ตอนที่ 1

เสียงดนตรีดังลั่นทุ่งมาแต่ไกลปลุกให้สาวน้อยที่กำลังหลับใหลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา กิ่งฟ้านอนลืมตาคิดทบทวนว่า วันนี้หมู่บ้านของเธอมีงานบุญหรืองานแต่งที่ใดหรือเปล่า

แตรวงที่ลัดทุ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของกำนันทอง ธำรงรักษ์ กำนันดีเด่นสามปีซ้อนของตำบลบ้านทุ่ง ตำบลเล็กๆ ในจังหวัดอุดรธานี

“นี่มันอะไรกันโว้ย ไอ้ชาติชาย เอ็งเอาแตรวงมาแห่อะไรแถวนี้” เสียงตะโกนถามลั่นเรือนมาจากด้านบน

ชายวัยกลางคนชะโงกหน้าลงมาจากเรือน เห็นแตรวงคณะใหญ่มาบรรเลงอยู่ที่หน้าบ้าน โดยมีชาติชายลูกชายกำนันชิตแห่งทุ่งบ้านขามยืนยิ้มหน้าบานด้วยความชอบอกชอบใจ

"เอ็งจะเอาแตรวงไปเล่นที่ไหนก็ไปเถอะ ไอ้ชาติชาย ข้าหนวกหูเสียงพวกเอ็งเต็มทนแล้ว" กำนันทองตะโกนไล่

วันนี้หมู่บ้านที่กำนันดีเด่นดูแลไม่มีงานบุญหรืองานแต่งที่ไหน หรือว่าแตรวงคณะนี้กำลังจะไปเล่นยังอีกหมู่บ้านหนึ่ง แต่เส้นทางการเดินทางก็ไม่น่าจะผ่านมาแถวหน้าบ้านได้ หรือว่าจะเป็น...

“เปล่าหรอกจ้ะ อากำนัน ฉันแค่เอาแตรวงมาตีรับขวัญว่าที่เมีย เอ๊ย! มารับขวัญการกลับสู่บ้านเกิดของนางสาวกิ่งฟ้า ธำรงรักษ์ว่าที่ศรีภรรยาของฉันในอนาคตเท่านั้นเอง”

ชาติชายส่งสัญญาณให้แตรวงบรรเลงต่อไป พร้อมกับคณะนางรำที่ต่างก็ฟ้อนกันอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อยกันเลยแม้แต่น้อย

ว่าแล้วไงนั่น คราวนี้กำนันทองยืนไม่ติดหันรีหันขวางไปกวักมือเรียกเมียรักที่กำลังตั้งสำรับอาหารเช้าอยู่ใกล้ๆ นางจันทารีบวิ่งมาหาสามีที่ตอนนี้มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"ว่าไง พี่กำนัน"

เสียงแตรวงดังลั่นกว่าเดิมจนจันทาต้องชะโงกหน้าลงไปดูอีกคน เมื่อรู้ว่าใครที่เป็นคนพาแตรวงมาถึงหน้าบ้าน นางก็เข้าใจปัญหาที่ทำให้หน้าตาสามีเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

"นังจัน เอ็งว่า นังกิ่งมันจะยอมไหม” กำนันทองกระซิบถามเมียรัก สีหน้าหวั่นวิตกคอยเหลียวมองว่าคนที่อยู่ในห้องนอนอีกด้านจะเปิดประตูมาตอนไหน

“พี่กำนันรีบให้ไอ้ชาติมันกลับไปก่อนเถอะจ้ะ ก่อนที่หนูกิ่งจะออกมา”

กำนันทองเห็นด้วยรีบตะโกนแข่งกับเสียงดนตรีให้หยุดเล่น แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจว่าเจ้าของบ้านจะว่าอย่างไร คนข้างล่างกำลังเมามันคนข้างบนกำลังเคร่งเครียดหวั่นวิตก เพราะไม่รู้ว่าบุตรสาวที่อยู่ในห้องจะออกมาเวลาไหน

“เฮ้ย! พวกเอ็งหยุดกันซักทีได้ไหม ฟังข้าบ้าง”

เมื่อไม่มีใครสนใจกำนันทองจึงต้องใช้วิธีที่จะหยุดเสียงดนตรีนี้ อาจจะดูโหดร้ายสำหรับคนข้างล่างไปนัก แต่มันก็ได้ผลชะงักทันที

ชุดลายดอกที่ชาติชายเพิ่งซื้อมาใหม่สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ เปียกโชกไปทั้งตัวเพราะน้ำที่สาดลงมาจากด้านบน เล่นเอานางรำทั้งหลายวี้ดว้ายหลบหลีกกันไปคนละมุม และสุดท้ายเสียงแตรวงที่รบกวนมานานก็สงบลงในที่สุด

“อากำนันทำอะไร เสื้อผ้าหน้าผมของฉันหมดกัน ฉันอุตส่าห์จัดเต็มมาเพื่อน้องกิ่งฟ้าในวันนี้นะ”

สภาพของชายหนุ่มแห่งทุ่งบ้านขามในตอนนี้ ไม่ต่างจากสภาพลูกหมาตกน้ำที่เปียกมะล่อกมะแล่กซักเท่าไรเลย แม้จะโกรธที่ถูกสาดน้ำอย่างไม่มีสาเหตุแต่ชาติชายก็ไม่กล้าว่าอะไร เพราะคนที่สาดน้ำลงมาคือว่าที่พ่อตาของผู้หญิงที่ตนใฝ่ฝันหนักหนา

“ข้าบอกให้เอ็งหยุดนานสองนาน แต่ไม่มีใครฟังก็ต้องแบบนี้ล่ะโว้ย” กำนันทองค่อยโล่งใจที่แตรวงหยุดเล่น และคนที่อยู่ในห้องนอนยังปิดประตูเงียบไม่ออกมา แต่อย่างไรเสียเพื่อความปลอดภัยสำหรับตนเอง ก็ควรจะไล่ให้แตรวงและชาติชายไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเป็นดี

“โธ่! อากำนัน น่าจะเห็นใจความรักของฉันที่มีต่อน้องกิ่งฟ้าบ้าง อาทำแบบนี้ แล้วฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปพบน้องกิ่งได้ล่ะจ้ะ” ชาติชายคร่ำครวญของความเห็นใจ

สภาพเขาตอนนี้เหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด ชุดหล่อที่เพิ่งถอยมาจากตลาดยังไม่ทันซัก ผมเผ้าที่จัดทรงมาอย่างดิบดีเพื่อหวังให้แม่ยอดดอกฟ้าที่หมายปองประทับใจ ทุกอย่างกลายเป็นเละ เละไม่มีชิ้นดี ตอนนี้ชาติชายหมดความมั่นใจที่พกมาเต็มร้อย และไม่กล้าที่จะไปเสนอหน้าพบนางสาวกิ่งฟ้าคนสวยแน่

“จะหน้าไหนก็ช่างเอ็ง แต่ตอนนี้เอ็งรีบพาพวกเอ็งออกไปจากหน้าบ้านข้าให้เร็วที่สุด ไปเดี๋ยวนี้เลย ไปให้ไกลๆ แล้วทีหลังถ้าจะมาบ้านข้าไม่ต้องเอาแตรวงอะไรมาด้วย ก่อนจะมาเอ็งบอกข้ามาก่อนแล้วข้าจะบอกนังกิ่งให้” กำนันทองเอ่ยด้วยท่าทีแข็งขัน

“แต่ว่าอาจ๋า ฉันอุตส่าห์ไปหาแตรวงมารับขวัญน้องกิ่งฟ้า จะไม่ให้ฉันได้มีโอกาสได้พบหน้าน้องนางคนสวยของฉันสักกะติ๊ดเลยเหรอจ้ะ” ชายหนุ่มพยายามชะโงกหน้าขึ้นไปมองบนเรือน เผื่อว่าจะได้เห็นนางในฝันของตนบ้างแม้เล็กน้อยก็ยังดี

“หนูกิ่งเพิ่งมาจากรุงเทพฯเมื่อคืนนี้ ให้พักซะหน่อยเถอะนะไอ้ชาติ แล้วเดี๋ยวค่อยว่ากัน” นางจันทาตะโกนลงมาสำทับอีกคน

“เออ ใช่ เอ็งกลับไปก่อนเถอะไอ้ชาติ ตอนนี้นังกิ่งมันไม่ออกมาหาเอ็งหรอก ไว้ให้มันพร้อมแล้วข้าจะนัดเอ็งมาอีกที” กำนันทองรับลูกจากเมียสาว รีบไล่ชาติชายและพวกให้ไปพ้นหน้าบ้านให้เร็วที่สุด

ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เป็นดั่งที่คิด เมื่อความผิดหวังที่ไม่ได้พบหน้าหญิงที่หมายปอง ดังนั้นเขาจึงอยากทำอะไรเพื่อเป็นการแสดงให้รู้ว่า ชาติชายคนนี้ยินดีต้อนรับการกลับมาของนางฟ้าคนสวยด้วยความดีใจ

“พวกเรา วันนี้ว่าที่ศรีภรรยาคนดีของฉันยังไม่พร้อมจะให้พี่ชาติชายคนนี้รับขวัญ แต่ไหนๆ เราก็มาแล้วและตอนนี้น้องกิ่งฟ้าคนสวยก็อยู่ที่นี่ด้วย เรามาร้องเล่นเต้นระเบิดให้สนุกสุดเหวี่ยงกันไปเลย ถือว่าซ้อมไปในตัวเพราะพรุ่งนี้ฉันจะยกแตรวงชุดใหญ่มารับขวัญน้องกิ่งฟ้าสุดที่รักอีกสักรอบ”

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม คณะแตรวงและนางรำทั้งหลายก็เริ่มบรรเลงกันอีกครั้ง คราวนี้ชาติชายเป็นฝ่ายเดินนำหน้ารำวนไปรอบๆ บ้านสามรอบ ก่อนจะค่อยๆ เดินลัดทุ่งกลับไปแต่โดยดี

หมดเรื่องแตรวงและชาติชายไปอย่างหวุดหวิด แต่กำนันทองก็ต้องมารับหน้าลูกสาวที่ยืนรอฟังคำตอบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม กิ่งฟ้าได้ยินทุกอย่างที่ชาติชายพูดทุกคำตั้งแต่อยู่ในห้อง และไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายกำนันทุ่งบ้านขามจึงพูดจาเช่นนั้น

“ไอ้หมอนั่นมันพูดแบบนั้นหมายความว่าไง พ่อ" กิ่งฟ้าถามด้วยสีหน้าจริงจัง จนกำนันทองต้องตั้งสติหาคำตอบที่จะมาพูดกับลูกสาวสุดที่รัก

"พ่อ หมายความว่าไง" กิ่งฟ้าถามย้ำ เมื่อเห็นบิดาเงียบไม่ยอมพูดอะไรตอบมา หญิงสาวหันหน้าไปหาแม่เลี้ยงที่ยืนเคียงข้างกันด้วยคำถามเดียวกัน

“น้าจันทาล่ะคะ"

"กินข้าวเช้าก่อนลูก แล้วค่อยคุยเรื่องนี้กัน ไปเร็วสายแล้วกินข้าวเช้าสายมากไม่ดีรู้ไหม หมอที่อนามัยบอกน้าว่าจะทำให้แก่ตัวไปเป็นโรคอัลไซเมอร์ได้ มาเร็วๆ ลูก หนูกิ่ง ไปกินข้าว ไปพี่กำนันกินข้าว"

นางจันทาเปลี่ยนบรรยากาศงดเรื่องเครียด แล้วจูงมือลูกเลี้ยงที่ตนรักเหมือนลูกในไส้ไปนั่งกินข้าวด้วยกัน กำนันทองแอบถอนหายใจเบาๆ ที่เมียสุดที่รักช่วยยืดเวลาให้ในสถานการณ์ที่น่าตึงเครียดเช่นนี้

“อะไรนะคะ เดิมพันเรื่องปลูกข้าว”

นี่พ่อคิดอะไรอยู่ เอาชีวิตลูกสาวไปเดิมพันกับข้าวในนาทั้งหมู่บ้านโดยไม่ถามความสมัครใจกันสักนิด ทำไปได้อย่างไรกัน

“นั่งลงๆ นังกิ่ง ร้องซะตกอกตกใจไปได้” กำนันแกล้งทำเสียงดังใส่ แล้วร้องเรียกให้บุตรสาวฟังคำอธิบายต่อว่า

"ก็ถ้าเอ็งไม่อยากแต่งกับไอ้ชาติชาย เอ็งก็บอกมันไปตรงๆ พรุ่งนี้มันก็จะมาหาเอ็งที่นี่อีก"

“ไม่ตลกเลยนะพ่อ" น้ำเสียงกิ่งฟ้าโมโหเล็กน้อย

เธอรู้จักนิสัยลูกชายกำนันต่างหมู่บ้านดี ชาติชายดื้อรั้นไม่ฟังใคร ชอบโวยวายเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ที่สำคัญกิ่งฟ้ารู้ว่าถึงจะพูดอีกสักร้อยครั้งพันหนว่าไม่แต่งงานด้วย อีกฝ่ายก็จะราวีไม่เลิกแน่นอน