Chapter 3 แต่งงาน

กิ๊ก...ประตูไม้สักบานใหญ่ถูกปิดลง หลังจากบุคคลทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง

หญิงสาวล้วงมือเข้าไปหยิบเอกสารในกระเป๋าของตัวเอง ยื่นส่งไปให้เจ้าสัวปราณ เปิดประโยคคำถามขึ้นมาทันที

“ข้อความในจดหมายนี้หมายความว่าอย่างไรคะ”

“ก็ตามที่เห็นในเอกสารนั่นแหละ” คนเป็นปู่ตอบอย่างไม่ยีหระ โดยไม่ได้ใส่ใจที่จะหยิบเอกสารในมือหลานสาวมาดู เขาต้องดึงอารมณ์ให้หลานสาวโกรธจนถึงจุดสูงสุด เพื่อจะตะล่อมให้เข้าเรื่องที่เขาต้อง

การมากที่สุด

“ปู่เล็กจะพูดง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะคะ”

“แกอ่านรายละเอียดในจดหมายฉบับนั้นอย่างละเอียดรอบคอบแล้วใช่ไหม”

“อ่านจนจดจำได้ทุกตัวอักษร แต่ก็หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมปู่เล็กถึงต้องทำแบบนี้”

ชายชราทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง ยกมือทั้งสองข้างพาดไว้กับพนัก

“ปถวีเป็นแรงขับเคลื่อนสำคัญที่ทำให้กิจการทั้งหมดของปู่เจริญรุ่งเรือง”

หญิงสาวห่อปาก หันกลับมาสบตาคนเป็นปู่และเค้นเสียงเยาะออกมาจากในลำคอ

“โฮ๊ะ! ปู่เล็กใช้คำว่าแรงขับเคลื่อนสำคัญจนทำให้เจริญรุ่งเรืองเลยเหรอคะ”

“ก็มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

“จะรุ่งเรืองได้อย่างไรกันในเมื่อปู่เล็กต้องขายกิจการส่งออกมูลค่ามหาศาล เพื่อเอามาทำฟาร์มเกษตรบ้าบอนั่น จะเป็นไปได้อย่างไรถ้าปู่เล็กไม่หลงพวกนั้นจนยอมให้พวกเขาสูบเลือดสูบเนื้อ มิราไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเราจะใช้สมบัติที่เรามีหมดในชาตินี้”

“คนที่ไม่เข้าใจมักจะพูดออกมาแบบนี้” เจ้าสัวปราณตอบกลับ

“ทำไมจะไม่เข้าใจคะ ตอนนี้ปู่เล็กกำลังมีความสุขกับคำชื่นชมเยินยอ ปล่อยให้พวกเขาเรียกร้องจนเกินความพอดี โดยไม่รู้ว่าทรัพย์

สมบัติของตระกูลที่หามาได้กำลังจะหมดลงเพราะพวกเขา”

หญิงสาวตะโกนตอบกลับอย่าโกรธจัด

เพี๊ยะ! ฝ่ามือหนาฟาดลงบนพวงแก้มของหลานสาวดึงสติของเธอกลับคืน แม้ความแรงจะไม่มาก แต่ก็ทำให้คนที่โดนตบโกรธจนแทบสติหลุดมากกว่าเดิม

“อย่ามาก้าวร้าวปู่นะมิรา”

หญิงสาวยกมือขึ้นประคองพวงแก้มของตัวเอง ลูบเบาๆ อย่างปลอบโยน เงยหน้าขึ้นสบตาคนเป็นปู่ น้ำตาอาบสองแก้ม

“ปู่เล็กตบมิรา”

“ฉันตบเรียกสติแกต่างหาก การศึกษาไม่ทำให้ความคิดของคนดีขึ้นสักนิด แกรู้หรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”

“หรือว่ามิราพูดไม่จริง”

“แกคิดว่าปู่เป็นเด็กอมมือหรือไง”

“มิราไม่ได้คิดว่าปู่เล็กเป็นเด็กอมมือ แต่มิรากำลังบอกว่าปู่เล็กหลงพวกนั้นจนสายตามืดบอด มองไม่เห็นความจริง”

ชายชราเค้นยิ้มออกมา

“ถ้าแกไม่อยากให้สมบัติตกไปอยู่ในมือของปถวี แกก็แต่งงานกับเขา” เจ้าสัวยังคงรักษาระดับของน้ำเสียงให้ราบเรียบ หากแต่อาการไม่ยินดียินร้ายของปู่เล็กกลับยิ่งทำให้มิรายิ่งโกรธ

“แต่มิราจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด”

“ไม่ยอมอะไร”

“แต่งงาน”

“นั่นก็สุดแล้วแต่แกจะตัดสินใน ที่ปู่หวังก็แค่ให้แกยอมกลับมาเซ็นรับมรดก จากนั้นแกจะบินกลับมิลานไปก็ไม่มีใครว่า ปู่อยากให้แกได้มารับรู้ และรับส่วนแบ่งในส่วนของพี่ปุราก็เท่านั้น ปู่ไม่อยากให้มีการทักทวงหรือทวงคืนทีหลัง รายละเอียดทุกอย่างตามที่ทนายของตระกูลได้ให้รายละเอียดไปแล้ว” ชายชรายังคงน้ำเสียงราบเรียบไว้เหมือนเดิม

“ปู่เล็ก” หญิงสาวร้องอย่างตกใจ

“เราพูดกันด้วยเหตุและผลนะมิรา” น้ำเสียงของเจ้าสัวปราณเข้มขึ้น

“ปู่เล็กจะมามัดมือชกแบบนี้ไม่ได้ มิราไม่ยอม”

“ปู่บอกแล้วยังไงล่ะ! มิราจะแต่งหรือไม่แต่งก็ได้…” เจ้าสัวเปิดระยะให้หญิงสาวได้คิด เดินตรงมาหาหญิงสาวพร้อมกับยกสองมือวางบนบ่าของเธอบีบเบาๆ

“แกเป็นคนฉลาด ลองกลับไปคิดดูอีกครั้ง ถ้าแต่ง! ครบสองปีก็ได้สมบัติสองส่วนคือส่วนของปถวีด้วย นั่นเป็นการเอาคืนที่ชาญฉลาด หากแกไม่อยากให้เขาได้อะไร หรือถ้าไม่แต่ง สมบัติจะถูกแบ่งให้ปถวีหนึ่งส่วน และแกก็จะยังได้ในส่วนของปู่ปุราตามพินัยกรรม แต่อีกส่วนเป็นของปู่ซึ่งก็จะตกเป็นของภรรยาและลูก ทายาทโดยชอบธรรมของปู่” ชายชราบอกด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ

“ไม่ได้! มิราไม่ยอมให้สมบัติไปตกอยู่ในมือปลิงเปลือกทองอย่างหมอนั่นเด็ดขาด”

“งั้นแกก็ต้องแต่ง” ชายชรายื่นคำขาด

“ไม่” มิราตอบกลับด้วยระดับน้ำเสียงไม่แตกต่างกัน

เจ้าสัวปราณสบตาหลานสาวบอกด้วยน้ำเสียงเน้นหนัก เพิ่ม

ทางเลือกให้หญิงสาวอีกทาง

“ปู่ให้ทางเลือก แกจะจดทะเบียนเงียบๆ หรือ จัดพิธีใหญ่โตที่สุดแต่ไม่ต้องจดทะเบียนก็ได้ แต่ทุกอย่างต้องบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรและมีสัญญาอย่างถูกต้องจากทนายความประจำตระกูล” เจ้าสัวปราณบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ต่างจากเดิม

ในแววตาของเจ้าสัวไม่ได้มีอาการยินดียินร้ายใดๆ ทุกความรู้สึกถูกซุกซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย กับรอยหยักลึกของริ้วรอยที่มีมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลอีกต่อไป มิราก็เปลี่ยนกลับมาใช้ลูกอ้อนเหมือนเคย

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ เหมือนยอมรับทุกเหตุผล กอดต้นแขนและยิ้มบางให้คนเป็นปู่ ก่อนจะซบใบหน้าลงอย่างออดอ้อน

“มิราของพักให้หายเหนื่อยและได้คิดทบทวนก่อนได้ไหมคะ อยากรู้จักย่าเล็ก อาเล็กและอาใหญ่ให้มากกว่านั้น” หญิงสาวเน้นย้ำคำว่าอาใหญ่หนักแน่น ในแววตาซ่อนรอยอาฆาตเอาไว้ โดยที่คนเป็นปู่ไม่มีโอกาสได้เห็น

เธอเพียงต้องการเวลาที่จะคิดหาทางกระชากหน้ากากของคนพวกนั้นออก แน่นอนว่าคนฉลาดอย่างเธอคงใช้เวลาคิดแผนไม่นาน