อยากตายก้ไปตายที่อื่น

จูเหมยลี่ที่ตอนนี้ทำอาหารเสร็จก็ไปนั่งตัวลีบอยู่มุมบ้าน นางหวาดกลัวเซียวจ้านเป่ยยิ่งนัก

"ตาลุงนี่ เมียหนีไปกับชู้ก็เอาลูกไปจ้างเขาเลี้ยงก็ได้จำเป็นต้องซื้อขายคนเลยหรือไง โรคจิตป่าววะ โหแล้วนี่คือบ้าน สาบานนะว่าบ้านอ่ะ สกปรกรุงรัง เมียทิ้งก็ไม่แปลกหรอก"

จูลี่ขี้เกียจดูสถานการณ์ตรงหน้า นางล่องลอยไปทั่ว เห็นวิถีชีวิตชาวบ้านที่นี่ เด็กผู้หญิงอายุสี่ขวบน่าจะได้กำลังนั่งเล่นหน้าบ้านตาลุงที่ซื้อเมียมาเมื่อกี้นี่น่า

"พี่สาว ท่านเป็นใครเจ้าคะ เหตุใดแต่งตัวแปลกๆกัน" เด็กน้อยถามจูลี่

"หนูน้อย หนูมองเห็นพี่ด้วยหรือคะ"

"มองเห็นเจ้าค่ะ พี่สาวมาจากไหนหรือเจ้าคะ อืมวันนี้เป็นวันแต่งงานท่านพ่อ ข้าจะมีท่านแม่แล้ว"เซียวลี่ผิงเอ่ยแก่จูลี่อย่างดีใจ นางกำลังอวดว่าตนเองมีมารดาแล้ว

"อ้อ พี่ชื่อจูลี่หนูชื่ออะไรหรือคะ" เซียวลี่ผิงแปลกใจกับภาษาพี่สาวคนนี้พูดนักแต่นางก็ฟังออก

"ข้าชื่อเซียวลี่ผิงอายุสี่ขวบเจ้าค่ะ ส่วนนั่นท่านพ่อของข้าส่วนผู้หญิงคนนั้นคือท่านแม่เจ้าค่ะ" เด็กน้อยชี้ไปที่ผู้ชายตัวโตหนวดเครารุงรัง กับเด็กผู้หญิงที่ถูกขายมาเมื่อตอนเช้า ใกล้ค่ำแล้วเซียวจ้านเป่ยเรียกหาบุตรสาว ก่อนจะหันไปตวาดจูเหม่ยลี่

"ข้าให้เจ้าทำครัวก็ทำครัวอย่างเดียวเลยหรือไง ข้าแต่งเจ้ามาให้ดูแลนาง อย่าโง่งมนักไปดูสิว่านางอยู่ไหน ข้าแต่งเจ้ามาทำหน้าที่เมียอย่างเดียวหรือ เจ้าต้องทำหน้าที่มารดาด้วย ไม่ใช่นั่งรอให้ข้าพาเข้าหออย่างเดียว"

จูเหมยลี่สะดุ้ง นางกลัวจะตายอยู่แล้วฮือๆๆ นางไม่อยากเข้าหอ เขาตัวโตเพียงนี้นางตายแน่นๆ เมียเขาคงทนไม่ไหวจึงหนีไป จูลี่นึกโมโหตาลุงบ้านี่ก็หันไปพูดกับเด็กน้อย

"ผิงผิงตัวน้อยรีบไปเถอะ พ่อหนูจะตีแม่หนูอยู่แล้วถ้าแม่คนนี้หนีไปอีกหนูก็ไม่มีแม่แล้วนะ" ได้ผลเซียวลี่ผิงรีบวิ่งไปหาบิดาทันทีนางอยากมีท่านแม่

"ท่านพ่อๆ อย่าตีท่านแม่นะเจ้าคะ ข้าเจอพี่สาวใจดีเลยคุยกับนางนานเกินไป ข้ามาช้าเองข้าเหลวไหลเอง ท่านแม่ๆอย่าร้องไห้นะเจ้าคะโอ๋ๆนะ" เด็กน้อยลูบหลังจูเหม่ยลี่ที่กำลังสั่นเป็นลูกนก

"กินข้าวเถอะ มานี่มานั่งกับพ่อดีกว่า คืนนี้เจ้านอนห้องข้างๆ เนื้อตัวสกปรกเสียจริงๆอาบน้ำบ้างไหมเจ้าน่ะ สามตำลึงของข้ารู้สึกขาดทุนนัก"

เซียวจ้านเป่ยอุ้มบุตรสาวนั่งตักก่อนจะป้อนข้าว ไม่นานก็พากันเข้านอน ปล่อยให้จูเหม่ยลี่เก็บกวาดล้างจานอยู่คนเดียว

เสื้อผ้านางมีแค่ชุดเดียว ตอนนี้หน้าฝนจะให้เอาที่ไหนใส่กันเล่า ฮือๆๆๆจูเหม่ยลี่เข้านอนในห้องเล็กๆ นางๆไม่ต้องการอยากมีชีวิตอยู่แล้ว

พ่อแม่ก็ป่วยตายจากไปตั้งแต่นางสิบขวบ ป้าสะใภ้ใหญ่ใช้งานยิ่งกว่าทาสอายุสิบหกแล้วแทนที่จะออกเรือนไปบ้านสามีที่ดี กับถูกขายมาเป็นเมียนายพรานป่าเถื่อนคนนึง

"ฮือๆๆ ท่านพ่อ ท่านแม่ รอก่อนนะเจ้าคะข้ากำลังจะไปหาพวกท่าน ฮือๆๆๆ" จากนั้นก็นอนร้องไห้จนหลับไป

ริมแม่น้ำ

แม่น้ำชาวบ้านต่างพากันมาซักผ้า จูลี่เห็นวิถีชีวิตพวกเขาเหล่าสตรีต่างพุดคุยบ้างก็นินทากัน เห็นจูเหมยลี่ถือถังผ้ามาก็ได้แต่ถอนหายใจเด็กคนนี้ขยันขันแข็งพ่อแม่ตายไปก็ยังกตัญญูต่อปู่ย่า ใครจะรู้แม่เฒ่าจูจากไปศพยังไม่ทันเย็น ป้าสะใภ้นางเหวินซื่อก็ขายเด็กคนนี้ให้นายพรานเซียว ชะตาอาภัพนัก

"เหมยลี่เอ๊ย แต่งงานแล้วก็ใช้ชีวิตต่อไปให้ดีเถอะนะ"

ป้าหวงเอ่ยขึ้นนางเวทนาชะตาชีวิตเด็กคนนี้ เดิมทีมีคู่หมั้นแต่พอปู่ย่าจากไปคู่หมั้นก็มาขอถอนหมั้น เพราะเขาหมายตาลูกสาวมือปราบในเมืองแล้ว ใครจะมาชอบลูกสาวชาวนาที่ไม่มีแม้แต่สินเดิมกันเล่า อีกอย่างจางชุนคนนั้นก็สอบบัณฑิตผ่านแล้วด้วยน่าเวทนาชะตานางนัก

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นไรหรอก"

เอาขอบคุณชาวบ้านก่อนจะลงมือสักผ้าของสองพ่อลูก แต่จูเหมยลี่กลับเห็นบางอย่าง

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านย่า พวกท่านมารับข้าหรือเจ้าคะ"

จูเหมยลี่มองเห็นเงาสามเงาในน้ำก็เอ่ยขึ้น ป้าหวงรู้สึกแปลกใจที่ได้ยินเสียงพึมพำ แต่พอป้าหวงหันมาอีกทีก็เหลือแค่ปลายผมให้เห็นแล้ว

"ใครก็ได้ช่วยที เหมยลี่นางจมน้ำแล้วช่วยกันหน่อยเร็วเข้า" จูลี่ที่กำลังล่องลอยไปมาบริเวณภูเขา อยู่ๆก็มีแรงดึงดูดนางกลับมาที่แม่น้ำ เห็นเด็กคนนั้นถูกคนนำร่างขึ้นมาก่อนจะแบกนางขึ้นหลัง

"เร็วเอานางไปบ้านนายพรานเซียว เด็กคนนี้เหตุใดคิดสั้นกันนะ"

ป้าหวงให้คนแบกนางไปพอมาถึงหน้าบ้านเรียกหาคนไม่เห็น เซียวจ้านเป่ยพาบุตรสาวไปหาหมอ

รอพักใหญ่ไม่เห็นคนจูเหมยลี่ก็ไม่มีท่าทีจะฟื้นกำลังจะกลับเกวียนของเซียวจ้านเป่ยก็มาถึงพอดี

"พวกท่านมาทำอะไรที่หน้าบ้านข้ากัน แล้วนั่นใครนอนอยู่เป็นอะไร"

"นายพรานเซียว เหม่ยลี่นะสินางโดดน้ำฆ่าตัวตาย พวกข้าพามานางยังไม่ฟื้นเลย เอาอย่างไรกันนางเป็นภรรยาเจ้านี่"

"หืมมม นางฆ่าตัวตายข้าเสียเงินไปสามตำลึงยังใช้งานนางไม่ถึงสิบอีแปะเลยมั้ง พวกท่านกลับไปเถอะข้าจัดการเอง"

ชาวบ้านกลับไปแล้ว อย่างไรก็เป็นเรื่องผัวเมียแม้จะสงสารแต่ยื่นมือไม่ได้เซียวจ้านเป่ยหัวเสียมาก

"น่าตายนักอยากตายก็ตายไปซะไปผิงเอ๋อร์พ่อจะไปเอาเงินคืน ลูกไปเอาเสื่อในบ้านมาพ่อจะห่อศพนางไปโยนทิ้งหน้าบ้านสกุลจู"

จูลี่ที่เพิ่งถูกดูดเข้ามาในร่างนี้สักพักแล้ว นางกำลังรวบรวมความทรงจำของจูเหมยลี่คนเดิมอยู่ ทันทีที่เมมโมรี่อัพโหลดเรียบร้อยก็ลืมตาขึ้นมองหน้าเขา

"ท่านลุงเจ้าคะ ข้าหิวจังท่านมีอะไรให้กินหรือไม่"

"น้ำเข้าสมองเจ้าหรือไงเรียกสามีตัวเองว่าลุง ข้าจะไปเอาเงินคืน ป้าสะใภ้เจ้าจะเอาไปเจ้าขายต่อก็ช่างเถอะ ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องอยู่ อยากตายไปตายที่อื่น"

"แหม่โว้ยไอ้แก่บ้านี่ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่กับตาแก่ใจแคบนักหรอก ทำไงได้ดันมาแล้วนี่"

จูเหมยลี่ ถอนหายใจแลล้วลุกเผชิญหน้า อ่อนแอไปทำไม ยิ่งอ่อนแอยิ่งถูกข่มเหงง่ายๆ

"นี่ท่านลุง ข้าแต่งงานกับท่านเมื่อวาน หืมจะเอาข้าไปคืนหรือคนจะเชื่อว่าข้ายังบริสุทธิ์อยู่ไหม หรือจะให้ข้าโพนทะนาว่าท่านเป็นพวกบกพร่องในร่างกายไม่สามารเข้าหอได้"

"เจ้าๆๆ หน้าไม่อายแพศยานัก เพิ่งจะฆ่าตัวตายมาตอนนี้บอกจะอยู่ด้วย น้ำเข้าหัวจนประสาทกลับรึ สตรีน่ารังเกียจร่างกายเปียกปอนผมเผ้ารุงรังเหมือนวิญญานเพิ่งโผล่มาจากหลุมศพ อัปลักษณ์สิ้นดี ข้าแต่งเจ้ามาได้อย่างไรกัน"

"โว้ย ตาแก่ข้าทำเสื้อหล่นน้ำ แล้วจะเก็บขึ้นมาไม่ระวังเลยตกลงไป ท่านป้าหวงนางไม่รู้นึกว่าตรอมใจเรื่องที่ถูกขายให้ตาเฒ่าอย่างท่านสามตำลึงจึงคิดว่าข้าฆ่าตัวตาย เงินแค่นั้นข้าหามาไถ่ตัวได้จะตายทำไมเหอะ"

"เจ้าๆๆๆๆ เรียกใครตาแก่ห๊ะ สารรูปเจ้าใช่คนรึ หลังบ้านมีลำธารใครใช้ให้เจ้าไปซักผ้าริมแม่น้ำกัน ข้ออ้างฟังไม่ขึ้นหรอก ไปข้าจะเอาเจ้าไปคืนป้าเจ้าเดี๋ยวนี้"