Chapter 5 ผู้หญิงแพศยา

Chapter 5 ผู้หญิงแพศยา

“แพศยา! สงสัยเธอคงจะลืมบทเรียนที่ฉันตีตราเอาไว้ วันนี้ฉันจะรื้อฟื้นให้ ต่อไปนี้ก็อย่าหวังว่าจะวิ่งเร่กลับไปหาผู้ชายหน้าไหนได้อีก แม้กระทั่งเจ้าบ่าวของเธอ ถ้าฉันยังไม่เบื่อ ถ้าฉันยังไม่อิ่ม และถ้าฉันยังเสพสุขกับร่างกายเธอยังไม่พอ”

“ยาหยีอธิบายได้ เรื่องของพี่พัทธ์...คือ...”

ชายหนุ่มบีบหัวไหล่ก่อนจะกระชากคนร่างบางบนเตียงให้ลุกขึ้นมาประจันหน้ากับตน แรงบีบเท่ากับอารมณ์ความร้อนในใจ

“อย่าพูดชื่อผู้ชายคนอื่นให้ฉันได้ยินอีก คิดถึงมันมากนักใช่ไหม อาลัยอาวรณ์มันมากใช่ไหม ฉันนี่แหละจะเป็นคนทำให้ฝันของเธอสลาย เธอจะแต่งงานกับใครก็ช่าง แต่ฉันคนเดียวที่จะได้เข้าหอกับเธอ...ฉันคนเดียวเท่านั้น...ตะวันวาด”

คำพูดแข็งกร้าวหลุดออกจากปาก จากนั้นริมฝีปากร้อนก็ซุกซบเนื้อนุ่มตรงลำคอของตะวันวาด เฝ้าขบเม้มเนื้อเนียนละเอียดรุนแรงตามอารมณ์โกรธ ก่อนจะวกกลับมาบดจูบหนักๆ ที่เรียวปากบาง

เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ ความรักจึงแปรเปลี่ยนเป็นความหยาบกระด้าง รอยจูบที่เขามอบให้สร้างรอยบวมช้ำให้ริมฝีปากนุ่ม หัวไหล่มนถูกกดแน่นยึดตรึงกับตัวของเขาจนหญิงสาวไม่สามารถขยับได้อีก ซอกคอขาวถูกรุกรานจากปลายลิ้นร้อนและแนวฟัน ทั้งเร่าร้อนและรุนแรงจนคอขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง ความเย็นของเครื่องปรับอากาศในห้องไม่อาจลดอารมณ์รุ่มร้อนโกรธเกรี้ยวของแพทริกได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“ปล่อยยาหยีนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้อีกแล้ว เวลาของคุณหมดแล้ว” หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงออกมาพลางออกแรงผลักไสแต่ก็ไร้ประโยชน์ ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งเพิ่มความแรงในรอยสัมผัส ทั้งแรงกดที่ต้นแขนจนแทบห้อเลือด

“เธอจะต้องจดจำฉันไปจนวันตาย...ตะวันวาด”

ชายหนุ่มตอบกลับเสียงแข็ง จนคนฟังน้ำตาร่วงพรูลงทันที วินาทีนี้เธอมั่นใจเต็มร้อยว่าเขาไม่ใช่พีทของเธออีกต่อไป

“ได้โปรด!” หญิงสาวเว้าวอนผ่านช่องไรฟันที่เปิดเผยอเพียงน้อยนิด

ริมฝีปากหนาประกบแนบแน่นเพื่อปิดเสียงร้องน่ารำคาญนั้นให้เงียบลงไป ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปเชยชิมความหอมหวานภายในโพรงปากอย่างหื่นกระหายตะกละตะกลาม เรียกเสียงครางอืออาอย่างพึงพอใจดังอยู่ในลำคอของคนนำทางอย่างห้ามใจไม่ไหว มือหนาปล่อยออกจากไหล่บาง แหวกสาบเสื้อคลุมออกจากกันและปล่อยให้มันร่วงลงสู่ปลายเท้า ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนเรียบก่อนจะลากมือขึ้นมาปลดตะขอบราเซียร์ ปราการชิ้นสุดท้ายที่ขวางกั้นเนินอกอวบให้หลุดจากสายตา

ทันทีที่ไร้อาภรณ์ปกคลุมก็ปรากฏภาพจี้หัวใจเส้นเล็กแทนใจที่เขามอบให้มีจี้คล้ายกันมาเคียงคู่ พอเขาเห็นก็ยิ่งสร้างความโกรธในแววตา และวินาที

นั้นก็มีภาพชายหนุ่มในรูปภาพที่เขาเคยเห็นซ้อนทับเข้ามา

‘มันเป็นของใคร’

มือหนากำมันไว้แน่น แววตาสั่นระริกด้วยความโกรธ เพียงคิดว่าใคร

คือเจ้าของเขาก็โกรธจนแทบอยากทำลายมันให้กลายเป็นจุณ

ตะวันวาดยกมือวางทาบบนมือหนาของเขา มองด้วยสายตาเว้าวอน “อย่าค่ะ...ยาหยีขอ”

สายตาอ้อนวอนหวงแหนของเธอกลับยิ่งทำให้การตัดสินใจของชายหนุ่มง่ายขึ้น เขากระชากมันขาดคามือและเหวี่ยงมันไปที่มุมห้องอย่างไม่แยแสความรู้สึกของหญิงสาว

“หวงมันมากใช่ไหม”

ชายหนุ่มจับร่างบางเหวี่ยงไปบนเตียงนอนนุ่มก่อนจะตามลงไปทาบทับ ริมฝีปากหยักกดลงบนเรียวปากบวมเจ่ออีกครั้ง มือหนาตะปบบนสองเต้าเต่งตึงชูชันแล้วบีบเคล้นอกอวบ ปลายนิ้วตวัดถี่ที่ปลายยอดอิ่มพลางขยับตัวเข้าแนบชิด หากในใจนั้นกลับไม่คล้อยตามแรงสัมผัส เอาแต่เคียดแค้นและเฝ้าแต่คิดว่าคนมากประสบการณ์อย่างตะวันวาดจะผ่านชายมาแล้วกี่คน ทว่าความหอมหวานจากโพรงปากก็ลบความคิดไปได้ชั่วขณะ ปลายลิ้นร้อนตวัดหยอกล้อเรียวลิ้นอย่างหลงใหล

ริมฝีปากร้อนเลื่อนลงต่ำซุกไซ้ไปตามเนินอกอวบหอมหวานกลิ่นเนื้อสาว ขบเม้มปลายถันเบาๆ อย่างหยอกเย้า ดูดดึงหื่นกระหายราวเสือร้ายหิวโซ ตะวันวาดเผลอตัวแอ่นอกเข้าหาสัมผัสของเขามากขึ้น

พชรจัดการกับชุดคลุมเกะกะของตัวเองก่อนจะโยนลอยหวือไปกองอยู่ตรงปลายเตียง จากนั้นก็ทาบทับร่างเปลือยเปล่าของเขากับเธออีกครั้ง

“อืม” เสียงทุ้มต่ำครางในลำคออย่างพึงพอใจ ริมฝีปากร้อนผะผ่าวเลื่อนขึ้นไปเชยชิมความหวานบนเรียวปากอีกครั้ง สวนทางกับปลายนิ้วสากที่เลื่อนลงลูบไล้ไล่วนอยู่ที่สะโพกมน ไล้ลงมาจนกอบกุมเนินเนื้ออวบอูมของหญิงสาวเอาไว้จนเต็มมือ

“ไม่นะพีท”

เสียงหวานร้องห้ามแต่กลับเป็นเหมือนเสียงเรียกร้อง พชรกรีดนิ้วลงกลางดงดอกไม้อย่างเบามือ น้ำค้างกลางยอดหญ้ากำลังร้องเรียกหรีดหริ่งเรไร

รวมไปถึงภมรหนุ่มอย่างเขาให้ฉกชิม

ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอาการตอบรับผ่านมวลความชื้นในกายก็ยิ่งย่ามใจ ความฮึกเหิมลำพองส่งผ่านมาถึงปลายประสาทอีกเส้นที่ดุนต้นขาเนียนเรียบของหญิงสาว ราวปล่องภูเขาไฟที่พร้อมจะปลดปล่อยลาวาภายในออกมา ไม่รั้งรอให้เสียเวลาจนร่างกายปริแตกไปก่อนที่จะได้ฉกชิมรสหวานที่ร้างรามานาน ชายหนุ่มขยับตัวทาบทับร่างบางไหวระริกเอาไว้พร้อมกับบดเบียดสอดประสานแก่นกายให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ