Ep.1

ธนาวิน วงศ์พิพัฒน์ กำลังยืนเท้าสะเอวมองหาใครบางคน ที่มีรูปร่างหน้าตาและลักษณะการแต่งตัวคล้ายกับคนที่น้องสาวสุดที่รักของเขาบอกมา

“พี่วินคะ วันนี้เพื่อนของวรรณจะแต่งตัวคล้ายๆ กับพจมานแห่งบ้านทรายทองเลยค่ะ เธอใส่ชุดกระโปรงลายดอกผีเสื้อสีชมพูอ่อน สะพายกระเป๋าใบเล็กสีน้ำตาลทอง ยัยจินชอบถักผมเปียสองข้าง สวมแว่นตาหนาเตอะ หน้าตาดีใช้ได้ เพื่อนรักของวรรณคนนี้สังเกตได้ไม่ยากหรอกค่ะ”

จินดารา เลิศอักษร สาวน้อยวัยใสกำลังเดินทางจากบ้านนอกมาสู่เมืองกรุงฯ เพื่อมาเที่ยวหาเพื่อนรักและเหนือสิ่งอื่นใด หญิงสาวเดินทางมาเพื่อมาหาประสบการณ์ในการทำงานที่เธอรัก

‘ยัยวรรณอยู่ไหนน้า...ทำไมยังไม่มารับเรานะ เอ๊ะ...หรือว่ารถติด’

พลั่ก!!

“อุ๊ย! เขาะ...ขอโทษค่ะ” จินดารารีบกล่าวขอโทษเมื่อเดินชนเข้ากับใครบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจ รอยยิ้มเจื่อนๆ ระบายขึ้นบนแก้มนวลใสที่เริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อต้องสบตากับบุรุษตรงหน้า แม้ว่าชายหนุ่มจะสวมแว่นตากันแดดสีเข้ม แต่รัศมีความหล่อเหลาของเขาก็ยังเปล่งประกายเจิดจ้า จนสาวๆ ที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็หันหน้ามองร่างสูงโดดเด่นราวกับนายแบบนั้นกันเป็นแถวๆ

“คุณ...ใช่ จินดารา เพื่อนรักของยัยวรรณใช่หรือเปล่า”

จินดาราอึ้งไปชั่วครู่ เมื่อถูกชายแปลกหน้าที่ถามเธอด้วยชื่อเต็มๆ ของเธอเอง และเขายังรู้จักธีระวรรณเพื่อนรักของเธออีกด้วย

“เอ่อ ใช่ค่ะ...แล้วคุณเป็นใครคะ ทำไมถึงรู้จักฉัน”

“ยัยวรรณให้ผมมารับคุณ ผมเป็นพี่ชายของเขา ทีนี้คุณจะไปกับผมได้หรือยังครับ” ธนาวินรีบตอบคำถามของหญิงสาวเพื่อตัดความรำคาญ เพราะเขามารอและมองหาหล่อนมานานหลายนาทีแล้ว

“เพื่อความสบายใจ จินขอดูหลักฐานบางอย่างที่แสดงว่าคุณเป็นพี่ชายตัวจริงของยัยวรรณได้ไหมคะ”

จินดารายังจำที่ธีระวรรณเพื่อนรักของเธอบอกได้ ‘พี่ชายของฉันน่ะ มีตำหนิที่ใบหูข้างซ้าย พี่วินเขาจะมีปานแดงเล็กๆ อยู่หลังใบหู ลองเปิดดูสิ ของจริงต้องมีรอยปานแดงใกล้กับติ่งหูนะจ๊ะ’

“คุณนี่ เรื่องมากจริงๆ เลยนะ มายืนดูใกล้ๆ สิ อยากจะดูอะไรก็เชิญ”

สีหน้าที่เริ่มรำคาญแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเด็กสาวที่เขามารับทำท่าไม่ไว้ใจเขาขึ้นมา

ทันใดร่างเพรียวบางสมส่วนก็ขยับเข้ามาใกล้คนที่ตัวโตสูงชะลูดปานนายแบบ แล้วเขย่งเท้าเอื้อมมือเรียวเล็กไปเปิดผมที่ใบหูข้างซ้ายของชายหนุ่มแวบหนึ่ง จนธนาวินอึ้งไปหลายวินาที มองหน้าจินดาราตาปริบๆ ด้วยความแปลกใจ

“ยัยวรรณบอกว่า ถ้าคุณเป็นพี่ชายตัวจริงของเขา คุณต้องมีตำหนิที่ใบหูข้างซ้าย แล้วคุณก็มีจริงๆ ด้วยฮ่าๆ” จินดาราหัวเราะในขณะที่ธนาวินทำหน้าบึ้งใส่ จนหล่อนต้องหุบยิ้มในทันทีที่เห็นท่าทีของคนที่กำลังมองเธอคล้ายจะตำหนิ

“เอ่อ ขอโทษค่ะ จินลืมตัวไปหน่อย” สาวเปิ่นจอมโก๊ะกล่าวขอโทษเสียงอ่อยยิ้มแหยๆ อย่างสำนึกผิด ที่ทำให้ชายหนุ่มต้องอับอายในสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้น

ธนาวินทำหน้ามุ่ยก่อนที่จะพาเพื่อนจอมโก๊ะของน้องสาวตัวแสบไปขึ้นรถ ร่างเล็กเดินตามเขาไปโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ อีก

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาธนาวินก็พาจินดารามาที่บ้านพักสุดหรูของน้องสาวในแถบชานเมือง

“วรรณ!” จินดาราตะโกนเรียกเพื่อนรักทันทีที่เห็นหน้าธีระวรรณ สองเท้ารีบก้าวลงจากรถและรีบวิ่งไปหาคนที่กำลังอ้าแขนรับทันที

“จิน!” ธีระวรรณเองก็รีบวิ่งโผเข้าไปกอดเพื่อนรักด้วยความดีใจมากไม่แพ้กัน

ทั้งสองสาวปล่อยให้สารถีหนุ่มที่กลายเป็นส่วนเกินของพวกเธอ ยืนกอดอกพิงขอบประตูรถเก๋งคันหรูอยู่คนเดียว

“นี่บ้านแกเหรอวรรณ สวยน่าอยู่จัง อย่างกับบ้านในฝันของฉันแน่ะ”

สาวบ้านนอกอย่างจินดาราเอ่ยชมออกมาอย่างจริงใจไม่ปิดบัง ด้วยใบหน้าที่ยิ้มละไมดั่งกุหลาบแรกแย้ม จนธนาวินต้องแอบมองด้วยความชื่นชม ท่าทางโก๊ะๆ กังๆ ของหญิงสาว และรอยยิ้มสดใสของหล่อน ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

“ใช่ นี่บ้านฉันเอง พ่อฉันซื้อให้เมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง ถ้าแกชอบก็มาอยู่กับฉันนานๆ สิ” ธีระวรรณชวนเพื่อนรักด้วยแววตาพราวระยับ เพราะเธอเองก็ไม่อยากนอนในบ้านหลังใหญ่โตแบบนี้คนเดียวนักหรอก

“อยู่นานๆ ได้แน่นะ”

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ บ้านออกจะใหญ่โตกว้างขวาง ถ้าได้แกมาอยู่เป็นเพื่อนก็ดีน่ะสิ จะได้ไม่เหงา”

“ขอบใจนะ”

“อื้อ”

ทั้งจินดารากับธีระวรรณ ต่างก็เป็นนักเขียนมือใหม่กันทั้งคู่ สาเหตุที่ทั้งสองสาวกลายมาเป็นนักเขียน เพราะว่าทั้งคู่บ้าอ่านนิยายเอามากๆ ไม่เฉพาะหนังสือนิยายเท่านั้นที่พวกเธออ่าน ทั้งหนังสือเกร็ดความรู้ หนังสือการ์ตูน หนังสือธรรมะ และหนังสือสารพัดที่พวกเธอสรรหามาอ่านเมื่อมีเวลาว่าง

สุดท้ายก็เลยนึกสนุกๆ ลองแต่งนิยายกันเองดูบ้าง แล้วก็เอามาลงในเว็บนิยายที่นักเขียนและนักหัดเขียนเขาลงกัน กระทั่งทางสำนักพิมพ์เขาสนใจ จึงได้นำนิยายของทั้งสองสาวมาตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม แล้วจินดาราและธีระวรรณก็ได้เป็นนักเขียนสมใจมาจนถึงทุกวันนี้

ธนาวินมองไปทางสองสาวท่าทางครุ่นคิดขณะคุยโทรศัพท์

“อะไรนะครับแม่! จะให้ผมแต่งงาน” คำว่าแต่งงานมันเหมือนคำสั่งที่ผลักไสไล่ส่งเขาไปสู่แดนประหารเสียมากกว่า ธนาวินหวงชีวิตโสดของเขามากแค่ไหนใครๆ ก็รู้ ที่ผ่านมาแม้ว่าเขาจะเคยมีสัมพันธ์สวาทกับใครมา แต่แม่ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ทางผ่าน

รสริน คือเพื่อนหญิงคนหนึ่งในตอนนี้ที่ชายหนุ่มคิดว่าเธอพิเศษมากกว่าใครๆ หล่อนสวย หมวย อึ๋ม เป็นสเปคที่หนุ่มๆ ส่วนใหญ่ปรารถนา หนำซ้ำหญิงสาวยังเพียบพร้อมไปด้วยชื่อเสียงเงินทอง อำนาจบารมี เพราะหล่อนเป็นถึงลูกสาวของนักการเมืองชื่อดังคนหนึ่งของประเทศ ทว่าตอนนี้ตัวหล่อนไม่ได้อยู่ในเมืองไทย หญิงสาวกำลังศึกษาต่ออยู่ที่ต่างประเทศ และอีกไม่นานหล่อนก็จะกลับมา

ทั้งคู่คบหาดูใจกันมานานแล้ว ก่อนที่ธนาวินจะเดินทางกลับมาเมืองไทย และตอนนี้ชายหนุ่มก็เพิ่งกลับมาอยู่บ้านได้เพียงเดือนเดียวเท่านั้นเอง

“เรื่องนี้ แม่คุยกับแกหลายครั้งแล้วนะตาวิน แกเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล อายุอานามก็ไม่น้อยแล้ว พ่อแม่คนอื่นเขาได้อุ้มหลานกันหมดแล้ว ก็เหลือแต่ครอบครัวของเรานี่แหละที่ยังไม่มีหลานเลยสักคน บ้านหลังออกจะใหญ่โตแต่กลับเงียบเหงาอย่างกับป่าช้า” คุณนายสายสมรบ่นมาตามสาย

“แต่ผมยังไม่พร้อมนะครับแม่” ธนาวินค้านเสียงแข็ง

“ไม่รู้ล่ะ แม่คุยกับพ่อแกแล้ว ถ้าแกกลับบ้านมาเมื่อไหร่ แม่จะพาแกไปรู้จักกับหนูพลอย แม่ชอบเขา แกเองก็เคยเห็นน้องเขาแล้วนี่”

“โธ่! แม่ครับ ยังไงผมก็ไม่แต่งกับหนูพลอยของแม่หรอกครับ”

“แกต้องแต่ง!”

“ผมไม่แต่ง!”

ดูเหมือนต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมแพ้ คุณนายสายสมรเป็นคุณแม่ที่แสนเอาแต่ใจเสมอมา นางอยากได้อะไรก็ต้องได้ และตอนนี้คุณนายแกก็อยากอุ้มหลานจนตัวสั่น ดังนั้นลูกสะใภ้ของนางจึงไม่ต้องเพอร์เฟคอะไรมากมาย ขอแค่เป็นคนดีที่สำคัญรักลูกชายของนางก็พอ

“แกต้องแต่ง”

“ผมไม่แต่งครับแม่”

“ทำไมแกถึงไม่อยากแต่ง”

“ก็ผมมีคนที่ผมกำลังจะแต่งงานด้วยแล้วนี่ครับ และตอนนี้เขาก็เป็นเมียของผมแล้วด้วย” ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานที่ไหนเจาะปากเขาพูด แต่ในวินาทีนั้นมันเผลอพูดออกไปแล้ว

“แกพูดจริงเหรอ” เพราะรู้จักลูกชายดี นางจึงไม่คิดหรอกว่าธนาวินจะพูดความจริง

“จริงสิครับแม่”

“อย่าโกหกแม่นะตาวิน”