล่อนเลี้ยวรถออกไปทันที

“น้อง....ไม่...ไม่” ชรัญภัทร์ตะโกนสุดเสียง ดังลั่นรถ เมื่อภาพตรงหน้าช่างบาดหัวใจสามีและกำลังเป็นพ่อคนมาก เขารีบก้าวลงจากรถ ตรงไปยังรถยนต์ของสุภัทรา ที่ถูกรถบรรทุกชนเต็มคันรถ ที่สำคัญคือ ชนตรงฝั่งคนขับจนประตูยุบ และถถูกลากไปกว่าสิบเมตร “น้อง...น้อง”

ชรัญภัทร์วิ่งไปยังรถยนต์ของภรรยา หัวใจเขาแทบหยุดเต้น เมื่อเห็นสภาพของสุภัทราตอนนี้ ชายหนุ่มไม่รีรอ เขาทุบกระจกที่เกิดรอยร้าวตรงประตูด้านข้างคนขับ เนื่องจากประตูที่ถูกชนติดกับหน้ารถสิบล้อ เมื่อเปิดประตูรถได้ เขารีบเข้าไปในรถ นำตัวภรรยาออกมาจากรถ โดยมีพัดสกรและคนเห็นเหตุการณ์เข้าช่วย

เมื่อพาร่างสาวตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนออกมาจากรถได้สำเร็จ ชรัญภัทร์ประคองร่างสุภัทราที่ไม่ตอบสนองอันใด ไม่ว่าจะเป็นเสียงเรียกชื่อ แรงตบบนดวงหน้าเบาๆ คล้ายเรียกสติ จนเขาใจคอไม่ดี ยกมืออีกข้างที่สั่นหนักมากขึ้นอังตรงจมูกเมียรัก

หล่อนไม่มีลมหายใจ...

“ไม่...ไม่น้อง ไม่...น้องตื่นสิ ลืมตามองพี่...น้อง” หัวใจชรัญภัทร์แหลกสลายเป็นผุยผง เขาร้องไห้ไม่อายสายตาใคร กอดสุภัทราที่เนื้อตัวมีเลือดไหลออกมาหลายจุด ไม่ว่าศีรษะ จมูก ปาก โดยเฉพาะไหลมาทางกลางตัวหล่อน เขาเห็นก่อนปล่อยโฮออกมา ร้องด้วยความเจ็บปวดเจียนตาย

อีกสิบนาทีต่อมา ผู้ได้รับบาดเจ็บถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ในส่วนของสุภัทรา หล่อนถูกเจ้าหน้าที่กู้ภัย ปั้มหัวใจหลายเรียกลมหายใจกลับมาอีกครั้ง ซึ่งชรัญภัทร์หวังให้เป็นเช่นนั้น

แต่...ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง

ห้าปีต่อมา

บ้านหลังใหญ่ที่เคยคิดว่า หากมีอีกหนึ่งชีวิตน้อยๆ เกิดมา คงมาเติมเต็มความสุข เสริมรอยยิ้ม เพิ่มเสียงหัวเราะจากวีรกรรมต่างๆ ทำให้ปวดหัวกับความซนและความดื้อ รวมถึงวีรกรรมต่างๆ ที่สร้างความรู้สึกทั้งหลายให้มากขึ้น ทว่าทุกอย่างกลับตรงกันข้าม นับจากสุภัทราเสียชีวิตพร้อมกับลูกในท้อง

ข่าวร้ายนี้สร้างความตกใจให้กับครอบครัวชรัญภัทร์มาก โดยเฉพาะผกา คนที่มีปากเสียงกับสุภัทรา และตบหน้าหลานสะใภ้แสนเกลียดชัง จนคนตั้งครรภ์เสียใจ ตอนนั้นนางไม่คิดว่า สุภัทราหุนหันขับรถออกจากบ้าน คิดแค่ว่าคงวิ่งออกไปนั่งร้องไห้ที่ไหนสักแห่งในบ้านเช่นหลายครั้งที่มีปากเสียงกัน จนได้รับข่าวไม่คาดฝัน นำพาเรื่องราวหลายเรื่องตามมา ไม่ใช่เพียงแค่ อยากให้สุภัทราออกไปจากชีวิตหลานชาย

ความสัมพันธ์ภายในบ้าน แต่เดิมไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะผกาเป็นผู้ใหญ่ไร้เหตุผล เอาแต่ใจตัวเอง ชอบเอาชนะคนอื่น โดยไม่สนใจความรู้สึกของใคร เจ้ากี้เจ้าการจนไม่มีลูกหลานอยากเข้าใกล้ เวลานี้รุนแรงกว่าเดิมเพราะนางคือตัวต้นเหตุแรกทำให้สุภัทราเสียชีวิต ทุกวันนี้กลับแย่ลง ต่างคนต่างอยู่แม้อยู่บ้านหลังเดียวกัน พูดคุยกันน้อยลง ราวกับว่าเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย ทว่านางกลับไม่แคร์ ไม่สนใจ พูดเสมอว่า ตนเองไม่ผิด คนผิดคือสุภัทรา หญิงสาวฐานะต่ำต้อยแต่คิดอยากมีสามีรวย

ด้วยเรื่องนี้ ชรัญภัทร์โกรธผกามาก แต่เขาทำอะไรไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเป็นญาติผู้ใหญ่ ที่ไม่น่าเคารพสักเท่าไหร่ เขากลายเป็นคนละคน เหมือนคนโยนความสุขในชีวิตทิ้งไป จมอยู่กับความเศร้าในจิตใจที่กัดกร่อนถึงก้นหัวใจ ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่ยินดียินร้ายกับข่าวใด ไม่ว่าดีหรือร้าย มีส่วนร่วมกับกิจกรรมใดใดก็จริง แต่ไม่คล้อยตาม ชายหนุ่มมองสิ่งนั้นด้วยความเฉยชา หรือที่เรียกกันว่า ภาวะสิ้นยินดี ชีวิตชรัญภัทร์เหมือนอยู่ไปวันๆ ทำตามหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเท่านั้น สังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนบ้าง แล้วแต่เพื่อนลากไป

แม้ในบ้านมีความตึงเครียดมากเพียงใด สำหรับผกา นางไม่เคยเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนตัวเอง คิดเสมอว่า ตนเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน นางว่าอย่างไรทุกคนต้องว่าตามนั้น ความเจ้ากี้เจ้าการ ชอบบังคับคนอื่น โดยไม่สนใจว่า ใครจะรู้สึกอย่างไร หรือยินยอมทำตามนั้นหรือไม่ นางบังคับให้ชรัญภัทร์แต่งงานกับ ผู้หญิงที่นางหามาให้ ซึ่งหล่อนคนนี้ถูกดึงเข้ามาอยู่ในวังวนนี้ด้วยความตั้งใจของผกา

สามปีแรกกับการจากไปของสุภัทรากับลูกชายในท้อง ชรัญภัทร์ไม่กลับมาบ้านหลังนี้เลย เขาอยู่ห้องชุดราคาเกือบเจ็ดสิบล้านภายในคอนโดหรูหราย่านทองหล่อ ชรัญภัทร์ดึงตัวเองออกจากความเศร้าเสียใจไม่ได้ เขาว่ายวนอยู่ในบ่อโศก เจ็บปวดราวกับว่าความรู้สึกนี้ แทรกซึมเข้าสู่จิตวิญญาณ ที่ไม่มีใครดึงชรัญภัทร์ออกมาจากหลุมดำนี้ได้ แม้แต่คนรอบข้างที่พยายามฉุดเขาขึ้นมา ทว่าชรัญภัทร์เลือกอยู่ในจุดเดิม ไม่ถอนตัว ไม่ถอนใจ ไม่ปล่อยวาง