ตอนที่ 4

4

ขุนโจรร้ายยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจกับรูปร่างของสาวงามผู้เลอโฉม ความงามของบุตรสาวพ่อค้าวานิชลือเลื่องขจรกระจายไปไกล จนเหล่าขุนโจรผู้เป็นลูกน้องต่างก็ยุให้เขานั้นมาฉุดคร่าไปทำเมียเสียหลายครั้ง แต่ตอนนั้นเขาคิดว่านางยังเด็ก แล้วเขาไม่ชอบเด็กที่จะต้องคอยเอาอกเอาใจ ยามทำอะไรไม่ถูกใจคุณเธอทั้งหลายด้วย

“อีกไม่นานโว้ย ข้าจะไปพาผู้หญิงคนนั้นมาทำให้พวกเอ็งอิจฉาเล่น ฮ่าฮ่า...” เมื่อเมรัยเข้าปากก็เกิดความคึกคะนอง คำพูดคำจาจึงเต็มไปด้วยความฮึกเหิม แต่ไม่เคยคิดจริงจัง ด้วยรอบกายเขามีสาวงามคอยคลอเคลียเอาอกเอาใจให้ความสำราญอยู่แล้ว แต่เมื่อได้มาเห็นในวันนี้...

ม่านผ้าสีขาวผืนบางฉลุลายดอกไม้สีชมพูอ่อนจาง ที่มิอาจปกปิดใบหน้างามผุดผ่องแรกแย้มราวดอกไม้แรกผลิได้ นัยน์ตากลมโตฉายแววหวาดหวั่นหวาดกลัวแต่มีชีวิตชีวา ทำเอาหัวใจจอมโจรร้ายถึงกับสะดุด อยากยื่นมือไปสัมผัสโอบอุ้มเรือนกายอรชรอ้อนแอ้นบอบบางที่ต้องการคนเข้มแข็งและแกร่งกล้าเช่นคนอาจหาญอย่างเขาปกป้องคุ้มครอง เสียดายสุดใจขาดดิ้นที่ไม่เชื่อคำยุของเหล่าสมุนโจรผู้อหังการ เร่งรุดไปจับเอาเธอมาทำเมีย! เสียตั้งนานแล้ว แต่...

ถึงจะมาเจอในวันนี้ก็ยังไม่สายเกินไปนี่นา ในเมื่อนางผู้งามสง่า คู่ควรกับเขา...ฮิบราน ผู้เป็นหนึ่งแห่งขุนเขาเฮดา เหมาะที่จะเป็นแม่หญิงผู้ให้กำเนิดบุตรชายผู้ที่สืบทอดและปกคลุมกองโจรสืบนับเนื่องต่อไปเสียจริง! หญิงสาวที่แสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่องทำให้นึกถึงดอกไม้ตูมเต่งที่จะผลิบานในอุ้งมือ ยามถูกโลมเล้าอย่างสนิทด้วยเพลิงเสน่หาเร่าร้อน

“มารับ...เมีย!”

ไอซาย่าถึงกับสะดุ้งหน้าซีดเผือด แค่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า ก็ทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นอยู่แล้ว นี่ยังมีชายท่าทางน่ากลัวนั่งตระหง่านราวกับภูผาหินบนอาชาตัวใหญ่และเสียงเข้มดุกระโชกโฮกฮากดังสอดแทรกเข้ามาในโสตประสาท ยังจะสายตาโลมเลียไปทั่วร่างอีก หัวใจที่เต้นรัวระทึกด้วยความขลาดกลัวร่วงหล่นไปกองอยู่ที่ปลายเท้า อากาศรอบกายร้อนราวกับถูกเผาไหม้ ทว่าร่างกาย มือและเท้ากลับเย็นยะเยือกราวกับถูกน้ำแข็งเกาะ

สายตาคมดุเต็มไปด้วยความหื่นกระหายน่าสะอิดสะเอียน มองมาราวกับจะทะลุผ่านเนื้อผ้าสีขาวไปเห็นถึงเนื้อในดั่งเช่นทารกแรกเกิด แม้ก้าวหลบหลังร่างหนาใหญ่ไอซาย่าก็ยังรู้สึกถึงกระไอแห่งความน่ากลัวที่แผ่ซ่านมาครอบคลุมจนอึดอัดหายใจไม่ออก

“ไม่ต้องกลัวนะไอซาย่า ฉันจะไม่ให้ใครหน้าไหน ทำอะไรเธอได้แน่นอน” อันเดซาอีบอกกล่าวคนรัก มือหนาทาบทับบีบกระชับมือนุ่มนิ่มเย็นเฉียบอย่างต้องการปลอบประโลม ทั้งที่ตัวเขาเองไม่แน่ใจเลยสักนิด จะทำอย่างคำพูดได้หรือเปล่า ในเมื่อรอบกายตอนนี้มีแต่ขุนโจรร้ายอยู่รายรอบพร้อมอาวุธครบมือ ขณะที่เขาไม่มีอะไรเลย

“ฮ่าฮ่า แกนี่มันไม่ดูน้ำหน้าตัวเองเลยนะไอ้หนูน้อย ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย ยังไปห่วงคนอื่นอีก” ขุนโจรร้ายหัวเราะเสียงดังลั่น หันไปมองลูกน้องที่ทำหน้าที่ของตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง เหลือเพียงแค่เขา...

“ฉันว่าแกไปซุกอกกินนมแม่ดีกว่าไอ้หนูน้อย ส่วนแม่สาวน้อยแสนสวยนี่...เธอเป็นของฉันว่ะ”

“กรี๊ด!!” ไอซาย่าหวีดร้องเสียงหลง เพียงแค่พริบตานิดเดียวเท่านั้น กำแพงหนาที่ใช้เป็นเกราะกำบังกายอันตรธานลอยไปล้มคลุกฝุ่น มุมปากด้านหนึ่งปริแตกมีเลือดไหลซึมออกมา ในขณะที่ตัวเธอก็ลอยละลิ่วไปนั่งอยู่บนอาชาตัวใหญ่ มีแขนกำยำราวกับเหล็กกล้ารัดรอบลำตัว สองมือถูกจับมัดเอาไว้ด้วยมือหยาบเพียงข้างเดียว ด้วยอีกข้างนั้นถือปืนเล็งใส่อันเดซาอี!

“ไม่! ปล่อยฉันนะ! ซีกัลป์ช่วยด้วย!” หวีดร้องเสียงดังลั่น พร้อมพยายามไขว่คว้าหาคนรักให้มาพาตัวเองออกไปจากไอ้คนกักขฬะ แต่ก็ยังกลัวอันเดซาอีจะเป็นอันตรายอยู่เหมือนกัน

เมื่อต้องทนเห็นคนรักอยู่ในอ้อมแขนคนอื่นโดยเขาทำอะไรไม่ได้ อันเดซาอีอึดอัดคับแค้นใจจัดจนหน้าตาแดงคล้ำ มองสบตาโจรร้ายอย่างอาฆาตแค้น เหลียวมองไปรอบๆ เพื่อหาดูว่ามีอะไรพอที่เขาสามารถใช้ช่วยเหลือไอซาย่าได้บ้าง แต่ก็ยิ่งทำให้ขุ่นเคืองใจ ด้วยไม่มีอะไรเป็นอาวุธได้เลย

“ปล่อยฉันนะ!!”

เสียงหวีดร้องด้วยความกลัวของไอซาย่าจุดประกายเพลิงโทสะในกายหนุ่มน้อยจนร้อนรุ่มราวถูกไฟเผา

“ปล่อยเมียฉันนะไอ้สถุล!” อันเดซาอีคิดว่าเขาตวาดดังกึกก้องแล้ว ทว่าเสียงที่เปล่งออกไปกลับเบาหวิว เป็นเรื่องตลกให้ไอ้เจ้าโจรร้ายหัวเราะหยามหยัน

“เมียแกหรือ...แล้วทำไมถึงมาอยู่ในอ้อมกอดฉันได้ล่ะไอ้หนุ่ม” เอ่ยพลางหัวเราะกลั้วคอ มองหน้าเจ้าบ่าวหนุ่มน้อยขณะกดใบหน้าแนบบริเวณซอกคอระหง

เมียรักถูกลวนลาม ไอ้โจรร้ายก็ยังจะหัวเราะเสียงดังก้องเยอะเย้ยตามมาอีก อันเดซาอีทนไม่ไหว แม้เขาจะด้อยกว่าในทุกทาง แต่ก็ไม่ได้ทำให้คิดยอมแพ้ ร่างสูงใหญ่พุ่งโผนไปข้างหน้าอย่างสุดตัว เพื่อช่วยตัวเจ้าสาวสุดที่รักจากอุ้งมือจอมโจรร้ายที่ตั้งหลักคอยรับอยู่แล้ว

เหมือนแก้วในหูสั่นสะเทือน เมื่อปลายกระบอกปืนฟาดไปที่ใบหน้าหล่อเหลาจนคนถูกทำร้ายถึงกับเห็นดาวลอยวิ้งๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอันเดซาอีก็รู้สึกถึงแรงปะทะบนยอดอกจนเซถลาไปคลุกฝุ่น ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นช่วยดวงใจอย่างหวังไว้ก็ถูกรุมสกรัมด้วยเท้าอีกหลายครั้ง จนเขาคิดว่าอาจมีบางส่วนของร่างกายหัก แต่ชายหนุ่มไม่คิดยอมแพ้ รีบพาร่างกายบอบช้ำลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล

“ปล่อยไอย่านะ! ไอ้โจรบ้ากาม”

“แกนี่อึดจริงๆ ไอ้หนุ่ม แต่ถ้าฉันไม่ทำตามความต้องการล่ะ น้ำหน้าอย่างแกจะทำอะไรฉันได้” เอ่ยถามอย่างดูถูกในความไม่ประมาณตนของหนุ่มน้อยตรงหน้า แล้วยังตอกย้ำฝังความโกรธแค้นซ้ำลงไป ด้วยการกดจมูกบนแก้มหอมนุ่ม พร้อมความเสียดายด้วยใบหน้าสาวน้อยมีผ้าบางขวางกั้นอยู่

ขุนโจรร้ายมองเจ้าบ่าวหนุ่มวัยกระเตาะที่ทำท่าทางง่ำๆ ฮึ่มๆ จะกระโจนใส่อย่างกับสุนัขจนตรอกที่ต้องสู้จนหลังชนฝาด้วยความหงุดหงิดระคนรำคาญใจ

“ไอ้เจ้าหนุ่มนี่มันรักเธอมากสินะเมียจ๋า” เอ่ยกับคนในอ้อมแขนเสียงหวาน แต่ปลายสายตาเกรี้ยวกราดดุร้ายไปมองอันเดซาอีด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง

“ฉันไม่ค่อยชอบให้ใครมายุ่มย่ามกับข้าวของที่เป็นของฉันเสียด้วยสิ!” รักมากก็ต้องมีความพยายามมาก...ไอ้หนุ่มนี่ต้องตามรังควาญเขา เพื่อแย่งชิงสาวน้อยในอ้อมแขนนี้ไป ไม่มีทาง! อย่างนี้ควรตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลมเสียจะดีกว่า

ทั้งที่รายรอบกายเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมจากการหนีตายกันจ้าละหวั่น ไหนจะเสียงกรีดร้องของความเจ็บปวดและตกใจ แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเหมือนรอบกายเงียบสนิทไร้แม้กระทั่งเสียงลมพัด

“ซีกัลป์!!!”

เสียงของใสๆ ของใครบางคนก็ดังสอดแทรกเข้ามากระทบโสตประสาท พร้อมความเจ็บปวดกึ่งกลางทรวงอกก่อนแผ่ขยายไปทั่ว และเมื่อก้มดูก็ได้ว่าเสื้อสีขาวเริ่มมีสีแดงแต่งแต้ม ค่อยๆ ขยายจนใหญ่จนเสื้อที่ใส่เปียกชุ่ม ก่อนร่างหนาทรุดลงกองนอนบนพื้น ขณะที่สายตาจับจ้องมองไปที่ขุนโจรร้ายซึ่งตะโกนโหวกเหวกสั่งลูกน้องให้ล่าถอย พร้อมพาเอาดวงใจของเขาไปด้วย!

นี่สินะ...คำสาปที่โอซามุมอบให้ ความรักที่ไม่มีวันสมหวัง ดวงใจถูกพรากไปโดยที่เขาช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย แต่ไม่...เขาไม่มีวันยอมแพ้ ต่อให้ร่างกายต้องแหลกละเอียดเป็นผุยผงก็จะตามเอาหัวใจคืนมา

รอนะ...ไอซาย่า อดทนรอสักนิด ฉันจะรีบเอาความเจ็บนี้ออกไป แล้วจะตามหาเธอให้เจอ...ดวงใจของฉัน!

มือใหญ่ยื่นไปไขว่คว้าร่างเล็กบอบบาง ที่ค่อยๆ ลอยหายไปจนลับและหนังตาที่ปิดลง เมื่อความเจ็บปวดแผ่ขยายไปทั่วร่าง พร้อมสติสัมปชัญญะที่ขาดหายไป!