สัมพันธ์สวาท

ย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อน....

ยัยพริ้งนะยัยพริ้ง โอเคฉันรู้แหละว่าหวังดีอยากจะช่วยคนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่เอาผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาไว้ห้องฉันแถมตัวเองยังหนีกลับห้องป่านนี้ก็ยังไม่มามันน่ามั้ยเนี่ย !!

ฉันได้แต่บ่นเพื่อนในใจพรางนั่งมองผู้ชายตรงหน้า

ฉันนั่งเฝ้าผู้ชายแปลกหน้าคนเดียว ใช่สิ!! นี่มันห้องฉัน เขาได้รับบาดเจ็บหลายจุดตามร่างกาย ไม่รู้ว่าไปมีเรื่องกับใครมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของเขาก็ยังดูดีไม่มีที่ติ

ร่างหนาค่อย ๆ ขยับ ทำเอาฉันสะดุ้งทำตัวไม่ถูกเมื่อผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นเขารู้สึกตัวแล้ว

เขาตะวัดสายตามาจ้องหน้าฉัน สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองทำอะไรที่มันผิดร้ายแรงมาก ๆ มาอย่างนั้น

“เธอเป็นใคร” นี่คือคำแรกที่เขาถามฉัน น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขาทำให้ขนฉันลุกซู่ไปทั้งตัว

“นะ นี่นาย!! อย่ามองฉันแบบนี้นะ ฉันช่วยนายเอาไว้นะ” ฉันรีบพูดขึ้นทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่

เขาเงียบไม่พูดอะไร สายตาคมกริบมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะมาหยุดตรงใบหน้าของฉันอีกครั้ง ทำไมสายตาของเขาเวลาที่มองฉันมันถึงได้น่ากลัวขนาดนี้นะ

“ฉะ ฉันทำแผลให้นาย....”

“อื้ม” เขาชิงตอบก่อน จากนั้นเขาก็ล้วงมือไปหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองขึ้นมา

เงินจำนวนมากถูกวางเอาไว้ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปเปิดประตูออกไปจากห้องฉันไปเลย

เฮ้ยย!! คนแบบนี้ก็มีด้วยหรอเนี่ย แม้แต่ขอบคุณยังไม่คิดจะพูดเลย ให้ตายเถอะ!!

สายธารเอ้ย! ไม่น่าไปช่วยหรอกแบบนี้ เงินนั่นใครอยากได้กัน

สายธารน่ะชื่อของฉันเอง คิดไปแล้วก็หงุดหงิดกับผู้ชายคนนั้นไม่หาย

หลายวันผ่านไป...

ฉันใช้ชีวิตตามปกติ ไปเรียนกลับมาที่ห้อง โทรศัพท์ไปคุยกับคนที่บ้านบ้าง พ่อกับแม่แล้วก็พี่ชายฉันอยู่ต่างจังหวัดน่ะ ส่วนฉันมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพกับยัยพริ้งเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน

ก๊อก ๆ (เสียงเคาะประตูห้อง)

ตอนนี้ฉันกำลังแต่งหน้าแต่งตัวเพราะนัดไปเที่ยวกับพวกไอ้เตเพื่อนกลุ่มเดียวกันนี่แหละ

ฉันเดินไปเปิดประตูห้องเพราะคิดว่าคงเป็นพริ้งที่มาเคาะห้องบางทีนางอาจจะเปลี่ยนใจไปกับฉันด้วยก็ได้

แต่!!! เมื่อเปิดประตูออกไปแล้วมันกลับไม่ใช่พริ้ง

แต่เป็นผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น คนที่ฉันเคยทำแผลให้เขา

ในตอนนี้ใบหน้าของเขายังคงมีรอยฟกช้ำอยู่ มันไม่ได้ลดลงไปเลยสักนิด แต่เหมือนกับว่ามันจะมีรอยช้ำเพิ่มขึ้นมาซะมากกว่า

“นายมีอะไรหรือเปล่า ?” ฉันถามเขาอย่างแปลกใจ

เขาไม่ตอบอะไรแต่กลับเดินเข้ามาภายในห้อง เดิน ดุ่มๆ ไปนั่งบนโซฟาเฉยเลย เขาทำเหมือนห้องนี้เป็นของเขาเอง

“นี่นาย ใครอนุญาตให้เข้ามาออกไปเลยนะ ถ้าไม่ออกไปฉันจะเรียก รปภ ขึ้นมาลากตัวนายออกไป”

“ทำแผลให้ฉันหน่อย” เขาไม่แม้แต่จะใส่ใจคำพูดของฉันเลยสักนิด

“ห๊ะ ทะ ทำแผล”

“อื้ม”

“แล้วทำไมนายไม่ไปโรงพยาบาล ฉันไม่ใช่หมอนะ อีกอย่างฉันมีธุระต้องไป”

“ไปแรด ?” เขาเลิกคิ้วหนาขึ้นเชิงถามฉัน นี่เขารู้จักฉันดีแค่ไหนกันถึงได้มาพูดอะไรแบบนี้กับฉัน

“ออกไปจากห้องฉัน !!”

“ทำแผลก่อน” พูดจบก็ถอดเสื้อออก ฉันกำลังจะอ้าปากไล่เขาอีกครั้งแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเลือดที่เปรอะเปื้อนไหลออกมาตรงหน้าท้องของเขาเต็มไปหมด

เลือดออกขนาดนี้เขายังไม่มีท่าทีว่าจะเจ็บปวดอะไรเลยสักนิด ทนได้ยังไงกัน

“ยืนมองทำไม รอให้เลือดฉันไหลออกมาหมดตัวก่อนว่างั้น ?”

“อ่ะ ระ รอๆ แป๊บนะเดี๋ยวฉันไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาก่อน”

ฉันรีบวิ่งหน้าตั้งไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล ถึงไม่อยากให้เขามาอยู่ในห้องแบบนี้ แต่คนบาดเจ็บมาฉันก็ต้องช่วยถูกมั้ย ยังไงผู้ชายคนนี้ฉันก็เคยทำแผลให้เขามาก่อนหน้านี้แล้วหนิ

“นอนลงไปสิ” ฉันวางกล่องปฐมพยาบาลลงก่อนจะสั่งให้เขานอนลงไป เขาก็ทำตามที่ฉันบอกอย่างว่าง่ายนะ

จากนั้นฉันก็เริ่มทำแผลให้เขา แต่จริง ๆ ฉันก็ทำไม่เป็นหรอกนะ แค่ความรู้พื้นฐานการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเท่านั้นแหละ แผลของเขาที่มีเลือดไหลออกมามันเป็นเหมือนรอยโดนมีดแต่แค่ถาก ๆ เท่านั้น

“ทีหลังนายควรไปหาหมอนะ” ฉันบอกเขาพร้อมกับมองใบหน้าของเขาซึ่งเขาก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน

“เธอก็ทำได้”

“นี่!! ฉันไม่ใช่หมอและอีกอย่างนายคือคนแปลกหน้าสำหรับฉัน”

“เดี๋ยวก็ชิน”

คำพูดนั้นของฉันมันเหมือนว่าเขาจะเข้าใจ แต่เปล่าเลย เพราะทุกครั้งที่เขาได้รับบาดเจ็บมา ก็จะเป็นฉันที่เป็นคนทำแผลให้เขา

โดยที่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร แผลที่ตัวเขาเกิดจากอะไร เขาเป็นคนดีหรือเปล่า

ฉันรู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่เย็นชา เลือดเย็นที่สุด เท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย