สัญญานางบำเรอ

แสงไฟจากโคมระย้าคริสตัลที่ส่องลงมากระทบผนังกระจกสูง สะท้อนร่างของ ธีรัชต์ ในชุดสูทสีเทาเข้มที่ยืนพิงขอบโต๊ะประชุมหินอ่อน มือหนายกถ้วยเอสเพรสโซขึ้นแนบกับริมฝีปาก

เขาไม่ได้เคลื่อนไหวมากนัก แต่ทุกอิริยาบถ คือความเด็ดขาด ทรงอำนาจ และพร้อมฟาดฟันคู่แข่งให้แตกดับ

เสียงฝีเท้าของอลินดาก้าวเข้ามาเป็นจังหวะสั้นๆ บนพื้นหินอ่อน ก่อนจะหยุดลงตรงปลายพรมเปอร์เซียราคาแพง

“รายงานการประชุมบอร์ดเสร็จแล้วค่ะ”

เธอวางแฟ้มหนาลงตรงหน้าเขา

ธีรัชต์ไม่เงยหน้า เขายังคงมองไปยังไอน้ำจางๆ เหนือถ้วยกาแฟ ก่อนจะพลิกแฟ้มด้วยปลายนิ้วชี้เท่านั้น

“เลิกงานแล้ว”

เขาจิบกาแฟ ก่อนจะเปล่งคำพูดที่มีมีกลิ่นเข้มข้นของคาเฟอีนออกมา

“ขึ้นไปส่งเอกสารที่เพนต์เฮาส์ด้วย”

เสียงของเขาเรียบจนเหมือนเสียงเครื่องปรับอากาศ แต่เป็นคำสั่งที่ปิดช่องปฏิเสธทุกทางอลินดา

“คืนนี้เหรอคะ”

เธอถามทวนโดยไม่ลดระดับสายตา

“ใช่ คืนนี้”

หญิงสาวยักหน้ารับอย่างสงบ เธอหยิบแฟ้มกลับคืนมาแนบอก แล้วหันหลังก้าวออกจากห้องไปทันที

เสียงประตูกระจกบานหนาปิดลง ดังสะท้อนแรงพอให้รู้ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้อีกแล้วนอกจากเขา

แรงกระเพื่อมของเสียงนั้นตอกย้ำถึงกฎเกณฑ์บางอย่างที่เพิ่งถูกประกาศออกมาเมื่อครู่ และมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องงานอีกต่อไป

อลินดาก้าวเท้าออกไปอย่างเงียบงัน เมื่อพ้นจากประตูบานใหญ่ที่ปิดลง แสงไฟในโถงทางเดินกลับสว่างเกินจริง

แฟ้มในมือหนักอึ้ง แต่มันไม่ใช่เพราะจำนวนเอกสาร แต่ที่มันหนักมากเหลือเกิน กลับเป็นความหมายของคำพูดของเขาต่างหาก

'ไปส่งเอกสารที่เพนต์เฮาส์'

มันไม่ใช่คำเชิญ และไม่เคยเป็นคำเชิญ แต่มันคือคำสั่งที่เธอขัดไม่ได้

สี่ปีแล้ว...

ตัวเลขนั้นผุดขึ้นในสมองของอลินดาอย่างรวดเร็ว

สี่ปีที่เธอสวมชุดสูทในเวลากลางวัน และสี่ปีที่เธอต้องถอดมันออกหลังเวลาพระอาทิตย์ตกดิน

เธอจำวันแรกที่เจอเขาได้ดี อลินดาในชุดนักศึกษาจบใหม่ ยืนอยู่หน้าบอร์ดรับสมัครงานของบริษัทใหญ่

“ผมต้องการคนที่ไม่พูด ไม่ถาม และทำได้ทุกอย่างตามที่ผมสั่ง”

คำพูดที่เขาใช้สัมภาษณ์เธอในวันนั้นไม่ได้ต่างจากคำสั่งเมื่อครู่นี้เลย

เธอมาด้วยความทะเยอทะยาน อยากได้งานที่ดีและมั่นคง

และเมื่อเขาเลือกเธอ จากเลขาผู้มีความสามารถโดดเด่น... สู่ 'ตำแหน่ง' ที่ไร้ชื่อ และไร้เกียรติในเพนต์เฮาส์หรูของเขา

‘ถ้าไม่มีชื่อเรียก ก็จะไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร’

เธอจำได้ว่าเขาเคยพูดประโยคนั้นไว้ ขณะที่มือของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอในคืนที่สองของการ 'ขึ้นเตียง'

เธอคือเครื่องมือที่สมบูรณ์แบบ ทำงานเงียบๆ เก็บความลับได้เป็นอย่างดีไม่มีใครสงสัย

มือของอลินดาบีบแน่นลงบนสันแฟ้มกระดาษ แผ่นหลังของเธอตรงแน่ว เธอเดินเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวที่ถูกล็อกไว้สำหรับ CEO เท่านั้น

อลินดา ในชุดสูท... คือ... เลขา

อลินดา ในชุดนอน... คือ... นางในเงา

ทั้งสองตำแหน่งนี้ ถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ภายใต้สัญญากึ่งสมยอมที่ไม่ได้เซ็นชื่อลงบนกระดาษ แต่มันถูกจองจำเอาไว้ด้วย อำนาจ และ ความต้องการทางร่างกายของธีรัชต์

ลิฟต์ส่วนตัวพาเธอขึ้นสู่ชั้นบนสุดอย่างช้าๆ มันเป็นตู้โลหะที่เงียบเชียบ และสะท้อนแสงไฟจนเห็นเงาตัวเองได้แบบรอบทิศทาง

คีย์การ์ดของเขาที่ใช้เปิดลิฟต์ยังคงอยู่ในช่องลับของกระเป๋าถือของเธอมาตลอดสี่ปี สิทธิ์ที่เธอได้รับจากธีรัชต์ มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่ามันนิยามว่าอะไร

เลขาส่วนตัวที่มีอำนาจล้นเหลือในบริษัท และก็คนของธีรัชต์ ที่ไร้ชื่อ และไร้สิทธิ์ในสถานที่แห่งนี้

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เธอก้าวเดินออกมา มุ่งหน้าเข้าไปในห้องเพนต์เฮาส์กว้างใหญ่ เงียบเชียบ และเย็นเฉียบ

อลินดาวางแฟ้มหนาลงบนโต๊ะหินอ่อนตรงทางเข้าอย่างเบามือ แฟ้มนี้มันคือสัญลักษณ์ของการทำงานที่จบลงแล้วในวันนี้