ตอนที่ 1 หยามถึงถิ่น

บ้านหรูแฝดหรูสไตล์โมเดิร์น สองชั้นล้อมรอบด้วยกระจกสลับผนังปูน ตัวบ้านแฝดถูกกั้นกลางด้วยสระว่ายน้ำสีฟ้าขนาดใหญ่และยาวสุดตัวบ้านมีทางเดินเชื่อมที่สุดขอบสระว่ายน้ำ ตัวบ้านแยกเป็นสัดส่วนคล้ายบ้านคนละหลัง บ้านฝั่งหนึ่งตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวสะอาดโทนสีบ้านเป็นสีขาวทั้งหลัง บ้านอีกฝั่งเป็นสีมืดทึม ๆ เน้นสีเทาเข้มตัดดำเฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านมีสีดำ บ่งบอกถึงลักษณะของเจ้าของบ้านที่แยกรสนิยมระหว่างสามีภรรยาชัดเจน แม้อยู่ในรั้วบ้านเดียวกันก็ต่างคนต่างอยู่บ้านคนละหลัง

หญิงสาวร่างบางพันผ้าขนหนูผืนเล็กรอบตัวเผยขาเรียวและผิวหน้าอก เดินอยู่ภายในบริเวณบ้านสีขาวสะอาด สายตาสวยกวาดมองรอบ ๆ บริเวณบ้านมือบางแตะลงลูบไล้เฟอร์นิเจอร์เรียบหรูราคาแพงอย่างชื่นชอบ เธอเดินไปยังโซฟาหรูเบาะหนังสีขาวสะอาดก่อนจะนั่งลงไขว่ห้างเชิดลำคอเย่อหยิ่งยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว

“เธอเป็นใคร...” น้ำเสียงที่กดต่ำแสดงถึงความไม่พอใจไม่แพ้กับหน้าตาที่ดุดันจ้องมองหญิงสาวร่างบางนุ่งผ้าขนหนูนั่งบนโซฟาหรู สาวร่างบางหันมองเชื่องช้าแสยะยิ้มเหยียดหญิงสาวสวยตรงหน้าแต่งตัวเรียบหรูถือกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ฉันเป็นเมียคุณวิน...” สาวร่างบางตอบน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยัน หญิงสาวสวยกระตุกยิ้มวางกระเป๋าใบหรูบนตู้สีขาวก่อนจะก้าวเดินเข้าไปใกล้สาวร่างบางนุ่งผ้าขนหนูที่นั่งเชิดหน้าไม่สะทกสะท้าน ไม่ทันพูดอะไรหญิงสาวสวยก็กระชากผ้าขนหนูออกอย่างแรงหญิงร่างบางไม่ยอมเลยยื้อยุดกันฝ่ายผู้หญิงสาวสวยออกแรงดึงจนผ้าขนหนูถูกกระชากออกเผยร่างบางที่เปลือยเปล่าเสียงร้องโวยวายของสาวร่างบางดังลั่นบ้านทำให้คนรับใช้คนขับรถคนสวนวิ่งกรูกันเข้ามาด้านในเห็นหญิงสาวร่างบางโป๊เปลือยขาวจั๊วะอยู่กลางบ้าน

“เฮ้ย!” พวกผู้ชายตาเบิกโพลงอ้าปากหวอ คนรับใช้ผู้หญิงรีบหันไปไล่คนรถคนสวนให้ออกไปก่อน

“กรี๊ด อีบ้า!” สาวร่างบางกรีดร้องอับอายรีบนั่งยอง ๆ เอามือปิดบังหน้าอกกับอวัยวะเพศ หน้าแดงก่ำจะร้องไห้ที่ถูกประจาน ปาลิตายิ้มเยาะโยนผ้าขนหนูลงพื้นใช้เท้าเหยียบขยี้ด้วยความโกรธที่เมียจ้างมาลอยหน้าลอยตาหยามถึงถิ่น เธอเข้าไปกระชากข้อมือเมียจ้างฉุดรั้งให้ยืนขึ้น เมียจ้างร้องโวยวายไม่ยอมลุก

“มาช่วยลากมันออกไป!” ปาลิตาเรียกคนรับใช้ผู้หญิงให้เข้ามาช่วย ทั้งคนรับใช้และปาลิตาช่วยกันกระชากลากเมียจ้างไปตรงกระจกบานใหญ่

“เปิดประตู!” ปาลิตาออกคำสั่งคนรับใช้อีกคนวิ่งไปเปิดประตูกระจกที่เปิดออกไปเจอสระว่ายน้ำแล้วดึงเมียจ้างมาอยู่ตรงขอบประตู

“อีบ้า ปล่อยกู!” เมียจ้างสะบัดตัวหนีร้องโวยวายไม่หยุด

“จะทำอะไร!” ไรวินท์ตะโกนมาจากบ้านฝั่งตรงข้ามที่ถูกคั่นด้วยสระว่ายน้ำสีฟ้า ผู้หญิงสี่คนฝั่งตรงข้ามชะงักมองเขาเป็นตาเดียวกัน

“คุณวินช่วยเมียด้วย!” เมียจ้างเสียงออดอ้อนขอความช่วยเหลือ ปาลิตากระตุกยิ้มเยือกเย็นให้คนรับใช้จับแขนสองข้างของเมียจ้างกางออกแล้วเดินไปยืนอยู่ด้านหลังเมียจ้าง

“อย่ามาลอยหน้าลอยตา ในพื้นที่ของฉัน!” หน้าสวยแข็งกร้าวเหลือบมองหน้าสามีก่อนจะยกเท้าถีบก้นเมียจ้างอย่างแรงคนรับใช้ปล่อยมือพร้อมกัน เมียจ้างร่วงลงไปในสระเสียงดัง “ตูม” โผล่ขึ้นดำผุดดำว่ายไปอีกฝั่งร่างกายเปลือยเปล่า

“คุณวิน คุณวิน!” เมียจ้างร้องโวยวายน่าสงสาร ด้านไรวินท์ยืนมองหน้าภรรยาอย่างท้าทายก่อนที่เธอจะกลับเข้าไปในบ้านหยิบกระเป๋าเดินไปทางเชื่อมของบ้านทั้งสองหลัง เมียจ้างเกาะขอบสระว่ายน้ำยื่นมือให้ไรวินท์ช่วยดึงเธอขึ้นจากน้ำ แต่เขาไม่สนกลับหันมองหน้าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายสวยเชิดหน้ามาหาเขา

“อยากเล่นบทเมียหลวง?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสีหน้าเรียบเฉย

“ไม่ได้อยากหยาบคาย ถ้าไม่มีใครมาแหย่......ดูแลคนของพี่ให้ด้วย” ปาลิตาตาแข็งขุ่นเคืองที่เขาปล่อยให้ผู้หญิงของเขามาวุ่นวายในพื้นที่ของเธอ

“ก็แค่คนที่จ่ายเงินซื้อมา....” ไรวินท์ก้มมองเมียจ้างข้างขอบสระอย่างไม่แยแส เมียจ้างหน้าเสียอับอายที่เขาไม่ให้ค่า

“อ๋อ น่าสมเพชกว่าที่คิดเนอะ....” ปาลิตาก้มมองเมียจ้างแล้วเบะปากเหยียดก่อนจะเดินผ่านสามีออกไปทางหน้าบ้าน

“อีบ้า! อีบ้า!” เมียจ้างร้องตะโกนตามหลัง

“หุบปาก!” ไรวินท์ตวาดเมียจ้างเสียงดังสายตาคมแข็งกร้าวหันหลังเดินขึ้นบันไดไม่เหลียวหลังมองเมียจ้างที่ตัวแช่น้ำต้องพยุงตัวขึ้นสระสภาพเปลือยเปล่ารีบวิ่งตัวเปียกน้ำหยดนองพื้น

“อีนั่นมันแกล้งแพร ๆ โวยวายไม่ได้หรือไง!”

“ฉันจะให้เลขาโอนเงินให้แล้วไม่ต้องมาเจอกันอีก” เสียงทุ้มกดต่ำเอียงมองหญิงสาวด้านหลังด้วยหางตา

“แพรทำอะไรผิด อีนั่นมันรังแกแพร.....แพรถูกกระทำ!” เมียจ้างหน้าซีดแสร้งทำเศร้าโวยวายทั้งน้ำตา ไรวินท์หันขวับตาขวางเดินตรงเข้าไปใกล้ร่างบางที่เปลือยเปล่าแล้วบีบคางเธอแน่น

“อย่า! เรียก เมียกู ว่า อี..... ถ้าไม่ไปล้ำเส้นก็ไม่มีสภาพแบบนี้!” สายตาคมแข็งกร้าวขบกรามแน่นโมโหที่ผู้หญิงจ้างพูดจิกหัวภรรยา

“ไหนคุณบอกว่าไม่ได้รักเมีย อีกหน่อยก็ต้องหย่ากันไม่ใช่เหรอ” เมียจ้างหลุบตาลงหวาดกลัวน้ำเสียงสั่นเครือ

“ไม่ได้รักเมีย ไม่ได้รักเธอด้วย อย่าคิดว่านัดหลายครั้งแล้วตัวเองพิเศษ ฉันแค่ไม่อยากมั่วให้ติดโรคก็แค่นั้น ต่อไปไม่ต้องมาเจอกันอีก นี่เป็นเงินก้อนสุดท้ายที่เธอจะได้” มือหนาคลายออกจากคางกลมมนแล้วหันหลังกลับ ร่างบางรีบทรุดลงไปกอดขาแกร่งเพื่อรั้งเขาไว้

“แพรขอโทษ แพรขอโทษ” หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายอ้อนวอนเพราะไรวินท์ให้เงินดี แต่เขากระชากขาออกจนเธอหน้าคะมำ

“แต่งตัวแล้วกลับไป” เสียงทุ้มแข็งขึ้นมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าเดินไปเฉย ๆ เมียจ้างน้ำตาไหลเสียใจที่อ้อนวอนไม่ได้ผล

ไรวินท์เดินเข้ามาอาบน้ำเปิดฝักบัวให้น้ำไหลลงบนร่างกายกำยำมีเสน่ห์ของเขา เปลือกตาหนาปิดลงขนตางอนเปียกน้ำคิ้วเข้มขมวดครุ่นคิด