ตอนที่1-7

เขาจ้องหน้าอกที่ดันเสื้อตัวใหญ่ ตอนทักเธอ เขามองภาพรวม ๆ เลยนึกว่าเด็กผู้ชายเพราะเห็นสวมใส่เสื้อลายสก็อต ทั้งกางเกง รองเท้ายางดูผ่าน ๆ เลยไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิง

ดวงตาของหญิงสาวฉายประกายด่าทอแล้วกำมือแน่น

“ทุเรศ! ใครจะตั้งชื่อน่าเกลียดแบบนั้น”

“แล้วเธอชื่อ อกอิ่ม เอ๊ย...อิ่มอุ่นใช่ไหมล่ะ”

น้ำเสียงหวานสะบัดแต่ยอมรับ “ใช่ ฉันเอง”

เขาหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ ยืนเก๊กหน้าเหี้ยมอย่างท้าทาย “งั้นรู้จักฉันไว้สิ ฉันชื่อเหมราช ผู้ชายที่กำลังจะมาเป็นผัวเธอ”

ผัวเหรอ!

หัวใจดวงน้อยเต้นแรง ไฟโทสะของเธอกระพือแรงขึ้นตามลำดับ รูปร่างหน้าตาเขาไม่ได้ดูแย่แบบที่เธอคิด คนตรงหน้าหล่อเหลาสวนทางจากที่เคยจินตนาการเอาไว้มาก แต่ปากหมา ๆ กับสายตาดูแคลนของเขา เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องให้แม่หาเมียประเคนให้

ผู้ชายแบบนี้ต่อให้มีดีแค่ไหน ผู้หญิงก็ไม่เอา

“งั้นลุงก็จำชื่อฉันเอาไว้ให้ขึ้นใจ ฉันชื่ออิ่มอุ่น คนที่กำลังจะเป็นเมียแต่งของลุง และอาจเป็นแม่ของลูกลุงด้วยในอนาคต” ดวงหน้าน่ารักแต่ฝีปากกล้าไม่เบา

เหมราชหน้าเสีย ไม่เคยถูกใครมาตีฝีปากกล้าใส่ เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มกัดฟันกรอด รู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้าเข้าอย่างแรงจนยืนอึ้ง เมื่อหายหน้าชาก็จ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

นังเด็กบ้า กล้ามาเรียกฉันว่าลุง เหมราชจ้องกลับเขม็งคล้ายจะบดคนตัวเล็กให้แหลกละเอียด หัวใจคุกรุ่นเร่าร้อน อยากจะสั่งสอนนังเด็กนี่ให้รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่

แขนกำยำจับแขนเล็กภายใต้เสื้อแขนยาวรุ่มร่ามแล้วกระชากเข้าหาตัว

“งั้นไม่ต้องพูดอะไร ในเมื่อรู้จักกันแล้ว ฉันมาเป็นผัว เธอก็รอจะเป็นเมีย เราข้ามช็อตไปเคลียร์กันต่อบนเตียงเลยก็แล้วกัน ไหน ๆ หนูก็เตรียมตัวจะมาเป็นเมียลุงแล้วไม่ใช่เหรอ”

นัยน์ตาใสกระจ่างมองคนห่ามที่ใช้กำลังอุกอาจมาฉุดรั้งเธอด้วยความโมโห จ้องมองใบหน้าหล่อเข้ม แต่เจ้าของมันนิสัยแย่สุดกู่ไม่วาง

“ไม่นะ ปล่อยฉันนะ ไอ้คนโรคจิต!”

ชายหนุ่มกัดฟันจนกรามขึ้นสัน คำก็ลุง สองคำก็โรคจิต ได้...เขาจะเป็นคนโรคจิตสนองปากสนองคำยัยเด็กนี่เอง คิดเท่านั้นก็อุ้มเธอจนตัวลอยแล้วตะคอกถาม

“ห้องหอเราไปทางไหน ลุงพร้อมแล้วที่จะพาหนูอิ่มเข้าหอ รออะไร บอกทางลุงสิ”

อิ่มอุ่นเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าจะถูกกระทำแบบนี้ในพื้นที่ของตัวเอง ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วตอนนี้ขยายใหญ่ราวกับไข่ห่าน ไม่คิดเลยว่าลูกชายของคุณบุหงาจะหยาบคาย ร้ายกาจผิดพ่อผิดแม่

“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!” ร่างเล็กตวาดแหว แล้วยกแขนเรียวฟาดเขาไม่ยั้ง

คิ้วเข้มหนาพาดอยู่บนดวงตากร้าวก้มลงมองใบหน้าขาวหมดจดอย่างไม่อยากเชื่อว่าอิ่มอุ่นทำงานตากแดดตากลม

“อย่ามาสะดีดสะดิ้งนักเลย แตะนิดแตะหน่อยทำเป็นกลัว ทั้งที่เธอกำลังจะมีผัวหน้าตาเหมือนฉัน”

“หยุดพูดได้แล้วลุง ปากไม่สร้างสรรค์ อยู่แถวนี้นาน ๆ อาจถูกยิงแล้วทิ้งศพลงบ่อได้นะ!”

“อ้อ! นี่ขู่เหรอ...” เขาจ้องตาเธอแทบถลน

ยิ่งอิ่มอุ่นพูดจาไม่น่ารัก เหมราชก็ไม่คิดจะอ่อนข้อให้ เขามีสีหน้ากรุ่นโกรธแล้วฉีกยิ้มโหดให้เธอ

“เด็กเปรต นึกว่าอยากอุ้มนักเหรอ นมเธอหนักมากรู้ไหม ฉันปล่อยเธอลงก็ได้”

สิ้นคำ แขนกำยำที่ผ่านการออกกำลังกายและทำงานในไร่ชาทุกวันก็ปล่อยร่างเล็กนุ่มนิ่มไปทั้งตัวลงกระแทกพื้นอย่างไม่แยแสว่าดินแข็งแห้งบนคันบ่อจะทำให้คนตัวเล็กเจ็บร้าวระบมแค่ไหน