1 - อย่ากลืนน้ำลายตัวเองก็แล้วกัน

ปัจจุบัน

ฉันเลิกเรียนกลับมาที่ห้องสแกนคีการ์ดเข้าไปในห้อง ก็เจอกับผู้ชายที่ฉันเริ่มจะคุ้นหน้าเขาแล้วแหละ เพราะเขามาที่นี่บ่อยราวกับว่ามันคือห้องของตัวเขาเอง มาบ่อยถึงขนาดที่ว่ามีคีการ์ดห้องฉัน แต่!! อย่าคิดว่าฉันเป็นคนเอาให้เขานะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปเอามาได้ยังไง

“วันนี้ไปมีเรื่องกับใครมาอีกล่ะ ?” พอเดินเข้าไปในห้องฉันก็ถามกับคนที่นั่งรออยู่บนโซฟาทันที เขาอยู่ในชุดนักศึกษาแต่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับฉันหรอกนะ

ฉันมีไปสืบมาด้วยจากเข็มที่ติดอยู่บนชุดนักศึกษาของเขา มันเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังที่มีแต่ลูกท่านหลานเธอระดับมหาเศรษฐีไปเรียนทั้งนั้น ที่ฉันต้องสืบก็เพราะว่าฉันอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้อะไรเลย รู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้ต้องรวยมากแน่ ๆ

เขาหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่เย็นชาก่อนจะหันหน้ากลับไปโดยไม่พูดอะไร

อะไรของเขาเนี่ย !!

“นี่นาย....”

“ไม่ได้มีเรื่องกับใคร” เขาตอบเพียงสั้น ๆ แค่นี้ มันเป็นปกติของเขานั่นแหละที่เขาจะพูดน้อย ๆ ฉันเริ่มชินแล้วแหละ

“ไม่มีเรื่องกับใคร แล้วนายมาทำไม” ฉันถามอย่างแปลกใจ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยไล่ไม่เคยบอกว่าไม่ให้เขามาที่ห้องฉันอีกนะ แต่เชื่อเถอะว่าผู้ชายคนนี้หน้าด้านกว่าที่คิด

“เพื่อนยืมห้อง”

“ยืมห้อง ยืมทำไม ?” ฉันถามเขาอย่างแปลกใจอีกครั้ง

“อยู่กับเด็ก”

เขาตอบแค่นั้น แต่ฉันก็พอจะเดาออกแล้วแหละว่ามันมีอะไรมากกว่าคำว่าอยู่กับเด็ก

ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าของเขาก่อนจะมองดูใบหน้าเขาว่ามันมีรอยฟกช้ำอะไรเพิ่มเติมมาบ้างหรือเปล่า

“มองทำไม ?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมก่อนที่เขาจะเอ่ยถามฉันเสียงเรียบ ๆ

“แค่จะดูว่านายไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครมาจริง ๆ หรือเปล่า แต่ไม่มีก็ดีแล้วแหละ”

“ห่วง ?” เขาเลิกคิ้วถามฉัน

“เปล่า ฉันขี้เกียจทำแผลให้ต่างหาก” ฉันพูดจบก็หันหลังให้เขาเตรียมจะเดินเข้าไปในห้องนอนแต่นึกขึ้นได้ว่าลืมบอกอะไรเขาไปอีกอย่าง เลยหมุนตัวกลับไปเพื่อที่จะบอกเขา

ไม่คิดว่าเขาจะเดินตามหลังฉันมาติด ๆ พอฉันหยุดเดินแล้วหมุนตัวกลับไปมันทำให้ใบหน้าของฉันไปชนกับแผงอกของเขาทันที ก่อนที่คนตัวสูงจะก้มหน้าลงมามองฉัน

“อื้อ นี่!! นะ นายจะเดินตามฉันมาทำไม” ฉันถามพร้อมกับถอยหลังหนีเขาสองก้าว

“อยากอาบน้ำ”

“อยากอาบน้ำ ? นายก็รอกลับไปอาบที่ห้องนายสิเพื่อนนายคงไม่อยู่ที่ห้องนานทั้งคืนหรอกนะ นี่!! อย่าคิดที่จะมานอนห้องฉันเชียวนะ แค่ฉันให้นายเข้ามาในห้องก็มากพอแล้ว” ฉันพูดออกไปยาวเหยียด ถึงเขาจะมาที่ห้องฉันบ่อยแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยได้มานอนที่ห้องของฉันหรอก

“อื้ม” บางทีฉันก็หงุดหงิดกับการพูดน้อย ๆ ของเขานะ ไอ้คำว่าอื้มเนี่ยมันหมายความว่ายังไงกันล่ะ

“สรุปนายเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย”

“ขออาบน้ำก่อน” ฉันถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่างหัวเสียให้กับความเย็นชาของผู้ชายคนนี้

“วันนี้ฉันจะไปคลับ ถ้าอาบน้ำเสร็จแล้วนายก็ควรจะกลับไป”

“อื้ม ขอผ้าเช็ดตัว”

ฉันจำใจต้องเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองมาให้เขา เมื่อออกมาจากห้องนอนก็เห็นว่าตอนนี้เขาถอดเสื้อผ้าออกแล้ว ยังดีที่เขาไม่ถอดบ็อกเซอร์ออกด้วย จริง ๆ เขาควรจะอายฉันบ้างนะ

“อ่ะ รีบ ๆ อาบฉันนัดเพื่อนเอาไว้”

“ถ้ารีบมากก็มาอาบด้วยกันมั้ย” เขาพูดคำนี้ออกมาได้หน้าตายมาก นี่ชวนฉันไปอาบน้ำด้วยถูกมั้ย ก็อย่างว่าผู้ชายมีหรอจะไม่คิดเรื่องพวกนี้ ร้อยทั้งร้อย !!

“อย่างนาย ไม่ใช่ทางฉันหรอก รีบ ๆ ไปอาบ”

“หึ!! อย่ากลืนน้ำลายตัวเองแล้วกัน”

เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูในมือฉันเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ฉันไม่เข้าใจที่เขาบอกว่า ‘อย่ากลืนน้ำลายตัวเอง’ มันแปลว่าอะไรกัน