Chapter 3 ฉันต้องเป็นเบอร์หนึ่ง

คนบนโต๊ะถอนหายใจพรืด ยกหน้าอกที่วางพาดอยู่บนขอบโต๊ะเงยหน้าขึ้นมามองอย่างเซ็งๆ “อะไรของเธออีกล่ะ ตื่นเต้นได้ทุกเรื่อง แซ่บทุกข่าว แต่ก็มั่วทุกประเด็น” ต้องรักบอกออกมาอย่างเหนื่อยล้า

แม้เธอจะตั้งฉายานี้ให้กับเมล่อน แต่เธอก็นึกขอบคุณครีเอทีฟสาวคนนี้ เพราะเธอมีข่าวแซ่บๆ มากระซิบให้เธอตั้งตัวอยู่ตลอดเวลา แม้จะไม่เคยสนใจฟังและดูทุกครั้ง แต่เธอก็เก็บข้อมูลจากกอกล้วยอยู่ดี

“ก็ฉันรู้แล้วล่ะสิ ว่ารายการใหม่นายจะให้ทำอะไร”

“เป็นจิ้งจกแอบข้างฝา รับข่าวสารมั่วๆ มาอีกแล้วหรือเปล่า”

“เปล่านะ”

“แล้วรู้มาจากไหน” อีกคนย้อนอย่างรู้ทัน

ลูกน้องสาวนิ่งไปสักพัก ขืนเธอบอกไปเธอก็โดนเจ้านายดุอยู่ดี แต่ถ้าไม่บอกเธอก็โดนดุเหมือนเดิม เปิดประเด็นมาซะขนาดนี้แล้ว “ได้ยินพี่นัตตี้พูดกับนาย” หญิงสาวตอบเสียงอ่อย

“นายลงมาชั้น 5 หรือไง”

“เปล่า”

“แล้วได้ยินยังไง หรือเธอตามพี่นัตตี้ ขึ้นไปชั้น 7”

“ฉันได้ยินพี่นัตตี้พูดในห้องชงกาแฟ ฉันไม่ได้แอบฟังนะ แต่ฉันกำลังจะเข้าไปชงกาแฟได้ยินพอดี” ครีเอทีฟสาวยังบอกเสียงอ่อยไม่ต่างจากเดิม

“แล้วพี่นัตตี้ก็จับได้” หญิงสาวดักคอ

“ไม่ๆ ฉันรู้ดีนะว่าไม่ควรเสียมารยาทฟัง แต่ก็ได้ข้อมูลมานิดหน่อย” หญิงสาวทำนิ้วมือเข้าหากันเป็นหยิบมือเล็กๆ ขยิบตาข้างหนึ่งประกอบคำพูดของเธอว่าน้อยจริงๆ

“เป็นอย่างนี้ตลอดเลย พี่ไม่รู้ว่าพี่จะสอนเธออย่างไรดีแล้วนะเมล่อน”

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ แค่ได้ยินชื่อของคนที่เราจะไปทำสกู๊ปแค่นั้นเอง” เมล่อนบอกเสียงอ่อย แต่ยังไม่ทันข้ามนาทีดวงตาของเธอก็เปล่งประกายอย่างมีความหวัง “แต่บางทีการที่เราได้หาข้อมูลก่อนยัยลูกกวางนั่น อาจจะมีคำตอบและแผนงานดีๆ ให้พี่นัตตี้ในวันประชุมก็ได้ เราเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งเดือน ในการเตรียมข้อมูลและรอเรตติ้งรายการเก่า”

“แล้วเธอจะรู้ได้อย่างไรว่าข้อมูลนี้จะยังไม่ถึงหูยัยลูกกวาง เมื่อครู่เธอก็เห็นว่าพี่นัตตี้เรียกนางเข้าไปในห้อง พี่ไม่คาดหวังหรอก” ต้องรักบอกอย่างอ่อนใจ วางข้อศอกราบกับโต๊ะไขว้มือทั้งสองข้างประสานกันเอาไว้ ยื่นหน้าออกไปมองคนสนิท

“พี่จะลาพักร้อน 2 อาทิตย์ สิ้นเดือนเจอกัน” หญิงสาวบอกพร้อมกับก้าวเท้าออกมาจากโต๊ะและเลื่อนเก้าอี้สอดไว้ใต้โต๊ะเรียบร้อย

“หา!” ครีเอทีฟสาวเบิกตาโพลงอ้าปากกว้าง เวลาเตรียมงานขึ้นโปรเจกต์ใหม่ขนาดนี้ โปรดิวเซอร์หลักอย่างต้องรักยิ่งไม่สมควรจะลาพักร้อนด้วยกรณีและสาเหตุใดๆ ทั้งปวง แม้ว่าเธอจะมีวันลาพักร้อนสะสมมากก็ตาม

“พี่อยากพัก ไม่อยากทำเหมือนที่ผ่านมา ยิ่งพยายาม ยิ่งวางแผน ยิ่งหาข้อมูล พอไม่ได้ก็ยิ่งเจ็บ ต่อไปนี้พี่จะทำแค่รายการที่เขาเลือกให้เท่านั้น แล้วก็ทำให้ดีที่สุดพอแล้ว” ต้องรักบอกอย่างทอดอาลัย ซึ่งไม่ใช่นิสัยของเธอสักนิด

ครีเอทีฟสาวยกมือเกาศีรษะยังไม่เข้าใจ เหมือนวันนี้ต้องรักฮอร์โมนผิดปกติ ทุกครั้งเธอจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ และสู้ยิบตาจนกว่าจะได้มา ถึงแม้จะถูกกลั่นแกล้งสารพัดก็ตาม

“ทำไมพี่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ ขนาดนั้นล่ะ” ครีเอทีฟสาวถามด้วยความโมโหฉุนเฉียว

“พี่ทำรายการมาตลอดหลายปี แม้จะพยายามแค่ไหน รายการที่ได้ทำก็เป็นรายการที่ลูกกวางไม่อยากได้ทั้งนั้น ที่ผ่านมามันยังวัดไม่ได้อีกหรือว่าเรายิ่งดันทุรังไปก็เปล่าประโยชน์”

“นายหัวปัณณ์ ปัณณธร...” เมล่อนพยายามบอก แต่บอกได้เพียงชื่อหญิงสาวก็พูดแทรกขึ้นมา

“พอเถอะพี่ไม่อยากรับรู้ มารู้อีกทีตอนกลับมาดีกว่า เธอออกไปได้แล้วพี่จะเก็บของ” หญิงสาวบอกอย่างไม่ใส่ใจกับชื่อของบุคคลที่อาจจะเป็นงานชิ้นต่อไป แต่หูเปิดรับข้อมูลไม่ให้บิดพลิ้ว สมองรีบจดจำชื่อนั้นไว้อย่างดีเยี่ยม เพราะหากเธอขืนหลุดความรู้สึกออกไป เธอก็ไม่ไว้ใจผู้หญิงปากไวอย่างเมล่อนเท่าใดนัก

หญิงสาวออกปากไล่ครีเอทีฟสาว แล้วหันไปสนใจเก็บเอกสารบนโต๊ะ เธอทำเหมือนไม่ได้สนใจข้อมูลที่ครีเอทีฟสาวบอกอย่างที่ปากพูดออกมา

หากพอลับร่างของเมล่อน หญิงสาวก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์ และรัวแป้นพิมพ์ค้นหาข้อมูลของชายหนุ่มจากอินเตอร์เนตพร้อมกับชะโงกหน้าไปแทบชิดอย่างสนใจ สายตาของเธอห่างหน้าจอไม่ถึงคืบ พร้อมกับนิ้วมือที่เลื่อนเมาส์ไปเรื่อยๆ หาข้อมูลที่คิดว่าจะเป็นประโยชน์กับตัวเอง

“เฮ้อ! คนอะไรจะข้อมูลน้อยขนาดนี้”

ผ่านไปสักพักหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งที่ไม่รู้ว่าข้อมูลที่ครีเอทีฟสาวบอกเป็นจริงหรือไม่ แต่หากแม้จะเป็นจริงข้อมูลที่มีก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้สักนิด

“ผู้ชายบ้าอะไรวะไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีข่าว รวยขนาดนั้นเก็บตัวขนาดนั้นเป็นเกย์แอบลักกินขโมยกินแน่เลย” หญิงสาวรำพึงกับตัวเองเบาๆ ทั้งที่สายตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอ นิ้วมือก็ยังเลื่อนเมาส์หาตำแหน่งอยู่อย่างไม่ระบุความพยายาม

“ทำไรพี่” เสียงของครีเอทีฟสาวที่เดินเข้ามาใหม่อีกรอบทำให้หญิงสาวสะดุ้ง ต้องรักไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน อาการตกใจของเจ้าของห้องยิ่งทำให้คนมาใหม่มองอย่างจับผิด

“ไหนบอกว่าจะเก็บของไง”

“พี่ก็กำลังส่งจดหมายลางาน แล้วเธอเข้ามาทำไมอีก”

“จะมาถามว่าฉันขอลาพักร้อนด้วยได้มั้ยอะ”

“ไม่ได้ พี่ไม่อยู่เธอก็ต้องอยู่แหละเผื่อมีข่าวสารอะไรจะได้โทร. มาถามได้บ้าง”

“โห หลอกใช้งานนี่หว่า” เมล่อนโอด

“พี่เห็นเราเป็นคนสำคัญหรอกนะ ข้อมูลที่มาจากเรามันน่าเชื่อถือมากกว่าคนอื่น” หญิงสาวแกล้งอวย เพื่อให้ครีเอทีฟสาวส่งข่าวให้เธอ เป็นข้อดีของเมล่อนที่ชอบสอดรู้สอดเห็น แม้ว่าข้อมูลที่เธอจะได้มาต้องผ่านการกลั่นกรองหลายขั้นหลายตอนถึงจะเชื่อถือได้ แต่ก็ยังดีกว่าที่จะไม่มีข้อมูลอะไรเลย

“ก็ได้” อีกคนบอกอย่างหงุดหงิด หน้างอง้ำอย่างขัดใจ แต่จะมีข้อดีสักอย่างตรงที่โปรดิวเซอร์สาวชมเธอ เพราะไม่มีสักครั้งที่คำชมจะออกจากปากของสาวมั่นคนนี้ง่ายๆ หากเธอไม่เก่งจริง