บทที่ 2 สัญญารักมาเฟียร้าย : หมดความอดทน

สัญญารักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 2

“สวัสดีค่ะคุณโนอาร์ ขอบคุณที่สนใจรถหรูของโชว์รูมเรานะคะ” หญิงวัยกลางคนรีบเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่อีกคนกลับแสดงสีหน้าเรียบนิ่งกลับมาราวกับไม่สนใจ

ไอรีนมองเหตุการณ์อยู่ข้างหลังหญิงวัยกลางคนรับรู้ได้ถึงความอันตรายที่อยู่ในตัวของชายหนุ่มร่างสูงคนนี้

“เดี๋ยววันนี้ปรางจะให้น้องไอรีนแนะนำรายละเอียดต่างๆนะคะ” หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกับดันตัวไอรีนมาประจันหน้ากับโนอาร์อีกครั้ง

“……” โนอาร์ปรายตามองคนตัวเล็กด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

“..สวัสดีค่ะ” ไอรีนก้มหัวให้แล้วกล่าวทักทายอย่างจำยอม เพราะมันคือสิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบ

“รถคันนี้ผลิตเพียงเก้าสิบเก้าคันทั่วโลกได้กระจายไปหลายประเทศหนึ่งในนั้นคือประเทศไทย และมีเพียงบริษัทเราแค่หนึ่งเดียวที่ได้รับหน้าที่ดูแลรถสปอร์ตคันหรูโฉมงามคันนี้ค่ะ พละกำลังอยู่ที่ห้าร้อยเก้าสิบแรงม้า อัตราเร่งศูนย์ถึงเก้าสิบหกกิโลเมตรต่อชั่วโมง ทำได้ในเวลาเพียงสามจุดเจ็ดวินาที”

“ถ้าเธอจะเอาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตมาพูดพร่ำให้ฉันฟังก็ไสหัวออกไปซะ!” น้ำเสียงเรียบนิ่งพูดแทรกในตอนที่เธอกำลังอธิบายข้อมูลของรถสปอร์ตคันหรู

"ห๊ะ....คะ?"

"ฉันพึ่งรู้ว่ารถราคาขนาดนี้ใช้คนไร้มาตรฐานมาคุยกับแขก ไม่รู้ว่าการแต่งตัวของเธอคุยเรื่องรถหรือต่อรองเรื่องขึ้นเตียงกันแน่" โนอาร์มองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเธออีกครั้งมัน

คำพูดของเขาทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆได้ยินและตกตะลึงกับคำดูถูกที่ชายหนุ่มพูดออกมาแต่ไม่มีใครกล้าสวนกลับ

"....." สายตาและคำพูดของเขาทำให้เธอกำหมัดแน่นพยายามควบคุมอารมณ์โกรธเพราะตอนนี้เธอกำลังอยู่ในหน้าที่ ถ้าเจอกันนอกเหนือเวลางานรับรองเลยว่าเธอไม่ยอมแน่

"งั้นเชิญคุณโนอาร์ดูได้ตามสบายเลยค่ะ ถ้าสงสัยตรงไหนสอบถามดิฉันเพิ่มเติมได้ค่ะ" ไอรีนปั้นหน้ายิ้มบางๆราวกับไม่โกรธสิ่งที่เขาพูด ดวงตากลมโตจ้องคนตรงหน้า

"หึ...ปากเธอยิ้มแต่สายตาเธอกำลังด่าฉันอยู่นะ เสแสร้งเก่งดี"

"นิ่คุณ..." ไอรีนโพล่งคำพูดออกมาอย่างลืมตัว เพราะความโกรธยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อยๆจนเธอทนไม่ไหว

"ปรางต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าเกิดโชว์รูมของเราทำให้คุณโนอาร์ไม่พอใจตรงไหน" หญิงสาววัยกลางคนเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเข้ามาช่วยกู้สถานการณ์ตึงเครียด ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ไอรีนใจเย็น

"นี่น่ะเหรอที่บอกเป็นบริษัทเดียวที่นำเข้ารถคันนี้ ฉันคิดว่ายืนฟังอยู่เต็นท์รถมือสอง"

"ขอโทษจริงๆค่ะ ปรางเป็นคนให้น้องไอรีนเขามาแทนเซลล์ของโชว์รูม คิดว่า..." ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบก็ถูกแทรกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งของคนตรงหน้า

"คิดว่าจะใช้เต้าอ่อยให้ฉันซื้อรถ?" โนอาร์เลิกคิ้วถามอย่างดูถูก เขาไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระของคนพวกนี้

"มันจะมากไปแล้วนะ ถ้าไม่ซื้อก็ไม่ต้องมาดูถูกกันขนาดนี้ และไอ้เต้าที่คุณว่าต่อให้โลกนี้มีแค่คุณคนเดียวฉันก็ไม่ยอมเอาเต้าให้คุณเหมือนกัน" ไอรีนพูดอย่างเหลืออดเพราะเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เธอยอมไม่รับค่าตัวซะดีกว่าถ้ายังต้องมายิ้มให้กับคำพูดดูถูกของเขา

ทุกคนตกใจคำพูดของไอรีนต่างพากันส่ายหัวราวกับเธอกำลังเปิดประตูต้อนรับพายุทอร์นาโดลูกใหญ่ที่พร้อมทำลายล้าง มีเพียงแค่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอคนเดียวที่แสดงสีหน้าเรียบเฉยไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

"หึ~..." สายตาคมจ้องใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ทำให้เขาและเธอยืนห่างกันไม่ถึงคืบ

ใบหน้าคมคายก้มมาตรงหน้าของหญิงสาวทำให้ไอรีนต้องเอียงไปอีกทางโดยอัตโนมัติ คนตัวเล็กยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆอยู่ข้างใบหู

"เธอกำลังท้าทายความอดทนของฉันอยู่นะ รู้ไหมว่าการกระทำของเธอมันเรียกว่าคนโง่"

"รู้ไหมว่าการกระทำของคุณมันเรียกว่าไร้มารยาท ขาดการอบรมสั่งสอน"

พรึ่บ

"โอ๊ย!…" ไอรีนเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดในตอนที่ฝ่ามือหนาเข้ามาบีบคอเธออย่างแรง นัยส์ตาสีเทาตรงหน้าจ้องมองเธออย่างเย็นชา แรงบีบทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ เธอพยายามแกะมือเขาออกจากลำคอแต่กลับไม่เป็นผล

"ปะ...ปล่อย อึก~"

"รู้ไหมว่าเธอไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือของฉัน ถ้าฉันบีบ....(อื้ออ ...ออ)เธอก็ตาย"โนอาร์บีบแรงขึ้นกว่าเดิมจนไอรีนร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา ตอนนี้เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ ดวงตากลมโตเหลือกขึ้นด้านบนและพยายามปัดมือหนาออก "แต่ถ้าฉันคาย......เธอก็รอด" ฝ่ามือหนาค่อยๆคายมือจากลำคอระหงก่อนจะสะบัดตัวเธอออกทำให้ร่างบางที่อยู่ในรองเท้าส้นสูงห้านิ้วแทบล้มลงกับพื้น

"แค่ก แค่ก..." ไอรีนลูบลำคอตัวเองเบาๆหลังจากเขาปล่อยให้เธอเป็นอิสระ โชคดีที่เธอตั้งหลักได้ทันไม่งั้นตัวเธอคงนั่งอยู่ที่พื้นไปแล้ว

"มันจะมากไปแล้วนะ" นินิวที่ทนไม่ไหวรีบเข้ามาพยุงเพื่อนสาวพร้อมกับพูดด้วยความไม่พอใจ

ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับโนอาร์เลย เพราะรู้ดีว่าเขามีอำนาจมากแค่ไหน แต่เธอจะทนเห็นเพื่อนถูกกระทำแบบนี้ไม่ได้

"อย่านิว...ฉันไม่เป็นไร" ไอรีนรีบห้ามเพื่อนเพราะกลัวว่าจะโดนหางเลขไปด้วย ถ้าเขากล้าที่จะทำแบบนี้ในที่สาธารณะแปลว่าผู้ชายคนนี้มีอำนาจเหนือกฎหมายแน่นอน และไม่กลัวนักข่าวเพราะในงานทุกคนสามารถถ่ายรูปอัดวิดีโอได้ ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไปถึงมีตำแหน่งใหญ่โตก็ต้องรักษาภาพลักษณ์เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ต่างกับเขาที่ไม่กลัวอะไรเลย

ร่างสูงหมุนตัวกลับและเดินออกจากบูธรถสปอร์ตของเธอไปอย่างไร้คำขอโทษ สร้างเสียงฮือฮาให้กับทุกคนที่มุงดูเหตุการณ์

"เจ็บไหม" นินิวมองเห็นรอยแดงเป็นรูปนิ้วมือที่ลำคอของเพื่อนสนิทหลังจากที่ชายหนุ่มและบรรดาบอดี้การ์ดออกไปแล้ว

"ไม่เป็นไรแล้ว ทำงานต่อเถอะ"

"พี่ว่าไอร์กลับไปพักก่อนจะดีกว่านะ พรุ่งนี้ค่อยมาทำงาน พี่ขอโทษจริงๆที่สร้างเรื่องให้เรา แต่ก็ไม่คิดว่าคุณโนอาร์จะโหดร้ายขนาดนี้" หญิงวัยกลางคนบอกกับไอรีนและพูดอย่างรู้สึกผิดที่ดึงไอรีนเข้ามาจนเกิดเรื่อง

"ฉันเห็นด้วยกับพี่ปราง แกไปพักให้สมองโล่งๆแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาทำดีกว่า"

"ไอร์ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ต้องลำบากใจแถมยังทำให้โชว์รูมเราเสียลูกค้าอีก" ไอรีนพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก"

"คงทำตามที่เธอพูดไว้ในตอนแรกนะไอรีน อ่อ! แล้วพี่ปรางก็เตรียมตัวเข้าพบผู้บริหารรายงานเรื่องนี้ได้เลยค่ะ รถก็ขายไม่ได้แถมยังทำเรื่องกับลูกค้าคนสำคัญอีก" หนึ่งในกลุ่มพนักงานเซลล์พูดขึ้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

"ฉันทำตามคำพูดของฉันอยู่แล้วไม่ต้องให้พวกเธอมาย้ำหลายๆรอบ ถ้าปากเก่งมากก็เรียกลูกค้าสร้างยอดขายให้เป็นที่หนึ่งให้ได้ละกัน ถ้ายอดขายยังไม่ถึงสิบคันเซลล์อย่างพวกเธอก็โดนเรียกเข้าห้องประชุมเหมือนกันไม่ใช่เหรอ" คำพูดของไอรีนทำให้กลุ่มนั้นหน้าเสียไปตามๆกัน

"งั้นไอร์ขอตัวกลับก่อนนะคะพี่ปราง สวัสดีค่ะ" ไอรีนพูดพร้อมกับยกมือไหว้หญิงสาววัยกลางคน "ฉันกลับก่อนนะ" และไม่ลืมหันไปบอกเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้มบางๆก่อนจะเดินออกมา