2 เติมต้องการ ด้านอารมณ์ 3.

ในขณะเดียวกัน สองหนุ่มผู้บริหารของร้านเติมต้องการก็กำลังนั่งเช็คแผนงาน แนวทางการปรับปรุงกิจการ และการบริการเพื่อต้อนรับลูกค้า โดยปัญหาหลักที่ร้านเผชิญตอนนี้คือโฮสต์ไม่เพียงพอต่อความต้องการของลูกค้า

ปฐพี หนุ่มหล่อเจ้าของฉายาเจ้าชายราตรีผู้มีดวงหน้าหล่อและรอยยิ้มที่ทำให้คนหวั่นไหวนั้นเป็นเจ้าของที่แท้จริง โดยเขาได้รับมรดกกิจการนี้จากลุงที่เสียชีวิตกะทันหัน

ตอนแรกเขาจะปิดกิจการแล้วหันไปทำอย่างอื่นแทนบนพื้นที่ทำเลทองนี้ แต่ผู้จัดการ เด็กในร้าน พนักงานตาดำๆ ขอร้องเขาให้ดำเนินการต่อทั้งที่เขาแทบไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลย แม้เป็นนักท่องราตรีตัวยงแต่ก็เคยแต่ไปรับบริการ ไม่เคยเป็นผู้ให้บริการเอง เขาจึงเทขายหุ้นครึ่งหนึ่งให้กับน่านฟ้าซึ่งเป็นเจ้าของกิจการห้างร้านและสถานบันเทิงชื่อดังของเมืองกรุง และเป็นเพื่อนกับเขามาตั้งแต่สมัยมัธยม การปันหุ้นกว่าครึ่งให้ก็เพื่อให้น่านฟ้ามาช่วยดูกิจการในฐานะผู้มีประสบการณ์เกี่ยวกับสถานบันเทิงเพื่อให้กิจการของร้านดำเนินต่อไปได้...

“ประสาทหรือเปล่าวะไอ้ป้อง เอ็งชวนข้าไปไปเปิดซ่องผู้ชายไว้บริการสาวเปลี่ยวเนี่ยนะ เอ็งเอาอะไรคิดวะ”

ตอนแรกที่ชวน น่านฟ้าให้การตอบรับเกินคาด เขาปฏิเสธไม่เหลือเยื่อใย และคงมีความรู้สึกเหมือนตอนที่เขาได้รับมรดกนี้มาตอนแรก เมื่อเพื่อนไม่ช่วยปฐพีจึงตัดสินใจจะปิดร้านแล้ว แต่ผู้จัดการบอกว่าลูกเป็นลูคีเมีย โฮสต์หลายคนยังเรียนปริญญาโทไม่จบ บางคนอีกนิดเดียวก็จบปริญญาเอก แต่ถ้าโดนเลิกทำงานนี้แล้วก็คงไม่มีเงินค่าเทอมเรียนต่อ ไหนจะพนักงานธรรมดาที่เงินเดือนชนเดือนต้องส่งพ่อแม่และยังหางานใหม่ไม่ได้ อีกสารพัดปัญหาของพนักงานเก่าของลุงทำให้ปฐพีต้องไปพูดกับน่านฟ้าใหม่...

“ไอ้น่าน... ถ้าเอ็งไม่ช่วยข้า... ข้าจะฟ้องแม่เอ็งให้หมดว่าที่ท่านบ่นทุกวันว่าเอ็งไม่ทำงานทำการเอาแต่ลอยชายไปวันๆ แล้วท่านเข้าใจผิด ข้าจะแฉให้หมดว่าเอ็งเปิดผับกี่ที่ เปิดห้างกี่แห่ง แล้วเงินเป็นร้อยเป็นพันล้านที่เอ็งมีข้าก็จะบอกว่ามันไม่ใช่เงินที่เอ็งได้จากการเล่นหุ้นอย่างที่ท่านเข้าใจ แต่เงินนั้นมีที่มาที่จากการค้าน้ำเมา งานนี้แม่เอ็งได้เทศน์ศีลห้าให้เอ็งฟังจนเอ็งต้องปิดผับแน่ๆ”

ขู่ไปไม่กี่ประโยค คนที่ปฏิเสธเสียงแข็งแต่แรกถึงกับสบถด่าเขาอย่างสุดหยาบคาย ปฐพีได้แต่ยิ้มเพราะนั่นแปลว่าน่านฟ้ารับปากเขาแล้วว่าจะช่วย แล้วร้านที่เกิดจากการร่วมแนวคิดและความต้องการของผู้ชายเอามาปรับให้เข้ากับผู้หญิงก็ประสบความสำเร็จอย่างสูงอย่างที่เห็นในตอนนี้ พวกเขาได้เดินมาถึงจุดที่ได้ผลตอบแทนเป็นกอบเป็นกำอย่างไม่น่าเชื่อ รวมทั้งแนวโน้มรายได้จะสูงขึ้นอีกเพราะลูกค้าเยอะขึ้นเรื่อยๆ แต่แผนการที่รองรับก็ไม่ได้ว่าจะต้องทำร้านให้โตตาม ดีมาน เพราะว่าสักวันหนึ่งดีมานอาจจะลด จึงคุยกันว่าจะปรับแต่พอดี และพัฒนาระบบการจองผ่านช่องทางออนไลน์หรือการซื้อคิวให้ดีขึ้นแทน เพื่อไม่ให้ลูกค้าที่มาใช้บริการรู้สึกถึงความลำบากหรือว่าติดขัด

“เฮ้ย ไอ้น่าน เอ็งช่วยข้าดูซินั่นมันคุณจี๊ดเมียเอ็งหรือเปล่าวะ” คนที่นั่งเอนสบายๆ อยู่ ผวาลุกมาชี้หน้าจอที่แสดงผลกล้องวงจรปิดหลายๆ มุมของร้านเพื่อดูพนักงานทำงาน ทั้งยังเลือกพูดหรือฟังเสียงตรงจุดที่กล้องตั้งอยู่หรือส่งเสียงผ่านไมค์ไปด้วยได้ ภาพในจอเห็นเป็นหญิงสาวผู้ที่มีความน่าจดจำคือความเฉิ่มเป็นเอกลักษณ์จึงดูแปลกแยกกับสาวๆ ที่เห็นจนชินตาทุกวันเขาเลยจำได้แม่น

น่านฟ้าเงยหน้าจากเอกสารมาปรายตามองตามกล้องอย่างเซ็งๆ

เมียร้างหอของเขาจะมาใช้บริการที่นี่ก็ไม่แปลก เพราะหล่อนไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของ ซ้ำยายชีนั่นอาจจะเกิดอารมณ์เปลี่ยวจนต้องมาหาซื้อบริการก็ได้ เขาหาได้สนใจไม่ เพราะหล่อนเป็นคนที่เขาไม่ใส่ใจให้ราคามาตั้งแต่ก่อนแต่งงานเสียอีก

“ตื่นเต้นอะไรวะ”

ปฐพีมองน่านฟ้าเหมือนเห็นผี ทั้งที่ก็พอรู้สถานะระหว่างเขากับภรรยาดี

เห็นเพื่อนเฉยเมยแล้วปฐพีก็เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์เรียกข้อมูลอยู่กุกกักๆ พิมพ์ข้อมูลใส่กระดาษมาได้สองแผ่นแล้วก็อ่านให้เพื่อนฟัง

“คุณจี๊ดนวดหลัง เพื่อนที่มาด้วยกันซื้อบริการนั่งคุย” เขาอ่านข้อมูลที่ดึงออกมาได้เฉพาะผู้บริหารและใช้ในกรณีฉุกเฉินเท่านั้นให้เพื่อนฟัง

“แล้วไง” น่านฟ้ายังคงไม่สนใจ...

“แต่โฮสต์ที่สองคนนั้นได้จองเอาไว้เป็นโฮสต์เบอร์ตองทั้งคู่ แล้วที่สำคัญมันเป็นการจองบริการแบบยืดหยุ่น”

เป็นอันเข้าใจกันในหมู่พนักงานของทางร้านว่าจองแบบยืดหยุ่นคือซื้อบริการอะไรก็ได้แล้วใช้บริการปรกติ หากลูกค้าติดใจสามารถเพิ่มออพชั่นต่อได้ ลูกค้าที่สั่งซื้อบริการนี้ร้อยทั้งร้อยจะสานต่อซื้อออพชั่นเสริม ตั้งแต่จับจูบลูบคลำไปจนถึงบริการขั้นสูงสุดของร้าน

ได้ฟังแล้วหัวคิ้วของน่านฟ้าย่นเข้านิดหน่อยเมื่อรับรู้ถึงความใจกล้าของผู้หญิงที่เขาคิดมาตลอดว่าหล่อนซื่อและอ่อนต่อโลกมาก แต่ที่ไหนได้ลับหลังเขาหล่อนแอบร้ายไม่เบา แต่ก็ต้องชมเชยที่ยายชีเที่ยวผู้ชายทั้งทียังจัดโฮสต์ที่เด็ดที่สุดในร้านสมกับเป็นเมียนายน่านฟ้าจริงๆ

“ก็ยังไม่เกี่ยวกับฉันอยู่ดี ยายนั่นจะทำอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับฉัน”

น่านฟ้ายักไหล่แล้วหยิบเอกสารมาดูต่อเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้กระทบอะไรกับความรู้สึกนึกคิดของเขาแม้แต่นิดเดียว ปฐพีทึ่งในสถานะที่เกินจะเยียวยาของสองผัวเมียคู่นี้จริงๆ ตอนแรกแม่มันบังคับให้แต่งมันไม่ยอม แต่คุณนายมณีกล่อมอย่างไรไม่รู้ถึงยอมแต่ง แล้วหลังแต่งน่านฟ้าก็ยังใช้ชีวิตเหมือนคนตัวเปล่า ดูเหมือนว่าภรรยาของเขาก็ไม่ต่างกัน

เห็นแล้วก็อยากถามว่าจะแต่งงานกันไปเพื่ออะไร ถ้าไม่ใส่ใจกันขนาดนี้ก็หย่ากันจะดีกว่าไหม...

สายเรียกเข้าของโทรศัพท์ภายในบนโต๊ะปฐพีดังขึ้น น่านฟ้าจึงเลิกสนใจจิดาภา ปฐพีหันไปพูดสายอยู่สองสามคำ หน้าที่นิ่วเรื่องของเพื่อนอยู่แล้วก็ฉายแววครุ่นคิดยิ่งขึ้นไปอีก

“ให้ลูกค้ารอนะ ผมคุยกับคุณน่านฟ้าก่อนแล้วจะไปจัดการ”

“มีอะไร” เงยหน้ามองเพื่อนที่วางสายแล้วเดินมานั่งเซ็งๆ สนอกสนใจปัญหาเรื่องงานมากกว่าตอนเห็นเมียตัวเองมาเที่ยวผู้ชายเสียอีก

“โฮสต์ที่ลูกค้าจองนั่งคุยดันป่วยกะทันหัน ทั้งอ้วกทั้งท้องเสียนั่งกอดโถส้วมทำงานไม่ไหว ตอนนี้ลูกค้าเริ่มจับเวลาแล้วรออยู่ ข่าวร้ายคือเราต้องหาคนไปเจอแขก และข่าวร้ายที่บัดซบกว่าคือตอนนี้ผู้ชายในร้านที่ว่างงานมีข้ากับเอ็งสองคน”

“ไอ้ป้อง เอ็งมองหน้าข้าแบบคาดหวังแบบนั้น ข้ารู้นะว่าเอ็งคิดอะไร” หนุ่มหล่อเจ้าสำราญทำหน้าเหมือนกินยาขมก่อนจะรีบออกตัว “ข้าบอกไว้ก่อนนะ ข้าไม่เคยบริการใคร ไม่เคยไปนั่งฉอเลาะทนคุยกับคนไม่รู้จักได้เป็นชั่วโมง ถ้าไม่อยากให้มีคนไปรีวิวว่าโฮสต์ร้านเอ็งขบหัวลูกค้า อย่าคิดส่งให้ข้าไปทำอะไรอย่างนั้นเด็ดขาด”

ปฐพียิ้มได้ทั้งที่หน้าเขาดูเซ็งสุดๆ รอยยิ้มบนดวงหน้าหล่อเหลาดูเหมือนประชดโลก แต่ความจริงคือเขาประชดเพื่อน ก็แหงล่ะ ในเมื่อลูกค้าไม่ได้ขาวสวย หมวยอึ๋มเหมือนเด็กมันสักคน มันคงทนมองหน้าได้ไม่เกินสิบวินาทีหรอกเขาพอรู้

“ก็ได้ ข้าเสียสละตัวเองไปนั่งคุยกับลูกค้าก็ได้ งั้นเอ็งก็ช่วยไปนวดเมียเอ็งด้วย เพราะไอ้เด็กเบอร์ตองสองคนสุดท้ายที่จะเข้าคิวรับงานนั่นมันกินส้มตำด้วยกันเลยท้องเสียเหมือนกัน ถือว่าข้าให้โอกาสเอ็งเลือกแล้วนะ” ปฐพีบอกแล้วก็ลุกออกไป น่านฟ้าที่เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองไม่ได้รอดพ้นหน้าที่บริการลูกค้า อ้าปากด่าตามยังไม่ทันเลยด้วยซ้ำ

“ไอ้ป้อง ไอ้เพื่อนเลว กูไม่น่าเกิดเป็นเพื่อนมึงเลย ยิ่งนับวันยิ่งรู้จักมึงกูยิ่งซวย ให้ตาย! ” ด่าแล้วกัดฟันกรอด อยากไล่เตะเพื่อนให้สาแก่ใจเหลือเกิน พวกเขาเพิ่งคุยกันไปแท้ๆ ว่า พวกเขาต้องเซ็ตโฮสต์สำรองไว้เผื่อกรณีต่างๆ ไว้เป็นตัวสแตนด์บายเพื่อความพอใจสุดของลูกค้าที่ไม่เกิดความผิดหวัง ไม่นึกถึงว่าคำพูดของตนจะเป็นลางให้เรื่องเกิดขึ้นจริง

“เวรเอ๊ย ร้านนี่ก็ลูกค้าแน่นไปไหน มีที่ไหนเจ้าของร้านต้องไปบริการเองบ้าง ปิดจ๊อบนี้กูถอนหุ้นจากร้านมึงแน่ไอ้ป้อง” เขายังบ่นโวยวาย แต่ก็ลุกไปอย่างกระแทกกระทั้นอยู่ดี เพราะเริ่มนับเวลาแล้วก็ย่อมหมายความว่าโฮสต์พร้อมทำงาน จะยกเลิกก็ไม่ทันเสียแล้ว...

ณ ห้องนวดสปาเติมต้องการ

ห้องส่วนตัวพร้อมกลิ่นลาเวนเดอร์หอมๆ ทำเอาคนที่นอนบนเตียงรอนวดหลังหลับตาพริ้ม ยังไม่ทันเริ่มก็รู้สึกผ่อนคลายสบายอุราเพราะความหอมสะอาดสะอ้านและดีไซน์ห้องเพื่อการพักผ่อนโดยแท้ ทั้งพนักงานผู้หญิงก็พูดจาสุภาพจนหล่อนวางใจ ยอมผ่อนคลายโดยการเปลือยส่วนบนรอรับบริการนวด ส่วนด้านล่างหล่อนสวมเพียงบิกินี่แล้วมีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ปิดสะโพกกลมกลึงไว้หมิ่นเหม่ไม่ได้เขินอาย

ตอนแรกหล่อนไม่นึกว่านวดแค่นี้จะต้องแก้ผ้าแก้ผ่อน แต่น้องพนักงานสาวที่เดินนำทางเข้ามาบอกหล่อนว่านวดแล้วชุดจะเลอะน้ำมันนวดทางร้านมีบิกินี่ให้และเป็นของใหม่ซักซะอาดเอี่ยมให้ฟรี เพราะลูกค้ามักลืมจุดนี้จึงมีคนเตรียมไว้รอให้ หล่อนจึงเออออและยอมเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย หญิงสาวเคยนวดน้ำมันบ่อยครั้งยามไปเที่ยวทะเลมันผ่อนคลายแสนสบายสุดๆ แต่ตอนนั้นไม่แคร์เรื่องชุดเปื้อนเพราะสวมชุดสบายๆ วันนี้หล่อนต้องสละกางเกงยีนส์คู่ใจไว้ที่ล็อกเกอร์

จิดาภารู้สึกไว้ใจและผ่อนคลายจนหนังตาปิด เพราะหล่อนเข้าใจว่าพนักงานที่จะบริการให้ตนนั้นเป็นผู้หญิง ซึ่งความจริงแล้วไม่ใช่!

หล่อนนอนคว่ำกึ่งเปลือยหลับตาพริ้มเปี่ยมสุข โดยที่ไม่รู้ว่าตนกำลังจะถูกนวดโดยหมอนวดมือสมัครเล่นซึ่งไม่ค่อยเต็มใจบริการนัก