ตอนที่ 3 พี่ไม่อยากมีลูก

ร้านอาหารจีนเปิดใหม่ภายในโรงแรมใจกลางเมือง

ปาลิตา ไรวินท์มาทานอาหารกับปาจารีและพรเทพซึ่งเป็นพ่อแม่ของปาลิตา คู่รักผู้ใหญ่กะหนุงกะหนิงตักอาหารให้กันและหยอกล้อ ทำให้หนุ่มสาวที่เย็นชาต่อกันหน้าเจื่อนโดยเฉพาะปาลิตาแอบมองบนอิจฉาความรักของพ่อแม่ที่ได้ครองคู่กับคนที่รักและรักท่าน ช่างต่างกับเธอที่แอบรักเขาข้างเดียวสามีก็ไร้หัวใจ

“ขอบใจมากนะลูก แม่ชอบทานฝีมือเชฟคนนี้มาก”

“ครับ ผมจำได้ว่าคุณแม่เคยบินไปทานฝีมือเชฟคนนี้ที่ฮ่องกงบ่อย ๆ” ไรวินท์พยักหน้าอ่อนน้อม

“จำได้ด้วยเหรอ น่ารักมากลูกเขยแม่....” แม่ยายยิ้มชอบใจลูกเขยเอาใจใส่พ่อแม่ภรรยา

“ว่าแต่เราสองคนจะมีลูกกันเมื่อไหร่พ่อกับแม่รอเลี้ยงมาสามปีแล้วนะ” พ่อตามองหน้าลูกสาวกับลูกเขยที่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมมีลูกถามทีไรก็บอกว่ายังไม่พร้อม

“.....เดี๋ยวก็มีค่ะ ตอนนี้ลูกคงยังไม่อยากมาเกิด” ปาลิตายิ้มแห้งสีหน้าอึกอักจะมีลูกได้ยังไงแค่จูบกับสามียังไม่เคย ด้านไรวินท์นั่งเงียบทานอาหารไม่ตอบโต้

“ไปตรวจสุขภาพวางแผนกันได้แล้ว ให้รอนานกว่านี้พ่อจะอยู่ทันเห็นหน้าหลานไหม” พ่อตาทำเสียงแข็งแกมดุ

“ค่ะ/ครับ” ปาลิตากับไรวินท์รับคำพร้อมกัน ระหว่างที่ทุกคนนั่งกดดันอยู่เสียงเพลงวันเกิดก็ดังขึ้นภายในร้านอาหารพร้อมกับพนักงานสามคนเดินถือเค้กก้อนโตตรงมายังโต๊ะอาหารของพวกเขา

“แฮปปีเบิร์ธเดย์ ทูยู แฮปปีเบิร์ธเดย์ ทูยู ..............” พ่อแม่และสามีรวมถึงพนักงานร้องเพลงวันเกิดให้ปาลิตาหญิงสาวยิ้มแก้มปริแววตาเป็นประกายปรบมือตามจังหวะอย่างมีความสุขแล้วหลับตาลงอธิษฐานเป่าเทียนวันเกิด ทุกคนต่างยินดีปรบมือให้เจ้าของวันเกิด เมื่อเค้กถูกวางลงบนโต๊ะอาหาร ปาลิตาก็ดีใจอีกครั้งเมื่อเห็นป้ายร้านเค้กที่เธอชอบปักอยู่บนเค้ก

“นี่เค้กร้านโปรดของลิตา ขอบคุณนะคะคุณพ่อคุณแม่” ปาลิตายิ้มกว้างดีใจลุกขึ้นไปสวมกอดพ่อกับแม่

“นี่เป็นเซอร์ไพรส์ของวินจ้ะ” แม่ยิ้มหวานทำเอาปาลิตาชะงักหน้าเหวอ

“วินจัดการจองโต๊ะอาหารเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้ลูก” พ่อพูดเสริม ปาลิตาพยักหน้าเชื่องช้าเหลือบไปมองสามีที่นั่งยิ้มเป็นมารยาทอยู่ตรงข้ามเธอ

“อ๋อ เหรอคะ....” คิ้วเรียวขมวดก่อนจะผละจากแม่มานั่งข้างสามี เธอเหล่มองสามีผู้เย็นชาในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

บ้านหลังแฝด

รถหรูแล่นเข้าจอดในลานจอดรถ ปาลิตารีบขับรถมาจอดเทียบรถสามีพอเห็นเขากำลังจะเดินเข้าบ้านเลยรีบลงรถวิ่งเข้าตามไปจนส้นสูงเกือบพลิก

“ไหนพี่บอกว่าไม่ได้จำวันเกิดลิตาไง” ปาลิตาวิ่งตามไม่ทันเลยส่งเสียงถามให้เขาหยุดเดิน

“มันมีแจ้งเตือนในตารางงาน ไม่ได้จำ” เขาเอียงมองภรรยาเล็กน้อย

“แจ้งเตือนก่อนหน้าเป็นเดือน ๆ เลยเหรอคะ เค้กร้านนี้ต้องสั่งล่วงหน้าเป็นเดือนเลยนะ” ร่างบางรีบก้าวเดินมาดักหน้าสามีหรี่ตามองจ้องหน้าหล่อเค้นคำตอบ ไรวินท์ก้มมองภรรยาตัวเล็กที่กำลังยื่นหน้าเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ เขายกนิ้วชี้ยันหน้าผากกว้างดันหน้าสวยให้ออกห่างเธอหน้าหงายมองตาขวางใส่สามี

“ร้านเขาพัฒนา โทรสั่งไม่ถึงชั่วโมงก็ได้ของ”

“จริงหรือคะ....” ปาลิตากอดอกหยั่งเชิงด้วยความหวังลึก ๆ ว่าเขาก็แอบสนใจเธออยู่บ้าง

“................” ไรวินท์ไม่ตอบพลางเดินหนีจะเข้าบ้าน

“เรื่องลูกถ้าเราไปผสมเทียมลิตาจะท้องได้โดยที่เราไม่ต้องมีอะไรกัน เราลองไปปรึกษาคุณลุงหมอกันไหมคะ”

“พี่ไม่อยากมีลูก....” เท้าแกร่งยังคงก้าวเดินภรรยาคนสวยเดินตามทุกย่างก้าว

“แต่ครอบครัวลิตาอยากให้มี” สิ้นเสียงของปาลิตา เขาหยุดชะงักแววตาแข็งกร้าวหันขวับไปหาภรรยา

“ลูกคือความรับผิดชอบของพ่อแม่ที่ต้องเลี้ยงดูฟูมฟักและให้ความรักเขา ลูกต้องเกิดขึ้นจากความรักและต้องการของพ่อแม่ไม่ใช่ความต้องการของคนอื่น ถ้ามีลูกแล้วเลี้ยงดูให้ความรักเขาไม่ได้ก็อย่ามี!” เขาตะคอกตาแดงก่ำ เธอยืนงงมองตาปริบ ๆ

“ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้...”

“ชีวิตเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องเล่น เด็กมีความรู้สึกถ้าไม่รักก็อย่ามีเขาเพื่อทิ้งขว้าง”

“ลิตาไม่มีทางทิ้งลูกจะให้ความรักเหมือนที่ลิตาได้รับจากพ่อแม่ พี่จะมาตัดสินลิตาเพราะพี่เคยโดนละเลยในวัยเด็กก็ไม่ถูก!” หน้าสวยจ้องตาเขม็งเถียงคอเป็นเอ็น

“ความรักไม่มีอยู่จริงเคยรักก็จืดจางได้ ที่บอกว่าจะดูแลห่วงใยก็แค่คำพูดของตอนนี้อีกไม่กี่ปีก็เสื่อมคลาย เด็กที่เขาเพิ่งโตไม่รู้เรื่องอะไรต้องมาแบกรับความรู้สึกแย่ ๆ ยิ่งเราสองคนไม่ได้รักกันยังไงก็ต้องหย่า คิดสิว่าถ้าถึงวันนั้นลูกจะเป็นยังไง คิดให้เยอะ ๆ เด็กคนหนึ่งต้องรับปัญหามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะผ่านมาได้!” ไรวินท์เสียงดังแววตาวูบไหวขบกรามแน่นอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“ค่ะ ลิตาคิดน้อยเอง” เสียงหวานแผ่วเบาหลุบสายตาลงต่ำ สามีเคยเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันและกำพร้ามาตั้งแต่เล็กมันไม่แปลกที่เขาจะกลัวว่าอนาคตลูกอาจตกอยู่ในสภาพเดียวกับเขา ไรวินท์กำมือแน่นแววตาหมองเศร้ารีบเลี่ยงเดินหนีเข้าไปในบ้านไม่ให้ภรรยาเห็นเขาในมุมอ่อนแอ