ตอนที่หนึ่ง ความเกลียดชัง

“เพลิน นั่นมันคุณตรัย คู่อริพี่ชายแกหรือเปล่า” มือของหทัยวดีที่เลือกกระเป๋าหลุยส์วิตตองรุ่นลิมิเต็ดอิดิชันในร้านหลุยส์บนถนนสายชอปปิงหรูหราของฝรั่งเศสชะงัก หล่อนหันไปมองตามที่เพื่อนสะกิดแล้วเหยียดปากเมื่อเห็น ตรัย อรรถพลวณิช ควงแขนมากับเซลีน ชาลิสา บราวน์ นางแบบสาวคนปัจจุบันที่เป็นข่าวกับเขา...

แม่นางแบบจอมฉาวนั่นไม่ได้เรียกความเดียดฉันท์ให้หทัยวดีเท่าไหร่แต่หนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาเข้มคมโดดเด่นแม้อยู่ท่ามกลางคนยุโรปสูงใหญ่โดดเด่นเขาก็ยังไม่ได้ดูดีน้อยลง แต่ที่เห็นมันก็แค่หน้าตาเปลือกนอกเท่านั้นแหล่ะที่ดูสะดุดตามีไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่าที่จริงแล้วตรัยร้ายกาจแค่ไหน

แน่นอนว่าในหนึ่งคนที่รู้นั้นมีหล่อนด้วย

“หมดอารมณ์แล้วแก ไปร้านอื่นกันเถอะ ไม่อยากได้แล้ว” หญิงสาววางกระเป๋าคืนพนักงานแล้วสะบัดหน้าหนีแบบฉุนๆ จนพนักงานงงว่าได้ทำอะไรให้สาวไฮโซกระเป๋าหนักชาวเอเชียไม่พอใจจนไม่จับจ่ายซื้อของที่ตนกำลังนำเสนอ

“เห็นแกหมดอารมณ์ฉันก็หมดตามไปด้วย... โลกอะไรจะกลมขนาดนั้น” เกตุแก้วเพื่อนสนิทของหทัยวดีพลอยโกรธเกลียดตรัยไปด้วยทั้งที่ตอนแรกเคยหลงรูปและความเพียบพร้อมของตรัย หากแต่เพื่อนสนิทหล่อนได้เล่าเรื่องบางอย่างของตรัยให้ฟังทำให้รู้จักตรัยอย่างถ่องแท้จนไม่อาจชื่นชมเขาได้อีก

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นล่ะ... หลังเกิดเรื่องมาอยู่ไทยยังไม่เคยเจอ ดันมาเจอที่ปารีส ฉันหมดสนุกเลย คืนนี้เราบินไปอัมสเตอร์ดัมดีกว่า ฉันอยากไปปั่นจักรยานเล่นไม่อยากเจอหน้าสองคนนี้พวกเขาคงเที่ยวฝรั่งเศสจนเผลอมาเจอกันอีกแน่ๆ แค่คิดก็เซ็งแล้ว” หทัยวดีเบะปากอีกรอบ...

“เออ แกว่าไงว่าตามกัน... ทริปนี้เป็นทริปฉลองเรียนจบโทของแกนี่ แกอยากไปไหนฉันก็ตามใจแกนั่นแหล่ะ”

“ขอบคุณแกมากนะเกตุที่แกจัดการทริปนี้เป็นของขวัญให้ฉันแล้วยังตามใจฉันตลอดอีก” หทัยวดีขอบคุณเพื่อนสนิทคนเดียวที่คบหากันตั้งแต่สมัยมัธยม แม้จะแยกย้ายกันไปเรียนมหาวิทยาลัยคนละประเทศแต่ว่าก็ยังบินมาเยี่ยมเยือนและสนิทสนมกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน...

“เอาที่แกมีความสุขแล้วกันน่า ไม่ต้องมาขอบคุณอะไรฉันมากหรอก”

สองเพื่อนสาวยิ้มให้แก่กัน เป็นยิ้มจริงใจที่หาได้ยากนักกับบุคคลอื่นที่รายล้อมเนื่องจากหล่อนและเกตุแก้วเติบโตมาในวงสังคมไฮโซทั้งคู่จึงหาเพื่อนที่จริงใจได้ยากนัก แต่ก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้เลยเพราะอย่างน้อยพวกหล่อนก็มีกันและกัน

แต่หทัยวดีกับเกตุแก้วก็ไม่ได้ไปอัมสเตอร์ดัมสมใจเนื่องจากพวกหล่อนเลือกตัดสินใจเดินทางกะทันหันเกินไปเที่ยวบินจึงเต็ม แม้ว่าจะยอมลดเกรดตั๋วจากเฟิร์สคลาสที่เคยนั่งเปลี่ยนมาเป็นชั้นธุรกิจเอเจนซี่ก็ยังหาตั๋วให้ไม่ได้ สองสาวจึงตัดสินใจอยู่ในปารีสต่อ หทัยวดีถึงกับยอมยกมือท่วมหัวว่าขออย่าให้เจอตรัยกับเซลีนอีก...

แต่ดูท่าทางสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะไม่เข้าข้างสองสาวนักเมื่อพวกหล่อนเลือกไปทานข้าวที่ร้านอาหารสุดหรูบนหอไอเฟลสำหรับมื้อเย็น โต๊ะที่จองไว้ก็วิวสวยและบรรยากาศดีอยู่หรอก แต่ติดตรงที่ว่าคนที่ทานอาหารอยู่โต๊ะติดๆ กันนั้นกลับเป็นตรัยและเซลีนอย่างน่าขำในความกลมของโลกใบนี้...

“ฉันจะกินข้าวลงไหม แคนเซิลกันเถอะ” หทัยวดีบอกกับเกตุแก้ว... เบ้หน้าเมื่อเดินเข้าไปแล้วเห็นตรัยชนแก้วกับเซลีน... เขาตวัดสายตามามองหล่อนเหมือนจำได้แต่แล้วก็มองเมินกลับไปยังหน้าเซลีนก่อนจะยิ้มให้คู่ควงของเขาเสียหวานหยด เหมือนกับว่าหล่อนไม่มีความสำคัญอะไรพอที่จะทายทักหรือว่าจดจำได้มากกว่าการตวัดสายตามองผ่าน...

ทำเป็นหยิ่ง ฉันก็สะอิดสะเอียนที่จะเห็นหน้านายเหมือนกัน หทัยวดีคิดในใจ พลางหันมามองเหตุแก้วที่ทำท่าเสียดายเพราะว่าจองร้านอาหารนี้และซื้อคอร์ส อาหารเย็นแบบฝรั่งเศสฟูลคอร์สสำหรับเลี้ยงฉลองให้หทัยวดี สนนราคาสองคนก็เป็นหลักหลายหมื่นซึ่งก็คงเหมือนโยนเงินทิ้งหากเลือกเดินหนี...

“แต่แก ฉันจ่ายเงินไปแล้วนะ ครั้งนี้ฉันขอเถอะ แกแค่มองๆ วิวแล้วอย่ามองหน้าสองคนนั้นได้ไหม ร้านอาหารร้านนี้ไม่ได้มาทานได้ง่ายๆ นะ ในปารีส ฉันชอบฟัวกราห์ของร้านนี้สุดๆ ด้วย”

หทัยวดีถอนใจยาว... เข้าใจเพื่อนอยู่แต่มันก็ยากที่จะทำให้สองคนนั้นเหมือนเป็นอากาศและไม่สนใจได้เพราะเขาเหมือนอากาศพิษที่ทนนิ่งเฉยอยู่ข้างๆ ไม่ได้ง่ายๆ นั่นเอง...

“น่าแก... ฉันขอนะ เสียดายเงินตั้งหลายหมื่น”

“ก็ได้แก... แต่หลังจากทานนี่แล้วไม่ต้องดื่มกาแฟที่นี่ต่อนะ เดี๋ยวไปหาร้านอื่นดื่มแทน ไม่อยากหายใจเอาอากาศร่วมกับนายตรัยนานๆ เดี๋ยวจะอกแตกตายซะก่อน”

“อืม... แกก็คิดเสียว่ามากับฉัน ที่นี่ไม่มีเขาอะไรอย่างนี้ดีไหม จะได้สบายใจไง”

“จะพยายามแล้วกัน... งั้นเราก็เลิกใส่ใจหมอนั่นตอนนี้เลยดีกว่านะ จะได้ไม่เสียอารมณ์” หทัยวดีดึงข้อศอกเพื่อนให้ไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งบริกรได้เลื่อนไว้ให้ก่อนหน้านี้อยู่แล้ว... พนักงานมาเสิร์ฟอาหารไล่ลำดับไปแต่ละจานสองสาวเลือกนั่งที่โต๊ะแล้วก็ไม่ได้สบายใจอย่างที่ตั้งใจเมื่อรู้ว่าตรัยปรายตามามองหทัยวดีหลายๆ ครั้งจนหล่อนฉุนจัด