ตอนที่ 7 บังเอิญหรือตั้งใจ 2

“ จะดีเหรอค่ะ ฟ้าเกรงใจคนอื่น “ 

รพีจัดสรรปันส่วนตำแหน่งหน้าที่ใหม่เดิมทีสาวๆทั้งสองได้เลือกเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย แต่เป็นเพราะเขาเป็นห่วงร่างบางไม่อยากให้เธอต้องไปทำงานให้เหนื่อย จึงได้ให้เธออยู่ในตำแหน่งที่สมเหตุสมผล 

และเมื่อฟ้าลดาได้ยินอย่างนั้นเธอก็ทักท้วง เพราะเธอรู้สึกเกรงใจไม่อยากเป็นจุดเด่นกลัวว่าจะได้อภิสิทธิ์มากจนเกินไปแล้วมีผู้คนอิจฉา ในการทำงานไม่ว่าจะเป็นที่ไหนเธอย่อมรู้ดีว่ามีทั้งคนไม่ดีและคนดีปะปนกันไป เธอแค่ไม่ค่อยสบายใจกลัวใครเขาจะหาว่าเป็นเด็กเส้น 

แต่เมื่อรพีได้ยินอย่างนั้นเขาก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ฟ้าลดาก็ยังคงเป็นฟ้าลดาอยู่วันยังค่ำ เธอทั้งอ่อนน้อมถ่อมตนมีนิสัยขี้เกรงอกเกรงใจเป็นคนน่ารักอ่อนหวานแบบนี้อยู่เสมอ เขารู้สึกเอ็นดูเธอเหลือเกินก่อนที่จะเอ่ยเพราะยังไงเสียก็ไม่มีใครสามารถมาว่าหรือไม่พอใจอะไรเธอได้ ถ้ามันเป็นคำสั่งของลูกหลานเจ้าของโรงพยาบาลอย่างเขา ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ท้วง

“ ไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้นแหละ เราท้องอยู่ทำงานแค่นี้พอแล้วต่อไปจะก้มๆเงยๆเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้วนะเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม “ 

“ คะ เข้าใจก็ได้คะ “ 

ในที่สุดร่างบางก็ต้องยอมเพราะเธอไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งอะไรพี่ชายของเพื่อนได้ เขาเป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาลถ้าสั่งให้เธอทำตรงไหนเธอก็ควรที่จะทำ เพราะเธอก็นับถือเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่งเหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเกรงใจและกลัวพนักงานคนอื่นๆจะหาว่าเธอเป็นเด็กเส้นก็ตาม 

แต่เมื่อรติได้ยินอย่างนั้นเธอก็ขมวดคิ้วเป็นปม เธอเข้าใจได้ว่าเพื่อนสาวของเธอกำลังท้องอยู่ทำงานง่ายๆสบายๆมันก็ดีอยู่แล้ว แต่ที่ไม่เข้าใจคือตัวเธอล่ะจะต้องไปทำงานตรงไหนทำไมถึงไม่ได้อยู่กับเพื่อน ถึงแม้ลึกๆในใจไม่อยากจะห่างกับเพื่อนเลยก็ตาม 

แต่ก็พอที่จะเข้าใจได้แต่อย่างน้อยๆเธอก็อยากที่จะอยู่ใกล้กับฟ้าลดา เธอก็ไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอจะจัดหาตำแหน่งหน้าที่การงานอะไรมาให้ทำในครั้งนี้ เพราะทั้งโรงพยาบาลจะไม่มีใครรู้เลยว่าเธอนั้นเป็นน้องสาวของรพีและเป็นลูกหลานเจ้าของโรงพยาบาล

เธอต้องการให้ปิดเป็นความลับเพื่อจะได้ไม่เกร็งเวลาที่ต้องทำงานร่วมกับพยาบาลรุ่นพี่คนอื่นๆ ซึ่งคนที่รู้จะมีก็แต่คนในเท่านั้นรวมถึงคุณหมอฐาณัฐเองด้วย 

“ แล้วติละค่ะ พี่รพีจะให้ติทำงานส่วนไหน “ 

จัดสรรงานให้เพื่อนสาวเสร็จแล้วร่างบางก็รอว่าพี่ชายของเธอจะสั่งให้เธอไปทำงานในส่วนไหน แต่รอแล้วรอเล่าพี่ชายของเธอก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักทีเอาแต่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มใส่เพื่อนสาวของเธออยู่ได้ นั่นจึงทำให้ตัวเธอรู้สึกหงุดหงิดและโมโหอะไรจะหลงรักเพื่อนสาวมากขนาดนี้ 

ก็นะพอเข้าใจได้ว่าพี่ชายสุดที่รักชอบพอเพื่อนสนิทของเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ทำยังไงก็ไม่มีวี่แววว่าจะจีบติดสักที คงไม่แปลกอะไรที่ร่างสูงจะดูคลั่งไคล้ฟ้าลดามากขนาดนี้ แต่มันใช่เวลาไหมน้องสาวยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนกลับไม่สนใจ มันจึงทำให้รติเองรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาจริงๆ 

ก่อนที่จะเอ่ยถามออกไปเพราะเธอก็อยากรู้แล้วว่าเธอจะได้ทำงานในตำแหน่งไหน เกิดถ้าไม่โอเคหรือทำไม่ได้เธอจะได้ขอผู้เป็นพี่ชายเปลี่ยนได้ทันท่วงที 

“ เออลืมโทษที ส่วนแกยัยรติแกต้องไปทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยคุณหมอฐาณัฐ เพราะตำแหน่งนี้ว่างอยู่พอดี “ 

เห็นไหมเธอบอกแล้วถ้าไม่ทักท้วงพี่ชายของเธอก็จะลืมน้องสาวคนนี้ มัวแต่ยืนมองเพื่อนของเธออยู่ได้ แต่ประโยคถัดมามันทำให้ร่างบางรู้สึกขุ่นมัวไม่ค่อยพอใจ เธอเข้าใจได้ว่าตำแหน่งที่เลือกก่อนหน้านี้มันเต็มพี่ชายของเธอจึงจัดสรรให้ใหม่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเอาตัวเธอเข้าไปอยู่ในกรงขังของเพื่อนสนิทพี่ชายอย่างคุณหมอฐาณัฐ 

ซึ่งเธอพยายามหลบหลีกและไม่อยากเข้าใกล้ก็เพราะวีรกรรมของเธอที่มีต่อเขาไม่ใช่น้อยๆ ถ้าก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอกันเธอจะไม่ติดเลย เพราะชายตรงหน้ามีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาซึ่งตรงสเปคของเธอสุดๆ ถ้าไม่ติดตรงนั้นรับรองได้เลยว่าเธอจะตะครุบเอาไว้ให้อยู่ในกำมือ 

เพราะเธอก็รู้สึกหลงไหลได้ปลื้มในตัวของเขาไม่น้อย แต่ก็นั่นแหละวีรกรรมของเธอที่เคยเจอกับเขาในคืนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้ เธอยังรู้สึกอายกับการกระทำของตัวเองอยู่และถ้าให้ตัวเองนั้นเข้าไปสุงสิงไปพัวพันอยู่ในวงจรชีวิตของเขาทุกวันมีหวังเธอต้องตระบะแตกเป็นแน่เลย 

ซึ่งเธอคิดว่าไม่ขออยู่ทำงานกับเขาคนนั้นจะดีกว่า เพื่อรักษาหน้าตาของตัวเองและความอับอายที่เคยมีมา เกิดถ้าเธอทำให้เขาไม่พอใจแล้วเขาเอาเรื่องในคืนนั้นไปเล่าให้ผู้เป็นพี่ชายหรือพ่อแม่ของเธอฟังเธอก็ไม่รู้เลยว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน 

“ ได้ไงอะพี่รพี ติขอทำตำแหน่งอื่นได้ไหมหรือว่ามันไม่ “

“ ทำไมหรอครับน้องรติไม่อยากเป็นผู้ช่วยของพี่หรอ “