บทที่สาม (ต่อ)

ไม่นานนัก

หมอผู้หญิงก็เชิญเธอเข้าไปในห้องเพื่ออัลตราซาวน์ตรวจดูมดลูก เวลาในห้องตรวจเป็นไปอย่างเนิบช้าเพื่อให้แน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่ท้องโตเสียก่อน

“ไม่พบการฝังตัวที่มดลูกแต่อย่างใด” หมอสรุป

ไม่พบความผิดปกติอะไรในมดลูก เธอไม่ได้ท้องกับธีระ ความสบายใจฉายอยู่บนหน้าของหญิงสาว

หลังจากฟังหมอแนะนำเรื่องการอัลตราซาวน์และการดูแลตัวเองหลังมีเพศสัมพันธ์เสร็จ เธอก็เดินออกมาจากห้อง

ใบหน้าของชายหนุ่มคาดเดาไม่ออกว่าคิดอย่างไร แพรวาหลังจากอีกฝ่ายจ่ายเงินค่าตรวจให้ก็ไม่อยากรบกวนใด ๆ อีก เธอเลยจะขอกลับบ้านเอง แต่อีกคนกลับปรามขึ้น

“อยู่กินมื้อกลางวันกันก่อน”

“แพรไม่อยากรบกวนน่ะค่ะ” สาวเจ้าบอก ลูบแขนตัวเองไปมา ธีระสูดหายใจก่อนกระชับเสื้อแล้วคว้าแขนหญิงสาวไปขึ้นรถ

แพรวาแม้ไม่อยากมาแต่ก็จำต้องมา เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อขึ้นมาเซราติคันหรู

กลิ่นกายเจ้าสำอางของชายหนุ่มอวลไปทั่วทั้งคัน ปกติแล้วมันเป็นกลิ่นที่เธอชอบ แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เธอจึงไม่อยากสูดดม อาจเป็นเพราะมีประเด็นกับเจ้าของรถมาก่อน

นัยน์ตาหวานเหลือบมองท่อนแขนของคนที่ออกกำลังกายทุกวัน มันปูดโปนไปด้วยเส้นเลือด มองดูก็รู้ว่าอีกคนดูแลรักษาสุขภาพดี ทั้งเนื้อทั้งตัวชายหนุ่มให้ลุคคุณชาย ประพรมน้ำหอมหอมฟุ้ง ไม่มีแววกักขฬะเสเพลบนใบหน้าหล่อแม้แต่น้อย

“พี่รัดเข็มขัดให้”

หญิงสาวสูดหายใจลึกเข้าเมื่ออีกฝ่ายก้มลงรัดเข็มขัดให้ เธอไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปกินข้าวที่ไหน และไม่รู้ใจของอีกคนว่าคิดอย่างไร

ใบหน้าหวานได้แต่มองอีกคนขับรถ จุดหมายปลายทางอยู่ที่ใดก็ไม่อาจทราบ รู้แค่ว่าอีกฝ่ายกำลังออกไปที่ปริมณฑลเท่านั้น

เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงร้านอาหารติดป่าชายเลน

“เราจะกินข้าวกันที่นี่” เขาบอกก่อนจะดึงสายเข็มขัดออก

ผู้หญิงแก่ ๆ คนหนึ่งเดินตรงมารับออเดอร์ ท่าทีสนิทกันของธีระกับเขาทำให้แพรวาอยากจะถามถึงความสัมพันธ์

พวกเขาทั้งสองคนเป็นอะไรกัน เหตุใดจึงดูสนิทกันถึงเพียงนี้

ชายหนุ่มพาหญิงสาวเข้าไปนั่งในอาคารที่แยกออกมาเดี่ยว ๆ ติดกับป่าชายเลน มันเป็นอาคารปูนเปลือยชั้นเดียว แอร์เย็นกระทบผิวหน้า กลิ่นลาเวนเดอร์ชวนให้ผ่อนคลาย

ทั้งคู่ก็นั่งพักผ่อนเงียบ ๆ และมองออกไปยังเวิ้งน้ำ มีคนพายเรือไปมา บรรยากาศค่อนข้างผ่อนคลาย

พ่อแม่ลูกจูงมือกันเดินบนสะพานไม้ ท่าทางรักใคร่กลมเกลียวทำให้หญิงสาวยิ้มออกมา

“พี่หมั้นกับพราวแล้วก็วางแผนจะแต่งงานกันหลังพราวเรียนจบ” ไม่พูดเปล่า มือหนาหยิบน้ำแข็งใส่แก้วด้วย

“กว่าพราวจะเรียนจบก็อีกนาน” เธอบอกออกมาตามตรง เพราะรู้ดีว่าคนเรียนหมอต้องใช้ระยะเวลานานมาก

“นานแต่มันคุ้มค่าที่จะรอ”

แววตาของหญิงสาวเศร้าสร้อยลงทันที เธอไม่ได้อยากรักชายหนุ่ม ที่สำคัญไม่อยากแย่งสามีของน้องสาวตัวเอง

“พี่ธีร์อยากมีลูกไหม” เธอถามขึ้น เกิดความเงียบอันน่าอึดอัดภายในห้อง จึงรู้ว่าถามเรื่องที่ไม่ควรออกไป

“แพรคิดอย่างไรกับตฤณ” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามแต่ถามขึ้นมาแทน หญิงสาวรู้สึกสับสน

“แพรชอบพี่ตฤณ เขาเป็นพี่ที่...”

นัยน์ตาคมฉายแววทะมึน หากแต่ร่างตรงหน้าไม่รับรู้

“เป็นพี่ที่ดี”

เป็นพี่ที่ดี

ธีระแทบหลุดหัวเราะเมื่อได้ยินคำนั้น อยากจะรู้ว่าคนเป็นพี่ใส่หน้ากากเข้าหาเธอหรือถึงมีความคิดทำนองนี้ในหัว

ตฤณนอนกับผู้หญิงไม่เลือกหน้า เป็นคาสโนว่าที่พยาบาลต่างเล่าลือ บางครั้งบางคราในโรงพยาบาลยังทำได้ หากไม่ใช่ผู้ป่วยและไม่ใช่ในเวลาทำงาน

ตฤณนั้นใช้เตียงได้คุ้มมาก ใช้เตียงคุ้มเกินความจำเป็น ไม่รู้ว่าหญิงสาวเห็นอะไรในตัวเขา ถึงได้ชอบออกไปข้างนอกด้วยกัน

หรือว่าเธอเองก็เป็นหนึ่งในคนที่พี่ชายเลือกให้ขึ้นเตียงด้วย

คิดถึงเพียงนี้ หมอหนุ่มก็รู้สึกหงุดหงิดในใจ แพรวาเห็นหน้าอีกคนก็รู้สึกเย็นสันหลังขึ้นมา เธอถามเขาทันที

“พี่ธีร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มยกน้ำชาขึ้นจิบ ดับความร้อนรุ่มในใจก่อนบอก “ไม่มีอะไร”

ก๊อก ๆ

ทันใดนั้น หญิงแก่ก็เคาะกระจกที่ประตูก่อนจะนำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ บรรยากาศอึดอัดในห้องผ่อนคลายลง เธอยิ้มให้แพรวาก่อนจะหันมาพูดกับชายหนุ่ม

“คนนี้น่ะหรือที่เราหมั้นด้วย น่ารักดีนะ”

ร่างบางปฏิเสธเป็นพัลวัน “ไม่ใช่ค่ะ ๆ แพรเป็นพี่สาวของพราว”

“อ๋อ คนที่ธีร์เคยพูดถึงบ่อย ๆ นี่เอง”

คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวหันไปมองหน้าตัวการทันที จะพูดถึงเธอบ่อยได้อย่างไรกัน ในเมื่อเธอไม่สนิทกับเขา โตมาก็แทบไม่ค่อยได้พูดกันนอกจากจะมีธุระปะปัง

“ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ ไม่ทราบว่าคุณป้าชื่ออะไรหรือคะ”

“ป้าชื่อชื่น เลี้ยงธีร์มาตอนเด็ก ๆ จากนั้นก็ย้ายกลับมาทำร้านอาหารที่สมุทรสาคร ทำ ๆ หยุด ๆ เพราะป่วย นี่ธีร์เขามาเยี่ยมแล้วก็มาตรวจด้วย คนแก่เนอะ ก็ป่วยลม ๆ แล้ง ๆ รักษาไม่หาย เขาเป็นห่วงก็เลยมาเยี่ยมน่ะ” เธอชี้

ความทรงจำในวัยเด็กหลั่งไหลเข้ามาทันที ชื่นเป็นพี่เลี้ยงให้กับธีร์ตั้งแต่ยังเด็ก เธอเองก็มีโอกาสได้เล่นกับอีกฝ่าย แต่โตมากจำไม่ได้แล้วว่าเป็นใคร อาจเป็นเพราะยังเด็กมาก จะลืมก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“หนูขอโทษนะคะที่จำป้าไม่ได้”

“ไม่เป็นไรจ้ะ” ป้าชื่นตอบแล้วเกริ่นต่อ “สมัยก่อน หนูแพรชอบมาเล่นกับธีร์ใช่ไหม ใช่คนที่ปีนต้นมะม่วงแล้วล้มหรือเปล่า” ป้าชื่นนั่งลงข้างกาย

หญิงสาวรู้สึกอาย ทำไมจะต้องจำตอนที่เธอลื่นด้วย ตอนอื่นมี ทำไมไม่จำ

“ตอนนั้นป้าแอบมองอยู่ข้างรั้ว พอเห็นเราล้มแล้วก็หัวเราะร่วนเลย ตอนเด็กซนมาก ไม่คิดว่าโตเป็นสาวแล้วจะสวยขนาดนี้” ป้าชื่นว่าอีก “ว่าแต่สวยขนาดนี้มีแฟนแล้วหรือยัง ป้าแนะนำหลานชายให้เอาไหม นี่นะ..คนนี้..”

“ผมสั่งแกงกะทิสายบัวไว้ ยังไม่มาเสิร์ฟเลย ต้มทิ้งไว้หรือเปล่าครับ”