2 เติมต้องการ ด้านอารมณ์ 1

ในร้านกาแฟสัญชาติอิตาลีแห่งหนึ่ง สองสาวนั่งอยู่บริเวณมุมลับตา หนึ่งสาวก้มหน้ากับแท็บเล็ต อีกหนึ่งสาวนั่งมองอย่างกระวนกระวาย สุดท้ายจิดาภาที่จ้องมองคนก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานในแท็บเล็ตอย่างเอาเป็นเอาตายก็เอ่ยถามเพื่อน

“มิ้น แกแน่ใจนะว่าแกจะไปที่นั่นกับฉันจริงๆ ฉันว่าฉันควรไปคนเดียวก่อน แกเขียนนิยายของแกไปก่อนดีกว่านะ” เสียงถามเหมือนไม่แน่ใจ ทำให้คนที่สวมแว่นตากันแสงคอมพิวเตอร์อันโตปิดดวงหน้าเกือบครึ่ง เงยจากหน้าจอแท็บเล็ตมามองคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม

“จี๊ด แกก็รู้ว่าคนแบบฉันไม่เคยกลับคำ อย่าเพิ่งถาม ขอเวลาสิบห้านาที ฉันแก้คำผิดนิยายตอนนี้ แล้วจะอัพโหลดลงเว็บไซต์ให้แฟนคลับอ่าน พร้อมทั้งแทรกโฆษณาขายเล่มต่อไปด้วยเพื่อทำมาหากิน จากนั้นแล้วจะไปเที่ยวกับแก อย่าเพิ่งทักเดี๋ยวเสียเวลา นี่ใกล้เสร็จแล้วเนี่ย”

เห็นเพื่อนก้มหน้าก้มตาคร่ำเคร่งกับเอกสารในหน้าแท็บเล็ตแล้วจิดาภาก็ถอนหายใจ ไม่น่ามาเล่าเรื่องให้เพื่อนฟังเลยว่าจะไปที่สถานบันเทิงครบวงจรที่อ่านจากรีวิวชื่อร้านเติมต้องการ จิดาภาและมิ้น หรือมีนชญานั้นเป็นนักเขียนเหมือนกัน แต่แตกต่างกันนิดหน่อยที่จิดาภาเขียนเป็นงานอดิเรกและทำอย่างอื่นด้วย งานจึงออกน้อยกว่า เพราะหล่อนให้เวลากับงานเขียนไม่มาก ส่วนมีนชญาเขียนเป็นอาชีพ จึงใช้วินัยอย่างสูงในการเขียนและกำหนดชัดว่าวันหนึ่งๆ ต้องได้กี่หน้า การตั้งเป้าหมายก็เพื่อทำให้ให้รายได้พอเพียง ไม่ต้องกลับไปทำงานประจำที่ไร้ซึ่งอิสระอีก

หลังจากที่โมโหสามีแล้วคิดริอ่านไปเที่ยวกลางคืนตามที่มีคนมารีวิวให้ฟัง หล่อนก็เลยค้นหาข้อมูลของร้านเติมต้องการว่ามีบริการอะไรบ้าง เลยเห็นว่านี่คือเรื่องแปลกใหม่ ยังไม่ค่อยมีการนำเสนอสำหรับสถานที่ท่องเที่ยวผ่อนคลายอารมณ์สำหรับผู้หญิง หล่อนจึงสนใจเข้าไปดูเพื่อเก็บข้อมูล เพราะที่นั่นมีหลากหลายบริการ และปลอดภัยทั้งเรื่องการไม่เสี่ยงที่จะโดนคุกคามทางเพศรวมทั้งการเก็บข้อมูลลูกค้าแลกกับราคาที่ค่อนข้างแพง

แค่เล่าไอเดียให้ฟังเฉยๆ ยายมิ้นก็ดันอยากไปด้วยอย่างมาก และชวนไปวันนี้เสียเลย พอบอกว่าเปลี่ยนใจไม่ไปแล้วยายมิ้นก็บอกว่าหากหล่อนไม่ไปจะไปคนเดียว เลยทำให้พลอยเป็นห่วงจนต้องไปด้วยกันสองคน คนที่คิดมาตอนแรกว่าจะไปที่นั่นใจฝ่อไปแล้วด้วยซ้ำไป

“เสร็จแล้ว... โพสต์ตอนใหม่แล้วก็โฆษณาอีบุ๊คไปเรียบร้อย เอ เดี๋ยวนะ ขอเช็คยอดขายก่อนว่าได้กี่โหลดแล้ว” พูดไปยิ้มไปนิ้วก็จิ้มหาเว็บไซต์รายงานผลการขายวันต่อวันของบริษัทที่เอาหนังสือไปฝากขาย

จิดาภาเห็นการใส่ใจงานทุกขั้นตอนของเพื่อนแล้วก็นึกชมที่เพื่อนมีวินัย สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำจากงานเขียน นอกนั้นมีนชญายังเขียนหนังสือได้หลายสไตล์ทำให้คนอ่านที่เป็นแฟนประจำไม่เบื่อ เพราะแนวนิยายของหล่อนเปลี่ยนตามอารมณ์ ผิดแผกจากจิดาภาที่หล่อนมักเขียนเรื่องพารานอมอลเกี่ยวกับผีสางอมนุษย์ เรื่องที่เป็นพระนางคนธรรมดาก็หลายปก แต่ทุกครั้งที่เขียนจิดาภาก็หาข้อมูลใส่แน่นเอี๊ยดงานจึงออกไม่บ่อย พอดีหล่อนกับเพื่อนได้ยินเรื่องร้านเติมต้องการจึงพูดถึงจนเกิดเรื่องการชวนกันไปเที่ยวเกิดขึ้น

ยังดีที่ใครๆ ก็รีวิวว่าที่นั่นปลอดภัย คนไม่ได้เที่ยว หรือซื้อบริการแบบถึงเนื้อถึงตัวสามารถเลือกบริการธรรมดา อย่างไปดื่มกาแฟที่หน้าร้านซึ่งบาริสต้าหล่อขั้นเทพคือบริการขั้นเริ่มต้นของทางร้าน หนักขึ้นก็นั่งคุยแก้เหงากับโฮสต์ เพิ่มขึ้นก็นวดน้ำมันซึ่งแบ่งเป็นหลายขั้น ซอยแยกตามความต้องการและเงินที่จ่ายไป มากขึ้นไปอีกก็น่าจะเป็นลงอ่างให้โฮสต์มาปรนนิบัติ และขั้นสูงสุดของทางร้านที่ว่ากันว่ามีลับๆ คือซื้อบริการโฮสต์ ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้นลูกค้าคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นผู้ตัดสินระดับการบริการ

บางคนที่ไปแล้วยังมารีวิวให้ฟังว่า ขั้นสูงสุดของทางร้านคือนิพพานของสาวคานทองที่มีกำลังจ่ายเพราะฟินสุดบรรยาย แต่สำหรับสองสาวเลือกไปแค่ดื่มกาแฟหรือแยกกันนั่งคุยกับโฮสต์สุภาพๆ (ในรีวิวระบุได้ว่าต้องการโฮสต์แบบไหนได้ ซึ่งก็แน่ว่าสาวสวยที่ยังไม่มีใครเปิด ซิงอย่างจิดาภากับเพื่อนต้องเลือกโฮสต์สุภาพอยู่แล้ว)

“ยอดไม่เดินเลย ฉันคงต้องไปหาประสบการณ์แปลกใหม่มาเขียนเรื่องใหม่แล้วจะได้ขายได้ ต้องขยันก่อนจะได้กินมาม่า” คนพูดทำหน้ายู่ เผยหน้าจอกราฟยอดขายที่ดิ่งชี้ลงเพราะไม่มีหนังสือเล่มใหม่ออกมาสักพักแล้วให้ดู ก่อนที่จะเก็บแท็บเล็ตเข้ากระเป๋า

“แก เราแค่ไปกินกาแฟแล้วก็เรียกใช้บริการโฮสต์ของร้านมาคุยทั่วๆ ไปเพื่อหลอกถามเอามาเขียนพล็อตงานนะ อย่าพูดเหมือนเราไปซื้อบริการผู้ชายเพื่อหาประสบการณ์เสียวอะไรอย่างนี้ได้ไหม”

“ว้าย แกก็ว่าไป ฉันก็พูดไปงั้น ฉันไม่ทำเกินข้อตกลงหรอกน่า ฉันอยากรู้เรื่องงานแต่ไม่เอาตัวเข้าแลกหรอกย่ะ ฉันเป็นนางชีถือเพศพรหมจรรย์เหมือนแกนั่นแหล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่โสดซิงจิงกาเบลแบบนี้หรอก”

“อือ ฉันก็กลัวแกใจแตก ฉันยังมีคติอยู่ว่าอยากได้พล็อตหรืออยากได้ความเรียลแค่ไหนฉันก็จะไม่เปลืองเนื้อเปลืองตัว เพราะงานเขียนนิยายต้องใช้จินตนาการสูงไม่ใช่เขียนจากความจริง บางเรื่องไม่รู้เราก็ยังพอเขียนได้อยู่”

“เออน่า เราไปกันเถอะนะ ฉันพร้อมเกินจะพร้อมแล้ว ลองไปดูถ้ามันโอเคจะรีวิวในเพจนักเขียนให้แฟนคลับอ่าน”

มีนชญาลุกขึ้นแล้วดึงแขนเพื่อนสนิทให้ลุกออกไปด้วยกันอย่างมุ่งมั่นและคาดหวังถึงสิ่งที่จะได้พบเห็นว่าต้องตื่นตาตื่นใจพอดู