ตอนที่1. ฝันซ้ำๆ

เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ดวงตากลมโตเบิกโพลงทันทีและร่างบางก็ผวาตื่น หญิงสาวรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นถี่ผิดปกติและเหงื่อที่ชื้นเต็มตัว มือเรียวสั่นระริกขณะที่ยกมันแตะริมฝีปากของตนเอง เธอรีบผุดลุกไปส่องกระจกหาความเปลี่ยนแปลงหรือร่องรอยที่ยังเหลืออยู่ ทว่าสิ่งที่เห็นคือใบหน้าของใบหน้าหญิงสาวอายุ 22 ปี

“ฝันซ้ำๆ มาสามปีแล้วนะ”

‘ยิหวา’ พึมพำกับตัวเองเหมือนทุกครั้งที่สะดุ้งตื่นกับฝันประหลาด สามปีแล้วที่เธอฝันแปลกๆ แบบนี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เธอถามกับตัวเองขณะพาร่างเพรียวที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอเข้าห้องเพื่ออาบน้ำมือเล็กหมุนปุ่มให้น้ำอุ่นจากฝักบัวไหลรินรดร่างเปลือยเปล่า น่าจะเป็นสามปีที่แล้วคืนนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเสียงดังจนเธอต้องหนอนเอาหมอนปิดหูแต่ใจหนึ่งก็เป็นห่วงว่าแม่จะเป็นอันตราย ครอบครัวที่เคยอบอุ่นมาตลอดแต่จู่ๆ วันหนึ่งก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาแสดงตัวกับแม่ว่าเป็นภรรยาน้อยของพ่อ ครอบครัวที่เคยอบอุ่นแตกสลายในพริบตา เธอหลบขึ้นมาอยู่บนห้องตามคำสั่งของแม่ คืนนั้นฝนกระหน่ำลงอย่างหนักและฟ้าก็แลบแปลบปลาบจนเธอต้องลุกขึ้นมาเพื่อดึงม่านหน้าต่าง ทว่าภาพที่เห็นจากหน้าต่างห้องนอนคือชายหนุ่มสองคนทะเลาะวิวาทและมีคนหนึ่งทรุดลงไปกองกับพื้น ในแสงสลัวของโคมไฟหน้าบ้านทำให้เธอเห็นเหมือนเลือดไหลนองพื้น แล้วจู่ๆ บุรุษลึกลับก็เข้ามาในห้องเธอ

นั่นเป็นภาพในความฝันที่หลอกหลอนเธอมาตลอดสามปีที่ผ่านมา เมื่อเธอลืมตาในเช้าวันรุ่นขึ้นเธอก็พบตัวเองนอนหลับสนิทมีผ้าห่มคลี่คลุมอย่างเรียบร้อย เธอลุกขึ้นไปยืนดูที่หน้าต่างก็ไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติผู้คนยังคนเดินผ่านหน้าบ้านเช่นทุกวันที่เคยเป็นมา แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงคือถ้อยคำของแม่ที่บอกเล่าเรื่องการจากไปของพ่อกับผู้หญิงคนนั้น เรื่องราวของพ่อกับแม่ทำให้เธอไม่ปริปากพูดเรื่องที่เห็นแม้ว่ารอยอบอุ่นยังคงทิ้งไว้ที่ริมฝีปาก

‘จุมพิตแรก’

ยิหวาออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดเก่งคือเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวและกางเกงยีนสีซีด ผมยาวหยักศกถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าด้วยยางสีดำ ใบหน้าหวานตบแต่งบางๆ เหมือนเช่นทุกวันเธอหยิบย่ามใบโปรดที่ได้มาจากเชียงรายของฝากจากหมู่บ้านกะเหรี่ยง น้ำอุ่นทำให้เธอสดชื่นจนทำให้หญิงสาวผิวปากเป็นเพลงเดินลงมาจากชั้นบน ยังไม่ทันพ้นบันไดขั้นสุดท้ายเสียงหัวเราะเบาๆ กับกลิ่นอาหารหอมๆ ก็ทักทายเธอเข้าให้แล้ว

“ผิวปากแบบนี้ไม่ดีเลยนะยิหวา” คุณช่อแก้ว-มารดาของยิหวาทักเมื่อเห็นลูกสาวคนเดียวเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารแล้ว

“ก็คนอารมณ์ดีนี่คะแม่” เธอยิ้มทะเล้นแล้วหยิบขนมปังปิ้งในจานกินหน้าตาเฉย

“นั่นของปลายรุ้งนะลูก” ช่อแก้วดุลูกสาวแต่ยิหวากลับไม่สนใจยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มอีกด้วย

“อร่อยไหม” หญิงสาววัยเดียวกับยิหวาเอ่ยถามปนหัวเราะน้อยๆ แล้วยกชามข้าวต้มวางตรงหน้าคุณช่อแก้ว “วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งค่ะ”

“อะไรที่ปลายทำก็อร่อยทั้งนั้นแหละ” ยิหวายิ้มแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “ถ้าไม่เกรงใจจะใส่ถุงห่อไปกินที่ทำงานด้วย”

“ก็เอาซิ ทำไว้ตั้งเยอะแหนะ” ปลายรุ้งทำท่าจริงจังจนยิหวาหัวเราะออกมา

“ตอนเช้าหวากินแค่นี้ก็เยอะแล้ว” ยิหวาเอ่ยพอดีกับภาพข่าวในโทรทัศน์กำลังออกข่าวดาราสาวเจ้าบทบาทอยู่

‘ภาพนั่นเป็นภาพตัดต่อค่ะ ไม่ใช่จีจี้เลย...จีจี้ไม่เคยไปสถานที่แบบนั้นเลยค่ะยกเว้นงานโชว์ตัวซึ่งจีจี้มีผู้จัดการไปด้วยตลอดค่ะ’

“แหวะ! ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขาละซิถึงจะยอมรับผิด” ยิหวาเบ้ปาก

“แล้วมันจริงไหมละลูก...หนูจีจี้นี่ไปปาร์ตี้ยาอีอะไรจริงเหรอ” คุณช่อแก้วอดถามไม่ได้

“โธ่แม่! ยัยจีจี้นี่จอมสตอเบอรี่มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว...เคยทิ้งนิสัยเดิมที่ไหนอ่ะไม่เชื่อถามปลายดูก็ได้”เธอหันไปทางเพื่อนสาวที่เพิ่งจะนั่งลงจัดการอาหารเช้าของตัวเอง

“อันนี้ปลายไม่รู้ค่ะ ปลายไม่ใช่นักข่าวเหมือนหวา”